Kunst maakt blij

Onlangs las ik een definitie van een kunstenaar waar ik even stil van werd:

“Kunstenaars zijn mensen die iets onnodigs maken, iets waar niemand op zit te wachten”

In eerste instantie leek me deze definitie zo negatief, maar bij het “herkauwen” van de zin, viel het negatieve weg en bedacht ik me hoe geweldig het is dat er mensen zijn die hun talenten, energie en tijd steken in het maken van “iets onnodigs” dat voor veel mensen de wereld zoveel mooier kan maken.

Ik moest meteen denken aan toen ik net getrouwd was. We woonden, in gemeubileerde kamers en betaalden een flink deel van onze gezamenlijke verdiensten aan de huur.
We zagen “ergens” een, vrij groot geëmailleerd kunstwerk dat we allebei geweldig mooi vonden: het was duur, het zou door ons gekocht kunnen worden, maar…… we hadden (nog) geen eigen meubels en hadden nog zo veel NUTTIGE dingen NODIG.
We waren “verstandig” en kochten het kunstwerk NIET.

Tot op de dag van vandaag hebben we het soms nog over zo’n keuze; is iets wel of niet NODIG! En wat is “nodig“? Ouder en wijzer (en met iets meer geld) maken we nu andere keuzes dan toen; geestelijk welzijn is óók belangrijk!

Toen ik dacht dat ik zou sterven, in het jaar dat de kanker in mijn lijf door operatie, chemokuur én bestralingen bestreden werd, waren er dingen die me blij maakten, me levenslust gaven.
Natuurlijk waren dat mijn lief en kids en dan de natuur (tuin, vogels, bomen en bloemen)
Van de materiële zaken waren dat niet de nuttige zaken: de bank, de kast of het servies:

dat was KUNST.
Een serpentijnen beeld uit Zimbabwe
(humble man”) ; de litho van Marcel Schellekens; een set van 3 kunst vazen gemaakt door Toon Thijs.
Geen nuttige, maar wel mooie dingen, waar ik van kan genieten, waar ik energie van krijg, die me blij maken.

Geweldig dat er mensen zijn die dingen kunnen maken en dat ook dáádwerkelijk doen!
Dingen, waar misschien niemand op zit te wachten, maar die we, misschien zonder het te weten, wél nodig hebben. Nodig voor ons geestelijk welzijn!

Ik heb een selectie gemaakt van ooit door mij en mijn lief gemaakte foto’s van kunst, om op dit blog te laten zien.
Sommige werken zagen we langs een straat, zoals op de zijwand van een silo (Miel Krutzman) of op straat (ik meen in Doetinchem)

Andere werken zagen we in een galerie

Zoals werk van fotografe Xiaoxiao Xu (Chinese muur) een geschilderd “waterwerk” en een advocaatbeeld waarvan ik de makers niet meer herleiden kan; een vrouwenhoofd van kunstschilder en beeldhouwster Charlotte van Pallandt.

Weer andere kunstwerken zagen we bij de kunstenaars zelf, in hun atelier (of tuin)

zoals beelden bij Pépé Grégoire en schilderijen bij Robin Speijer;

schilderijen bij Marcel Schellekens en Beatrix Frederiks

Ook beeldentuinen kunnen prachtige kunst herbergen, zoals het waterpaviljoen van Tilly Buy & Jeroen Groenewoud, vogels van Jeroen Stok, en een beeld van theoloog Dietrich Bonhoeffer gemaakt door beeldhouwer Alfred Hrdlick

En natuurlijk in musea:
Zo zagen we het werk ” Teylers ovale zaal” van van W. Hendriks in het Teylers Museum en een van denim gemaakte Afrikaanse vrouw van Ian Berry in museum Rijswijk; een bijzonder gevormd Christusbeeld en een “dump truck” van Wim Delvoye in het NoordBrabantsmuseum.

Verder koos ik nog een schilderij van Edward Hopper, een stilleven van kaas van Henk Helmantel en een damesjasje en corset met daarop afbeeldingen van schilderijen van Withoos uit, om hier en nu in dit blog te laten zien

Zo maar een willekeurige greep uit mooie kunstvoorwerpen in allerlei stijlen die ons raakten.

Archeoloog en politicus John Lubbock (1834-1913) verwoordde het, zoals ik het voel:

“Zoals de zon de bloemen kleurt, zo kleurt de kunst het leven.”

Een beeldend kunstenaar en een gestolen Vermeer

Verleden jaar augustus, tijdens de atelierroute, waren de ateliers van de Dooyewaard Stichting in Blaricum toegankelijk. Daaronder ook het huisje waarin kunstschilder Pieter Cornelis Mondriaan van 1915 tot 1919 schilderde.

