Fruitfarm

Eén van de campings waar we, in Engeland dit jaar, op bivakkeerden was een fruitfarm.
De eigenaar had er als 16 jarig jongetje gewerkt, zonder waterleiding, met een bron en een pomp, zonder elektrisch licht, met olielampen, vertelde de nu 85 jarige boer.
Want boer was hij, daar was hij trots op. ZIJN vader had ook land gehad, maar was had later een hotel gaan uitbaten in een stadje vlakbij. Zijn opa, was, ook in dezelfde streek, schapenboer geweest.

Hij en zijn vrouw hebben 2 zonen die de “fruitacademie” gedaan hebben. Eén zoon heeft nu een bedrijf in Frankrijk en de ander runt dit bedrijf nu mét camping, Zijn vader “helpt” daarbij (is er altijd)
De oude man heeft het bedrijf in 1950 van zijn baas overgenomen en had, zegt hij zelf, er een goede boterham aan gehad. Daarvan had hij, samen met zijn vrouw, reizen gemaakt oa. naar Zuid Afrika.
Of zijn zoon er ook zo goed van zou kunnen leven betwijfelt hij: Alles verandert, veel te veel regeltjes vindt hij

Zijn fruitbedrijf beslaat ongeveer 100 acres, heuvelland met Cob nuts*), appels, peren, frambozen, aardbeien, pruimen, en blauwe en zwarte bessen.

Bijna alle vruchten worden met de hand geplukt,**) daar komen seizoenarbeiders voor. De laatste jaren zijn dat vooral Tsjechen. Er staan in het “bos” en verderop in het terrein wat stacaravans verscholen, ik neem aan dat de plukkers daar dan, tijdens hun verblijf, in huizen.
We waren nu te vroeg voor de pluk, over een week of zo komen de plukkers, zo kondigde de oude baas aan (85 jaar volgend 60 jaar getrouwd!)

h.fruitschuur

De schuren en het terrein zien er in onze ogen wat “verlopen” uit., maar dat kan ook de Engelse manier van bedrijf runnen zijn.

Veel machines liggen gewoon, onafgedekt buiten, kratten, landbouwplastic in rollen, het ligt her en der, soms met gras begroeid (mooi om een foto van te nemen, maar het lijkt me niet goed voor de levensduur van de apparaten)

Kortom een goed georganiseerd bedrijf heeft een andere uitstraling dan hier, maar dit bedrijf heeft wel sfeer; zeker met de oude baas en zijn zoon.
Ook heeft het veel “ontdek” mogelijkheden, want elke keer als we over het terrein rondliepen zagen we wel weer iets nieuws.
h.bramen

Zoals op de heuvel veel bramenstruiken met superrijpe (en lekkere) bramen eraan, aan de voet van een heuvel twee visvijvers
H vijver
Hoger op een heuveltje een kleiduivenschietbaan (de schietclub huurt het land van “onze” boer) en ergens zagen we een veldje met kool .
En overal rijtjes lage fruitbomen met hoog gras (en onkruid) er omheen, waar af en toe een “verdwaalde” kleiduif in ligt.

*) Cob nuts zijn een groot soort hazelnoten
**) de aardbeien, frambozen en bessen zijn PYO ( pick your own, zelf plukken, bakje laten wegen en het gewicht betalen

De geschiedenis van het linksrijden

Ooit reden we allemaal links, óók in Nederland.
Dat had te maken met ridders en zwaarden.
Omdat de meerderheid van de mensen rechtshandig was en is, maaiden ze vroeger, vanaf hun paard, met hun zwaard in de rechterhand andere ridders neer (althans ze probeerden dat)
Dat zwaard zat links “omgord”
Een ridder stapte links op zijn paard en dus was linksrijden toen logisch.

In Het Verenigd Koninkrijk en in de meesten van hun vroegere koloniën rijdt men nog steeds links (denk aan Australië, Cyprus, Nieuw Zeeland etc)

Nederland had ook koloniën; in 1596 zetten ze voet aan wal in Indonesië en voerden daar ook het linksrijden in. Ook in Suriname ging dat zo.

Waarom zijn WIJ rechts gaan rijden?
Dat kwam door Napoleon! Linksrijden was, vóór Napoleon, een privilege van de Franse aristocratie.
Door de Franse Revolutie werd IEDEREEN gelijk, dus besloot Napoleon dat RECHTS (de kant van het volk) rijden voor IEDEREEN verplicht werd.
Eerst was dat alleen in de landen die Napoleon veroverde, later werd dat ook n de omliggende landen.

