Kinderliedjes verklaart

Sommige kinderliedrefreintjes lijken maf in het Nederlands.
Wat betekent: Ozewiezewoze etc. nou eigenlijk?
Ik dacht altijd NIETS.
Maar toch zit hier een verhaal achter.
Dit refreintje komt uit het (Creools)Portugees en blijkt fonetisch opgeschreven

Ozewiezewoze, wiese walla kristalla, kristoze, wiezewoze, wieze walla wies wies
Op internet vond ik de vertaling:

Vandaag is het kind gelukkig
Is het kind gered
Gedoopt is het
Dit kind is gelukkig,
Dit kind, kinderen, kinderen.

Ik kom hierop door het lezen van een boek: Hoe de mummies verdwenen uit Wieuwerd (Mimi Meester) Dit boek speelt in de huidige tijd en gaat het over Wieuwerd (plaats in Friesland). In dit boek komen Labadisten voor.
In Wieuwerd woonden rond 1684 de Labadisten. Een sekte, genoemd naar de inspirator Jean de Labadie, een Franse ex-Jezuiet die via Zwitserland (Geneve) naar Nederland kwam.
Over hem is ook een liedje gemaakt. Ik ken het, nooit geweten dat het “maffe” refrein:
labadie, labeda, labedonia naar deze man (die verkleed als boer onze landsgrens over was gekomen) verwees:

Er kwam ene boer uit Zwitserland
kadee, kadolleke, kada,
hij had ‘nen ezel aan zijn hand,
labadie, labeda, labedonia.

Fascinerend om er achter te komen dat ook schijnbare flauwekul een oorsprong kan hebben.

Maansverduistering

Vrijdagavond rond 22.30 zal de maan bloedrood zijn, oorzaak: maansverduistering.
De zon, aarde en maan staan dan precies op één lijn.
Er valt dan zo’n anderhalf uur geen direct zonlicht op de maan.
Misschien is Mars te zien: het oranje rode stipje onder de maan!

bron: Volkskrant

Film: Wonder (2017)

Hoofdrollen:Julia Roberts, Owen Wilson,Jacob Tremblay & Izabela Vidovic
Een verfilmd boek van R.J.Palacio
wonder Hoe reageer je als je iemand ziet met een misvormd gezicht.Is de schrikreactie voor de ander te zien?Wat voor indruk maakt dat op de ander?En wat als de ander een 10 jarig kind is.
Het komt in het boek en de film aan de orde.
Het wordt pijnlijk duidelijk hoe wreed mensen zijn, ook onbedoeld!

Kinderen hebben (nog geen) “filter” en kunnen daarom nog wreder reageren.
In de film wordt ook pijnlijk duidelijk hoe ouders hun kinderen kunnen beïnvloeden in negatieve zin, maar gelukkig ook in positieve zin.

Persoonlijk was ik blij dat het donker in de bioscoop is, want ik heb (onhoorbaar) zitten huilen. De liefde van de de ouders (Roberts en Wilson) en ook van zijn zusje (Vidovic) is ontroerend om te zien, maar beschermd hem niet tegen, wat er, hoe dan ook, komen gaat.

Iedereen die een ouder is herkent momenten uit het leven van je kinderen, waarvoor je ze wilde sparen voor de reacties van de “grote, boze, buitenwereld” maar het niet kon.
Als ouders wéét je dat het een leerproces is, dat je kind MOET doormaken, maar op het moment zelf zou je zó graag ze beschermen voor die foute opmerking, dat scheldwoord,
die nare reactie of wat dan ook!

Deze ouders kunnen hun zoontje niet beschermen tegen de buitenwereld, die er hoe dan ook aankomt.
Zijn moeder geeft hem thuisonderwijs, maar ééns zal hij de buitenwereld in moeten en zijn ouders denken dat het moment gekomen is als hij naar de middelbare school gaat: dan zijn er allemáál nieuwkomers.

De film is heftig en ik vermoed dat bij gevoelige types die in hun schooltijd een en ander hebben meegemaakt ook wel het een ander boven zal komen (bij mij wel)

Gelukkig is het een film, en heeft deze een happy ending.

Pannenkoekenplant

pannekoekplant Onze schoondochter gaf me een stekje van de Pilea peperomioides, oftewel de pannenkoekplant. Een plantje dat oorspronkelijk uit China komt.
De bladeren lijken op pannenkoeken, daarom heet hij zo, las ik.
Ik vind het meer op muntjes dan op pannenkoeken lijken en vind het weliswaar een aardige, maar niet toepasselijke naam.
De Engelsen vinden ook dat de bladeren op muntjes lijken, want zij noemen hem a Chinese moneyplant.

