Huizen zijn gebouwd om er in te wonen, een dak boven je hoofd te hebben, je veilig in te voelen, om een plek voor jezelf en de jouwen te creëren.
Huisjes ( de kleinere vorm) doen “soms” hetzelfde voor dieren. Wij, mensen, maken een woning voor dieren*): voor vleermuizen, vogels, eekhoorns, hamsters en/of bijen óf we maken huisjes die we zelf mooi vinden als versiering. Ook kunstenaars creëren kunstige huizen
Al in mei maakte ik een fotoblog over huisjes en ik ben doorgegaan met het fotograferen van huisjes, die ik “zomaar” tegenkwam..
Nu heb ik weer een verzameling foto’s van huisjes, ook voor gebruik van “andere” doeleinden. Zoals een boom vol met huisjes (bij een museum), in een etalage van een makelaar, (hoe toepasselijk!) en ook (ouderwetse) voederhuisjes voor vogels én één als tuinbeeld ( een soort tempeltje)
Natuurlijk ook de nestkastjes aan bomen, maar dan soms apart beschilderd; een bijenhotel dat in een vorig leven een cd.rekje was; een insectenhotel onder én een vleermuizenhuis aan een boom;
ook duiventillen zijn vogelhuizen: hier 2 grote gele;
.. een driehoekhuisje op een klimopboomstomp én een vogelhuisje op een kerk!
De variaties zijn eindeloos. De mens is creatief en verzint telkens wat nieuws op het thema HUIS, voor allerlei soorten dieren die we graag zien of gewoon voor het mooi!
Grote gatenboomhuizen; voor eekhoorns en/of roofvogels
En tot slot een kunstwerk Anno Max Marum: Interne destructie ( van ons huis en habitat)
Nog te zien tot 4 december a.s. op de klimaatexpo’22 in Kasteel Nijenhuis te Heino
*) soms maken we zo’n “huis” naar de behoefte van het dier waarvoor het bedoeld is, soms naar wat wij, mensen, mooi vinden.
Er is een gezegde ”Dat is een gebed zonder einde” Betekenis: Dat is iets dat maar doorgaat, waar geen einde aan lijkt te komen. Men denkt dat de oorsprong van dit gezegde ligt in het feit dat vroeger dominees in kerken nog wel eens té lang (voor)baden; er leek geen eind aan te komen.
2. Het Gebed zonder End is ook een steegje in Amsterdam, evenwijdig aan de Nes en Oudezijds Voorburgwal, dat de Kuiperssteeg verbindt met de Grimburgwal. Een ingang van het steegje ligt schuin tegenover de gebouwen van het voormalige Binnengasthuis.
Foto uit 1892 van Jacob Olie
Men nam aan dat de naam van de steeg verwees naar de grote hoeveelheid kloosters die zich in de middeleeuwen in dit deel van Amsterdam bevonden. Nu las ik in de Uitkrant (nov.nummer) dat de naam van deze straat helemaal niet uit de Middeleeuwen dateert. Tot 1578 lag hier het Sint Claraklooster, waarvan het terrein daarna werd verdeeld en waarop huizen en pakhuizen werden gebouwd. In 1585 werd de tegenwoordige Kuiperssteeg aangelegd als Sint Clarenstraat en daarna de Sint Clarendwarsstraat– het huidige Gebed zonder End. Dié naam wordt pas in 1617 voor het eerst genoemd.
3. Er was een tijd dat mensen de alom aanwezige heidevelden in ’t Gooi zat waren Rond 1800 kwam het aanplanten van bossen in zwang; men wilde wandelen door bossen en lanen in plaats van op die kale heidevlaktes. In 1838 richtten de Hilversumse notaris Albertus Perk en parlementariër en ingenieur H.J. Backer uit Naarden de Maatschappij tot Bevordering van de Cultuur (landbouwgrond) in Gooiland op. De Gooise heide was in hun ogen doods, onrendabel en deprimerend. Er was in die tijd grote werkloosheid en de twee heren wilden werklozen inzetten om de heide te ontginnen. Bossen zouden niet alleen maar mooi zijn maar ook belangrijk voor de houtindustrie. Er werden bomen langs de Nieuwe Crailoseweg aangeplant.
Deze vier kilometer lange laan was een prachtige route om te wandelen, maar voor sommigen té lang. Waarschijnlijk omdat het een kaarsrechte weg, met weinig afwisseling was wordt de Nieuwe Crailoseweg ook Gebed zonder End genoemd!