Suriname en Indonesië zijn NIET meegegaan met het rechts gaan rijden en daar rijden ze DUS nog steeds links.

Bij mijn weten is Zweden het land dat het laatst omgeturnd is van links naar rechtsrijden, dat was in september 1967 groot nieuws herinner ik me.

Nu zou, met de enorm drukte op de wegen, het veranderen van links naar rechtsrijden niet meer zonder veel problemen en ongelukken mogelijk zijn.

Engels wegennet

De Engelsen rijden links. In hun auto’s zit het stuur rechts
Als wij in Engeland rijden we ook links, “If you’re in Rome, do as the Romans do”.

Je kunt er rijden op Motorways, zoals de M 40 en M 25. Vier banen (of meer) de ene kant op en even zovele de andere kant op. Bomen of hoge heggen aan weerskanten, niks te zien. Druk. Eéntonig (letterlijk: een constant gezoef)

Er zijn B-wegen, 2 baanswegen, die je ook door dorpjes kunnen leiden.
En er zijn éénautobrede weggetjes met aan weerszijde heggetjes en soms een uitwijkstukje aan de ene kant en soms aan de andere kant. Veel Engelsen (wij ook) rijden ook overdag met hun lichten aan, zodat je ze kunt zien aankomen. Dan ga jij óf de tegenligger in zo’n “uitwijkhaventje” staan zodat de ander passeren kan.

Wij hebben erg veel dit soort weggetjes gereden. Vaak stopte de tegenligger en seinde met lichten “kom maar door” Dan steek je je hand op en de ander ook (dank, graag gedaan)

Mijn taak op dit soort weggetjes is uitkijken voor tegenliggers omdat mijn lief ( die linksrijden geen enkel punt vindt) aan de andere kant zit.
Alleen als Veerle (onze Vlaamssprekende GPS) ons over dergelijke weggetjes stuurt terwijl de vouwwagen achter de auto hangt, zitten we wel eens met samengeknepen billen, want achteruitrijden is er dan niet bij, en loskoppelen en draaien, daar is de ruimte niet voor. De mogelijkheid dat je óók een auto met aanhanger tegenkomt IS er altijd. (Nooit gebeurd)*)

De staat van de wegen is een verhaal apart.
De meeste wegen zijn lappendekens; overal zijn stukjes wegdek hersteld of worden hersteld. Op de motorways zijn dan pilonen neergezet, en komen er eindeloze files.
Dát hebben wij op de heenweg meegemaakt. Loeiheet en stapvoets rijden, dan een stukje “gewoon” rijden, kadunk, kadunk, eentonige geluiden en dan plotseling weer afremmen omdat er een teerwagen bezig is; wéér in een file.

Op de B wegen staat er soms of een stoplicht of een geel-vest-man met een STOPbord; jouw kant van de weg is dan geblokkeerd en de tegenliggers mogen door. Of het stoplicht gaat op groen óf de man draait zijn bord op GO en dan kun je door.
Ze zijn dan “aan het werk” Soms zie je dat er gewerkt wordt, soms (met een stoplicht) is het ook wel eens ERG stil qua werk,maar ligt de weg wel open.

Wat in Engeland erg fijn is dat ze het ORANJE in de stoplichten daadwerkelijk gebruiken: Vóór groen verschijnt komt er eerst oranje. Dat werkt snelle doorstroming enorm in de hand. Mogen ze van mij in Holland ook doen.

Wat ons weer erg ouderwets aandoet zijn, in de dorpjes, de knipperbollen aan weerszijden van een zebrapad. Wél zijn ze ietwat geüpgraded: er zit een soort geel flikkerlichtrand omheen.

Engelse camping eigenaardigheden

Engelsen zetten hun auto het liefst IN de tent of caravan. Hun uitzicht vanuit de tent of caravan MOET de auto zijn. Dat maakt Engelse campings vaak erg rommelig. Er komen vaak een paar gezinnen die met elkaar kamperen (ieder in eigen tent, kampeerbus of caravan) kriskras om hun slaapplekken staan dan hun auto’s

De auto parkeren bij zich thuis gaat trouwens ook vaak vlak voor het huiskamerraam. Veel Engelse huizen hebben een geteerde plek voor hun raam waar de auto, soms zelfs 2 staat/staan.(persoonlijk zie ik liever een tuin vanuit mijn raam)