De Dooyewaard Stichting is in 1981 (een jaar na het overlijden van Willem) opgericht. De broers, Jacob en Willen wilden graag dat na hun dood hun erfenis aangewend zou worden aangewend om in Blaricum werk- en leefruimte voor kunstenaars te verwerven (en te beheren)

In 1995 werd de erfenis van de twee broers Jacob beschikbaar als werkkapitaal van de stichting.

Willem Dooyewaard

De stichting is inmiddels eigenaar van zes verschillende ateliers en hoopt zo ( in overeenstemming met de statuten) werk- en ontmoetingsruimte te creëren voor kunstenaars Het doel van de stichting is een nieuwe kunstenaarskolonie te creëren, waar kunstenaars tijdelijk kunnen wonen, werken en elkaar inspireren. Winnaars van het Dooyewaard Stipendium (beurs/toelage) mogen hier een jaar lang wonen en werken.

Toen wij er het Mondriaanatelier bezochten mocht beeldend kunstenaar Niek Hendrix een jaar in dit atelier wonen en werken.

We keken rond en spraken met de kunstenaar. Ik wilde een foto maken van een wandje in zijn atelier, maar Niek vroeg me die (nog) niet publiek te maken, hij was met iets ”geheims” bezig; een zoekgeraakte Vermeer!

Een schilderij van hem dat ik daar gefotografeerd heb dekt de lading van dit blog; een afgedekt “geheim” schilderij

Toen wij er waren had hij nog geen pen/kwast op papier gezet en zou hij zich gaan oriënteren hoe Vermeer werkte, welke materialen hij gebruikte etc. kortom hij zou in de huid kruipen van Vermeer. Hij zou het Vermeerwerk “Het Concert” een schilderij dat op 18 maart 1990 gestolen werd uit het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston, niet op de Niek Hendrix manier, maar á la Vermeer gaan schilderen.

Nu kan ik hierover bloggen want inmiddels is het programma van de “Nieuwe Vermeer” iedere zondag op Nederland I op t.v. te zien

Het t.v. programma gaat over de 6 vermiste Vermeerschilderijen die worden “nagemaakt” in twee categorieën; speciaal uitgenodigde meesterschilders (2 per aflevering) en creatieve Nederlanders die zich hiervoor hebben opgegeven. Die werken hoeven niet geschilderd te zijn! Het gaat erom de “in de geest van Vermeer” te werken.
Van elke categorie wordt het winnende werk (totaal dus 12 werken) tentoongesteld in of museum Prinsenhof (Delft) of in het Mauritshuis (Den Haag)

In de aflevering met Niek, afgelopen zondag, volgden we het proces van beeldend kunstenaar Niek Hendrix en kunstschilder Carolien van Olphen van “niets op papier” tot hun ingeleverde “Vermeer-schilderij”.
Niek: “Een schilderij reproduceren van één van de beste en mysterieuze kunstschilders die er bestaat, is een utopie. Ik krijg nu de kans voor een perfecte vervalsing, legaal, want iedereen weet dat het een vervalsing is”

Het is interessant om een kunstenaar, in dit geval iemand die ikzelf ontmoet en gesproken heb, te volgen in het proces van uit de eigen huid kruipen en in de huid van Vermeer; de worsteling mee te maken van de keuzes die niet NIEK, maar Vermeer in deze tijd gemaakt zou hebben. En dat van een werk dat hij zelf nóóit zelf gezien heeft, alleen een foto ervan uit een boek.

Boeiend!

Dit jaar wordt, in het Rijksmuseum, de grootste Vermeer tentoonstelling ooit (28 werken) georganiseerd: van 10 februari tot 4 juni

Labour of Love

Zaterdag vertrokken we vroeg naar Noord Brabant, anderhalf uur rijden (heen en ook weer weer) om een verjaardag van een vijfjarige mee te maken

De spanningsboog van een vijfjarige (en ook van het bijna 2 jarig broertje) is niet lang: veel mensen, veel cadeautjes is “even leuk” maar na zo’n 2 uur is hun muntje op. Het bezoek neemt afscheid en er kan “rustig” gespeeld worden met de nieuw gekregen speeltjes!

Het is erg jammer om zo’n eind te rijden en na 2 uur meteen weer naar huis te gaan, dus bedachten we tevoren al om een koppeling te maken met een tentoonstelling in Den Bosch.