Het leuke is dat er bij de plant snel stekjes ontstaan en zo heb ik na korte tijd al 6 pilea’s.
Ik vind het leuk om stekjes weg te geven (en vrienden en familie om stekjes te krijgen) en zo vermeerdert zich het aantal pannenkoekenplantjes in onze kennis- en familiekring rap (één keer in de week water, maakt hem ook bij niet -groenevingermensen populair)

Ik las dat het een retro plant is, die in de jaren ’70 erg populair was. Daar herinner ik me niets van. Wel dat de vaderplant (hangplant met geaderde blaadjes) en de kefirplant (yogurtmaken en doorgeven) toen populair waren, daar had iedereen in onze omgeving exemplaren van. Ik zat tóen niet in het pannenkoekenplantencircuit, nú wel!

Vliegen

Heel veel mensen hebben momenteel last van vliegen. Daar is wat aan te doen.
Vroeger verkochten winkels van die oranjeachtige plakstrips, die hing je aan het plafond.
Vliegen vlogen tegen de strips aan, of gingen erop zitten en konden niet meer wegkomen. In hun laatste momenten op aarde waren ze bezig om zich los te rukken van het plakspul, hetgeen niet of zeer zelden lukte; een gruwelijke dood én een immens wreed gezicht. Ik associeerde die strips met vroeger, wist ook niet dat die strips NOG STEEDS te koop zijn. Onlangs was ik in een huis, waar er één aan het plafond hing (pas gekocht zo werd me verteld!)

Humaner is in de tuindeuropening een doorzichtig plastic zakje met water erin te hangen. Doordat vliegen facetogen hebben zien ze doordat waterzakjes alles vergroot, schrikken en vliegen niet naar binnen. (Vaak gelezen nooit gedaan, onze schuifpui leent zich er niet zo voor)

Dan is er nog de vliegenmepper, al dan niet elektrisch. Een attribuut waarmee je actief aan de slag moet én waar dode vliegen aan blijven plakken. Een goor instrument.

Er schijnen luchtjes te zijn waar vliegen een hekel aan hebben, helaas zijn dat ook vaak luchtjes waar mensen een hekel aan hebben, dus ook dat is de oplossing niet.

Een vliegengordijn is een mogelijkheid, maar niet voor ons: mijn lief haat die gekleurde sliertjes, kralen, geregen macaroni elleboogjes of macraméslierten, dus geen vliegengordijn in ons huis.

Zelf tolereer ik vliegen binnen (ze steken niet) en buiten zolang ze maar NIET op mijn eten zitten. Helaas is de realiteit dat ze DAT nou juist vaak wel doen. Goor!
(Eerst op een paardendrol zitten en dan op mijn salade)

hordeur Een hordeur leek mij dé oplossing en dan mooi weer of niet: binnen eten.
Mijn lief zag deze oplossing (jaaaaren) niet zo zitten.
Verleden jaar was er bij de Aldi of Liddl (die 2 haal ik altijd door elkaar) een vreselijk goedkoop
bouwpakket te koop voor een zelfmaak hording.
Mijn lief heeft uitvindkwaliteiten en zei: “Zoals dat moet, doe ik het niet” maar ging akkoord met de (door mij zéér aanbevolen) aankoop.
Vervolgens lag deze aankoop maanden in de garage totdat op een dag hij “even” hout ging kopen.
Toen het geval klaar was en ik het dolgraag wilde uitproberen, moest ik nog een paar dagen wachten want… het raamwerk moest geschilderd worden, drogen en nog een laag, want het moest goed zwart zijn. (mijn lief is maagd: perfectionist)

Maar toen hadden wij dan ook geen vlieg meer in huis. We lopen nu in en uit naar buiten, waarna de magneetsluiting meteen na de doorgang van ons lichaam achter ons sluit.
Een slimme vlieg zou gelijk met ons naar binnen kunnen, maar zulke slimme vliegen schijnen er amper te zijn.
Ik geniet ook deze zomer weer elke zonnige én regenachtige dag van een vliegloze maaltijd.