4. Gebed zonder End = boek; auteur: Asis Aynan (Haarlem 1980- ). Publicatiedatum: 28.5.2014
De schrijver Asis Aynan (Haarlem, 1980) studeerde filosofie aan de Universiteit van Amsterdam en werkt als docent op de Hogeschool van Amsterdam.
5. “Oude vrouw in gebed” ook wel bekend als “Het gebed zonder end” olieverf op doek van Nicolaes Maes (Dordrecht 1634-1693 ) die ook wel Rembrandts origineelste leerling wordt genoemd.
Het schilderij stelt een oude vrouw, die vol overgave bidt voor ze aan haar maaltijd begint, voor; ze laat zich niet afleiden door de bedelende kat die aan het tafelkleed trekt. De deugd van de oude vrouw bestaat dus uit zelfbeheersing en plichtsbesef tegenover God
Een mastjaar is een jaar waar er meer vruchten aan de bomen zitten dan normaal; het gaat dit jaar om bovengemiddelde productie van de inlandse- én de Amerikaanse eik en de beuk . Naar schatting zullen op de Veluwe dit jaar zo’n 4,4 miljoen kilo eikels en 1,3 miljoen kilo beukennootjes vallen! (bron Nature Today)*)
De naam “mastjaar” komt van het varkensvoer dat vroeger “mast” genoemd werd. Als er vroeger een mastjaar was, stuurden boeren hun varkens het bos in om ze zo de grote hoeveelheid (gratis) eikels te laten eten. Ook werden varkens in een bos gehoed (achttiende eeuw) dat hoeden noemde men vroeger “masten”
Er bestaat ook een Mastbos ( ten zuiden van Breda) of dat zo genoemd is doordat er vroeger varkens werden gehoed of genoemd naar de grove dennen, die vroeger “masten” werden genoemd is niet bekend.
Eén eik en vele beuken.
Ik las berichten van boswachters die melden dat ze nog nooit zoveel eikels aan de bomen hadden gezien, takken bogen zelfs door van de enorme vracht. Niet alleen varkens (wilde zwijnen) eten eikels, ook vogels (gaaien oa.), eekhoorns en herten eten beukennootjes en eikels.
Niet alleen de eikel en notenetende dieren zullen profiteren van het mastjaar, maar ook de roofdieren, die weer meer voedsel zullen hebben aan de (goed doorvoede) eikel-en notenetende diertjes
De Vogelbescherming denkt dat, omdat er zoveel te eten is in bossen en parken, dat de kans bestaat dat er deze herfst en winter minder vogels voor voedsel in tuinen te zien zullen zijn.
Of dat waarheid zal worden, zal bekend worden ná de Nationale Tuinvogeltelling die van 27 januari tot 29 januari 2023 gehouden zal worden; minder of meer vogels in de tuin én welke?
*)Ik ben altijd zo benieuwd doe zo’n getal tot stand komt ( geteld/geschat?)
Het aantal mensen dat honger lijdt, ondervoed is neem toe. Redenen zijn onder meer; extreme droogte, mislukte oogsten, gestegen prijzen én de oorlog in de Oekraïne. Ik las dat verleden jaar wereldwijd 2,5 miljoen kinderen aan ondervoeding stierven. Veel Goede Doelen proberen hieraan wereldwijd hier iets aan te doen.
Onlangs kreeg ik een hulpvraag van Unicef, een doel dat we al jaren met een vast bedrag steunen. De brandbrief: een noodkreet om “iets extra’s” te doen aan ondervoede kinderen in Soedan!
3 miljoen kinderen, jonger dan 5 jaar, zijn daar ondervoed, waaronder 650.000 ernstig acuut ondervoed! Helaas krijgen we al jaren van tijd tot tijd dit soort brieven: Honger, ergens in de wereld; het lijkt nooit beter te gaan; nooit ECHT op te lossen. Wat deze brief, in mijn ogen, iets hoopvoller dan alle eerder brieven maakte was een concreet genoemde oplossing (helaas) niet voor de lange termijn, maar wel een oplossing voor NU:
Plumpy Nut, een therapeutische pindapasta (zo’n 2 jaar zonder koeling houdbaar) waar ondervoede kinderen mee “gered” kunnen worden. Dit zakje met pindakaasmengsel (behalve pinda’s ook plantaardige olie, melkpoeder, hoogwaardige proteïnen, vitaminen en mineralen) wordt razendsnel in het kinderlichaam opgenomen en kan levensreddend zijn
Een donatie wordt gevraagd voor de pindapasta én voor training van zorgverleners ter plaatse (acute hulp én preventie)
Ter illustratie van wat er met donaties gedaan kan worden: Voor € 1.000,- kunnen 7 ernstig ondervoede kinderen 8 weken lang, dagelijks 3 zakjes levensreddende pindapasta krijgen. Giften zijn welkom op IBAN NL 86 INGB 0000 0001 21 t.n.v. Unicef Nederland; omschrijving SOEDAN 10704800.