Na de gezellige verjaardag en het afscheid reden we mét een zonnetje naar ’s Hertogenbosch, waar me meteen iets bijzonders opviel; stoplichten met cijfers! Waarom hebben we dat niet overal? Staat het stoplicht op rood dan komt er 3,2,1 en dan groen. Zodoende staat iedereen voor de stoplichten in de startblokken om op te rijden. Helemaal top! (hebben we hier (nog?) niet!)

We kunnen de auto NIET kwijt, beide parkeergarages in de binnenstad geven een verlicht bord VOL aan. Voor de ene garage staat een enorme rij te wachten; daar hebben wij geen geduld voor, we toeren maar wat door Den Bosch en kunnen uiteindelijk ergens langs het water de auto kwijt. Het nadeel is dat we van te voren moeten aangeven wanneer we terugkomen. Ik haat dat omdat je dan vast zit aan een tijd! We nemen het ruim (denken we) en lopen naar Het Noordbrabants Museum, waar we de tentoonstelling van Wim Delvoye willen gaan zien.

We moeten nu een eind lopen (en straks ook weer terug) maar de zon schijnt, de narcissen in het grasperk staan op springen en we komen een Weichselboom tegen.

Een weichselboom behoort tot het geslacht van de prunussen en komt van oorsprong uit het Midden Oosten. Deze boom hier in Den Bosch schijnt rond 1900 hier geplant te zijn.
Een boom van meer dan 100 jaar oud dus; hij staat wel wat erg krom of dat nog eens 100 jaar zo kan blijven…..?

We kijken van IN het museum naar de binnentuin.

En dan komen we in het gedeelte van het gebouw waar de kunstwerken van de Belgisch Delvoye staan. De tentoonstelling heet Labour of Love en is enorm divers. Al het werk straalt de liefde voor het ambachtelijke uit.

We zien Delftsblauw geschilderde gasflessen en glas-in-loodramen met foto’s van het menselijk lichaam.

De kunstenaar werkt intensief samen met ambachtslieden van over de hele wereld, zo liet hij zijn serie aluminium reiskoffers door Iraanse ambachtslieden bewerken.

Alledaagse dingen krijgen door hem een totaal ander aanzicht.
Hij maakt ook dingen die (nog) niet bestonden zoals een reiskoffer voor een Peugot, en opbergmogelijkheid voor een steekkarretje.

Ook de bewerkte autobanden zijn spectaculair om in detail te zien

De kunstenaar doet zoveel verschillende dingen dat je verbijsterd staat wat er nog meer te zien is: getatoeëerde varkenshuiden (de varkens zijn, onder narcose, onder begeleiding van een dierenarts getatoeëerd) Als de varkens doodgaan (hij begon in 1994 hiermee) laat hij de varkens opzetten óf zoals hier stelt hij de huiden tentoon als kunstwerk.

Delvoye heeft duidelijk iets met het katholicisme. Niet alleen lijken betonmolens of trucks op een soort kathedralen maar ook de kruisbeelden hebben aparte “andere” vormen: een ronde of juist een schuine, langgerekte vorm.

Persoonlijk deden sommige van deze Jezusfiguren mij meer, dan ze ooit, in een kerk staande hebben gedaan!

Ook de “twisted dumptruck” en een betonmolen (ragfijn staal in gotische stijl) als een soort kathedraal zijn bijzonder in detail (kunstwerk op de laatste foto heet suppo clockwise)

De kunstenaar heeft iets met getordeerd: beelden, trucks, veel van zijn werk is een kwartslag of minder gedraaid, hetgeen een vervreemdend effect heeft.

Een geweldig mooie, bijzondere, adembenemende tentoonstelling.
Die helaas vandaag (zondag 29/1) voor het laatst in Noord Brabant te zien is.

Ook het gebouw: het Noordbrabants Museum, is prachtig om te zien, de vormgeving alleen al!
Maar wat er verder nog in staat gaan we een andere keer bekijken. Voor vandaag was dit overweldigend genoeg.

Hal, infobalie en toilet

Harderwijk,Marius van Dokkum

Ooit, spittende in de genealogie van onze familie, kwam ik een voorvader tegen, geboren omstreeks 1666 in Harderwijk. Verder terug gaan in onze familiegeschiedenis lukte me niet.

Voor mijn broers verjaardag schonk ik hem (en mezelf) een trip naar de plek van onze voorouders. Met een stadshistorische gids wandelden we door Harderwijk, de eerste stad van de Veluwe (1231 kreeg Herderewich stadsrechten)

We hoorden dat de stad een universiteit had (van 1648 tot 1811) dat er vanaf 1814 het Koloniaal Werfdepot voor het Oost-Indisch Leger was geweest én dat van 1909 tot 1996 Harderwijk een garnizoensstad was geweest

Helaas was het huis en zelfs de straat van onze voorouder al lang verdwenen, maar interessant was deze Harderwijkdag wel!