Fietsvallen

We fietsen na het eten een stukje, omdat lopen, wat we meestal na het eten doen, voor mij nu even niet gaat, omdat ik loeihard mijn teen gestoten heb.
Op het fietspad ligt een waterslang die naar een sproeier leidt, die staat te draaien, We rijden er onderdoor en worden een beetje nat. Geeft niets, het is nog warm,
Verderop ligt weer een slang op het fietspad. Ik denk dat ik er evenwijdig aan fiets, kennelijk niet, want ik voel mijn fiets onder me wegglijden. Ik val in, wat voor mij een slow motion lijkt, kan er niets aan doen, maar klap met mijn knie op het fietspad, mijn rechtervoet( die met de zere teen) blijft staan, maar klapt dan om, mijn snuit ligt in een bloemperkje.
Ik gil van de pijn.

Overeind komen gaat even niet. Hand en pols zijn geschaafd, aan mijn knie is niets te zien doordat ik een spijkerbroek aan heb. Mijn lief pakt mijn fiets op en wil mij ook wel oppakken, maar ik blijf liever even liggen. Na een tijdje ga ik het toch proberen. PIJN!!!
Fietsen gaat niet meer, lopen amper, dus mijn lief gaat naar huis fietsen en de auto halen.
Ik ga met fiets strompelen naar de dichtstbijzijnde weg, waar hij met de auto komen kan.

Mijn lief heeft nagedacht en de fietsendrager achter op de auto gezet, zodat die niet alleen in de polder hoeft achter te blijven. Mijn lief wil ook naar de huisartsenpost doorrijden, maar dat wil ik liever niet. Thuis eerst eens kijken wat er aan de hand is, schaafwondjes verzorgen en ijs op de knie en heel graag het zand uit mond en snuit.
Als dat allemaal gebeurd is en de pijn wordt eerder erger dan beter, bellen we toch maar even de huisartsenpost. Een antwoordapparaat vraagt of je je burgerservicenummer bij de hand wil houden. Dat had ik dus even niet zo snel paraat.
Als mijn lief het gevonden heeft, bellen we weer. Ik kan een klein uurtje later terecht.

Twee en een half uur, een röntgenfoto en artsenbezoek later, zijn we weer thuis: Kniebanden verrekt en grote teen gebroken. Niet zodanig dat die in het gips moet, wel een speciaal soort schoen aan gekregen om de, nu paarse, kloppende teen, te ontlasten.
Aan de knie kan weinig gedaan worden, rust moet dat genezen.
De linkerschoen ontlast dan wel de gebroken teen, maar maakt het de rechter knie moeilijk om te lopen.

Ik voel me zielig, maar ook opgelucht, geen gebroken heup, meteen (wel een tijd wachten, maar ik was dan ook niet levensbedreigend) adequaat geholpen en aardig ziekenhuispersoneel.
Thuis ijs op de knie, voetje omhoog en (om half 12) een kop koffie voor de schrik.

Van andermans spullen blijf je af!

Afgelopen weekend waren we bij vrienden in Helmond in de wijk Brouwhuis.
(Helmond heeft elf wijken met totaal ca 90.500 inwoners)

Het was super gezellig, lekker buiten onder de parasol gekeuveld, met de hond in het bos gelopen en heerlijk buiten gegeten (Brabanders weten wel wat lekker is!)

Toen we ’s avonds naar huis gingen deden de vrienden ons uitgeleide naar de auto.
Onze auto stond aan de overkant van hun huis, in een parkeerhaventje.
Aan de voorkant van hun huis was een metalen arm bevestigd, waar een hanging basket aan hangen kan. Toen we er langs liepen bleek, tot de verbazing van onze gastheer en vrouw, de bak met planten, die eraan hoorde te hangen én een bak met een Vlijtige Liesje erin die daarbij hing, weg!
Niet gevallen, of weggezet, maar helemaal weg; gestolen.
Onze gastheer bleef laconiek: “Zeker iemand die een verjaarscadeautje nodig had” en zwaaide ons uit.
Ze zullen echter wel geknarsetand hebben, want zoiets is NIET leuk.

Ook in Brabant komt het dus voor dat mensen dingen uit andermans tuin weghalen!
BAH!

