Een lelietje-van-dalen (Latijnse naam Convallaria majalis) is niet ooit “ontdekt” door meneer of mevrouw van Dalen, maar is de vertaling van Lily of the valley (oorspronkelijk groeiend in laagtes) Het plantje dat ook wel meiklokje genoemd wordt, in Latijn: Convallaria majalis (Latijnse vertaling van majalis = bloeiend in mei) is, in tegenstelling wat de naam doet vermoeden, géén familie van de lelie, maar behoort tot de aspergefamilie (een plantenfamilie waartoe ook de hyacint behoort)
Welke plant wél tot de leliefamilie behoort (wat ik tot vandaag niet wist) is de tulp. De tulp werd ontdekt in de bergen van Kazachstan, maar werd een typisch Nederlands symbool:
Jaarlijks stuurt Nederland nog steeds 10.000 tulpenbollen naar onze Canadese bevrijders als symbool van dankbaarheid. Ook heeft de bol van de tulp heeft, tijdens de hongerwinter(‘44/’45) Nederlanders van de hongerdood gered (Tweede Wereldoorlog) Een bijzondere bloem dus: de tulp behorend tot de leliefamilie!
Nu we het toch over tulpen hebben, meteen nog meer verwarrends; een magnolia is géén tulpenboom, zoals mensen hem vaak noemen, maar een beverboom. Die boomsoort kreeg deze naam omdat men vroeger dacht dat de magnoliabast het lievelingsvoedsel van de bever was.
[De naam magnolia is afkomstig van de Franse botanicus Pierre Magnol, het hoofd van de botanische tuinen in Montpellier eind zeventiende eeuw]
De échte tulpenboom, de Liriodendron tulipifera is een snelgroeiende boom met een relatief recht omhoog groeiende stam, heeft tulpvormig blad en kan wel 20 meter hoog worden
Bij Paleis het Loo staat de hoogste Liriodendron van Nederland.
Helaas een “kale” boomfoto.
Dan een plant waarvan de bijnaam Zwolse tulp is (natuurlijke groeiplaats o.a. Overijsselse vochtige graslanden genoemd) maar eigenlijk kievitsbloem heet is óók een lelieachtige. Die plant doet er acht jaar over om in bloei te komen.
Ik heb ooit geleerd dat deze plant zó heet omdat het dessin van de bloemen lijkt op dat van kievitseieren
dát blijkt, zo las ik onlangs, niet waar te zijn: de Latijnse naam Fritillaria schijnt afkomstig te zijn van fritillus, (=Latijns voor dobbelbeker) De Romeinse dobbelbeker had kleine ruitvormige openingen die lijken op het blokpatroon op de bloemen van de kievitsbloem.
Ik hoop dat ik met dit blog de plantverwarring niet groter heb gemaakt!
en schrijver van boeken, zoals: ‘Ik ben integer, jij bent integer“, ooit hoofdredacteur van het discussieprogramma Buitenhof; redacteur Vrij Nederland en eind redacteur onderzoeksjournalist bij actualiteitenrubriek Nova gaf onlangs een lezing met de titel “Migratie zonder Migratiebeleid” en ik was erbij.
Rob de Lange begint de lezing met te vertellen dat hij meer schrijver dan prater is en citeert een alinea uit het boek “Vogels zonder vleugels” van de Britse romanschrijver Louis de Bernieres : “De mens is een vogel zonder vleugels en een vogel is een mens zonder zorgen” Mensen en vogels verplaatsen zich alleen én in groepen . De Lange vertelt dan over zijn onderzoek en bevindingen over migratie. Vooral de middenklasse, de ruggengraat van de samenleving, maakt zich zorgen over migratie en de “open” grenzen. Velen zetten hun vraagtekens bij “Iedereen moet welkom zijn” Hoe komt dat zo?
Hij haalt Josse de Voogd en René Cuperus’s “ De atlas van afgehaakt Nederland” aan waarin de schrijvers laten zien hoe, vaak gestapelde, verschillen in opleidingsniveau, inkomen en gezondheid zich vertalen in sociaal-culturele voorkeuren en politieke keuzes en hoe die over het land zijn verdeeld. Er is een fundamenteel meningsverschil ontstaan over de toekomstkoers van de samenleving, wat zich onder meer vertaalt door het niet meer gaan stemmen of kiezen voor “buitenstaanderspartijen”
We wonen in een klein, maar relatief rijk land met weinig ruimte en té weinig huizen. Als er (veel) meer mensen bijkomen, wordt de wél beschikbaar ruimte nóg minder.