In 2015 waren we wéér in Harderwijk, dit keer om het Stadsmuseum te bezoeken. Er was toen een tentoonstelling met werken van Marius van Dokkum, een bijzondere schilder, die je een geschilderde scene laat meebeleven. Ik werd zijn schilderijen ingetrokken en zag elke keer iets nieuws.

Onlangs las ik dat in 2018 het Marius van Dokkummuseum geopend werd:
Het enige geregistreerde museum van een levende kunstenaar! Gevestigd in de “snijkamer” van de vroegere Harderwijkse universiteit. Dit historische pand is nu, na een grondige verbouwing het Marius van Dokkum museum.

Ik kénde één tak van zijn werk met de scenes, geen vrije plek op het doek, vaak druk en met veel humor. Nu zag ik hier, dat hij ook portretten schildert,

stillevens en landschappen

Een geweldig museum mét sfeer, “gewone” toiletten, maar ook een beschilderde “nep “w.c.deur; pijpen en een wastafel in een “verborgen” hoekje en ronde geschilderde tafrelen alsof het borden op een schouw zijn. Kortom een museum met karakter.

En… door de van Dokkum boefbeschilderde kluisjes om de tassen en jassen van bezoekers in te doen

De humoristische doeken zijn geweldig, gewone mensen in alledaagse (of minder alledaagse) situaties. Door een nare nare ervaring (oplichting) heeft van Dokkum ooit besloten van zijn humoristische werk nooit iets weg te doen. Het is er dus nog allemaal.

Via een bepaald procédé kan een gespecialiseerd bedrijf uit het Noorden des lands, met de schilders goedkeuring, reproducties maken, waarvan sommigen ook in de winkel verkrijgbaar zijn (75 jaar kleurecht)

Schilderij “Beste reizigers” is in compositie en lichtval geïnspireerd op de Nachtwacht van Rembrandt, maar dan een taefreel in de “huidige ” tijd.[ Marius van Dokkum heeft dit schilderij hier, op de atelierzolder in zijn eigen museum geschilderd)*)

Sommige schilderijen zijn niet alleen grappig, maar ook aandoenlijk

En dan dalen we (een andere) trap af om in de winkel met Marius van Dokkumspullen te komen en vragen we waar we in de buurt koffie kunnen drinken( thuis hangt al een van Dokkum kalender 2023)

Brownies&downieS wordt ons geadviseerd, een klein stukje lopen van het museum. Een uiterst waardevolle en lekkere tip; vrolijke sfeer, licht en luchtige gelegenheid met heerlijke koffie en mooi opgediend lekkers, geserveerd door bijzondere, blije mensen.

Een aanrader! Zowel het museum als de horecagelegenheid!

Marius van Dokkum museum
Academiestraat 7
Harderwijk
openingstijden: dins- t/m zondag 10.00 17.00 uur
museum jaarkaart geldig

*) Eén dag in de week schildert de schilder in zijn eigen museum

Kasteel Het Nijenhuis

De eerste vermelding van dit landgoed dateert van 1382.
Het kasteel werd bewoond door verschillende adellijke geslachten, onder wie de families van Ittersum, Bentinck, en Von Knobelsdorf.
Portretten van Robert van Ittersum-van Nijenhuis (1645-1705), dijkgraaf van Salland en Rentmeester van Twente) en zijn (tweede)vrouw Eleonora Sofia Bentinck (1644-1710) hangen boven de trap.

Dirk Hannema, voormalige directeur van museum Boijmans in Rotterdam ging in 1954 in het Nijenhuis wonen en bracht in 1958 zijn kunstcollectie hier onder. De provincie Overijssel, toentertijd eigenaar van het kasteel en subsidiegever, zorgde voor een grondige restauratie van Het Nijenhuis. In 1964 deed Hannema afstand van zijn collectie en schonk hij alles aan de Stichting Hannema-de Stuers Fundatie. Tot zijn overlijden ( 1984) organiseerde hij tentoonstellingen en leidde hij, op afspraak, mensen rond in zijn museum in het Nijenhuis. Hij was ook de grondlegger van museum de Fundatie, zo las ik.

