Hulppup

Al eerder blogde ik over doodles, die opgeleid worden tot hulphond.
Mijn vriendin begeleid zo’n hulphond.
Een paar dagen geleden kreeg ze haar 9de hulppup.
Zo’n doodle komt bij haar als de pup 7 weken is.
Ze socialiseert ze, gaat 1x in de week naar een speciale training en “doet wat de hondenschool zegt”. Dat laatste houdt in dat ze er behalve de training ook komt als de hond een injectie moet hebben, nagekeken moet worden, gekeurd of getrimd.
Mijn vriendin krijgt alles van de hondenschool (vergoed), het eten, de riem, de injecties en de dierenarts (indien nodig)

Na 9 maanden tot een jaar, gaat de “bijna volwassen” hond terug naar school om nog 5 maanden een intensieve opleiding te krijgen.
Als de hond goedgekeurd wordt (medisch en qua scholing) wordt hij bij een blinde geplaatst. Ook daar komt de eerste tijd nog begeleiding bij.
De hond blijft ongeveer 8 jaar bij de blinde als werkhond, daarna krijgt de hond “pensioen” en wordt hij of zij herplaatst.
Dat kan bij degene die hem ooit ( 8 jaar eerder) gesocialiseerd heeft, daar moet dan wel (veel) geld voor betaald worden.

Als de hond ongeveer een jaar bij mijn vriendin is geweest, ga ik afscheid nemen.
Als een pup arriveert ga ik hem daar begroeten.
De meeste van de 9 pups heb ik wel één of meer dagen gehad om op te passen.
Zonder uitzondering zijn het schatten van honden.
Een doodle is een kruising tussen een poedel en een golden retriever (golden doodle) of een poedel met labrador (labradoodle) of een poedel en een herder (sherpadoodle)

james
Haar vorige hond was de eerste die afgekeurd werd, na de 11 maanden bij haar en de 5 maanden op school. Medisch was hij helemaal goed, maar zijn drang om achter poezen of konijnen aan te gaan, was niet in te dammen. Bovendien vond hij het heel naar om aan een beugel te lopen en kon daar moeilijk aan wennen (vriendin traint aan riem, pas op school wordt de beugel gebruikt, die later de blinde ook gaat gebruiken)

Kort voordat de nieuwe doodlepup zijn intrede bij mijn vriendin deed, kreeg ze te horen dat haar vorige, afgekeurde hond bij een gehandicapt meisje (in rolstoel) was geplaatst, als metgezel.

youp Elke keer als ik weer zo’n kleine pup zie ben ik geroerd. Zijn leven wordt niet alleen maar lekker rennen en slapen, hij krijgt een “werkzaam” leven; hij gaat letterlijk een mens dienen: hij wordt de ogen van een blind mens
Nu hij zo klein is, is zijn “opleiding” net zo als iedere andere pup
(zou moeten zijn): Leren aan een riempje te lopen, zindelijk te worden, geen dingen stuk te knagen en niet te janken.
Na een paar weken komt dan het meer serieuzere werk: dan gaat hij mee naar de supermarkt en leert zich daar te “gedragen”, leert in en uit de treinstappen, in drukke winkelstraten, naar een ( kinder)boerderij, kortom zich te gedragen op plekken waar hij “straks” de ogen van de blinde moet zijn; een verantwoordelijke taak

Voeten en bloemen

Vandaag was ik bij de podoloog (3 maanden “fout” lopen door verrekte enkelbanden en gebroken teen, moet teruggecorrigeerd worden)
We zitten in de wachtkamer.
De prachtige glazen vaas met bloemen valt op.
Er komt een man van buiten met een bos bloemen in zijn armen. Hij loopt naar de vaas met bloemen. Ik merk op dat we net zeiden wat een prachtige bloemen er staan.
De man blijkt ze te komen verversen. Verdort of niet, hij komt nieuwe bloemen in de vaas zetten. “Wilt u misschien deze meenemen? “vraagt hij. Op die vraag zeg ik geen nee.
Ik heb geen tas, oude krant of plastic zak bij me en de heer heeft alleen een nieuwe bos bloemen bij zich. Mijn lief biedt uitkomst, hij neemt de bloemen aan en gaat ze vast in de auto leggen!