Een lezing in de Dorpskerk van Blaricum door Dorien Pessers, emeritus-hoogleraar rechtstheorie.
De rechtsstaat vindt zijn wortels in het christendom en ontleent daar, tot op de dag van vandaag, zijn geloofsartikelen aan. De rechtstaat zal vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid brengen. Beloftes die zijn neergelegd in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, in de Internationale Mensenrechtenverdragen én in de grondwetten van de rechtstaten. Overheid én burgers worden geacht deze wetten te kennen en na te leven.
Het begon allemaal met de 10 geboden. Van dié beginselen uit zijn monniken de gedragsregels voor gelovigen uit gaan werken, uiteindelijk hebben deze geleid tot de hoogste wet in Nederland; de Grondwet (1815) Onze rechtstaat is dus gebaseerd op het Christendom. . Ieder mens wordt geboren met een verlangen naar vrijheid, gelijkheid en menselijke waardigheid Bij de gelovigen is de doop de opname in de gelovige gemeenschap, bij de rechtsgemeenschap hoort een mens vanaf zijn geboorte. De rechtsstaat moet mensen geluk en menselijke ontplooiing brengen, zij brengt ook de grenzen aan van wat wel en niet kan en mag. Grenzen scheiden, maar grenzen binden ook, als mensen elkaar beloven de afgesproken grenzen niet te overschrijden.
Een mens, zo zegt Pessers, is een meervoudige persoonlijkheid. De mens in zijn huis, (een woning schept persoonlijke vrijheid) achter zijn voordeur is zijn pure zelf; zonder zijn toestemming kan niemand binnenvallen; de mens kan onbekommerd zichzelf zijn in de private levenssfeer.
De mens is een burger in de publieke sfeer; hij treedt naar buiten, ontwikkelt zijn talenten, maakt zijn wereld groter, kan zijn kennis verbreden. [daarbij hoort ook een burgerlijke verantwoordelijkheid zoals zorgen voor de armen] Een burger beweegt zich anders in het publieke domein dan thuis; zet “buiten” als het ware een masker op! Hij houdt dat vol omdat hij thuis weer zichzelf kan zijn
Dan is er ook nog de burger op politiek domein, die kan zijn masker niet meer afzetten Een voorbeeld daarvan is bv. de koning, hij wordt zijn ambt in plaats van een mens van vlees en bloed.
In deze tijd kunnen we alles van iedereen weten; mensen zetten van alles op internet, op t.v. kun je alles van mensen zien: hun vrijen, hun geboorte, hun euthanasie, hun sterven. Grenzen vervagen, dát is, zo zegt Pessers, in strijd met de waardigheid. Zij noemt het voorbeeld van Pim Fortuyn, een politiek persoon die alles met zijn publiek deelde, zijn masker volledig afdeed en iedereen alles in zijn privéleven liet zien; voyeurisme vierde hoogtij. Het gevolg: na zijn dood ontstond er een massahysterie; bij honderdduizenden Nederlanders liepen de emoties hoog op. Hoogleraar Pessers: Politieke figuren zouden neutraal moeten zijn, we hoeven niets persoonlijk van ze te weten, ze moeten gewoon hun werk doen.
Pessers spreekt over de rechtspraak en het zelfbeschikkingsrecht en illustreert dat met 3 voorbeelden. Eén van die voorbeelden gaat over Manuel Wackenheim, een 114 cm lange man, die in Frankrijk, vrijwillig een onderdeel was van een tot vermaak dienende activiteit : dwergwerpen. Een activiteit waarbij de te werpen dwerg beschermende kleding droeg, zo hoog of zo ver mogelijk werd gegooid (matras lag klaar) en waarvoor mensen geld betaalden om dat op kermissen en in café’s te zien.