Het kasteel heeft een prachtige tuin (een toegangskaartje voor het kasteel geldt ook voor het bezichtigen van de beeldentuin).
In het kasteel staat veelzijdige kunst: schilderijen en beelden

Zoals de kunst van waarde van Hans van Houwelingen, die “ingrepen” doet op bestaande beelden. In dit geval een aangepaste replica van 1 van de 4 pilaren en dragers van een grafmonument uit 1669 voor de Venetiaanse doge Giovanni Pesaro.
Deze ATLAS draagt géén wereldbol maar een hoge stapel échte zakken van het soberste volksvoedsel: rijst.
Hij draagt op zijn schouders een economie van koloniale verhoudingen waarin hedendaagse vormen van slavernij nog altijd voortduren. Hij draagt de last van ordinaire hedendaagse replica met een origineel gouden Rolex om zijn pols.

Niet alleen beelden en schilderijen, maar ook meubels: bijzondere stoelen, een glazen tafel met het woord VERZET, zijn in het kasteel te zien.

Ook muziekinstrumenten, zoals een tafelpiano een beschilderde vleugel.

Er zijn mooie plafonds, schilderingen boven een schouw en betegelde vuurplaatsen.
Er zijn piepkleine “kamertjes”; tussenkamertjes, erkerkamer en pruikenkabinet en verschillende trappen.

Een bijzonder interessant gebouw, echt alles wat er in staat is bezienswaardig.

De tuin is prachtig, zeker nu in de herfst met bomen met bruine en gele bladeren die, met een zonnetje erop lichtgevend geel lijken. De watertjes zitten vol met eenden en ook zwanen huizen in de slotgracht. Er zijn bijgebouwen en gebouwtjes; veel met de zo kenmerkende luiken

De beelden die in de tuin staan zijn zeer divers; er is letterlijk voor iedereen wat wils.
Ik fotografeerde er een stel om u een indruk van de verscheidenheid te geven

Een “strakke” hond: Pet of the year, met als ondertitel Leuke titel voor het baasje, maar de hond heeft er niets aan. Joost v.d.Toorn

Een beeld van Bé Thoden van Velzen staat op een prachtige plek, hij kijkt over het water uit! Het is een beeld van Jimmy van der Lak (1903,1990), de eigenaar van het eerste Surinaamse restaurant in Amsterdam, die tegelijk een veelgevraagd schildersmodel was.

Een bijzonder “monument” werd ontworpen door Pjotr Müller. Het heet Het huis van Dr.Quicke.

Dr.Quincke was een Duitse dermatoloog uit de 19^e eeuw, naamgever van een ziekte die zwellingen veroorzaakt.
Als je “het huis” betreedt zie je overal misvormde stenen gezichten ; een monument voor patiënten die aan deze ziekte lijden.

Heel simpel maar daardoor ook indrukwekkend zijn de stukken graniet en natuursteen ”Drift” van Adrie Verhoeven: “Steen, de oermaterie bij uitstek, is in feite een stukje kosmos, dat over al ter wereld zomaar voor het oprapen ligt.”

Zo “klein” als drift is, zo groot is Mikkel, een gigantisch beeld van Tom Claassen.
Mikkel is een ridder die opgebouwd is uit een stapeling van onderdelen die doen denken stenen, maar met een stalen frame zijn geschakeerd.

Een beeld van Dietrich Bonhoeffer van de Oostenrijkse beeldhouwer Alfred Hrdlicka.
Bonhoeffer, een Duitse theoloog, nam deel aan de samenzwering tegen Adolf Hitler met als doel hem te doden. In 1939 vond Bonhoeffer aansluiting bij een geheime groep van hoge Abwehr-officieren die het naziregime omver wilde werpen en een deelvrede met de westelijke geallieerden wilde sluiten. De strop om de hals van Bonhoeffer én het kortgeschoren haar van hem verwijzen naar zijn dood (door ophanging) in concentratiekamp Flossenbürg (Beieren)

Van een heel andere orde, teer en smal, is het beeld van Oswald Wenckebach (tevens de maker van Monsieur Jacques; Kröller Müllermuseum) de fluitspeler (brons)

Een figuratieve voorstelling van Andreu Alfaro van geverfd ijzer: Adam en Eva: het verschil tussen beiden is een klein, maar veelbetekenend streepje. De schaduw tekent een extra voorstelling op de achterliggende muur.

In de tuin ook beelden van Esther Koeman en de sculpturen Mierakel, colonne van 42 marcherende mieren van kunstenaarscollectief CAKtwo (beelden in het kader van de KlimaatExpo’22)

En dan de natuur! Een berceau (loofboog), het water met en zonder bruggetjes, doorkijkjes naar weilanden, maar ook een vierkant stukje met een soort geplante gras (?); grijze polletjes, die in het zonlicht zelf een kunstwerk lijken!