Als hij terugkomt, komt er een dame de wachtkamer binnen. Ze blijkt me te kennen.
Ik ben nog even “blanco” Tot ze haar mond open doet en mijn naam zegt, dan begint er een belletje te rinkelen (figuurlijk) Ze kent ook mijn lief en we praten even over 25 jaar geleden toen ze in onze wijk woonde.Dan word ik binnen geroepen.

Als ik na een tijdje weer de wachtkamer in kom, zijn mijn man en zij nog aan het praten. Mijn lief zegt ”We praatte over vroeger” De mij uitgeleide doende podoloog reageert “Ja er is meer verleden dan toekomst voor mensen van onze leeftijd”.
Zo, dat was een snelle. Hij is jonger dan wij, maar door ons en zichzelf gelijk te stellen maakt hij de opmerking minder “hard”. Reality check.
Het is een leuke vent, nu maar hopen dat zijn werk (steunzolen) ook werkt en ik beter ga lopen.
Hoe het ook gaat, ik heb de komende week een prachtige bos bloemen staan, dankzij mijn podologenbezoek

Dementie en autorijden

Wij hoorden dat als je de diagnose dementie had gekregen, je niet meer mag autorijden.
Dat blijkt iets genuanceerder te liggen hoorden wij verleden week van vrienden.
Als je de diagnose dementie hebt gekregen ben je, als automobilist NIET MEER VERZEKERD.
Als de dementie nog in een beginnend stadium is, kun je een test aanvragen om toch te mogen autorijden. Als je die test haalt krijg je een tijdelijk rijbewijs dat een jaar geldig is en kun je (door het zenden van testkopie en andere verklaringen) weer een autoverzekering afsluiten

De broer van een vriend van ons haalde die test en mocht dus autorijden.
Zijn familie vond het niet slim dat hij dat ook daadwerkelijk deed, maar hij had BEWIJS dat het wel kon. Op een dag wilde hij van Friesland naar Rotterdam rijden.
Dat vond, behalve hijzelf, niemand een goed idee.
Verschillende familieleden boden aan hem te brengen en te halen, maar hij was eigenwijs en wilde toch zelf rijden (“Niemand tast mijn autonomie aan”)
Er werd een (soort van) compromis gevonden: een broer reed (in zijn eigen auto) voor hem uit.
De broer, onze vriend, vertelde dat hij nogal eens op de vluchtstrook moest wachten omdat zijn broer “kroop” over de weg en niet achter hem, in het zicht, bleef rijden. Iemand die wat onzeker is gaat langzamer rijden, maar 30 km op de snelweg is ook een gevaar!

Het ging ook verder fout, want ze raakten elkaar kwijt.
De broer bleek niet zó erg in de war, want hij belde zijn schoonzus en vertelde haar dat hij haar man kwijt was. Gelukkig kon hij haar uitleggen wat hij zag, zodat zij begreep waar hij was en hem weer op de goede weg kon coachen, alwaar onze vriend hem weer oppikte.

Een kennis van ons had een vader (hij is deze zomer overleden) die beginnende dementie had en toch de weg op wilde. Het kon ECHT niet meer (had geen test gedaan) en de dochter heeft de auto bij haar voor de deur gezet, zodat hij niet “stiekem” weg kon rijden.
Verschillende malen per dag belde hij haar op: “Waar is mijn auto?”
Hij vergat veel, maar niet dat zijn dochter de auto mee had genomen.

Het is in en in triest als dementie je treft, dat je je autonomie kwijt raakt en niet meer zelf dingen kunt beslissen, overzien, begrijpen.
Als het gaat om veiligheid van de patiënt maar ook van de andere weggebruikers MOETEN er maatregelen genomen worden. Maar het is en blijft ontzettend verdrietig

Is de Nieuwe Kerk een tempel?

De tentoonstelling ”De weg naar nu” over het leven van Boeddha is in de Nieuwe Kerk in Amsterdam is te zien tot 3 februari 2019.
Waarom we dan uitgerekend in de( drukke) herfstvakantie moesten gaan? Niet aan gedacht.
Met de auto naar Diemen, waar een (gratis) parkeerterrein naast het station is.
Helaas:VOL.
De straatjes daar in de buurt zijn (sinds wanneer?) allemaal parkeren maximaal 2 uur.
Dat gaan we niet redden.
Gelukkig heeft mijn, in Amsterdam geboren, eega een alternatief plan: we rijden naar Zeeburg P+R.
Daar is wél plek (en een combikaart OV+parkeren) We stappen daar op de tram naar het Centraal Station en lopen (over de hoofden) naar de Nieuwe Kerk.