Op een camping “versieren” Engelsen hun tent of caravan vaak. Ze hebben lange zwarte op hengels lijkende stokken, die uitschuifbaar zijn en waaraan ze een vlag ( de Engelse, Schotse of Welsh vlag maar ook piratenvlaggen) Vaak ook nog een windvaan eraan ( of een nieuwe stok ernaast) De windvaan bij voorkeur in de vorm van een vis.
En dan de lichtjes, gekleurd (natuurlijk) soms knipperend, rond de luifel of langs de “mast” maar ook in de grond om de tent. (Ik vroeg de campingbaas waarom ze dat doen. Zijn antwoord: “Dan kunnen ze hun eigen tent makkelijk vinden”)

Engelse kamperende mannen hebben de meest fantastische pyjamabroeken.
Gewoon voor je tent gaan zitten en ’s morgens zien wat er allemaal langs komt: roze met beertjes of woeste gestreepte met allerlei kleuren, maar altijd bijna afzakkend en veel te wijd. (vrouwen hebben trouwens ook vaak dat soort broeken aan, dat noemen we dan “mode”)

Dit jaar zagen we “iets nieuws” op campings: kleine opvouwbare droogmolens.
Een weekendje weg of een “holiday” van 2 weken, er MOET gewassen worden en alles hangt op de minidroogmolen.

De kinderen hebben vaak een fietsje bij zich en racen over de camping, maar………… allemaal met een fietshelmpje op; de meisjes bijna allemaal een roze.
(Overigens dragen veel volwassen fietsende mensen een helm hier)

Bezienswaardigheden in de Cotswolds

Bourton-on-the-Water: Modelvillage; schaal 1 : 9

Winchcomb: Sudeley Castle en tuinen. Het enige Engelse kasteel in privé handen met een lichaam van een royalty: Catherine Par

Cheltenham: In de 18^e eeuw een beroemd Spa oord. Nu alleen in Pittsville Park nog de Pittsville Pump Room, de enige plek waar het helende Bronwater nog te drinken is.

Berkeley: Berkely Castle , 900 jaar in het bezit van dezelfde familie, dus met veel echt oude schatten. stanwayfountain

Stanway: Cotswolds Manor house met daarbij de hoogste “gravity fontein” ter wereld.

Cheltenham – Broadway; stoomtreintje op dit 14 miles lange traject. Toddington trein

Speed Hill Climb

Naast het Bugattimuseum in Prescott is een Speed Hill Climb racebaan ( 1.128 yards lang)*)

presc
De Bugatti Owners Club (opgericht in 1929) is de eigenaar van deze baan en heeft dit stuk land in 1937 gekocht en daar deze course aangelegd.
presc2 Wij hebben het geluk dat als we er zijn er trainingen zijn: mensen kunnen met hun eigen auto hillclimbing onder de knie krijgen. Ze krijgen in een soort leslokaal onderricht en mogen het dan zelf proberen (in hun eigen auto maar wel met een helm op) Dan gaan ze lunchen en bespreken en dan weer de baan op. (Wij kwamen er in lunch tijd en hebben gewacht tot ze weer de baan op gingen.
Het zijn mensen ( IK heb alleen mannen gezien) met zeer verschillende auto’s; we zagen een Morgan, Porsche maar ook een Vauxhall en andere “gewonere” automerken.

We spraken een oudere dame, die daar nu official is, zij had in haar “racedagen” haar persoonlijk record van 49 seconden gehaald, daar was ze best trots op; “onder de 50 gebleven!

We zagen ooit op tv een episode van de BBC serie Father Brown ( zich afspelend in de jaren’50), waarin een raceauto verongelukte op een racebaan, we weten nu vrijwel zeker dat deze scene opgenomen is op deze racebaan

*) record 35.51 seconden

Bugatti museum

Van Ettore Bugatti (1881-1947) wist ik niet meer dan dat het een Italiaans auto ontwerper was, dat veranderde in Prescott (Engeland) in een museum dat aan hem gewijd is.
Ook zijn familie leer je daar kennen: Rembrandt Bugatti die voorbestemd was om technisch ingenieur te worden maar liever beelden maakte en “animalier” werd
(beeldhouwer van dierenbeelden) en Carlo die meubels ontwierp. Ook van hen staan er ontwerpen in het museum.

Behalve museum is deze lokaliteit ook een studiecentrum voor aankomende ontwerpers: er zijn 27.000 originele technische tekeningen van Bugatti’s ontwerpen, 10.000 foto’s en duizenden historische documenten.