Pas in de loop van de jaren’80 van de vorige eeuw ontstond er weerstand tegen dit vermaak. Dit geval gaat over 2 burgemeesters in 2 Franse plaatsen in het departement Essonne die in 1992 een verbod tegen dwergwerpen uitvaardigden Manuel (artiestennaam Mr.Skyman)diegene die zich hier, tegen betaling, liet werpen, ging tegen dit verbod in beroep op grond van zijn zelfbeschikkingsrecht én het recht van inkomsten. Hij vertelde de rechtbank dat hij nergens werk kon krijgen, werd beschimpt en geen middelen van bestaan had, totdat hij geld kon verdienen door dit dwergwerpen. Hij kon zichzelf nu onderhouden en hoefde niet meer zijn hand op te houden; het gaf hem eigenwaarde.
De uitspraak kwam: de burgemeesters wonnen: de Franse Raad van State oordeelde in 1995 dat een burgemeester het recht heeft het dwergwerpen te verbieden op gronden van menselijke waardigheid en openbare orde.
Manuel ging in hoger beroep bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens [zetelt in Strasbourg(F)] Ook zij wezen zijn beroep af; ook dit Hof vond dat burgemeesters het recht om dwergwerpen te verbieden hadden. De reden was hier “de blik van de ander” (ander=toeschouwer) De perversiteit in het kijken naar dat gooien telde voor het Hof zwaarder dan het zelfbeschikkingsrecht van de man die gegooid werd.
Een voorbeeld dat mij tot denken aanzette (ik wist niet eens dat dwergwerpen ooit, tot 30 jaar geleden, als vermaak had bestaan ) Een rechter moet naar de letteren van de wet oordelen, dat is niet altijd recht toe en recht aan!
Het was een boeiende lezing, die moeilijk in een soort samenvatting te vatten valt, ontdek ik nu ik, in dit blog, u probeer mee te nemen naar die lezingen wat ervan te leren valt.
De belangrijkheid van het leven in een democratische rechtstaat was mij vóór de lezing al duidelijk. De gevolgen die de sociale media tegenwoordig hebben, de wetten die daar (nog) niet voor gelden, de moeilijkheid die de politiek heeft om de wir war van dingen die in elkaar grijpen, elkaar overlappen, kortom de “politieke spaghetti” zoals Pessers dit noemt, te ontwarren én de juiste beslissingen te nemen, zijn allemaal onnoemlijk ingewikkeld en bijna mensondoenlijk.
Maar zoals de hoogleraar zei aan het eind van haar lezing: het verlangen naar een betere wereld, naar de ultieme rechtvaardigheid zijn krachtige mechanismen.
Niet alle toehoorders deelden de positieve instelling van Dorien Pessers over de toekomst van de rechtstaat, getuige de opmerkingen na de pauze als er door hen gesproken wordt over de multiculturele samenleving, anderen en hún wetten, de ontwikkelingen van de sociale media en hun gevolgen daarvan; Hoe krijgen we de geest weer terug in de fles, was één van de vragen aan haar. “Géén idee” was haar antwoord “15% van de mensen maakt er een zooitje van, 85% deugt wel. Als je de hoop opgeeft, geef je alles op.“
Ik vond dit wél een grotendeels positieve lezing en kom weer (zoals zo vaak) tot de conclusie Wat ben ik een gelukkig mens dat ik hier in de democratische rechtstaat Nederland ben geboren en leven kan!
Jan Willem Six, heer van Vromade *) (1872-1936) was de naamgever van het bosje van Six (gelegen tussen de dorpen Blaricum en Laren, op de grens van het stadje Eemnes ) Hij verkocht het in 1931, het is nu een natuurgebied van 6 hectare van het Goois Natuurreservaat en opengesteld, een ecologische verbindingszone tussen de droge zandgrond van het Gooi en de open Eempolder.
Als wij er lopen is de grond beslist NIET droog, de natte, dikke bladerenlaag is zompig, maar tussen de, soms bijna kale, loofbomen komt af en toe een zonnetje: Van boven is het dróóg en heerlijk wandelen.
We lopen langs weilanden waar we in de verte een roos zien, hier zal, vermoeden we,af en toe met pijl en boog worden geschoten. Bij het hek (ingang van de wei) staat een bord: ”Lieve hondenmensen……Afzender paardenmensen (zie foto)
We lopen een klein stukje verder op het voetpad en zien wat de paardenmensen midden op het pad hebben achter gelaten( zie foto rechterhoek). Het is dat ik geen papier en viltstift bij me heb, want anders had ik ook een brief op het hek achtergelaten met de aanhef “Lieve paardenmensen…. met als afzender: in de paardenpoep trappende wandelaars.
