Primeur

Pitch & Putt Strand Horst gaat op 11 december as. officieel dicht.
Het horeca gedeelte is al geschilderd en ziet er fris uit voor het volgende jaar.
Een gedeelte van het buitenterras is al opgeruimd, maar er staat nog genoeg buiten om nog even in het laatste decemberzonnetje te kunnen zitten!
Ik heb een primeur! Als de baan 1 maart weer open gaat krijgt het horecagedeelte een andere naam:

Hierbij willen de eigenaars het horecagedeelte ook apart kunnen verhuren voor bruiloften en partijen. De ruimte is afgelopen week geschilderd en wordt nog geschikter gemaakt om te verhuren voor feesten
NU denkt u er misschien niet zo gauw aan om deze ruimte te huren voor een feest, maar geloof me, ik heb er een feest meegemaakt; de ruimte is er enorm geschikt voor!
Zomers met een barbecue op het terras, ’s winters met live muziek en wellicht erwtensoep!

Het is altijd mooi aan het water. Ook nu, terwijl de bladen al gevallen zijn (een enorme bron van werk voor de groundsman) De baan ligt er mooi bij. Het water: het Nuldernauw, is prachtig blauw met hier en daar een zwaan of een gans én als we even buiten staan zien we een ijsvogeltje op een tak boven het water zitten: een natuurcadeautje!

nuldernauw

Ziekenhuisbezoek

Gisteravond gingen we op ziekenbezoek in een ziekenhuis.
We contacten eerst familie die een agenda bijhield wanneer en wie er aan zijn bed zouden zitten, want 2 mensen was het maximale bezoek in één keer, na een behoorlijk zware operatie. Overdag was al volgeboekt, we konden op een avond.

ziekenhuis2
’s Avonds komen we nooit in een ziekenhuis. Als we overdag een enkele keer naar een polikliniek gaan is er in de buurt geen parkeerplaats te vinden. De betaalde parkeerplaats én de parkeerplaatsen verderop zijn dan meestal vol.
Nu was het rustig. De bezoektijd is van half 7 tot 8. Om half 7 zitten waarschijnlijk nog veel mensen te eten. Er waren parkeerplaatsen genoeg en het was erg stil, in de hal, maar ook op de afdelingen.

Vroeger waren er vrouwen- en mannenafdelingen, dat is niet meer.
Onze kennis lag op een zaal van 4; hij met 3 vrouwen!
Het ging goed met hem, hij had geen pijn en er waren al een paar ”apparaten” afgesloten.
Toen wij om half 8 weggingen kwamen er bezoekers bij de dames (misschien kwamen zij van verder. Wij hoefden maar 33 km rijden)

Was vroeger alles bijna wit in het ziekenhuis, behalve de ansichtkaarten boven de bedden, nu waren er tal van kleurige kunstwerken in de hal.
Mooi, levendiger.
ziekenhuis1

Dierenjaren

Altijd heb ik gedacht dat je de mensenleeftijd van een hond kon berekenen door met 7 te vermenigvuldigen.
Nu las ik een artikel met een tabel hoe je echt de leeftijd van hond en kat kan berekenen.

Grappig vind ik dat de tabel al begint met 3 maanden; een kleine hond zou dan in mensenleeftijd al 4 jaar zijn, een grote hond 3 jaar en een kat 5 jaar!
Bij 6 maanden is een kleine hond al 8 jaar in mensenleeftijd, een grote hond 6 jaar en een kat 10 jaar.
Het gaat dus erg rap bij de huisdieren.
Bij een kleine hond stopt de tabel met 16 jaar (92 jaar in mensenleeftijd), een grote hond stopt al bij 13 jaar (100 jaar in mensenleeftijd) en een kat bij 16 jaar (mensenleeftijd 80)
Onze hond, een beardie, heeft het maximale van de tabel bereikt en was 13 jaar oud toen hij stierf, 100 mensenjaren dus. Wij vonden het toen te vroeg. Maar of ik zelf 100 jaar zou willen worden?

Van katten heb ik wel eens gehoord dat er één 16 jaar werd. Maar eerlijk gezegd vind ik veel katten ook oneindig lui, ze “slijten” in mijn optiek niet zo snel. Maar ja, ik zie ze (gelukkig) zelden (met beweging) jagen. Hier in de tuin liggen ze, tot mijn grote verdriet, onder een struik te loeren om etende vogeltjes te verschalken of ze zitten naast de vijver met een poot te hengelen, dáár word je niet erg moe van. Terwijl onze hond als we gingen wandelen rennend wel 4x de afstand aflegde die wij liepen.

Maar ja, ik ben bevooroordeeld, een hond was mijn maatje, katten bedreigen de levende have in mijn tuin. Toch mogen katten oud van me worden hoor. Alleen liever niet in ONZE tuin.

