Twee weken geleden heb ik afgesproken met de fietsenmaker op mijn fiets te laten repareren.
Eerder kon niet; door de Corona pandemie was de zaak dicht geweest en was er achterstand met reparaties.
Mijn fiets reed wel, maar ik kon maar een paar van alle versnellingen gebruiken, dat zou een behoorlijke reparatie worden, zo werd me verteld, en dáár hadden ze pas over 2 weken tijd voor.
Vandaag was dé dag. Ik fietste naar de fietsenzaak, bracht mijn fietsje de werkplaats in en even later pikte mijn lief me op om me naar huis te brengen.
Nog geen half uur nadat we thuis waren ging de foon: de fietsenmaker
De ketting en de versnelling voor en achter moesten worden vernieuwd, dat zou veel geld gaan kosten en dat was de fiets niet waard.
Dat bericht overviel me en dat zei ik de opbeller ook.
Wat is het alternatief?
Een tweedehandse fiets kopen.
Hij had toevallig een fietsje staan dat me wel zou bevallen.
Ik zei dat ik dat overdenken moest.
Overdenken én overleggen.
Deze fiets had, in tegenstelling tot mijn vorige fiets, (gekregen bij het naar de Middelbare school gaan) geen enkele emotionele waarde voor me.
Een vervoermiddel dat ik bijna elke dag gebruik, moet betrouwbaar en veilig zijn en dát, bleek nu NIET meer het geval.
Het overleg was kort maar krachtig: Laten we even gaan kijken.
We keken. De fietsenmaker keek naar mijn figuur, stelde de tweedehands fiets op maat voor me af.
Het is een prachtig fietsje om te zien, maar het belangrijkste voor mij is; hoe rijdt hij? (of is een damesfiets een ZIJ?)
Ik rijd proef.
Prima fietsje, rijdt lekker licht
Het zadel is niet prettig en ik zou ook graag mijn eigen handels hebben, maar verder is hij oké.
Mijn lief en ik keken elkaar aan: het vooroverleg behelsde de koop al.
“Waarom deed de vorige eigenaar deze weg? vraag ik nog.
Het antwoord had ik zelf kunnen bedenken: “Ze kocht een elektrische fiets”
De fietsenmaker zal mijn “vertrouwde spul” zadel, handels en mandje overzetten en ik krijg nieuwe snelbinders van hem, want overzetten doet hij de oude niet Ik mag om 5 uur terugkomen dan is de nieuwe fiets klaar; de oude mag ik meenemen of daar laten, dan gaat hij naar de schroothandelaar.
Mijn vorige fiets werd opgelapt om naar Afrika te gaan, zei mijn toenmalige, nu vertrokken fietsenmaker. Dát trok me toen over de streep om mijn oude vertrouwde stalen ros dáár achter te laten.
Om 5 uur kom ik terug en is mijn oude fiets ontmanteld: zadel, handels en mandje overgezet.
Eén ding wil ik nog terug van mijn oude fiets voor hij naar de schroothandelaar vertrekt: het klokje dat aan mijn fietssleutel hangt. Ook dat krijg ik terug.
Nu pas zie ik dat mijn nieuwe fiets een “moderne ” sleutel heeft; het lijkt een knipmes; druk op een knopje en hij schiet open .En nog een nouveauté: mijn lamp vóór en achter gaan vanzelf aan als ZIJ vinden dat het donker is.
De winkel is kennelijk te donker want als de fietsenmaker hem naar de uitgang duwt flikkert mijn achterlicht.
Na de overdracht en de betaling fiets ik naar huis; een totaal andere beleving dat mijn vorige fiets.
Ik hoop dat ik ook van deze lang plezier ga hebben.
Ik heb geen verstand van egels, maar ik schat in dat dit een paartje is, dat “ergens” in onze tuin domicilie heeft. Onze buurman heeft, dit jaar, al meerdere egels in zijn tuin gezien.
Ik lees nu dat hij 24 juni uit het ziekenhuis is gekomen, na 47 dagen op een intensive care en daarna nog op een “gewone” ziekenhuisafdeling heeft gelegen.
Dát symbool van geslaagd zijn had ik dit jaar nog niet veel gezien. Ondergesneeuwd tussen de “solidariteitsvlaggen”? Of minder als vorige jaren? Het voelt vermoedelijk “anders”, als je schoolresultaten bepalen of je je examen gehaald hebt of dat je echt examen moet doen.
Al eerder blogde ik over de beren die voor de ramen gezet worden om kinderen en volwassenen iets te doen te geven als ze een wandelingetje maken: namelijk TELLEN.
Elke dag wat - blog 