In de kerk is het vrij rustig.We hebben een museumjaarkaart maar moeten aan de kassa nog € 2,50 p.p.bijbetalen.
Voor de kassa naast ons staat een dame met 2 heren. Eén van die heren heeft een Aziatisch uiterlijk en een oranje jurk aan. De dame legt uit dat hij een monnik is en dat hij NIET mag betalen om Boeddha te zien. De man achter de kassa is er zichtbaar verlegen mee, maar zegt dat iedereen toegang moet betalen. De dame heeft al aangeboden voor de monnik te betalen, maar dat mag ook niet van zijn geloof.
Ze legt uit dat de monnik speciaal hier gekomen is om Boeddha te zien. De man achter de kassa volhard echter in zijn standpunt: iedereen moet toegang betalen.
De monnik en de andere man stappen terug. Ik dacht om weg te gaan. Later blijken ze toch binnen te zijn. Misschien heeft het argument dit is géén tempel maar een tentoonstellingsgebouw hem een ingang gegeven om er toch naar binnen te gaan? Ik zal het nooit weten.

IN de kerk wordt het levensverhaal van Boeddha in 5 fases verteld:
boedhha
1.geboorte

2.ommekeer

3.verlichting.

4.eerste leerrede

5.overlijden.

Er is antieke én hedendaagse kunst.
Gebedsmolens door kinderen gemaakt met wensen:
dat alle mensen voldoende voedsel hebben,
vreden voor allemaal,
dat iedereen gelukug is en ook een molen met de tekst
ik wens niks.

Er klinken “vreemde” klanken en galmen door de Nieuwe Kerk; ook een kunstwerk.
IK word er niet rustig van, maar het stoort ook niet.
En er liggen kussentjes, wie wil kan mediteren.
wensboom

Behalve mediteren is er nog meer te doen: bij de(2) bomen van Yoko Ono liggen langwerpige briefjes waarop je een wens mag schrijven en in de boom hangen.
Ik heb een vurige wens, dus mijn briefje hangt er nu ook bij!

Op doek worden de handgebaren die bij de boeddhabeelden veel voorkomen, uitgelegd.

Er zijn heel veel boeddhabeelden te zien, van heel klein tot heel groot.
Een grote beeld voor een spiegel maakt op mij de meeste indruk. Als ik het beter wil bekijken en een beetje té dicht bij kom, gaat er iets loeien. Ik schrik en doe gauw een stap achteruit. Uit mijn ooghoek zie ik “de man met de V op zijn borst” om de hoek kijken. Hij knikt. We hadden al een eerder encounter, toen hij ons attent maakte op het feit dat een paraplu NIET toegestaan is in deze ruimte. Mijn lief moest terug en hem bij de garderobe afgeven, wat hij zonder morren deed. We wisten het echt niet!

Na de tentoonstelling (we zijn er stil van) eten we buiten een wrap uit het handje en lopen dan terug naar het Centraal Station. Je kunt weer over de hoofden lopen, zo druk. Allerlei talen vliegen links en rechts om je oren en vaak bots ik plots tegen iemand aan, omdat die opeens stilstaat om een selfie te maken. De serene sfeer is weg, helemaal als in de tram bij elke bocht een schril hoge piep klinkt. (O, wat zijn er veel bochten)

Als we omstreeks 2 uur bij de P+R aankomen staan er negen auto’s voor de slagboom.
Er mag pas een auto op, als er een ander uitkomt!
We versnellen onze pas, we kunnen een autobestuurster heel blij maken; stoppen naast haar om onze kaart aan de machine te kunnen tonen en vertellen door het open raam de plek waar ze kan staan om te voorkomen dat ze tig keer het hele parkeerterrein moet rondrijden om die ene plek te vinden.

Rust , droog en sereniteit in de Nieuwe Kerk; mensenmassa’s, lawaai en regen in Amsterdam.
Een mix: net als het Leven zelf

Nacht van de nacht (2)

Op 24 oktober jl was het volle maan, dus in de nacht van de nacht is hij al weer aan het afnemen. Als we om half 9 met een gids de bossen intrekken, is er nog weinig van de maan te zien, als we om even voor tienen terug komen staat hij helder boven ons en verlicht de open plek waar we staan.