5 kilo maximum

Op mijn fiets zit voorop een zwart metalen boodschappenmandje.
Niet erg hip want, wil je er “bij” horen dan bezit je tegenwoordig een transportfiets met zo’n kratje voorop.
Oké, ik geef het toe, dáár wil ik niet bij horen.
Een metalen fietsmand voorop dus. Ik doe daar mijn boodschappen in, maar ik heb ook een (hippe) tas achterop voor grotere (zwaardere) dingen

Laatst deed ik boodschappen. Er waren aardappelen in de aanbieding, dus ik nam een zak van 2,5 kilo mee, 2 pakken melk en nog wat boodschappen.
De tas ging in het fietsmandje. Gelukkig bleef mijn blik op dat moment “even” hangen op het fietsmandje en zag ik dat de bevestiging van het mandje aan de fiets, bijna helemaal afgebroken was; het mandje hing nog aan een heel klein stukje. Als ik met de zware tas was gaan fietsen was de kans groot geweest dat onderweg het mandje afgebroken was.Wat er dan gebeurd zou zijn, daar wil ik niet aan denken.

Boodschappen in de achtertas gedaan en alleen de lichte dingen in het mandje vóór en zo naar huis gefietst

’s Middags maar even naar de fietsenwinkel voor een nieuw mandje.
De keuze was reuze!
Niet echt
In de grote fietsenzaak was maar één mandje voor vóórop de fiets.
Ach, wie heeft keuze nodig als die ene is wat de ander ook was?
De fietsenmaker keek het nog even na op de computer: maximaal 5 kilo mag in het mandje worden vervoerd.
Als ik zou kunnen fluiten, zou ik nu gefloten hebben én een andere kant opgekeken: mijn mandje had veel zwaardere dingen vervoerd! (vandaar misschien de breuk?)

Thuis bleek het nieuwe mandje door de vorm iets kleiner van inhoud te zijn dan de eerdere.
Aangezien de bevestiging exact hetzelfde was heeft mijn lief het oude mandje met het
nieuwe bevestigingsmateriaal op mijn fiets gezet.
Ik kan weer boodschappen vervoeren, maar niet zwaarder dan 5 kilo weet ik nu.

Bioscoop

In een dorp nabij ons is een bioscoop die elke 14 dagen een middagfilm draait.
Ze geven een boekje uit met welke films er gedraaid worden met de data waarop.
Wij hebben met zijn drieën een afspraak dat áls we de film alle drie leuk vinden, en we kunnen, we er naar toe gaan.

In mijn agenda heb ik folders en uitgeknipte krant-en bladartikelen over wat er in onze regio te doen is en wanneer. Evenementen die “me wel leuk lijken”
Verleden week zag ik een knipsel van een filmhuisfilm die we eerder “gemist” hadden . omdat we toen niet konden,het leek me een goed plan om er gedrieën heen te gaan. De andere 2 vonden dat ook.

De bioscoop zit met filmhuisfilms nooit vol, dus reserveren is niet nodig. Eén keer zaten we echter op de nekkramprij (vooraan), dus als er een bijzondere film is reserveren we meestal online.
Mijn lief ging online kijken en kon de film niet vinden. Ik toonde hem het krantenknipsel: datum en tijd kwamen overeen met wat ik gezegd had. Helaas was de rest van de folder in de vuilnisbak verdwenen en had ik alleen DIT stukje uitgeknipt. Totdat ik op de achterkant van het knipsel keek: daar stond in een artikel 2018!
Een oud knipsel had in mijn agenda gezeten.
Goed dat we wilden reserveren anders hadden we in de bioscoop voor Jan Doedel gestaan.

Ik trok het boetekleed aan en belde onze derde man.
Hij nam het me gelukkig niet kwalijk, hij moest zelfs lachen.

Supermarktverlies

Omdat ik osteoporose heb, moet ik veel bewegen en aangezien ik geen sportschool- of gymtype ben, heb ik mijn eigen routine bedacht. Iedere ochtend fiets ik naar de supermarkt (in een ander dorp) en doe er mijn boodschappen.
Boodschappen doen is NIET mijn favoriete bezigheid, dus meteen na het opstaan vertrek ik, dan heb ik het maar gehad (én zet ik, na de slaap al mijn functies weer áán )
Ik zet het boodschappenmandje in de winkel op de grond en pak iedere boodschap apart op en zet hem op de lopende band, zodoende doe ik (vind ik) voldoende ochtendgymnastiek!
(Over dat laatste krijg ik nog al eens commentaar van achter mij staande klanten:
“U kunt ook het mandje óp de band zetten. Zal ik het even voor u doen”?
Lief, maar onnodig, ik doe het expres!

Als je jarenlang bijna iedere dag (het weekend heb ik vrij) in dezelfde supermarkt komt, leer je de staf (goed) kennen.