Bugatti ontwierp, in Frankrijk, ondermeer de meest succesvolle racewagen van die tijd (winnaar GP Lyon 1924) de Bugatti type 35;een airspeedrecord vliegtuig; een “gewone”
(geen racewagen) 12 liter Bugatti Royale en een trein (eind jaren ’30 in Frankrijk rijdend) die het wereldrecord snelheid haalde. Bugatti, een veelzijdig mens

Een bijzonder museum als je van technische snufjes uit die tijd houdt

Engelsen – Brexit

Vóór we naar Engeland afreisden vroegen we ons af of we iets van de Brexit zouden merken.
Nu we er zijn valt ons maar één ding echt op en of dát met de Brexit te maken heeft weten we niet: Er zijn, in vergelijk met andere jaren weinig buitenlanders.
Op de campings waar we tot nu toe waren zagen we een één Zweedse en 2 Duitse auto’s staan; bij bezienswaardigheden, waar anders op de parkeerplaats veel buitenlandse auto’s stonden, waren nu een enkele Nederlandse of Duitse auto te vinden. Vreemd!

Wij vinden Engelsen hele open mensen en hebben vaak gesprekjes. De Brexit is niet een gesprek waar je “even” over begint, toch kwam het hier soms in gesprekken ter sprake.

Steve, een gepensioneerde Buitenlandse Zaken medewerker ( tijd in Duitsland gewerkt) vertelt ons dat niet IEDEREEN in Engeland uit de EU wil; volgens hem heeft maar 37% van de stemgerechtigde Engelsen gestemd. Van die 37% was bijna de helft tegen en iets meer dan de helft voor het verlaten van de EU! Hij vindt het DOM als Engeland de EU verlaat: niet goed voor het land.

We zien stickers op Engelse auto’s ” LEAVE MEANS LEAVE” met daaronder: We stemmen om onze stem te laten horen, dus LUISTER!
Een fruitteler heeft LEAVE gestemd, hij denkt dat het beter voor zijn business is als Engeland uit de EU gaat. Subsidies vindt hij flauwekul; iedereen moet zijn eigen broek ophouden.

stier
In de Times staat een grote advertentie waarin de krant meer lezers probeert te trekken met de tekst: Nu hij IN is, kan hij ons ERUIT krijgen?
Boris Johnson zou het voor elkaar moeten krijgen om de Engelsen uit de EU te krijgen en de lezers van de Times blijven door het lezen op de hoogte van zijn pogingen.

Het langste gesprek hebben we met een jonge man (vader van 2 kinderen) die in zijn tuin aan het snoeien is, we raken aan de praat en hij wéét zeker dat, als er een volgende referendum komt, de meerderheid IN de EU wil blijven. Dán gaan alle jongeren ook stemmen, zij zien de toekomst van Engeland IN de EU. Hij zegt dat we niet “bang” hoeven zijn, hij is er van overtuigd dat Engeland uiteindelijk IN de EU blijft.

Engeland en religie

Sinds Hendrik VIII in 1534 The Church of England stichtte is dát de belangrijkste godsdienst in Engeland (72% van de Britse bevolking tot die kerk)

Over het algemeen werden kerken vaak op “heilige” (spirituele” plaatsen gebouwd), soms is dat ook nog te voelen. Daarom ga ik in vakanties ook DIE plaatsen bezoeken, naast de historische bezienswaardigheden en wandelen in de natuur.

rollrightstones Zo waren we dit jaar bij The Rollright Stones: The Kings Men stone circle, King Stone , and Whispering Knights dolmen. Drie groepen stenen uit de Bronzen Tijd, waarbij de stenen cirkel voor mij het indrukwekkendst was.(Stonehedge geweest, daar moet je ver van af blijven en is, in mijn ogen, een toeristenpoppenkast) Dit was aanraakbaar en leek audenthiek

r.buddha In een Arboretum in Batsford zien we een grote Boeddha tussen de bomen staan, dát is wel de enige uiting van het boeddhisme die we in Engeland zien. Als we Batsford zelf gaan bekijken (doodlopend straatje met een paar huizen, een kerkje en een estate) raken we aan de praat met een jonge man die ons aanraadt naar een kerk in Stow te gaan. Daar zijn 2 bomen tegen en in de kerkdeur gegroeid.