In de politiek is sprake van, zoals de Lange het noemt “egeltjesgedrag”= niet écht over migratie willen praten, de problematiek niet durven te benoemen. Hij haalt de “Spreidingswet” aan, (voorstel van de Afdeling advisering van de Raad van State) de verwachte ingangsdatum zou op 1 januari 2024 zijn, maar of dit ook werkelijk gaat gebeuren…. (de Lange denkt van niet) En wat gebeurt er tot die tijd!
Migranten vallen grofweg in 3 groepen te onderscheiden: Arbeidsmigratie; Voorbeeld: Bij een bedrijf als ASML (Advanced Semiconductors Materials Lithography) wereldwijd één van de grootste producenten van machines die worden gebruikt bij het maken van halfgeleiders (chips) werken ruwweg 20.000 mensen in Nederland (bijna allemaal in Veldhoven) met 139 nationaliteiten.
Buitenlandse studenten: Nederland moedigde buitenlandse studenten aan om hier te studeren.In het studiejaar 2021/2022 waren er 115.000 buitenlandse studenten in het Hoger Onderwijs! Inmiddels komt 40% van de eerstejaarsstudenten op de universiteit uit het buitenland. Onlangs deed Minister van Onderwijs Robbert Dijkgraaf voorstellen om de komst van internationale studenten naar Nederland af te remmen.
De derde soort zijn asielmigranten, migranten die hun land ontvluchtten omdat er oorlog is en/of ze er niet meer veilig zijn ( tot deze groep behoren de Oekraïners)
Deze 3 soorten migranten bij elkaar, zo vertelt de Lange ons, kunnen jaarlijks een stad ter grootte van Tilburg bevolken.
Het gaat er om wat Nederland deze asielmigranten te bieden heeft, qua woonruimte, zorg en scholing. Al deze gebieden staan al onder druk; geen woonruimte genoeg, de zorg staat, mede door de vergrijzing, onder grote druk en de scholen kampen met personeelstekorten.
De noodopvang is vaak erbarmelijk. Het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers heeft een achterstand: 54.000 mensen zitten in een procedure en dus in onzekerheid of ze terug moeten of mogen blijven. Eigenlijk, zegt de Lange, zou een humanitaire time-out aangevraagd moeten worden, maar we weten dat dát niet kan!
Behalve een morele verplichting tot opvang, hoe zit het met de wettelijke regels? Internationale verdragen in Europa eisen dat we iedere asielzoeker toelaten, maar voor grote aantallen ineens zoals dat nu het geval is rijzen er in veel landen enorme problemen.
Er komt niets terecht van de eerder afgesproken verdeling van vluchtelingen: Griekenland en Italië krijgen vanwege hun geografische ligging de meeste vluchtelingen! In 2011 werd door een Nederlandse rechter verboden vluchtelingen, die vanuit Griekenland naar Nederland kwamen terug te sturen naar Griekenland, omdat hun welzijn in het land niet kon worden gegarandeerd.
In Italië, waar vluchtelingen op Lampedusa (Italiaans eiland in de Middellandse Zee, 113 kilometer ten oosten van Tunesië) bootjes aankomen, is de noodtoestand afgeroepen.
Bulgarije is een land dat leegloopt, men komt er personeel te kort, wat dat betreft zouden mensen daar méér dan welkom zijn, maar het is ook een arm land; er is geen geld voor opvang asielzoekers!
Hongarije was een van de eerste landen die een fysieke grens opwierp om vluchtelingen te weren: langs de grens van Hongarije met Servië kwam in 2016 een hekwerk dat migranten buiten de deur moest houden.
Polen noemt men het “witste land van Europa” Vluchtelingen worden (behalve Oekraïners) daar geweerd (Vluchtelingen die er wél zijn moeten wel meebetalen aan hun opvang)
Nederland is populair bij asielzoekers omdat er relatief snel een status is te verkrijgen; men na een verblijf van 5 jaar een paspoort aan kan vragen én omdat gezinshereniging in Nederland gemakkelijker is dan in de omringende landen.
De Lange laat ons het migratiebeleid ook van de andere kant zien, de kant van de burger: de rechten van de burger raakt ondergesneeuwd door het “asielvriendelijke beleid” (Mensen moeten nog langer op woonruimte wachten)
De Lange raadt de toehoorders aan het boek van Ruud Koopmans*) , hoogleraar sociologie en migratie aan de Humboldt Universiteit en onderzoeksdirecteur aan het Wissenschaftszentrum in Berlijn (WZB) aan het door Koopmans geschreven “De Asielloterij” te lezen
De Lange sluit af met een open eind van het migratievraagstuk: Niemand weet hoeveel meer inwoners erbij Nederland nog aan kan. Hij waarschuwt dat als de migranten toestroom niet gereguleerd wordt er een disruptie (-= ontwrichting) van de samenleving staat aan te komen.
