Maand: juli 2019

Oeverzwaluwen in steile wand

Er is een natuurgebied niet ver van mijn geboorteplaats waar vroeger, vanaf 1924, een deel van de grond afgegraven werd tot vlak boven het grondwaterpeil. Het afgegraven zand werd gebruikt om kalkzandsteen van te maken. Op sommige plaatsen is er nog een flink hoogteverschil te zien. Dit natuurgebiedje heeft NU de status van een aardkundig monument.

Mijn jongste broer en ook mijn huidige zwager gingen hier vroeger met de NJN
(Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie) heen om naar fossielen te zoeken en de flora daar te bestuderen.

zwaluwen
Sinds enige jaren vestigen zich hier in het broedseizoen (maart) een kolonie oeverzwaluwen; ze maken in het voorjaar holen (nesten) in de steile zandwand.

Onlangs gingen we weer eens in dit gebied kijken. Hoewel de jonge zwaluwen al uitgevlogen zijn, zagen we toch nog een paar zwaluwen de holen in en uit vliegen.
poel
Door de droogte waren de meeste poeltjes opgedroogd, slechts de  twee grootsten hadden nog flink wat water

dophei
Tot mijn verbazing was de hei er al licht paars met roze plukjes dophei en ook de witte hei bloeide al.

Ook de klokjesgentiaan zagen we met zijn diepblauwe kelkjes langs het pad staan.
Er waren trouwens nog meer blauwe bloeiende plantjes te zien, zoals het grasklokje en het zandblauwtje.

Behalve de zwaluwen zagen we ook een haas door de hei springen, een heideblauwtje (vlindertje) vlak boven de hei fladderen en 2 reigers overvliegen.

Op een gegeven moment zagen we de Drentse heideschapen die hier verblijven, om de jonge stekken van de wilg en de berken “in de kiem te smoren”, aan komen rennen. Een van de schapen had kennelijk ruzie met een van de anderen want hij gaf hem of haar, een enorme kopstoot, zodat de ander even tegen de grond sloeg.
Daarna liep de kudde weer rustig verder

braamAan de randen van dit natuurgebied (buiten het hek) staan veel bramenstruiken. De vruchten aan de struiken in de schaduwkant waren nog rood, maar aan de zonkant waren ze al consumptiebereid; dus plukten we er een maaltje van om ook thuis nog na te genieten van dit prachtige stukje natuur.

Oma’s spierballen

De kleindochter van 5 jaar is bij oma.
Oma is een jong uitziende zeventiger, die vanwege de extreme hitte in een vrij bloot zonnejurkje rond loopt.
“Oma, wat zijn dat?” Het kleine prikvingertje wijst naar oma’s bovenarmen.
Oma glimlacht ”Als je ouder wordt gaat je huid wat ruim zitten, soms gaat het een beetje hangen, zoals daar”
“Mag ik voelen?” Het kleine meisje blijft nieuwsgierig.
Oma vindt het goed en een klein handje aait over haar bovenarm
”Lekker zacht” is haar oordeel.

Later krijgt ook opa de vraag ”Wat zijn dat opa? “en ze wijst naar zijn spierballen.
Opa spant zijn spierballen: “Dat zijn mijn spierballen”
Ook daaraan wil ze voelen, maar commentaar blijft uit.

Kort hierna wordt de kleindochter 6 jaar en dat wordt gevierd.
Alle 2 de oma’s en opa’s zijn op haar feestje.
De ene oma móet met de andere oma even iets delen.
Ze vertelt wat haar kleindochter zei:
“Oma, ik weet waarom jij mouwtjes draagt”
”Omdat jij oud bent en dan gaan je velletjes hangen, dat heeft de andere oma ook.”
Allebei de oma ’s lachen (wat hebben ze toch een leuk kleinkind!!)

Een week later is ze weer bij oma.
Oma’s bovenarmen blijven haar fascineren.
“Oma mag ik je velletjes zien?”
Oma doet haar mouwtje omhoog. De kleine kijkt er gefascineerd naar en zegt troostend
“Oma, het kunnen ook spierballen zijn, hoor”.

Oma is gerustgesteld.
Het zou kunnen.

Berde

Laatst las ik weer dat iets “te berde gebracht werd”.
Opeens vroeg ik me af  wat “berde” betekent.
Dat heb je zo wel eens ( ik tenminste wel) dat je iets zegt, leest of hoort en opeens bedenkt: Waar komt dat eigenlijk vandaan.
Vandaar dat in onze boekenkast  onder andere het etymologisch woordenboek staat.
(Tegenwoordig is het natuurlijk veel sneller om het even op tablet of foon in te toetsen!)
Heel lang (geleden) heeft in dit huisgezin de pc BOVEN gestaan.Onder het motto:  Niet al die technische apparaten in de huiskamer! Ha, dat was toen, in het pre-digitale tijdperk!