Er zijn nogal wat bomen ooit omgehakt en omgevallen, het ziet er daar “lekker ruig” uit. Langs een pad zien we een soort “stalletje” staan, meer een kapelletje; Maria (met kruis omhangen) heeft een prominente plaats, maar er staat ook een Christmas Carol zanger, er liggen eikels, een brandende kaars, een knikker en een voetbal!
Wat bijzondere dingen aan bomen; een rare haak; een stuk metaal dat als we er omheen lopen een bordje Verboden Toegang blijkt te zijn en een nestkastje met groot toegangsgat (voor roofvogel? Eekhoorn?)
Ook zien we nog bijzondere dieren, wel eens waar niet in het wild, maar toch….
Als we in de bewoonde wereld komen, waar de huizen nogal een eindje van het pad af staan zien we op een boom weer een bordje van een poepende hond, dit keer met opruimschep erbij!
Er zijn meer bordjes, aan een hek wordt gewaarschuwd voor een loslopende kip en verderop zit bij het toegangspad van een woning een stenen hurkende figuur, deze nodigt uit tot “bolletje aaien”.
Een aparte wandeling waarin we wellicht 3 gemeentegrenzen overschreden hebben zonder het te merken.
*) Heerlijkheid Vromade (eigenlijk VrouwmaderKampen is een voormalig grondgebied in Zd Holland van ca. 42 bunder groot.
Van heel bijzondere mensen kreeg ik onlangs een heel bijzonder boek. Op iedere bladzij een tekening en meestal ook een tekst.
Een boek, waarin 2 vrienden filosoferend door de seizoenen reizen, je soms aan het denken zetten, soms een glimlach op je gezicht toveren en je soms een “inzicht” kunnen geven Elke zinsnede kan een meditatie of doordenkertjewaard zijn.
Ik heb een paar bladzijden gekopieerd om u, lezers, een idee te geven. De tekeningen zijn bijzonder; ze spatten van de bladzijde af. De panda, een bedreigde diersoort en het draakje, een van de oudste mythische wezens, reizen samen. Waarheen is niet belangrijk; ze zijn samen!
Een boek om “bij de hand” te hebben en om af en toe in te kijken en een bladzij te lezen en te laten doordringen
Schrijver en kunstenaar James Norbury (gehuwd en gek op katten) schreef én illustreerde de avonturen van Grote Panda & Kleine Draak, geïnspireerd door boeddhistische filosofie en spiritualiteit.
Hij schrijft dat hij de ideeën die hem door zijn moeilijkste tijden hebben geholpen, wil delen en hoopt dat ze meer mensen kunnen helpen.
Norbury is kunstenaar en gebruikt allerlei technieken, maar voor De Grote Panda en de kleine draak gebruikt hij, naar eigen zeggen, het meest, zwarte inkt, een kwast en aquarelverf.
We hebben best lang niet in een trein gezeten, zo lang niet dat ik nog nooit een oplaadstation onderin de bank had gezien!(Er werd door een medepassagier gebruik van gemaakt!)
Er was vertraging! We misten daardoor aansluiting en moesten 24min wachten. Eenmaal in Amsterdam uitgestapt hoorde we de omroepinstallatie melden dat de trein naar……. vertraging had. Dát was dus nog allemaal hetzelfde als eerst!
De Nieuwe Kerk in Amsterdam is een geweldige expositieruimte, waar we graag komen. Na het laten zien van onze museumjaarkaart ging de man achter de balie (dachten wij) ons waarschuwen voor het inzakken van de zuilen in de kerk. Het bleek géén waarschuwen maar het aankondigen van een verplichte extra bijdrage voor het restauratiefonds (om 8 van de 141 zuilen van de Nieuwe Kerk van nieuw fundament te voorzien) Dat betalen we graag, want het is een pracht locatie die zeker zó behouden moet blijven.
Daarna stappen we zó van 2022 in het jaar 1909, het jaar waarin prinses Juliana geboren werd.
De tijd (1909) waarin Nederland bijna 6 miljoen inwoners had en waarin de eerste Elfstedentocht werd gereden. En de jaren erna met de opening van het Vredespaleis in 1913, de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) waarin Nederland neutraal bleef en een miljoen Belgische vluchtelingen naar ons land kwamen. Een tijd waarin, na het einde van de Tweede Wereld Oorlog in 1918 38.000 mensen stierven aan de Spaanse griep en de tijd waarin (1919) vanuit Den Haag de eerste Nederlandse radiouitzending plaats vond. Ook in 1919 de invoering van de 8-urige werkdag én het jaar waarin vrouwen in Nederland actief kiesrecht krijgen.