Bestaande taboes moeten, volgens hem, aan de kant geschoven worden, we moeten het migratiebeleid gaan veranderen, binnen de mogelijkheden van ons democratische bestel. In plaats van individuele punten te scoren zou links én rechts uit hun ingegraven schuttersputjes moet komenen samen moeten werken aan het zoeken naar een oplossing voor dit grote probleem.
Reaalpolitiek in plaats van moraalpolitiek
We verlaten de lezing met gebogen schouders: er werd geen oplossing aangedragen, geen rooskleuriger beeld geschetst dan dat we hadden, eerder donkerder. Om ons heen zijn de geluiden over migratie aan het veranderen ”Nederland is vol” hoor je steeds vaker, ik betwijfelde dat; we zijn een rijk land met veel goedwillende, ruimhartige mensen. NU weet ik niet zo zeker meer of er nog ruimte is; letterlijk én figuurlijk
Jarenlang was het in de politiek praten over of Nederland vol was, taboe. Die tijd is voorbij; De politiek MOET keuzes gaan maken. Het moet naar mijn idee niet gaan of we VOL zitten, maar over hoeveel mensen er nog bij kunnen: Hoeveel rek er nog zit in huisvesting, zorg en scholing? Hoeveel mensen we nog humaan kunnen opvangen?
*) Ruud Koopmans is auteur van boeken en opiniestukken in binnen- en buitenland over migratie
Mijn blik viel deze keer op wat er in tuinen, op huismuren, en bij voordeuren te zien is. Kortom hoe mensen hun huizen aan de buitenkant ėn hun tuinen opleuken!
Allereerst aparte huisnummers, van berkenstammetjes, spijkers en een “gewoon” huisnummer, maar dan, als een schilderij, in een lijstje
Aan de voorgevel worden soms ook dingen opgehangen, zoals insecten of naast de voordeur een “vogelverenschilderij”
[toen ik fotografeerde kwam de eigenaresse naar buiten, ze vertelde dat dit nou Action-kunst was!]
Vaak zijn dit dingen om juist dát huis te onderscheiden van de linkse en rechtse buurhuizen; om het huis iets “eigens” te geven
Er zijn ook huizen die géén voortuin hebben, dat houdt mensen niet tegen om toch iets persoonlijks tegen hun huis neer te zetten. In Naarden zag ik deze vogelkooi tegen de regenpijp en huismuur staan.
In de tuin staan soms aparte dingen, een hert op de grond, een eekhoorn in een holle boom, maar ook een origineel schaap, gemaakt van onder meer een stuur en een zadel en een beer in een ouderwetse voorloper van een buggy. Of een apart kunstwerkje, zonder lichaam, alleen balancerende benen mét bal én daar ook een soort boortoren met klimmende mannetjes.
Dit blog bevat bijzondere dingen die van de openbare weg af zichtbaar waren en waar mijn blik op viel!
dat was ter ere van de 5e verjaardag van Prinses Wilhelmina.
Pas in 1891 werd in Nederland de eerste echte Koninginnedag (in 1890 was koning Willem III overleden) gevierd.
De echte Koningsdag is dus pas op 2014 begonnen; toen op 26 april omdat de 27 ste april (verjaardag van koning Willem-Alexander) toen op een zondag viel. De koningen Willem voor “onze” Willem Alexander hadden géén koningsdag, maar wel een naam met een nummer erachter.
Sinds 16 maart 1815 is Nederland een koninkrijk; dat kwam toen soeverein *)(van 1813 tot 1815) vorst Willem zichzelf tot koning Willem I uitriep.
Deze Willem Frederik was geboren op 1772 als oudste zoon van Prins Willem V en prinses Wilhelmina van Pruisen; Hij werd de eerste koning van het Koninkrijk der Nederlanden; en dus Willem I Deze Willem trouwde met zijn volle nicht Wilhelmina van Pruisen
Hun oudste zoon Willem Frederik George Lodewijk( 1792-1849) erfde de troon, huwde met Anna Paulowna van Rusland en werd in 1840 koning Willem II.
Hun oudste zoon: Willem Alexander Paul, Frederik, Lodewijk (1817) werd koning Willem III. Hij huwde eerst met Sophie van Württemberg; zij kregen 3 zonen. Koningin Sophie stierf in 1877.