Berde was een oud woord voor bord, lees ik.
Borden hingen aan een rek aan in de wand (bij mijn schoonzusje en zwager nog steeds)
Als je (vroeger) ging eten pakte je een bord van de wand en zette dat op tafel. Dus een bord op tafel zetten betekent letterlijk “iets ter tafel brengen”

“modern”bordenrek
houten bord

 

Uit Friesland

Ooit in Friesland, op bezoek bij vrienden, maakten we kennis met Tynjetaler, een Friese gatenkaas, genoemd naar het dorp Tijnje (16 km ten n.o. van Heerenveen)
Tijnje is een dorp in de gemeente Opsterland en daar is, in het buitengebied, een melkveehouderij met ambachtelijke kaasmakerij.
De melkveehouderij werd gesticht in 1962 door de familie Van Emst; zij noemen de kaas Tynjetaler: een  Friese Emmentaler met een knipoog naar de Zwitserse Alpen.

Eenmaal terug in “het westen” probeerde ik deze heerlijke kaas hier ook te krijgen (kopen).
Er was één winkel (vlgs internet) op een afstand van ca.10 kilometer die het verkocht.
Helaas NIET toen ik er was, 2x geweest en het toen opgegeven en niet meer aan Tynjetaler gedacht.

kaasZaterdag ging ik naar de lokale markt in een dorp hier vlakbij. De kraam van de kaasboer wordt altijd druk bezocht. Ik wachtte netjes op mijn beurt toen ik een klant voor me hoorde zeggen “Mag ik een stuk Tynjetaler”? Ik zag dat de verkoper een groot stuk gatenkaas pakte, het water liep me al bijna in de mond (even was ik weer terug in Friesland)

 

Toen ik aan de beurt was vroeg ik meteen om een stuk Tynjetaler. Wéér kwam het grote stuk met veel gaten te voorschijn
Ik vroeg om een recht stuk en kreeg het.

Thuis, meteen na het uitpakken van de boodschappen, een stukje kaas genomen; het was nog net zo lekker als we ons herinnerden! En bleek dus dichterbij dan we dachten.

Strandtaferelen

We zijn met onze kleinzoon op een strand aan het Gooimeer.
Het water is ver ondiep. Bovendien zijn er met gele balletjes en touw afgezette stukken, zodat  (kleine) kinderen geen gevaar kunnen. (aparte stukken voor surfplankers etc) Onze kleinzoon heeft zwemdiploma a en b (méér dat wij allebei hebben)

Hij geniet van het water (zwemmen) en het zand (zandkasteel bouwen)
Het enige jammere vindt hij dat er geen schelpen zijn. Hij vermaakt zich prima.

Wij zitten en kijken.
Naast ons strijkt een gezin neer: opa ,oma ,dochter en 2 kinderen van, ik schat zo,  5 (meisje) en 3 (jongen) jaar.
Opa zet zijn stoel neer en gaat slapen. Oma gaat samen met haar kleinzoon het water in en komt terug met een stuk zeewier dat ze op opa’s been legt. Die reageert wat laat (sliep al?) maar ’t ventje ( én oma) hebben er toch hun lol van.
Dan graait de moeder in de tas en daar komt een zeemeerminnenpak uit: roze.
Het meisje wordt er, in het water, in gehesen. Dan komt er nog een soort futuristische snorkel op het hoofdje. Het meisje gaat liggen met haar hoofd onder water en zwiept met haar roze staart!Amusement voor haar én voor ons!
Er zijn hele grote zwembanden met autobandendesign, luchtbedden en banden in de vorm van een lama, een hond en (natuurlijk) de opblaaskrokodil.

schoenNaast ons komt een stel zitten, gewoon op een handdoek (zonder koelbox en tierelantijnen) met een baby. Uit papa’s rugzak komt de fles. De kleine zit zelfstandig en drinkt het flesje. Daarna “kruipt” het een beetje en krijgt de crocs van onze kleinzoon te pakken. Hij stopt er één  in zijn mond, niet fris, dus mama grijpt in. Hij blijkt al 2 tandjes te hebben (dus weinig gevaar voor de croc)