Er was gevraagd om geen telefoon of zaklantaarn mee te nemen, het moest echt donker zijn, de meeste deelnemers hadden zich daar ook aan gehouden. De gids had wel een zaklantaarn bij zich en dat was ook maar goed ook, want als je van de paden af echt door het bos loopt, zijn er stronken, boomwortels en paaltjes waarover je je nek kunt breken, dus af en toe werd er bijgelicht.

Gevraagd werd om stil te zijn (niet iedereen hield zich daaraan) en de omgeving in je op te nemen, je zintuigen open te zetten en te ruiken, horen en voelen wat het is om in een donker bos te lopen.

In een grote boom zitten, zo vertelde de gids, zitten bij warmer weer, eerder in het jaar, soms 60 vleermuizen. Met de batdetector horen we er ééntje, en na een tijdje zien we hem ook. Het blijkt de rosse vleermuis te zijn, een van de grotere, in Europa voorkomende vleermuizen, hij heet rossig te zijn, maar we zien hem als een zwarte schaduw.

Als we stilstaan horen we een uil. Volgens de gids een vrouwelijke bosuil.
Het is een heldere sterrennacht en we kunnen diverse sterrenbeelden goed zien als we “even” het bos uit zijn en op een heideveld staan.

We komen over het grootste ecoduct ter wereld, 800 meter lang en 50 meter breed. Eerder hebben we in infoschuur ’t Gooi beelden gezien van wat er al zo over dit ecoduct loopt: reeën, vos en das, nu is het alleen maar donker!

De gids laat ons een prachtige vliegenzwam zien en vertelt hoe deze zwam aan zijn naam komt:
Vroeger droogde men deze zwam en deed stukjes ervan in melk, daar kwamen vliegen op af, die dan een salto mortale vlogen en dood neervielen; een vliegen verdelgings -middel dus.

We voelen aan de stam van een beuk en leren hoe de beuk een symbiose aangaat met de vliegenzwam.

Behalve gids Jaap, zit ergens in het bos ook “bosmannetje” Rob die een prachtig verhaal vertelt over licht en donker. Het verhaal heeft veel woordgrappen en komt neer op het feit dat donker/duisternis een slecht imago heeft en dat het daarvan af moet. (Verduisteren, het zwarte schaap, verdonkeremanen, allemaal negatief).
Ook haalt Rob “brave borsten” aan die zeggen dat vanaf de maan gezien de aarde te lichtgevend is (met name Nederland is één van de meest lichtvervuilde gebieden) “bekijk het eens van de andere kant: wij zien de maan toch ook helder verlicht, en daar zeggen wij toch ook niks over? “
Een humorvol stukje, voorgedragen in een donker bos.
In de verte gloeit een lichtje.
Er wordt gevraagd of iemand weet op welke afstand dat lichtje staat. Er worden allerlei suggesties gedaan, dan gaat er iemand naar toe lopen: het lichtje blijkt op 20 stappen afstand te staan, men had het veel verder geschat. Afstand blijkt in het donker moeilijk te bepalen.

Op een open stukje zien we nog een konijntje, maar daar blijft het bij wat dieren betreft.
Als we terugkomen bij de infoschuur is er nog warme chocolademelk of koffie.
Een mooie “nachtwandeling” waarbij we al onze zintuigen moesten inzetten om de natuur “waar te nemen”.

Relatie”dingetjes” van toen en nu

Het leuke van met jonge mensen omgaan vind ik dat ze in een fase van hun leven zijn, die jij al gehad hebt. De “probleempjes” die zij NU hebben, heb jij al achter de rug,
Je merkt dat veel relatiedingetjes universeel zijn.
Gisteren sprak ik een jongen met een vriendin over “het opstaan”
Hij zet de wekker en maakt zijn vriendin ’s morgens wakker (zelf kan hij veel later opstaan) We hebben het dan over een uur of zes.
Dan gaat zij soms nog een filmpje kijken.
”Je moest vroeg op, toch?”
Haar antwoord vertelt hij met een “apart” stemmetje
”Ik wil rustig wakker worden, heb die tijd nodig”
Hij ademt na deze opmerking langzaam uit, pffft!
Het verschil in levens/slaapritme (soms gedwongen door werk) tussen partners komt volgens mij heel veel voor.