Daarna (in 1879) werd Adelheid Emma Wilhelmina Therese zu Waldeck und Pyrmont zijn tweede vrouw. (hij was 61, zij 21 jaar)
Samen met Emma kreeg Willem III één kind: Wilhelmina Helena Pauline Maria (1880).
Toen Willem III stierf 1890 waren zijn 3 zonen uit zijn eerste huwelijk al overleden. Zijn tweede vrouw Emma werd koningin-regentes voor de minderjarige Wilhelmina.
Emma met dochter Wilhelmina
Na Wilhelmina (de vrouwelijk vormnaam van Willem) werd haar dochter Juliana koningin en na haar troonafstand haar oudste dochter Beatrix.
Pas toen Beatrix afstand van de troon deed, kwam met haar oudste zoon Willem-Alexander, Claus, George Ferdinand, weer een koning op de troon.
Dat zou koning Willem IV gaan worden, maar Willem-Alexander ( mét streepje ertussen) besliste anders; de RVD maakte bekend: Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins van Oranje is vanaf het moment van de abdicatie Koning Willem-Alexander.
En zo komt het dat aan de naam koning Willemmét een nummer aan zijn eind gekomen is. Wie weet krijgt Amalia ooit nog een zoon die Willem gaat heten en komt er toch nog een Willem IV (of wordt het dan een Willem-Alexander II?)
*) Willem Frederik was vanaf 1813 soeverein vorst van het soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden. In 1815 nam hij de titel van koning aan!
The Royal Society for the Blind Guide dog, opgericht in 1989 in Engeland heeft de Dag van de geleidehond ingevoerd, een dag die bedoeld is om geleidehonden te bedanken voor hun harde werk en hun onmisbaarheid in de blinde samenleving.
Het schijnt dat er al hulphonden waren in het midden van de 16e eeuw. Ik las zelfs ergens dat uit Romeinse muurschilderingen blijkt dat er al in de eerste eeuw na Christus honden waren, die mensen leidden. De eerste opleidingsscholen voor geleidehonden werden in Duitsland ná de Eerste Wereldoorlog opgericht; soldaten die blind uit de oorlog kwamen konden, met deze opgeleide honden hun mobiliteit vergroten.
In 1927 werd door een Amerikaanse senator Thomas D. Schall (1878-1935) een geleidehond van een opleidingsinstituut uit Duitsland gehaald [ Schall was in 1907 blind geworden door een elektrische schok]
De eerste geleidehondenschool in de VS, The Seeing eye werd opgericht door Morris Frank (1909-1980) Hij was degene die, terugkomend uit Zwitserland met een geleidehond, Buddy (een vrouwelijke herder) door Amerika trok om mensen attent te maken op deze bijzondere honden.
Hij pleitte ervoor om het mogelijk te maken dat mensen mét deze honden toegang zouden krijgen tot openbaar vervoer en andere openbare plaatsen. Plekken die normaal verboden voor alle honden waren
In Amerika wordt National Seeing Eye Dog Day op 29 januari gevierd.
In Nederland gaf het Rode Kruis de eerste aanzet tot het opleiden van hulphonden; zij besloot op 19 maart 1934 de stichting Nederlandsch Geleidehonden Fonds op te richten. Op 30 september 1935 opende prinses Juliana officieel het Nederlandsch Geleidehonden Fonds.
Ik heb een neef die, wonend in Zwitserland, samen met zijn vrouw pleeggezin van een blindegeleide- labradorpup -in- wording was (Lucy) ; een klein jaar woonde de pup bij hen: zij socialiseerden de pup. De bedoeling was dat Lucy daarna naar een “echte” geleideschool zou gaan om haar opleiding te voltooien. Helaas bleek dat niet mogelijk omdat bepaald gedrag (voedsel wegpakken)bij Lucy NIET af te leren viel. Een koekje, boterham of iets anders eetbaars dat even onbewaakt ergens lag, werd door Lucy altijd snel gepakt en opgegeten
Toen de hond NIET naar de opleidingsschool mocht, hebben zij de hond zelf gehouden. Het was, behalve die ene ondeugd, een geweldig lieve attente hond. Héél erg op zijn baas gericht. (Ik heb hem eens een tijdje aan de riem gehad toen zijn baas een museum inging; het wandelen met hem, aan de lijn, in een park in een grote stad ging prima, maar toen we in de buurt van het museum kwamen was er geen houden meer aan, hij moest en zou naar de ingangsdeur en bleef daar kwispelend zitten; geen beweging verder in te krijgen; hij wilde dáár wachten op zijn baas!