We zien het leven van Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina, van haar geboorte tot aan haar dood, in foto’s, schilderstukken, en nog veel meer “koninklijks” aan ons voorbij trekken.
Ze was enig kind, geboren nadat haar moeder, Koningin Wilhelmina, al een aantal miskramen had gehad.
Juliana ging in 1927 in Leiden studeren en verbleef in de Katwijkse villa ’t Waerle; een glas-in-loodraam in het gemeentehuis van Katwijk herinnert nog aan Juliana’s verblijf daar. Op 31 januari 1930 ontving ze in Leiden het eredoctoraat in de letteren en wijsbegeerte.
Juliana speelde graag toneel en richtte zelf (als tiener) met vriendinnen een toneelclub op; de naam van de vereniging werd gevormd door de eerste letter van de achternamen van alle leden.
Juliana leert haar latere man Prins Bernard, graaf van Lippe-Biesterfeld tijdens de Olympische Winterspelen in 1936 (Duitsland) kennen.
Ze trouwden al snel na de kennismaking op 7 jan.1937 in het Haagse stadhuis en daarna werd de kerkelijke inzegening in de Sint-Jacobskerk gehouden
schilderij; Piet van der Hem (1885-1961)
Over deze gebeurtenis leerde ik in de Nieuwe Kerk iets dat ik nog niet wist: De dreiging van nazi-Duitsland hangt boven hun trouwdag: Hitler trekt zelfs de paspoorten van enkele bruiloftsgasten in, ook van één van de getuigen (prins Von Wied) Prins Bernard probeert ipv de officiële hakenkruisvlaggen de vlag van het vorstendom Lippe te gebruiken. Dáár neemt Hitler geen genoegen mee en om een diplomatieke rel te voorkomen maakte de toenmalige minister van buitenlandse zaken excuses en hijsen hotels met Duitse gasten toch de nazivlag. Ook moet de koninklijke familie accepteren dat sommige gasten de Hitlergroet brengen tijdens het volkslied.
Het koninklijk paar neemt, na hun huwelijksreis, intrek in Paleis Soestdijk (daarin een “modern” ingericht appartement – cadeau van het Nederlandse volk)
[Van dit Paleis had ik nog niet zo lang geleden zelf deze foto’s gemaakt.]
Koningin Wilhelmina verblijft tijdens de Tweede Wereld Oorlog in Engeland. In 1940 vluchtte Juliana op aanraden van haar moeder, koningin Wilhelmina met haar kinderen naar Canada.
De prinsesjes Beatrix en Irene reizen in een gasvrije kinderwagen die speciaal voor hen is gemaakt (voorzien van gasfilter en helemaal afsluitbaar moest deze de prinsesjes moeten beschermen tegen eventuele gifaanvallen)
De Engelsen droppen tijdens de oorlog pamfletten en allerlei Oranje voorwerpen (theezakjes, lucifersdoosjes en speldjes) uit vliegtuigen, Dát geeft de Nederlanders moed en troost. Ook huiselijke sfeerfoto’s van de koninklijke familie in Canada worden gedropt en door velen in albums geplakt en bewaard. De Duitse bezetter probeerde het verspreiden van de Oranjefoto’s tegen te gaan door het bericht te verspreiden dat deze foto’s spontaan in brand konden vliegen.( vandaar de naam “brandplaatjes”)
Ook Beatrix is op deze tentoonstelling vertegenwoordigd; een tableau ter ere van haar inhuldiging als koningin in 1980.Daarin zijn 72 titels opgenomen die de leden van het koninklijk huis toen voerden.
Voor dat we de tentoonstelling bezochten hadden wij in ’t Nieuwe Kafe (restaurant tegen de Nieuwe Kerk aan) al een afbeelding van Beatrix gezien (die ik gefotografeerd had) een dame met heel veel hoeden én een kroon!
Terug naar Juliana: in 1947 wordt prinses Marijke geboren (sinds 1963 op haar verzoek bij haar 2de naam Christina genoemd) Marijke heeft bij haar geboorte een oogafwijking. Er worden reguliere artsen ingeschakeld maar ook, op advies van Bernhard, de gebedsgenezeres Greet Hofmans.