Om te bezoeken: Kasteel Nijenhuis Heino/Wijhe

Klimaatexpo’22

De klimaatcrisis schreeuwt om grote veranderingen, die ons voorstellingsvermogen soms nog te boven gaan. We hebben de verbeeldingskracht van kunstenaars nodig om het onvoorstelbare in beeld te brengen.

Daarom wordt tot 4 december a.s. de Klimaatexpo’22 georganiseerd.
Dit vindt plaats op drie locaties:
Museum de Fundatie – Zwolle
Academiehuis Grote Kerk – Zwolle
Kasteel het Nijenhuis – Heino/Wijhe

De klimaatmachine (ná 2050) van Jan Jacobs

Wij waren afgelopen weekend in Het kasteel het Nijenhuis mét beeldentuin om de Klimaatexpo’22 te bekijken.

Zowel in de beeldentuin als in het Kasteel staan ook andere (bijzondere) kunstwerken.
DIT blog probeer ik me te beperken tot foto’s van de Klimaatexpo’22 ( in een ander blog zal ik aandacht aan het kasteel en de andere kunstwerken besteden)

Beslisboom op een boek van Jac.P Thijsse. En “ode aan de boom”

Clarisa Jeelof: Plants vs plant Adriana Mast: Fields of gold.

Leidy van Leeuwen; Droge voeten ( Friese doorlopers)
Annelies van Beelen: Natte poten en Carla Zeegers: Op poten (pentekening)

The beauty of the ordinary van Dirk-Jan Bulstra. Recycle Flora van Jeannette Lotz (huish.afval en geschilderde kastdeur)

Artje Oosterhuis: Bedreigde vogels Hendrique van Putten : while everybody was sleeping MainKunstenaars:De Migrant
:

“Als industriële hun schaapjes op het droge hebben, happen de vis naar lucht”. Boven: Interne destructie-A.M.Marum

Boven: Welke klimaatwaarschuwing?
Onder: Kees Putman De schilder treurend over de verwoesting van het milieu.
René Jacobs: Let’s wait and see (plastic poppetjes,acryl verf,expoxyhars, MDF, antieke kaasmal)

Ninette Koning; vegetal fur (palmblad en dennennaalden) Gondo van der Zwaag: Shelter of Hop– Mariken de Goede: steen in de vijver

Madeleine de Vilder: Zomerse winters en Monique Rodenburg: Waterfall

Inderdaad werd “het onvoorstelbare in beeld gebracht”; een heel bijzondere tentoonstelling in een prachtige omgeving. Zeker de moeite waard!

De in- en uitgang van het kasteel.

Natuurabstracten

Het waait ’s nachts hard; ik hoor de regen tegen de ramen slaan; Herfstweer!
’s Morgens waait het nog steeds, maar het regent niet meer.
Als ik om 8 uur naar het winkelcentrum fiets is het bijna warm! Ook als ik terug regent het nog niet! Ik ga de dingen doen die ik moet doen en daarna besluiten we naar een fototentoonstelling te gaan: natuurabstracten van natuurfotografe Marie Claire Greve.
Die tentoonstelling wordt in de Groene afslag gehouden

Een geweldige plek om weer eens te zijn (zie blog juli 2021)
Vroeger deden de gebouwen dienst als kazerne en toen ze afgestoten werden kwam er een asielzoekerscentrum in. Uiteindelijk zal het pand gesloopt worden maar tot die tijd is het een gemeenschappelijk speelplein voor mensen die inzien dat we linksom, rechtsom een aantal dingen zullen moeten veranderen in onze levens. Dat het duurzamer moet! En dat op een bijzondere logistieke plek waar 5 dorpen elkaar raken, pal onder de afrit 8 van de A1. Een plek waar je dus letterlijk de groene afslag neemt.

Je kunt er flexwerken, koffie drinken, eten, vergaderen, bijzonder brood kopen, evenementen meemaken én nu dus ook een expositie zien..

Er is zoveel te zien, zowel binnen als buiten.

We lopen naar binnen, geen balie, gewoon in het gebouw zoeken waar je voor komt, vragen kan altijd, er lopen genoeg mensen rond. Maar we (ver) dwalen liever even.

We zien vergaderruimtes waarvan de deuren openstaan en we gluren naar binnen. Zonder uitzondering bijzonder ingerichte ruimtes. (Omdat het gebouw op den duur gesloopt zal worden gaat men geen geld uitgeven aan meubilair) er zijn geschonken stoelen en tafels en ook zéér bijzonder gemaakt meubilair.

Zoals een barblad, stam- en vergadertafels van “koninklijk” hout. Beukenhout! De beuken waren in de tuin van Kasteel Drakensteyn geplant naar aanleiding van de geboorte van het Koninkrijk der Nederlanden in 1815.