Een vriendin van een vriendin had een gepensioneerde geleidehond *) in huis genomen. Ze had er een geweldige hond aan, er was één MAAR; ze kon haar sleutels nergens laten liggen waar de hond bij kon; hij pakte ze daar vandaan en gaf ze aan haar! De hond was in dienst geweest bij iemand die in een rolstoel zat en haar handen amper kon gebruiken. De hond zorgde er onder andere voor dat hij haar ten alle tijden haar (bijzondere) huissleutels, waar ze ook lagen kon brengen. Dát was niet af te leren.
Een vriendin heeft al jarenlang hulphondenpups in huis. In haar geval zijn dat doodles. Kruisingen van hondenrassen die bekend staan om hun leercapaciteit, intelligentie en loyaliteit. Zoals een poedel met een Labrador = labradoodle; een poedel met een Golden retriever = Goldendoodle of een Sherpadoodle, een kruising tussen een poedel en een Duitse herder.
Doodles zijn, over het algemeen hypo-allergeen**) honden, zodat ook hulpbehoevenden die allergisch zijn voor hondenharen tóch door een hulphond begeleid kunnen worden.
De vriendin heeft zo’n veertien maanden een bijzondere hond, waarmee ze naar trainingen gaat en hem (of haar) bijzondere verrichtingen leert, zoals met een trein/bus gaan, in drukke mensenmassa’s lopen en in winkels boodschappen doen. De hond heeft dan een speciaal jasje aan; op dat moment is hij of zij in werkmodus (en mag dus NIET door omstanders geaaid of afgeleid worden) Nadat de volwassen hond (ook fysiek gekeurd) bij haar weggaat, gaat de teef of reu naar een speciaal school om de training af te ronden. Als de hond alle trainingen goed doorstaan heeft wordt hij/zij gekoppeld aan een toekomstige baas/bazin en wordt er nog ter plekke een specifieke training, helemaal gericht op dié persoon én zijn omstandigheden, gegeven.
Een zware training voor de hond en daarna zo’n jaar of 8 een werkzaam leven! Helemaal terecht dus dat er een speciale dag voor die honden is; om ze (een beetje) te verwennen, maar ook om ons, publiek, attent te maken op dit bijzondere fenomeen.
*) de hulphonden blijven 7 tot 9 jaar “in dienst” bij een hulpbehoevende, daarna gaan ze met pensioen.
**) Een allergeen is een stof die allergische reacties oproept bij mensen. Hypoallergeen (hypo = minder in het Latijn) betekent dus dat er minder stoffen in de hondenvacht zitten waar een mens allergisch op kan reageren
Sommige mensen zeggen dat je vogels niet het hele jaar moet voeren, alleen in de winter. Ik volg voor dat soort dingen de mening van de Vogelbescherming (een organisatie die zich inzet voor in het wild levende vogels en hun leefgebied) :het hele jaar door vogels voeren! Vogels kunnen zich niet overeten, als ze genoeg hebben stoppen ze.
Het argument dat je door te voeren, vogels zo “lui” maakt dat ze hun voer niet meer zelf kunnen zoeken, schijnt niet waar te zijn.
Door de vele bebouwing in Nederland zijn gronden met bessenstruiken en plekken met veel insecten verdwenen; er zijn bedrijven en huizen voor in de plaats gekomen. In verstedelijkt gebied wordt aangeraden struiken en bomen met bessen neer te zetten én bloeiende planten te planten om insecten en dus ook vogels, te lokken.
Een birdfeeder met zaden of meelwormen kan het hele jaar door gevuld worden.
Onlangs las ik dat nu veel van de vogels die “eerdaags” gaan broeden (1 mei blog over) veel kalk nodig hebben voor hun eierschalen. Om ze te helpen kun je ze op vogelvoederplekken fijngestampte eierschalen geven!
Mensen voederen vogels op heel aparte manieren; op een voedertafel, in een pindakaaspothouder, maar ook in vetbollenhouders, in doorzichtige bollen, vogelhuisjes en nog veel meer. Hieronder een kleine selectie foto’s van wat mensen zoal in hun tuin of balkon hebben hangen en staan én waarin vogelvoer zit (of heeft gezeten!)
Vogelpindakaas
vetbollen ( één mét muis) en vet met zaden in andere vormen
zaden, pitten en noten worden in allerlei vormen aan vogels aangeboden.
Zelf kopen we groot in: zaden en de meelwormen
In notentijd hebben we hazelnoten in de voortuin hangen. Noten die blijven hangen (ook eekhoorntjes komen erop af) pellen we en daarvan bewaren we ook wat voor de vogels.