Toen wij nog geen kinderen hadden en mijn man veel later dan ik moest beginnen, stond hij op als ik ging ontbijten (een half uurtje daarvoor was de wekker gegaan en ik eruit) en zat hij slaperig tegenover me aan de ontbijttafel. Ik was de deur nog niet uit of hij lag al weer in ons bed. En sliep dan ook meteen weer in (hij had dan wel ’s nachts of ’s avonds laat gewerkt) Ik vond dat vreselijk lief, zou het zelf niet kunnen!

Een andere jongeman heeft twee jonge kinderen en vertelt dat hij vaak door zijn vriendin gevraagd wordt “een boodschapje mee te nemen” en dan thuis “meteen aan de bak” moet: weinig tijd krijgt om even bij te komen, na het werk.

Ik herinner me dat als mijn man, toen de kinderen klein waren, thuis kwam, hij er wel WAS (lijfelijk) maar de rest van hem was nog op het werk. Hij gaf antwoord en deed handelingen, maar het was allemaal als het ware op de automatische piloot. Pas na het avondeten, kwamen geest en lichaam weer bij elkaar en WAS hij er echt weer. Zo ging het ook met de vakanties, de eerste twee dagen was hij nog niet helemaal “geïntegreerd”, pas daarna was hij er ECHT. Daar leerde ik mee leven, maar in het begin…..

Een ander vertelde dat zij en haar man ( zeer jonge kinderen) afgesproken hebben dat in het weekend ze om beurten mogen uitslapen. Zaterdag gaat zij eruit, geeft de kinderen eten en speelt met ze, zondag hij.
Wat nou als het niet “jouw beurt” is, maar je bent vroeg wakker?
“Dan maak ik hem wakker en probeer toch nog even te slapen”
Dat lijkt MIJ helemaal niks. Eerlijk gezegd was ik ALTIJD degene die er vroeg uitging (en nog).Ik ben een ochtendmens, mijn lief alles behalve. Nu we gepensioneerd zijn, laat ik hem slapen tot hij van zelf wakker wordt (dat is nog wel eens een “aparte” tijd!)
Iemand wakker maken die daar (nog) niet aan toe is, levert een chagrijn op, en wie wil dat nou?

Het leuke is dat iedereen een oplossing zoekt en vaak ook vindt om om te gaan met specifieke relatiedingetjes.
Een feit is, dat als je op een haar na 50 jaar getrouwd bent, bijna alles een vast patroon heeft gekregen. Gesprekken met jonge mensen over HUN relatie, brengt je weer terug in de tijd waarin dat soort dingen bij je eigen relatie nog vaste vormen aan moesten nemen. Ook dat was een leuke tijd!

Rijbewijs verlengen.

Vier maanden vóór de verloopdatum krijg ik een brief van het RDW (RijksDienstWegverkeer) dat mijn rijbewijs gaat verlopen. In de brief staat wat ik mee moet nemen als ik me bij mijn gemeente (afd.Burgerzaken) ga vervoegen om een nieuw rijbewijs te aan te vragen.Er staat ook in dat het binnen 5 werkdagen klaar zal zijn. Er staat niet hoeveel deze “grap” gaat kosten.

gem.huis
Ons gemeentehuis is niet zó maar binnen te stappen. Er moet een afspraak gemaakt worden.
Dat kan via een telefoonnummer van 5 cijfers!!
Als ik het bel vraagt een automaat welke gemeente ik wil spreken, als ik het zeg word ik door verbonden.
Er moet, zo staat in de brief, één recente kleuren pasfoto ingeleverd worden.

Ik háát poseren voor een foto, dus ik stel het zo lang mogelijk uit (in ons dorp is geen pasfotozaak )Een paar dagen vóór de afspraak in het gemeentehuis zijn we in een dorp waar wél een pasfotograaf is. Ik loop er binnen en krijg gelegenheid om mijn haar te kammen (dat wordt er echt niet beter op, dus ik laat het) de fotograaf vraagt mijn bril af te doen.Tegenwoordig moet de pasfoto zonder bril, ook al draag ik die in de auto altijd.
Ik leg mijn bril op het daarvoor bestemde plankje en kijk in de lens als een konijn in een koplamp. Zó ziet de foto er dan ook uit. (meer dan 40 jaar brildragend is aan mijn gezicht te ZIEN)
Ik moet € 12,50 betalen en krijg 6 exemplaren. Wat moet ik daarmee? Aan mijn fans geven? Maak het goedkoper en geef me er 2 ( 1 voor het verlies)
De afspraak in het gemeentehuis is vóór negenen (wakkere ambtenaren?) Ik stap een half uur vóór de afspraak op mijn fiets, kom 10 minuten te vroeg aan, maar wordt meteen geholpen. Het kost me € 39,45, ik moet een formulier dat uit de printer komt nakijken en ondertekenen en dan is het klaar
.Ik wil toch even weten waarom die bril niet meer mag.
“Soms schittert de bril op de foto, sommige mensen hebben geen “goed zichtbare “pupillen door de bril en sommige mensen hebben gekleurde glazen dus: BRIL AF!” antwoordt de ambtenaar achter de balie.