Ik heb al diverse “supermarktbazen” zien komen en gaan, maar bij het personeel is een vaste harde kern. Ze hebben het leuk met elkaar en dat is, ook als klant, te merken.

Bij de kassières zitten een aantal toppers. Eén van hen is begonnen in de slagerij. Zij en de slager waren een heel apart stel, vulden elkaar goed aan; een feest om daar vlees, vis of vleesvervangers te halen. Helaas kreeg ze ongelukje en kon niet meer zo lang staan. Ze ging achter de kassa zitten en is daar gebleven. Een leuke verschijning om naar te kijken, altijd vrolijk en hulpvaardig; zelden is er een erg lange rij; ze handelt ons, klanten, met een lach, snel af.

Vanmorgen hoorde ik dat ze weggaat. Ik kon het me niet voorstellen, ze doet haar werk altijd met zoveel plezier (liet dat merken en zei dat ook) Vertrek naar een andere supermarkt leek me echt onmogelijk; deze supermarkt voelt voor haar als familie, zei ze wel eens.
Ik ging dus meteen naar de bron en vroeg haar of het waar was dat ze weggaat.
Het was waar.
Ze vertelde dat ze de zorg in gaat! De helft van haar opleiding is klaar en ze kan nu een baan krijgen in een Woon-Zorgcentrum. Zelden heb ik iemand gezien die meer geschikt is om in de zorg te werken dan zij.
Een enorm verlies voor de supermarkt, maar een enorme winst voor het Zorgcentrum.

Wat haar ook tekent is het feit dat ze pas in januari weg gaat; “De decembermaand is de drukste tijd van het jaar, dat kan ik ze hier niet aandoen”.
Gelukkig kunnen wij, klanten en zij, het personeel, nog een maandje genieten van haar vrolijke verschijning en gulle lach

Voorbijgaan aan de Sint

kerst wc2 Overal hangt al kerstverlichting, terwijl Sinterklaas nét in het land is gearriveerd (hier afgelopen zaterdag pas) Soms heet het “winterverlichting”, sneeuwvlokjes of ijspegels in plaats van kerststerren of kerstballen: een soort compromis dus.

Ik las een onderzoek van Kieskeurig waaruit blijkt dat wij (Nederlanders) méér geld uitgeven aan Kerst dan aan Sinterklaas.
56% van de Nederlandse consumenten legt cadeautjes onder de kerstboom
Zou het daarom zijn dat etalages vroeger met kerstspul staan dan jaren geleden?

kerstverlichting Persoonlijk ben ik gek op tuinverlichting in de winter. Onze buren hebben zeker al een week de hele tuin sprankelend!
Leuk, maar zelf begin ik pas op 6 december, als Sint met gevolg weer vertrokken is.
Jammer trouwens dat we de Sint altijd wél inhalen (liefst met een stoomboot) maar nooit uitzwaaien!

Sommige mensen hebben nu al een kerstboom (goed ‘s avonds te zien bij flats) De kerstperiode duurt zó extra lang. De kerstboom zelf omhakken bij Staatsbosbeheer is pas 7 december, dat is dit jaar ons plan weer, dus tot zo lang moeten wij sowieso nog wachten!
feestdagen

Handige hulpmiddelen

Vaak verbaas ik me over wat tegenwoordig technisch beschikbaar is aan hulpmiddelen voor ouderen of zieke mensen.
Mijn (toen) ernstig zieke broer had een “bijzondere” telefoon met een SOS armband waarmee met één druk op de knop, een noodbericht naar een voorgeprogrammeerd nummer kon worden gestuurd. Nam díe persoon niet op, dan belde de telefoon zelf nummer 2 van de lijst en zo verder. Nam er wél iemand op dan kon die persoon praten met mijn broer en kon hij ook terug praten zonder dat mijn broer de hoorn oppakte.

Gisteren was ik bij een iemand die alleen woont en slecht horen kan. Hij had een flitsbel. Dus toen ik op de bel drukte flitste er in zijn huiskamer een blauw licht, waarna hij naar de deur kwam.
Ook op de voordeur zag ik iets “bijzonders”. Er werd me uitgelegd dat dit een sleutelkluisje was.
Oók dat had ik nog nooit gezien. Er zit een cijfercode op die iemand (bv de thuiszorg) krijgen kan.
Door het intoetsen van die code gaat er een klepje open en komt de sleutel te voorschijn, daarmee kan de voordeur geopend worden als de persoon die er woont zélf niet naar de voordeur komen kan (de sleutel kan, na binnenkomst, weer terug in het kluisje, klaar voor de volgende gebruiker)

Steeds meer (zieke) ouderen wonen nog op zichzelf en willen dat vaak graag zó houden, soms hebben ze wel zorg nodig. Dat kan uit hun eigen netwerk zijn, familie, buren, vrienden, maar ook thuiszorg of een maaltijdservice.
Mijn schoonzus vrijwilligde indertijd voor Tafeltje-dekje, maar ik hoorde nu ook van een andere maaltijdservice : Uitgekookt ( geweldige naam vind ik!)