We zoeken in de natuur walnoten, die we een paar maanden drogen ( leuk om te doen) en dan zelf eten én voor de vogels bewaren. We hebben veel vogels in de tuin; in de voortuin kool-en pimpelmezen, soms een specht, bepaalde tijden (veel) spreeuwen, hout- en tortelduiven, eksters en kauwen. In de achtertuin, een enkele merel, heel veel mussen, roodborstje en Vlaamsegaai en heel veel duiven en eksters. En allemaal eten ze. De Vlaamse gaai en de kauwen hebben een voorkeur voor de ongepelde pinda’s, de kool-en pimpelmezen voor nootjes en de vogelpindakaas. De duiven eten alles wat op de grond ligt; ze scharrelen vaak onder de birdfeeder. Het roodborstje eet alles, de enkele overgebleven aardappel (zonder zout) en de enkele keer dat er een in stukjes verkruimelde bruine boterham ligt, zien we de roodborst ZEKER!
Vrijdag 21 april: de oefenrondes zaterdag 22 april : 2 rondes van 18 holes zondag 23 april finaleronde van 18 holes!
104 deelnemers, waarvan iets meer dan de helft afkomstig uit Ierland
Hoewel we al jaren Pitch & Putt spelen hebben we nog nooit meegelopen met een groot toernooi, dus dat doen we op zondag bij het Gelders Open op de Pitch & Putt baan Strand Horst
We rijden door de Flevopolder, langs de weg staat geel kool(raap)zaad in volle bloei. We stoppen even bij het Prinses Amalia Windpark omdat ik de prachtige tulpenbollenvelden (mét Hollandse wolkenluchten) wil fotograferen.
Bij de Pitch & Putt baan is het een drukte van belang.
Veel mensen met een glas in de hand, maar ons gaat het om wat er buiten gebeurt; de finalerondes
Hoewel het nog lang geen Pinksteren is, zie ik naast de baan, in the rough, wel Pinksterbloemen staan!
We krijgen inside information welke (top) flight we moeten volgen; een flight van 4; 2 Nederlanders en 2 Ieren (vader en zoon)
In het riet zit een zwaan op zijn nest; hij/zij gaat “even” opstaan als er geslagen wordt; er gebeurt niets met hem of zijn nest, even later zie ik hem (of haar) weer op het nest liggen
Deze flight wordt gevolgd en gefilmd!
Het bord van de winnaar; – 14 in 3 dagen!
De twee Ieren, vader en zoon zijn eerste en tweede geworden werd ons verteld (we zijn niet tot de prijsuitreiking gebleven, maar hebben de prijzen wél bekeken)
Een geweldig spel dat Pitch & Putt en de baan strand Horst ziet er uit als een plaatje; leuk om er te spelen én, hebben we nu gemerkt, ook om bij een toernooi te gaan kijken. ( iedereen kan Pitch & Putt spelen zonder Golfbewijs)
Op de baan Strand Horst is de verste afslag 67m en de kortste 36m.
In 2022 stonden er 3,7 miljoen runderen [waarvan 1,6 miljoen melkkoeien] in Nederland geregistreerd. Een half miljoen daarvan staan ALTIJD op stal; de rest loopt een deel van het jaar buiten.
Als je langs weilanden fietst of autorijdt zie je, nu weer, koeien in de wei staan te grazen. Veel van die koeien staan van medio november tot medio april op stal. Vóórdat ze in april naar buiten mogen moeten de weilanden droog zijn én moet er genoeg gras voor ze zijn.
Dat naar buitengaan van koeien kan een waar spektakel zijn, de koeien “huppelen” en springen (van blijdschap? Van de frisse lucht?) Het is heel bijzonder sommige van die logge dieren zo dartel te zien.
beeld koeiendans
Een boer, niet ver van ons vandaan, laat mensen van dit spektakel meegenieten. Omdat ik hun nieuwsbrief lees, zag ik dat 22 april DE koeiendansdag zou zijn.
Dus waren we afgelopen zaterdag op die boerderij. Massa’s mensen, sommige met een hond, maar de meesten met (kleine) kinderen. Er heerst een verwachtingsvolle sfeer, alsof Sinterklaas zo zou komen. De koeien loeiden in de stal [Zouden ze weten wat er te gebeuren staat?]
We gaan eerst even naar ze binnen kijken en zien dat er nog best een stapel voer (hooi) in voorraad is. In afwachting van het koeienuitlaatevent kijken we ook even bij de jonge dieren: biggetjes, geiten en lammetjes. Grote beschuiten kondigen aan waar de jonge dieren zijn en van welk geslacht ze zijn.
Als het bijna 11 uur is gaan de hekken over de weg dicht, de koeien gaan zó oversteken naar de wei aan de overkant. Veel mensen klonteren samen bij de hekken. Ik ben niet zo gek op mensenmassa’s, dus blijf een beetje achter en zie dus niets. Geen nood, na de oversteek komt de wei.