Kleinzoon vermaakt zich en wij hoeven alleen “toezicht te houden voor het geval dat…”.
We hebben genoeg te zien.
Vóór ons strijken mensen neer met ALLES, een tentje, stoelen, koelbox, groene krokodil en (klein) kinderen. Ze belemmeren ons zicht op kleinzoon’s zandkasteel een beetje!
Er komt ook een grote groep jongetjes het strand op, met (mannelijke en vrouwelijke) begeleiding, zij hebben padvinderskenmerken ( bekende dasje om, koordje met fluit)  een groep op kamp.
De groep wordt door de HL (hoofdleiding) toegesproken. Goed insmeren, in het water bij de groep blijven en bij het (weer)het strand op komen kijken waar je loopt, want tussen alle handdoeken liggen ook kostbare spullen, zoals telefoons van de leiding!
De kids luisteren, de andere begeleiding zet (schaduw) tentjes en een volleybalnetje op en de rest kijkt op zijn/haar telefoon ;begeleiding genoeg.

We zitten op dit stukje strand vrij dicht op elkaar omdat DIT de schaduw-, gras- en bomenstrook is.
Er komen tussen ons en het “meerminnen” gezin, twee, jonge, extroverte meiden zitten:
“Fijn dat u dit plekje voor ons heeft vrijgehouden ”grappen ze.
Mijn lief antwoordt  “Jullie zijn anders wel laat, we hadden jullie eerder verwacht”.
Het contact is gelegd.

Mijn kleinzoon wil een stukje (naar de ijstent) lopen. Ik heb hier tegenop gezien. Ik vermoed dat ze NIET hebben wat hij mag (lactosevrij ijs).
Maar….. niet geschoten, altijd mis.
Ik bereid hem vast voor op een teleurstelling. Terecht zo blijkt.
Thuis zijn er, zelfgemaakte lactosevrije ijsjes, dus die worden beloofd.
De teleurstelling ebt weg, als opa NU met hem wil voetballen.

Om 12 uur staat de zon het hoogst, dus  vertrekken we huiswaarts. (er is gewaarschuwd voor extreem hoge temperaturen en hoewel het in de schaduw best uit te houden is, loopt en zwemt kleinzoon in de volle zon)
Met de gedachte aan een ijsje is het niet moeilijk hem mee naar huis te krijgen.
En er is nog een hele lange, verdere dag.
We hebben(internet) een pannenkoekenrestaurant gevonden dat én kindvriendelijk is (springkussen,voetbaldoeltjes, volière en knaagdieren) én lactosevrije pannenkoeken serveert ( bijna alle pannenkoeken die op de kaart staan, maar dan met speciaal deeg): Smickel in Soest.
smickel
Erg kindvriendelijk, jong,leuk personeel, genoeg te doen voor kinderen (buiten én binnen) Menukaart met mogelijkheden voor dieëten (glutenvrij oa)
Het was voor hem én ons helemaal toppie.
De hitte ebt (nog) niet weg. Er wordt 38 graden daar gemeten en dát voor het begin van de avond!

Zizag over de weg

Wij lopen over een treinviaduct, we steken over.
Op de grond zie ik, over de hele breedte een zigzagspoor lopen.
Ik heb nog nooit zoiets (bewust) gezien en vraag me hardop af wat het is.
Het antwoord komt meteen van mijn lief: dilatatievoeg.

voeg
Ik ben blij met dit antwoord, maar het woord zegt me niets.
Mijn man legt uit en thuis zoek ik verder op internet.
Het blijkt dat er een werkwoord dilateren bestaat, dat verwijden, uitzetten betekent.
Zoals mijn lief al vertelde is zo’n voeg bedoeld om het uitzetten van het beton mogelijk te maken; de spanning moet weg kunnen: Een dilatatievoeg  (ook wel voegovergang genoemd) is een voeg die als functie heeft het uitzetten en krimpen van materialen op te vangen. Zo wordt voorkomen dat materialen scheuren door deze geïntroduceerde spanningen.

 
Gelukkig hebben we een foto gemaakt zodat we u de dilatatievoeg kunnen  laten zien, want van  alle afbeeldingen die ik op internet vind is er geen een  zoals wij daar gezien hebben: een soort zigzag steek

Schoolzone

Een schoolzone vraagt extra attentie van de weggebruiker en maakt de omgeving om de school veiliger voor de kinderen. Het bestaat uit het (witte) woord schoolzone op de straat en paaltjes aan de kant van de wegen naar de school toe.