En er zijn dus technische hulpmiddelen die ouderen in staat stellen langer thuis te blijven wonen. Ik denk dat de bedrijven die deze spullen ontwikkelen en/of verkopen ook een grote markt hebben!
Even wat cijfers:

Op 1 januari 2018 waren er ruim 779.000 mensen In Nederland van 80 jaar en ouder, wat neerkomt op 4,5% van de bevolking (volksgezondheidsinfo)
In 2019 is voor het eerst de helft van de volwassen bevolking van Nederland ouder dan 50 jaar (cijfer CBS)
In 2019 stijgt het aantal 65-plussers tot boven de 3,3 miljoen (generationjourney)

Bij de apotheek

Ik heb aangeboden voor iemand medicijnen bij een apotheek in een naburig dorp te halen.
apothee De apothekersassistente vraagt wat ze ALTIJD vraagt als je een medicijn komt halen: “Wat is de geboortedatum van meneer”?
Ik sta met mijn mond vol tanden. Ik ben ieder jaar op zijn verjaardag al vele jaren lang, maar voor de exacte datum heb ik een verjaardagkalender op de toilet hangen.
Ik weet dat het in juli is, maar dat is niet genoeg voor de apothekersassistente.
Ik pijnig mijn hersenen.
De assistente wil me helpen: ”Zijn adres?”
Ik rijd er zó naar toe, weet de straatnaam, maar het huisnummer?
Ik stuur nooit een kaart met de post: gooi een kaart “stiekem” ’s avonds door de bus zodat hij hem ’s morgens op de dag van een viering vindt.
De assistente is geduldig, ze stelt een vraag over de op te halen medicijnen, dáár kan ik wél antwoord opgeven en terwijl zij op de computer bezig is, weet ik opeens zeker zijn verjaardatum, alleen het jaar?
Ze lacht ”Ik ga ze even achter halen”
Opgelucht haal ik adem, wat dom dat ik dit niet vooraf bedacht had.
Ze komt terug met een beetje bezorgde blik “Er zit wel een medicijn bij dat betaald moet worden……”
Ik lach, dáár had ik dan WEL op gerekend! “Dát betaal ik wel”
Het voordeel van een bankpas bij je hebben, want inderdaad een dergelijk bedrag aan contant geld heb ik zelden bij me.
Ze is superaardig: “Wens meneer sterkte van me”
En dat heb ik dus gedaan.

Vereeuwigd

Al een paar keer eerder had ik een banier gezien met daarop de aankondiging voor de expositie “Vereeuwigd”- Krachtcentrale Huizen.

Nu we vandaag “in de buurt” waren en een eind in de natuur gewandeld hadden voelden we ons “sterk ”genoeg om daarna deze expositie te gaan zien.
Er zijn namelijk foto’s te zien van 24 ernstig zieke mensen mét daarnaast een citaat van de mens die geportretteerd is.

Ik denk dat 24 foto’s genoeg is om in 1 keer te bekijken. De foto’s zijn namelijk best confronterend, maar vooral erg mooi. Als je zelf het een en ander heb meegemaakt en door een dal (dalletjes) bent gegaan, of mensen van nabij (bijna) ten onder heb zien gaan “herken” je soms een oogopslag, een gelaatsuitdrukking. Géén van de foto’s vond ik zielig of meelijwekkend. Niet voor niets is de ondertitel van de tentoonstelling KRACHT.

Barbara Galvacs — fotografe: Barbara Gavacs

Wat opvalt als je de citaten leest, dat het leven deze personen dan wel geslagen heeft, maar dat ze nog wel rechtop staan. Alle foto’s waren mooi, hoewel dat misschien een aparte woordkeuze is voor portretten van ernstig zieken mensen; met veel zeggingskracht zijn misschien toepasselijkere woorden. Hoewel mijn eerste indruk bij sommige foto’s was; MOOI.

Een dergelijke tentoonstelling schijnt vorig jaar ook geweest te zijn, toen heb ik zelfs de aankondiging niet gezien. Evenals toen hebben ook nu weer Belgische en Nederlandse fotografen werken geleverd, zo las ik.

Niet voor iedereen, deze tentoonstelling, denk ik.
En tegelijkertijd denk ik ook: IEDEREEN zou dit moeten zien. Je kunt er kracht uit putten en/of dankbaar zijn dat het leven je niet (zo erg) geslagen heeft.
Zelf leek het of mijn hart, bij het lezen van zoveel “hartenkreten” overliep van liefde voor de medemens ; wat een moed! Wat een veer kracht!

Tot en met 8 december te zien in de KrachtCentrale, Huizen