We maken een afspraak over een week, dan is mijn rijbewijs klaar (het oude moet ik dan inleveren, wordt me verteld, meenemen dus!)
Ik neem aan dat het volgende week klaar ligt. Zo niet, dan blog ik er nog een keertje over

Parochiehuis

Door het “onderbrengen” van de nalatenschap van mijn broer kom ik op “bijzondere” plaatsen.
Was ik eerder in een geologisch museum om zijn stenenverzameling te doneren en verleden week in de Bernardkazerne om zijn militaire spullen over te dragen, vandaag was ik op een parochiesecretariaat van een Sint Vituskerk.

golgotha Mijn broer had een groot aantal van de schilderijen van mijn vader. Een aantal op zolder, maar hij had ook een aantal in zijn huiskamer hangen. Eén daarvan was Golgotha, in 1933 door mijn vader geschilderd. Wij zijn niet katholiek en een schilderij van Christus aan het kruis is niet iets dat bij veel protestanten aan de muur hangt. Toen mijn broer op sterven lag en er over dingen gesproken werd die normaal NIET aan de orde kwamen, vroeg ik waarom hij van alle schilderijen juist DIT schilderij op zo’n prominente plaats in zijn huiskamer had hangen. Zijn antwoord was verrassend: Dít was het enige schilderij van mijn vader dat ooit op een expositie had gehangen.

IK wist niet dat er ooit een schilderij van mijn vader op een expositie had gehangen*)
Voor mij zou dit alleen ook géén reden zijn om het op te hangen. Voor mijn broer kennelijk wel.

Nu ik veel werken van mijn vader heb geërfd, wil ik liever dan alles op zolder in een doos zetten er mensen blij meemaken. Mijn vrienden en familie hebben, als zij dit wilden, een keus kunnen maken en er zijn verschillende werken bij lieve “baasjes” terecht gekomen.

Golgotha leek mij iets voor een katholieke “baas” . Ik heb de pater van de katholieke kerk uit de plaats waar mijn vader het grootste deel van zijn leven heeft gewoond, gemaild mét de vraag (foto bijgevoegd) of hij plek had voor dit schilderij. Ik kreeg meteen antwoord terug dat hij daar wel een plek voor zou kunnen vinden.

Of het schilderij ook daadwerkelijk in deze neogotische, in 1892 door Pierre Cuyper ontworpen kerk zal komen te hangen is niet zeker; de pastoor vroeg mij om het vertrouwen dat hij er een goede plek voor gaat zoeken. Dat vertrouwen geef ik hem.

Vandaag was ik in het naastgelegen parochiehuis van deze grote kerk (gebouwd voor 1800 gelovigen) om het schilderij af te geven. De secretaresse liet me binnen: de pastoor was er niet, hij en een gedeelte van zijn parochie waren een dagje op bedevaart naar Maastricht, naar de Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw-Tenhemelopneming.
De secretaresse (een oudere dame met een lief gezicht) wist van mijn komst en nam het schilderij graag in ontvangst.

Even later stond ik weer buiten met een fijn gevoel: wéér heeft een stukje van mijn broer én mijn vader zijn plek gevonden.

*) Mijn vader verkocht nooit een schilderij, dat wilde hij niet. Hij kon er moeilijk afstand van doen. Hij gaf wel weg; als iemand in zijn familie iets mooi vond, kreeg hij of zij dat (later).

Film: The Post

Hoofdrollen Tom Hanks en Meryl Streep
Regie: Steven Spielberg

Een waargebeurd verhaal.
De film is vorig jaar gemaakt maar gaat over de uitgelekte documenten van het Amerikaanse Ministerie van Defensie over de Amerikaans inmenging in de Vietnamoorlog begin jaren ’70.