Ook daar is het loeidruk, de meeste foto’s die ik gemaakt heb zijn van achterhoofden. Veel ouders (meest vaders) hebben hun spruit op hun nek gehesen, zodat ik wat foto’s van achterhoofden en kinderruggetjes heb.
De koeien rennen, met een enkel kalfje er tussen, eerst helemaal naar de rechterkant van het weiland, keren dan om en rennen naar links. Een groot wonder dat er geen verstuikte koeienpoten ontstaan. De hele winter binnen in de stal en dan, met dat zware lijf, hard rennen! Als de “nieuwigheid” er af is en kinderen een ijsje willen en dus vertrekken uit de frontlinie kan ik een paar foto’s van blije koeien maken.
De boer en boerin hebben een veldje vol bloeiende tulpen met een bord erbij dat, voor 50 cent per tulpenbol, je die mee naar huis mag nemen. Daarvoor krijgen de kinderen een soort houten draagbakje. Niet iedereen snapt het concept van “mét bol” maar al dan niet geduldige moeders leggen het uit, en na 2 tulpensteeltjes gaan de volgende tulpen mét bol en al de grond uit.
Het is een feestelijke dag. Een beetje van de koeienpret straalde ook op de mensen af, zeker op ons. (Later op de dag begon het te regenen, hard te regenen) Wij én de koeien hadden geluk gehad!
De dag van de aarde, Earth Day, valt ieder jaar op 22 april. De doelstelling van deze dag is mensen bewuster te laten worden over hun consumentengedrag en wat dit voor impact heeft voor onze aarde
De Dag van de Aarde werd in 1970 in het leven geroepen door de toenmalige Amerikaanse senator (en gouverneur van Wisconsin) Gaylord Nelson (1916-2005).
Op 22 april 1970 riep de senator op tot protesten om aandacht van de bevolking en de regeringen te vestigen op de milieuproblemen die de planeet bedreigden. Het succes van de manifestatie (VS) was gigantisch: zo’n 20 miljoen mensen demonstreerden en eisten gedragsverandering Dát evenement op díe datum was de aanleiding voor de latere goedkeuring van belangrijke milieuwetten in de VS
Vanaf 1990 wordt Earth Day ook in andere landen gevierd
In Nederland introduceerde de Stichting Dag van de Aarde sinds 2002 de Dag van de Aarde: een nationale dag voor bezinning en plezier (het gaat niet alleen over de natuur maar om wereldwijde, duurzame ontwikkeling) Er wordt ook een Krant van de Aarde uitgegeven
De tijd vanaf 22 april tot eind mei wordt bestempeld als “de Maand van de Aarde”. (tegenwoordig is er een wereldwijde organisatie, genaamd Earth Day Association, die de activiteiten coördineert)
Er worden op deze dag dingen georganiseerd maar je kunt ook zélf dingen ondernemen; alleen of met familie of vrienden de buurt waarin je woont, een stuk strand of bos, gaan schonen met vuilniszak, een boom (of meer) planten, en/of zaadjes in de grond stoppen en zo de planeet wat groener maken.
Er is al lang veel aan de hand met de aarde: zo is de gemiddelde temperatuur van de aarde in de afgelopen 130 jaar met 1 graad gestegen en is de zeespiegel in die tijd met 20 cm gestegen, is er gigantisch biodiversiteitsverlies en dreigt uitputting van natuurlijke aardhulpbronnen. Dat allemaal bij elkaar is mega verontrustend. Zó verontrustend dat klimaatactivist Wynn Alan Bruce zichzelf uit protest op Earthday 2022 op het plein van het Hooggerechtshof in Washington D.C. in brand stak (Bruce overleed de volgende dag)
Er zijn nog meer dingen gebeurd m.b.t. de natuur op 22 april gebeurd: in 1905 werd op dié datum de Vereniging tot behoud van Natuurmonumenten opgericht.
De aanleiding waarvoor onderwijzer, schrijver en veldbioloog dat samen met zijn vriend Eli Heimans (leraar en natuurbeschermer) dat deed, heb ik nooit eerder geweten.
Eli Heimans en J.P. Thijsse
De reden: De toenmalige Burgemeester en wethouders van Amsterdam dienden in 1904 een voordracht bij de Gemeenteraad in om het Naardermeer te dempen met stedelijk afval. Door het oprichten van de Vereniging tot behoud van Natuurmonumenten én het aankopen van het Naardermeer (crowdfunding avant la lettre?) bleef het Naardermeer een groene oase in plaats van een afvalbelt! Dank u, heren!