Onverwachte dingen vinden we enig dus we rijden naar Stow. De kerkdeur daar is inderdaad iets uit een fantasyfilm, elk moment verwacht je hobbits te zien! stow

In Blockley staat het kerkje waar de BBC serie Father Brown is opgenomen, ook daar gaan we even kijken en kopen een foto van de crew. Het is niet echt “kopen”; in de kerk staat een tafeltje met wat memorabilia van de serie en een honestybox erbij; of je daar a.u.b. je geld in wil doen. We “kopen” de foto.

r.parr Het indrukwekkendst op religiegebied in Engeland dít jaar vind ik de Chapel bij het Sudeley Castle, waar de laatste vrouw van Henry VIII begraven ligt: Catharine Parr.
Het verhaal erbij is ook indrukwekkend. Ze leefde daar, na de dood van Henri VIII met haar nieuwe man Thomas Seymour. Vijf dagen na de geboorte van hun kind stierf Catherine daar. Ze werd begraven en raakte totaal in de vergetelheid (evenals haar toen geboren dochtertje, die is compleet van de (historische)radar verdwenen, sommigen beweren dat ze op 2 jarige leeftijd gestorven is, bewijzen schijnen daarvan niet te zijn)

Meer dan honderd jaar later vinden 2 dames die daar rondwandelen een soort loden kist met een plaatje erop Catherine Parr. De kist ligt nog half onder de aarde. De dames vragen een boer om de kist op te graven en het blijkt de doodskist met het lichaam van Catherine Parr te zijn. Bij het openen blijkt dat het lichaam nog helemaal in tact is (zowel de kleren als de haren. Het wordt “ergens” naartoe vervoerd, teveel bekeken (zuurstof erbij) het lichaam vergaat en wordt uiteindelijk (ik meen in de 60 er jaren) weer teruggebracht naar Sudeley en begraven in de kapel. Hier ligt ze dan weer op haar eigen rustplaats.

Kampeerders

Er zijn 2 soorten kampeerders: mensen met tenten en vouwtenten en mensen met caravans of campers. (In Frankrijk had (heb?) je aparte velden voor die twee)
(vouw) Tent mensen kunnen goed improviseren. Ze moeten wel; ze hebben vaak niet alles bij zich.
Ze komen aan en moeten nogal wat “werk” verzetten voor ze kunnen denken aan zitten.
Caravan en camper mensen draaien pootjes uit of zetten blokken voor de wielen en pakken een wit wijntje of biertje uit hun koelkast.

Het lijkt een logische volgorde van (vouw)tent naar caravan of camper maar behalve GELD zit er soms ook een mentaliteitskwestie “in de weg”.

Wij blijven dus in vakanties met een vouwwagen rondtrekken, tot wij of de vouwwagen het begeven/ begeeft.
Deze vouwwagen hebben we al meer dan 30 jaar en we zijn er nog steeds blij mee.
Er zit sinds verleden jaar een nieuwe rits in en vlak voor de vakantie brak een bout van het pootje af, dus ze krijgt wel wat ouderdomsverschijnselen, maar tot nu toe kan het gerepareerd worden.

Natuurlijk zijn we wel eens “jaloers” als het snikheet is of het regent en we komen op een camping aan en moeten nog onze vouwwagen opzetten en er komt tegelijk met ons een caravan aan, waarvan de man mét mover het ding op zijn plaats zet en klaar is.

We zijn zó op elkaar ingespeeld dat we bijna zonder woorden ons wagentje opzetten, zonder voortent (en waarom zou je die opzetten als je toch weer verder trekt) staat hij in 20 minuten.
Snel of niet, je kunt dan behoorlijk nat zijn van regen of zweet.

Mijn lief heeft het zo gemaakt dan de luifel ook aan de “kale”(zonder voortent) wagen, kan.
Erg handig en iets waarnaar andere Alpenkreuzerbezitters vaak nieuwsgierig komen kijken.

We hebben ook wel wat “luxe” erbij gekregen. De laatste 10 jaar nemen we ook een koelkastje mee ipv een koelbox. Dat heeft wel een bijeffect: dan hebben we elektra nodig (en daardoor staan we vaak op een plek vlak bij caravans/campers want die hebben dat ALTIJD nodig)

Behalve de koelkast hebben we nu ook een lamp. Eerst was dat altijd een gaslamp, waarvan het kousje nogal eens sneuvelde. Nu nemen we de looplamp van thuis mee, die we ophangen aan de bovenste nokstang. Om de looplamp zit de laatste jaren een kunststoffen zilverkleurig kapje. (alleen een stoffen kapje met dessin is burgerlijker)
Ooit zagen we dat in een soort rommelwinkel en namen we het als geintje mee. Als de lamp aangaat stikt het een beetje naar rubber.
Het is een soort gimmick van ons. (Basic kamperen, maar wel met een lampenkampje.)

Zo staan we dus nu in Engeland; we hebben ook nieuwe vriendjes gemaakt.
Elke dag komen ze wel even “buurten”: 3 Moldavische eenden