Familiedag

We hebben met mijn “bijna-familie” ieder jaar een familiedag.
Ieder jaar organiseert een ander familielid dit uitje in “zijn/haar” deel van Nederland.
Eén van de “neefjes” woont met zijn vrouw in Zwitserland en is er dan ook maar zelden bij.
Het idee is ontsproten om de familiedag een keer bij hem te vieren.
Hij heeft een B&B dus daar slapen moet geen probleem zijn.
Er werden plannen gesmeed om een busje te huren, de “chauffeurs” voor de reis hadden zich al gemeld, een datum werd echter nimmer gepland.

sepp 1
Nu is een nichtje met 2 kinderen en hond gaan “vóórproeven”
We krijgen enthousiaste verhalen en foto’s geappt, dus wij, thuisblijvers, mogen er van uitgaan dat hun verblijf daar een succes is en dat hun advies positief is en er volgend jaar naar Zwitserland gegaan wordt.

“Normaal” werd de familiedag altijd in november gehouden omdat dan de padre familias in november jarig was. Nu hij er al een aantal jaren niet meer is, zijn er ook al stemmen opgegaan om de familiedag met mooier weer te organiseren; dat is ook al verschillende keren gebeurd.

sepptuin
Het voorstel Nu is om in mei 2019 met de familie naar Zwitserland te trekken.
Ik ben benieuwd of er wat van komt.

Verrassingsplantje

juffie

In onze voortuin met hei en struiken kwam onlangs een heel iel plantje op. Het leek totaal misplaatst tussen de stoere struiken: het loof leek een beetje op teer wortelloof en dat bleek het na determinatie dan ook te zijn: Daucus carota oftewel wilde peen. De voorvader van onze wortel.

We hebben in de voortuin al van alles geprobeerd: een heidetuin was oorspronkelijk
de bedoeling, maar de meeste hei ging er dood. Rhododendron. callicarpa en de gevlekte japonica doen het er wel en nog een paar stoere struiken, die ik ooit aangereikt kreeg van vrienden (probeer deze eens) en familie.
Soms lukte het en hadden we er weer een stoere struik voortuinvulling bij.
Niet echt een gearrangeerd geheel dus.

Hoe dit tere plantje, ook wel vogelnestje genoemd, hier komt is me een raadsel.
Ik ben er maar eens iets over gaan lezen:
De plant is tweejarig: in het eerste jaar maakt het plantje alleen bladeren en een dikke penwortel, in het tweede jaar volgt de bloei en sterft de plant. Als we de wilde peen herkennen aan zijn bloemscherm, is het al te laat om het plantje te oogsten. De interessante fase is het eerste jaar, waarin die dikke wortel ontstaat. In het tweede jaar onttrekt de plant reservestoffen uit de wortel, om de bloei en zaadvorming te ondersteunen. Daardoor wordt de wortel minder geschikt voor consumptie.

Uiteindelijk vond ik ook op internet de oplossing van het raadsel: het zaad van dit plantje zit wel eens tussen vogelzaad.
Een stukje van het plantje af, hangt onze birdfeeder; de veroorzaker van dit “vogelnestje” Nooit eerder is daar, in de voortuin (onvruchtbare grond) iets van het vogelzaad ontsproten, terwijl in de achtertuin, onder de birdfeeder dáár: gras, zonnebloemen en andere plantjes naar hartenlust groeien.
De voortuin, bijna geen zon en oorspronkelijk vol met gestort puin van de bouw, is “moeilijke” grond.
Kennelijk niet voor deze kleine, iele, wilde wortel.

Je opladen

De laatste tijd hoor ik nogal eens vrienden en familie praten over de druk die het leven hen oplegt
De druk die het werk ze oplegt, de maatschappij, de omgeving; er MOET zoveel.

Er wordt beweerd dat het onder andere komt door de sociale media en dat zou best eens een factor kunnen zijn.
Het lijkt echter ook of steeds minder mensen zich echte “rusttijd” gunnen.
Als ze niet aan het werken zijn, MOETEN ze ook van alles: naar een festival, shoppen met vriendinnen, naar een fitnesscentrum, e-mails checken, een nieuw level van een game bereiken etc.
Ook leuke dingen kunnen, als het er veel zijn, je druk opleggen.

Misschien zou het op een balkonnetje of in de tuin met een goed boek zitten, of bij minder goed weer, binnen op de bank naar goede muziek luisteren beter zijn om te ontstressen: ECHT even NIKS doen. Maar “dat kan ik echt niet, geen tijd voor” hoorde ik laatst een vriendin zeggen. Zij heeft echter wel een manier gevonden om zich op te laden, zij en haar man gaan naar een camping, nemen een stel boeken mee en ontstressen zo, dáar kan het wel: niets doen.

Ik las laatst een advies: werk op zonne-energie: laad op in de zomer (vakantie) om het hele jaar te kunnen stralen.