Juliana komt erg onder de invloed van deze vrouw, waarmee ze bijeenkomsten (in kasteeltje het Oude Loo) organiseert waar ze met gelijkgestemden bespreken hoe bij te dragen aan de verwezenlijking van Godsplan en de wereldvrede. De toenemende afhankelijkheid van Hofmans leidt tot een huwelijkscrisis tussen haar en Bernhard. Een commissie van wijze mannen; de commissie Beel (toenmalig minister) slaagt erin “deze Greet Hofmans affaire af te sluiten” en Juliana zegt toe Greet Hofmans niet langer te zien.
Een grote foto geprojecteerd op een vaan met de tekst die ze uitsprak “Wie ben ik, dat ik dit doen mag?” op haar inhuldiging als koningin hangt op een niet te missen plek in de Nieuwe Kerk
In de Nieuwe Kerk staat ook de kales waarmee Juliana met haar gezin in de week van de inhuldiging een rijtoer door Amsterdam maakte. (Dit rijtuig was een cadeau van toenmalig koningin Emma aan haar dochter Wilhelmina) Bij de kales staat de opmerking die Prinses Amalia (tegen Claudia de Brey) maakte dat ze, als ze trouwt op haar huwelijksdag dit rijtuig wil gebruiken!
Koningin Juliana geportretteerd als koningin bij een banket met koninklijk gedekte tafel én theeschenkend tijdens een fotoshoot (1962). Vele facetten van deze bijzondere vrouw, die “gewoon” wilde zijn, “gewoon” rijdend op haar fiets en met haar hond Zara op schoot, worden in de Nieuwe Kerk belicht. De hond, Zara, kreeg ze van haar man. Ook het hondenhok van Zara is op deze expositie aanwezig. Beeldend kunstenaar Corstiaan de Vries(1936-2008) brak door met dit portret van Koningin Juliana, hij legde daarin de nadruk op haar huiselijke kant, die haar zo populair had gemaakt (en hem dus ook)
Persoonlijk vond ik het “symbool” van “gewoon” (wat ze natuurlijk NIET was) één van haar handtassen, die open tentoongesteld is, met daarin een fotootje van Bernhard!
In 1971 brengt Juliana, als eerste Oranje ooit, een staatsbezoek aan Indonesië. Dit bezoek is het begin van betere verhoudingen tussen Nederland en de voormalige kolonie.
Juliana krijgt bij dit bezoek een massief gouden, één kilo wegende ceintuur van filigreinwerk, gemaakt door goudhandwerkers op Zuid- Sulawesi. Ook deze ceintuur is mét de originele, speciaal voor deze ceintuurgemaakte Javaanse kist, te bewonderen.
Eerder waren de banden met Indonesië ernstig verstoord door de “kwestie Nieuw Guinea”, daarbij werd haar staatsieportret, in 1951 geschilderd door grafische kunstenaar Henricus Rol*) (1906-1992) in Djakarta (1960) met messteken gehavend.
Een reproductie van dit gehavende staatsieportret is in de Nieuwe Kerk te zien (het origineel in het Rijksmuseum was té kwetsbaar om te worden vervoerd)
Een bijzonder portret van een zeer bijzondere Nederlandse kunstschilder (magisch realisme) Carel Willink (1900-1983) is geschilderd in 1976. Hetzelfde jaar waarin het Lockheadschandaal (omkoopschandaal waarbij prins Bernard steekpenningen ontving van de Amerikaanse vliegtuigbouwer Lockhead) plaatsvond. Dit portret prijkte op de cover van het blad Accent, een weekblad dat haar in 1976 uitroept tot Vrouw van het Jaar. Verbeeld ik het me of ziet ze er hier inderdaad wat zorgelijk uit?
In het jaar van hun 50 jarige huwelijksfeest vindt er een bijzonder televisie interview plaats in de Leuvenzaal op Paleis Soestdijk. Er is in de Nieuwe Kerk een setting gemaakt van dit moment; de portretten van koningin Anna Paulowna en koning Willem II in de achtergrond, de gordijnen met heraldische leeuwen en de rode stoeltjes staan hier nu, zoals toen dáár.
Een interessante, leerzame tentoonstelling, ook voor niet-koningsgezinden, die wél geïnteresseerd zijn in een tijdsbeeld van 1909 tot 2004!
Al 30 sept en 23 okt blogde ik over de naam- en logo uitleg van automerken. Ik vond het verrassend om te ontdekken waar de automerknaam vandaan komt en waar ooit zo’n autofabriek uit ontstaan is vóór er auto’s waren! Ik hoop u ook! Tot nu nam ik een merk dat in mijn hoofd opkwam en ging daar over van alles nazoeken. Vandaag begin ik “gestructureerder” te bloggen. Ik zoek de automerken die (ook) elektrische auto’s maken en begin met de LEXUS.