Juridisch, zo heb ik me laten vertellen heeft de schoolzone géén status.
Onlangs heeft mijn woongemeente de paaltjes voor de scholen (3 scholen in één gebouw) geplaatst, het woord schoolzone op de straat laten zetten en er “lopen” ook  blauwe voeten richting school op de stoepen.
Het was al een vrij verkeersveilige school; met aan één kant een weg (NU met de paaltjes) aan de andere kant van de school is alleen een fietspad en verder grenst de school aan een park.*)

paaltjes

De nieuwe paaltjes zijn nogal opvallend, wat heet ze knallen er uit: lichtgevend geel en knal oranje, goedkoop en afschuwelijk om te zien en ik ben niet de enige die dat vindt.
(Het schijnt dat de omwonenden inspraak hebben gehad in de kleur van de paaltjes, maar dat de verkeerde kleur paaltjes zijn geleverd. Dit laatste heb ik van horen zeggen)

Ik vind dit zó lelijk  dat ik besloot in de pen te klimmen en mailde naar B&W op 5 juni. Eén minuut later had ik een automatisch antwoord dat me mededeelde dat ik binnen 2 werkdagen een antwoord op een eenvoudige vraag zou krijgen óf, bij een meer complexere vraag een duidelijke termijn waarbinnen ik antwoord zou kunnen krijgen.

Op 15 juni had ik nog steeds geen antwoord en meldde ik dat. Onmiddellijk kreeg ik weer een automatische mail waarin dezelfde inhoud als de vorige automatische mail.

Op 16 juli krijg ik een mail met excuses voor het late antwoord, waarin “Uw e-mail is veel langer blijven liggen dan wenselijk. Toch willen wij hierbij u alsnog een inhoudelijke reactie geven.”

Een uiterst merkwaardige reactie, na meer dan een maand én een automatische mail dat er binnen 2 werkdagen antwoord zal komen( óf een duidelijk termijn) langer dan wenselijk?
En hoezo TOCH?

Het antwoord komt er op neer dat het  ontwerp is afgestemd met een klankbordgroep; er tevoren een inloopavond is geweest én het ontwerp ook is behandeld op een RTG avond**) waarin iedereen inspraak kon geven
Pas daarna  is het plan door de gemeenteraad vastgesteld. Dus? Mogelijkheden genoeg om tevoren “mee te praten”? Maar als je geen direct betrokkene bent?
Er komt echter een evaluatiebijeenkomst over dit uitgevoerde ontwerp (waarschijnlijk  begin van het schooljaar***)). Daarin zal de  mogelijkheid om de palen
te verminderen worden meegenomen.

Ik vrees dus dat dit LELIJKE aanzicht blijft, hooguit een paar gele en/of oranje paaltjes minder. Het VEILIGE vind ik sowieso raar, want de enigen (behalve de omwonenden)
die op die ene straat naast de school rijden zijn wegbrengende ouders, en die zouden beter moeten weten dan om onveilig te rijden.

 

 

 

*)Er is wel een weg naar de school toe die vrij druk is en door de wijk loopt(zonder paaltjes of anderszins)
**) RTG= ronde tafel gesprekken
***) het plan was klaar vlak vóór de schoolvakantie, de evaluatie is vlak ná de schoolvakantie, Wat is er dan te evalueren, als de kinderen amper in DEZE situatie naar school zijn geweest, vraag ik me af.

Bescherming van Fatima

Ik ben niet zo van gekochte souvenirs, toch heb ik wel tastbare herinneringen aan reizen; een steentje, een beetje aarde, een schelp en heel soms iets gekochts, iets kleins.
In Turkije kocht ik een amulet; het zou me kunnen beschermen tegen ongeluk.
Wie wil dat nou niet?

boze oog
Een nazar.
Nazar is uit het Arabisch vertaald: blik.
Mensen met blauwe ogen hebben, volgens de Arabische wereld, een ongelukbrengende  blik.
Door een nazar op te spelden zou het ongeluk  afgewend worden.
Wat een nazar kenmerkt zijn de kleuren: van buiten naar binnen zijn er concentrische cirkels: donkerblauw, lichtblauw, wit en zwart. Het materiaal: gekleurd glas

Ook wordt deze amulet wel eens het oog van Fatima genoemd.
Fatima was de jongste dochter van Mohammed en zijn eerste vrouw Khadija bint Choewailid*
Blauw is in de Islam de kleur van bescherming.