199 jaar later moest er helaas één rode beuk gerooid worden. Deze boom heeft 4 jaar gedroogd en is toen verwerkt tot tafelmeubilair dat hier staat.

We zien nog meer koninklijks, een gebeeldhouwd hoofd van Prinses Beatrix met, heel speels, een Playmobil popje in haar diadeem.

Er is nog meer speelgoed te zien; op de bar van het restaurant staat een lamp, waarvan de “steel” van de lamp én de voet bedekt wordt met speelgoed, waaronder ook een neushoorn!
En nog zo’n bijzondere lamp, maar dan éénkleurig gespoten

Ze hebben hier in en bij de Groene Afslag iets met neushoorns; we zien er meer, zoals één aan de wand en een grote witte in de tuin én een houten neushoorn met schappen waarop informatiemateriaal ligt!

Een speelhoekje “ergens” heeft wel hele bijzondere stoeltjes én een schilderijlijstje met kinderkunst.

Als we de trap naar boven op lopen, waarbij de ene kant helemaal groen is met allemaal ECHTE planten en op het overloopje van de andere trap staan grote, ecru kleurige tulpen van een organisch materiaal.

Dan zijn we bij de gang waarin het werk hangt van Marie Claire Greve. Ze fotografeert natuurlandschappen sinds 2012, soms vanuit een helikopter oa. in IJsland, Afrika, Frankrijk en Nederland. Dit, zo lees ik, is haar 8^ste solo tentoonstelling. Het werk heeft een impact op me.
Veel werk is op een groot formaat en met name de waterfoto’s raken me. De foto’s van bovenaf; bollenvelden, snelweg met weiden, allemaal zo “geordend” doen iets met me (The evidence project) Het ziet er zo eng “geordend” uit, geen ruimte voor iets anders
Werk om zelf te gaan zien!

Tijd om koffie te bestellen “Gewone – of havermelk?” Ik kies voor de “gewone”, hoewel letterlijk ALLES hier ongewoon is, blijf ik wat koffie betreft toch liever traditioneel (daar functioneer ik het beste op)

We drinken koffie aan bijzondere tafels, ooit waren het slaapzaaldeuren in het voormalige AZC.

Toiletten hebben ze hier ook, bijzondere met heel veel planten (zie foto’s blog De Groene Afslag 19.7.2021) Deze keer beperk ik me tot foto’s van de aankondigingen van de w.c. ’s én een foto van een hygiënisch zeeppompje, die wel naast een zeer vervaarlijk zwijn staat!

Er hangen hier veel kroonluchters, die zullen noch van de kazerne afkomstig zijn, noch van het AZC zijn overgebleven. (Wie heeft zoveel kroonluchters geschonken? vraag ik me af)
De kroonluchters vormen een schril contrast met een ander soort verlichting. Neonverlichting bijvoorbeeld, dat op dingen, zoals een vleugel, felgekleurd reflecteren.

Na de koffie gaan we naar buiten op het terrein wat rondlopen. Eén van de ingangen heeft wel een zeer bijzondere oosterse uitstraling. Er blijken segmenten van het restaurant de Golden River (gebouwd in 1927, gesloopt in 2020) uit Laren overgenomen te zijn. ( Er is ook een te huur ruimte te boeken met Golden River interieurstukken)

We zien een joert met 2 wel heel bijzondere stoelen.

En een kazernegebouw met daarvóór een zandspeelplaats voor kinderen; zowel de schommel als de tractor staan er verlaten bij.

Natuurlijk kan iets NIET de Groene Afslag heten zonder kas en groentetuin; de courgetteplanten bloeien (nog) en de kolen staan er mooi bij. Een stuk verder ligt de grond bezaaid met tamme kastanjes.

Overal zijn zitjes buiten, waar het in de zomer goed toeven zal zijn.

Groene Afslag,
Amersfoortsestraatweg 117
Laren
Open: ma t/m vrijdag 9.00-18.00
zat en zondag 10.00-17.00

Beeldgelijkenissen

Onlangs stuurde iemand mij een foto van een beeld dat hij mooi vond.

Ik kende het niet, maar het deed me onmiddellijk denken aan een ander beeld: Monsieur Jacques.

Een mooi beeld dat bij de ingang van het Kröller Müller museum in Otterlo staat. De eerste keer dat ik het zag maakte het al indruk op me en dat bleef, hoe vaak ik het ook zag (wij kampeerden vroeger in Nat. Park de Hoge Veluwe, dus kwamen er veel)

Als je om het beeld heen loopt zie je ook de hoed en handschoenen die monsieur Jacques op zijn rug houdt, een aandoenlijk detail

Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik de naam van de maker van dit beeld niet onthouden heb.