De film laat de krantenwedloop zien: The New Yorks Times krijgt het rapport eerst in handen en publiceert erover. De Amerikaanse regering stapt naar de rechter om verdere publicaties tegen te houden.
Door een individuele inmenging van een reporter van de Washington Post krijgt dan ook deze krant de rapporten in handen. (Niet op paginavolgorde, want degene die het gekopieerd heeft, heeft alle onderste regels met Vertrouwelijk, strikt geheim én de paginanummers eraf geknipt) Ook bij deze krant gaan reporters daarmee aan de slag. Of het wel dan niet gepubliceerd zal worden is dan nog de vraag.

De film begint met de werkelijke Vietnam oorlog (op locatie) .
Soldaten en een waarnemer lopen in een doorweekt oerwoud en worden overvallen
( we zien vuur en stervende en gewonden soldaten)
Verder is de film een moreel, politiek en journalistiek gebeuren.
Niet veel vaart er in, dus best een hele zit.
Tegelijkertijd zit je als toeschouwer in verschillende “huiden”; die van hoofdredacteur, van (onvrijwillige)*) eigenaresse van een krant, van investeerder én van Robert Mc Namara de toenmalige minister van Defensie

Het gaat niet alleen over de persvrijheid (ook nu weer in Amerika actueel met Trump) maar ook over de morele dillema’s die daarbij komen kijken. Zoals Meryl Streep als uitgeefster van de Post vraagt:
“Kun je me garanderen dat door het publiceren van dit rapport, geen één soldaat in een onveilige situatie wordt gebracht?”
De Vietnamoorlog is nog aan de gang als dit rapport uitlekt en de strekking van al deze rapporten is dat deze OORLOG door Amerika NIET gewonnen zal/kan worden, terwijl de achtereenvolgende Amerikaanse presidenten naar buiten brengen dat er vooruitgang in zit en troepen blijven sturen.
Aan de kaak wordt gesteld dat diverse Amerikaans regeringen een oorlog voerden waarvan ze wisten deze niet te kunnen winnen, maar die ze, bang voor “gezichtsverlies” niet wilden stoppen. Zodoende hebben veel Amerikaanse soldaten hun leven “nodeloos” verloren.
Het eind kan ik “verklappen” want we weten dat de dagbladen toen hebben gewonnen en dat die krantenartikelen de publieke opinie gigantisch hebben beïnvloed én dat er in 1973 er een vredesovereenkomst is gekomen en Amerika daarbij beloofde zich uit Vietnam terug te trekken. Iets dat ook daadwerkelijk gebeurd is.

*) Meryl Streep speelt de rol van eigenaresse van een krant, die dat geworden is doordat haar man zelfmoord heeft gepleegd. Daardoor wordt zij de eerste vrouwelijke uitgever van een grote Amerikaanse krant.

Knieën

Anatomie-knie

Men zegt dat als je een blauwe auto hebt, het kan dat je opeens “overal” blauwe auto’s ziet rijden.
Op dit moment is dat bij mij zo met “knieën”.
Eind juli ben ik met de fiets gevallen waarbij ik mijn kniebanden flink verrekt heb (én een teen gebroken) Het deed mega zeer en ik kon een tijdje amper lopen.
Verleden week heb ik de fysiotherapie afgesloten; ik kan (bijna) alles weer, alleen niet helemaal hurken!

Een vriend van ons heeft verleden week een hele nieuwe knie gekregen, hij “loopt” alweer in huis, oefent zich suf en is na 4 dagen gestopt met de pijnmedicatie (“het deed geen pijn meer”)

Een kennis van ons loopt met een kruk, barst van de pijn is zijn knie, maar “zijn” prof zegt ”Doe nog maar geen nieuwe knie, er zijn betere nog in ontwikkeling, wacht maar even”

Een andere kennis ( topsporter) heeft geen kraakbeen meer in zijn knie en is verwezen naar een kliniek waar ze “iets” in zijn knie kunnen spuiten, zodat zijn knie een paar maanden (met nepkraakbeen?) kan functioneren en hij na flink revalideren weer kan sporten.

Vandaag stond, toen ik op mijn fiets wilde stappen, de overbuurman op straat te praten met een andere buurman “Ja, die knie hé” hoorde ik hem zeggen.
Ik ben doorgefietst, ik heb “even” genoeg knie-verhalen gehoord en “ja”ik heb ook een blauwe auto!