Wij, in Nederland, hebben een gezegde ”Als blikken konden doden, dan…… Door een nazar te dragen zou dát voorkomen kunnen worden.

handjeIk heb overigens niet alleen het oog van Fatima, maar ook haar handje. een (K)hamsa, Arabische voor vijf.
Ook dit is een beschermend symbool, om het boze oog af te wenden ( ( in het handje nog een  nazar.)
Een mens kan nooit genoeg bescherming hebben!

 

 

 

*) Zij was, volgens overlevering, de eerste mens die zich bekeerde tot de Islam, de religie die haar man begonnen was

Naardereng

naardereng

Zondag liepen we een stuk op de best bewaarde eng (= bouwland) van het Gooi.
70 hectare, nu in het bezit  van het Goois Natuur Reservaat en vrij toegankelijk.
Nog steeds zijn er akkers met graan en mais, omzoomd met een strook wilde bermbloemen.
Ook is er bos, waar vroeger het eikenhakhout werd gebruikt voor het leerlooien, de dunne rechte stammetjes (geriefhout) voor de stelen van bezems en boerengereedschappen en waar ook brandhout werd gehakt voor de visrokerijen in
Huizen, een van oudsher vissersdorp én eerste dorp uit ’t Gooi met stenen huizen
(niet ver van de Naardereng)

briefjeBij het bord Naardereng hangt een in plastic verpakt briefje:
Aan heer met rode auto, Heidewachtel/Drentse Patrijs- achtige hond:
Mijn fototoestel is in uw auto achtergebleven
toen mijn herder-achtige hond in paniek daarin sprong.
Dan volgt een telefoonnummer.

Als ik dit lees voel ik een mini drama achtig tafereel.
De  man of vrouw die met zijn/haar herder-achtige hond thuis komt en ontdekt dat zijn/haar fototoestel in de rode auto is blijven liggen. Ze racet terug, maar de rode auto is weg.
Thuis schrijft ze een briefje, stopt het in een hoesje, neemt plakband mee en daar hangt dit briefje: nu is het wachten op de man met de rode auto die het gaat lezen.
Ik hoop dat de Heidewachtel of Drentse patrijsachtige hond daar vaker uitgelaten wordt en alles op zijn pootjes terecht komt.

Verderop voltrekt zich het volgende mini drama: een dame met een auto met open achterklep met daar 3 of 4 kleine hondjes roept: Skipper!” Ze mist nog één hondje en vraagt of wij naar hem willen uitkijken. Ze wijst op een bruin geval dat al in de auto zit “Zoiets, maar dan zwart”
We beloven naar hem uit te kijken.

vermolmdWe zien een aparte open vermolmde boom, welk knaagdier of insect zou zich hier te goed aan hebben gedaan? Ondertussen roepen we Skipper, maar zien geen zwart, klein hondje.
Wél, na een hele lange wandeltijd, de dame weer.We vragen wat we moeten doen ALS we Skipper vinden: hij draagt een penning met haar telefoonnummer, dus als we willen bellen graag: dan krijgen we haar man aan de foon, want ze hebben auto’s geruild, hij is met de andere 4 honden al thuis, zij blijft zoeken en wij ook. We komen andere hondenbezitters met hun viervoeters tegen en vertellen hen ook het verhaal en of ze uit willen kijken naar Skipper.
We lopen de Eukenberg op, 14,3 meter hoog mét houten treetjes. De Eukenberg blijkt een verbastering van  Kerkenberg en is vermoedelijk een tafelberg, een opgeworpen heuvel met platte bovenkant, die ooit werd gebruikt voor religieuze (offer)feesten. Bovenopstaand kunnen we het Gooimeer zien liggen.
eukenberg
Als we afdalen komen weer de hondzoekende dame tegen, ze wordt nu écht ongerust, bang dat iemand hem heeft meegenomen ”Zodra ze merken dat hij in huis poept zetten ze hem wel weer op straat, maar dan vindt hij zijn weg niet meer terug” vertelt ze.
Ook de zoekgeraakte hond is, evenals haar andere honden, een zwerfhond, die ze in huis genomen heeft.

Nu lopen we niet “rustig”  meer. we roepen en zoeken de HOND!
Gelukkig komen we na een tijdje de rennende dame tegen. In het voorbijgaan zegt ze; “Dank voor het zoeken.Hij is gevonden door een dame, die bij de hangbuikzwijntjes met hem staat, maar haast heeft”

Een pak van ons hart; de in huispoepende zwerfhond komt weer bij zijn baasje.
Ook wij lopen nu naar de auto terug.
Een wandeling met “hindernissen ” maar daarom niet minder leuk.