Nu ik een foto van de Spoetnikkijker (zo heet het “andere” beeld) kreeg zag ik de naam van de beeldhouwer Oswald Wenckebach (1895-1962)
En inderdaad Monsieur Jacques én de Spoetnikkijker zijn allebei van deze Hollandse beeldhouwer, kunstschilder, lithograaf, illustrator, restaurator, houtsnijder en medailleur.

De Spoetnikkijker is door Oswald gemaakt naar aanleiding van de eerste kunstmatige satelliet die in een baan om de aarde werd gebracht: de Russische Spoetnik I (Spoetnik =satelliet) in 1957.
Ik las nu dat Oswald in dit beeld de verbazing, angst en ongerustheid over dit gebeuren tot uitdrukking wilde brengen.
Het beeld staat in het plantsoen bij de Sterrenwacht in Utrecht, zo werd mij verteld (daar zal ik in de toekomst eens een kijkje gaan nemen)

Toen ik met Oswald Wenckebach “bezig” was, wilde ik ook weten waarom het beeld Monsieur Jacques eigenlijk deze titel heeft.

Ik vond daarover een vermelding dat Oswald in 1957 ( productief jaar!) een beeld wilde maken maken van “de gewone man” : meneren die hij rond 1957 elke dag tegenkwam. Klein, netjes gekleed en een tikkeltje eigenwijs.
Toen hij het beeld had gemaakt vond hij het zelf op de Nederlandse dichter Jacques Bloem (1887-1966) lijken, vandaar de titel Monsieur Jacques.

Spoetnikkijker en Jacques Bloem

Boomstompen

Er zijn mensen een boom uit hun tuin willen hebben of een gedeelte daarvan

Ze huren een boomverzorgingsbedrijf die amputeert of verwijderd… of
ze hakken zelf om en graven uit… of

ze laten een stomp staan.

Soms krijgt die stomp een functie:
er wordt een waslijn aan vastgemaakt,
of een bloempot op gezet.

Het kan ook zijn dat er kunstuitingen op zo’n stomp worden losgelaten.
Ik zag er onlangs 2.

De een was een soort totempaal, de stam bewerkt met ranken en bladeren

De ander was een giraffe; de stomp was de nek, met onderaan klimop begroeiing erop.

Het was vlakbij een spoorlijn, geen opwekkende buurt, maar van het aanzicht van zo’n giraffe zal iedereen vrolijk worden.

Wij hebben ooit “gewoon” een hele hoge boom uit de voortuin verwijderd, mijn lief zelf.
We kunnen het niet bewijzen: er staat NIETS meer: weg is weg! Géén stomp.

Runderen en kunst

Koeien zijn de laatste tijd nogal in het nieuws, helaas negatief.
Ze produceren namelijk niet alleen melk, maar zijn ook verantwoordelijk voor 5 procent van de totale CO2-uitstoot op onze planeet. (Varkens en kippen stoten ook gassen uit, maar niet zoveel als runderen.)

Ik las ergens dat de zuivelindustrie één van de grootste milieuvervuilers van Nederland is.
Ik heb dat allemaal niet gecheckt maar geloof zeker dat we, willen we dat nog volgende generaties van onze planeet kunnen genieten we NU wat aan het terugdringen van CO2 uitstoot moeten doen; minder koeien, dus minder vlees eten is daar een onderdeel van.

Na het voorafgaande geschreven te hebben wil ik ook een ander geluid over het rund ( met name de koe) laten horen, namelijk het rund als model voor de kunst!

Beroemde kunstenaars hebben hun idee van een rund uitgewerkt: denk aan de Stier van Paulus Potter, de koe mét boer van Anton Mauve of de Cow Parade (kunststofkoeien die door bekende en onbekende kunstenaars beschilderd zijn, een tijd worden tentoongesteld en dan geveild voor het goede doel (al 30 miljoen wereldwijd voor Goede Doelen opgehaald)

Sommige kunstenaars “hebben iets met koeien”
Zo zag ik een geweldige muurschildering met koeien op een silo in Lochem, maar ook in een galerie een “puzzel”koe; bij iemand aan de wand een foto van een Highlander en een koeiensnoet van stukjes hout in een kunstwinkel en natuurlijk is er ook het gouden kalf *), de grote prijs van het Nederlands Film Festival!

Stuk voor stuk bijzondere kunstwerken.

Tegenover negatief koeiennieuws wilde ik toch ook iets “koe moois” stellen.

*) In 1980 ontworpen door Theo Mackaay