De naam is een (Engelse) voornaam en betekent “beschermer van de mensheid”. Lexus is voortgekomen uit het Japanse automerk Toyota. Het is, sinds 1989, de naam van de luxe divisie van Toyota.
1894-1952 Kiichiro Toyoda De naam Toyota komt voort uit de naam van de oprichter Kiichiro Toyoda; hij was een Japans industrieel en richtte in 1937 het bedrijf Toyota op. Het was géén taalfout in het overnemen van zijn naam naar het automerk! De naam Toyoda heeft 10 Japanse karaktertekens en de naam Toyota maar 8 en acht is een geluksgetal in Japan!
Japanners zijn bijgelovig en dat gaat vér! In een door Japanners gemaakte auto, zo gaat het verhaal (of het waar is weet ik niet). zul je geen boutjes of moeren vinden die je moet losdraaien met dopsleutel 13 én in een door Japanners gemaakt auto zul je een munt vinden (ergens in de auto, tussen de bekleding bv) Die is daar “verstopt” om geluk te brengen!
Het logo van Toyota :De buitenste ovaal symboliseert de wereld, die Toyota “omarmt”. Elk ovaal heeft een andere dikte: symbool voor de manier waarop traditioneel met penseelstreken het Japanse schrift wordt geschreven.
De stijl van de afbeelding van het logo van Lexus is hetzelfde als bij het moederbedrijf. Het basiselement is een ovaal en symboliseert de onlosmakelijke band tussen moeder- en dochteronderneming. De gestileerde L is niet alleen de eerste letter van het woord Lexus, de L is ook een symbool van snelheid, omdat de ontwerpers haar sterk voorovergebogen afbeeldden
Jaguar
Sir William Lyons(1901-1985) ook wel mr.Jaguar geheten, is in 1922,samen met collega-motorliefhebber William Walmsley, de mede-oprichter van de Swallow Sidecar Company.
Eerst ontwikkelden ze, speciaal voor motoren, de Swallow-zijspan. Later, lichtgewicht koetswerken voor auto’s op basis van vooral de eenvoudige Austin Seven en Morris Minor. Ze werkten samen met andere autofabrikanten (oa Fiat), uiteindelijk ontstaat er een hechte samenwerking met de Standard Motor Company. Een samenwerking die, in 1936 leidt tot de SS Jaguar.[ De sportwagen,(Jaguar 2 1/2 L) die als eerste de naam Jaguar kreeg kostte toen 395 pond en was een krachtig, snel en op een lenig roofdier lijkende auto ( vond men). ]
Ná de Tweede Wereldoorlog krijgen de letters SS een kwalijke connotatie, en de lettercombinatie verdwijnt stilzwijgend; de naam Jaguar Motor Company ontstaat. Het logo en het embleem op de motorkap is het katachtige dier de Jaguar.
Ik las nu op de site van het WNF dat de naam ‘jaguar’ is afgeleid van een woord uit de taal van een Zuid Amerikaanse inheemse bevolking, namelijk “yaguareté” Het betekent: “hij die doodt met één sprong” Ik neem aan dat de autofabrikant DIE betekenis NIET wist toen hij de naam Jaguar koos! In 2021 maakte Jaguar bekend dat ze, vanaf 2025 alleen nog maar 100% volledig elektrische voertuigen produceren.
Dan het automerk KIA
Kia is een Zuid-Koreaans automerk dat deel uitmaakt van de Hyundai Motor Company (Hyundai behandelde ik al in mijn blog van 30/9)
De naam ‘Kia’ komt uit het Koreaans; het karakter ‘ki’ staat voor het opkomen van de nieuwe zon (ook spirituele wedergeboorte); de A staat voor het continent van KIA; Azië KIA betekent dus “opkomende zon uit Azië”
In 1944 startte Kia met het maken fietsen en motorfietsen en in de jaren ‘70 werd begonnen met auto’s maken. In 1997 ging KIA failliet en in 1998 heeft Hyundai het bedrijf overgenomen, maar Kia houdt zich nog steeds bezig met de ontwikkeling en productie van eigen personenauto’s en bedrijfswagens (3 fabrieken staan in Korea, 1 in Slowakije.)
In 2021 werd de bedrijfsnaam gewijzigd van Kia Motors in Kia. Kia heeft twee logo’s; de oude en de nieuwe.
Elke dag wat - blog 