Een gezin mét jonge hond woont in een nieuwbouw wijk. Meestal laat de vrouw de hond ’s morgens uit. Zo ook, de bewuste dag. Die dag loopt ze mét de hond aan de riem door hun nieuwbouwwijk. Als ze bijna de nieuwbouwwijk uit is, bijna in de polder, maakt ze de hond los. Vrolijk rent hij voor haar uit. Opeens ruikt hij iets interessants en spurt weg.
De vrouw ziet nog net een poes onder de heg van het laatste huis verdwijnen. Haar hond kan poezen niet uitstaan, en hoewel de poes een flinke voorsprong had, stuift de hond door de heg achter de verdwijnende poes aan. De vrouw gaat hard hollend achter haar hond aan. Als ze vlakbij de tuin is hoort ze vreselijk gekakel. Haar hart klopt in haar keel.
Ze kruipt door de heg, in de tuin ziet ze haar hond bij een hoop veren staan. Hij doet niets, ze kan hem vastmaken. Ze probeert beter te kijken naar de hoop veren; het blijkt een kip te zijn, gewond, dat ziet ze zo.
Ze loopt met de hond aan de riem de tuin uit; ze moet haar hond “even” kwijt zodat ze kan aanbellen, uit- en overleggen.
Er staat een meneer met een hond aan de riem bij het huis te kijken. Ze legt hem de gebeurtenis uit. De man biedt aan om haar hond vast te houden terwijl zij gaat kijken wat er met de kip aan de hand is én de mensen in het huis gaat vertellen wat er is gebeurd. Ze neemt het aanbod dankbaar aan.
De kip leeft wel, maar ze ziet de tanden van haar hond in zijn buik staan. Ze rilt. Pakt de kip op en belt aan. En jongetje van een jaar of 10 doet de deur open; papa en mama zijn niet thuis, ze komen vanmiddag pas thuis.
Wat moet ze doen? Ze zegt tegen de jongen dat ze in de middag terugkomt als zijn moeder er wél is en dat ze de gewonde kip in het kippenhok zal zetten. Ze jaagt 2 andere loslopende kippen ook het hok in en doet de knip op het deurtje. De jongen gaat naar binnen. Zij bedankt de hondeneigenaar voor het vasthouden van haar hond en loopt met hond én bonkend hart naar huis.
Thuisgekomen belt ze de dierenambulance op en legt het verhaal uit. Hun voorstel is om de kip op te halen en naar de vogelopvang te brengen. Ze bedankt voor de info, vraagt het adres van de vogelopvang en zegt de kip daar zélf wel heen te zullen brengen.
Ze scharrelt een oude kooi in de schuur op (wie wat bewaart heeft wat), zet de hond met eten in de gang en vertrekt weer naar de kip. Als ze de tuin instapt hoort ze praten; de jongen heeft zijn oma gebeld, die is gearriveerd.
De hondeneigenaresse vertelt wat er gebeurd is en dat ze de kip voor herstel naar de vogelopvang wil brengen. De oma vindt dat een goed idee en dus gaat de vrouw de kippenren weer in, vangt de kip, die wel erg “rustig” is. Ze stopt de kip in haar kooi; het past!
Ze rijdt met de kip in de kooi op de achterbank naar de vogelopvang. Daar kijkt iemand de kip na. Het blijkt té erg te zijn om de kip daar in deze conditie op te nemen, hij moet geopereerd worden, dus naar een dierenarts. De vrouw bedankt en de kip gaat weer in de kooi op de achterbank.
Vlak voor ze weg wil rijden gaat haar telefoon; de eigenaresse van de kip. Ze heeft van haar moeder gehoord wat er gebeurd is en wil de kip graag terug om zelf met het beestje naar de dierenarts te gaan. De vrouw vindt dat prima en biedt uiteraard aan de kosten voor haar rekening te nemen. Ze brengt de gewonde kip weer terug naar zijn eigen huis en bazin en geeft de kip daar af.
Een nacht en een dag later wordt ze gebeld; de kip is geopereerd en maakt het naar omstandigheden redelijk wel. De te vergoede kosten van de dierenarts zijn iets meer dan 220 euro! Eind goed algoed (behalve voor haar portemonnee)
Niemand heeft meer over de poes gepraat, de “veroorzaker” van zoveel leed, niet omdat ze iets dééd, maar gewoon omdat ze bestaat. Honden en poezen gaan soms niet samen dat kan een in-de-wegstaande kip, beamen.
Deze flight wordt gevolgd en gefilmd!
Elke dag wat - blog 