Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Gebruiksvoorwerpen zijn ideale souvenirs dus meestal struin ik, in vreemde landen, markten af
Ook in Egypte. Een prachtig land, maar (in mijn ogen) vreselijk om iets ( wat dan ook) te kopen.
Je MOET afdingen en dat háát ik, ik kan en wil het niet) Rustig kijken is onmogelijk, men stopt iets ongevraagd in je handen, eist betaling, troont je mee naar dingen die je niet wil, heel opdringerig.
We hebben daar met een Egyptenaar over gesproken, hij begreep ons, maar, zei hij ; HET WERKT! Toeristen kopen!

Een keer zag ik een klein lokaal marktje. Ik bekeek het een tijdje vanaf een terrasje. De paar kooplui zaten op een stoeltje achter hun tafeltje, stonden NIET op als er iemand in de buurt kwam, misschien kon ik daar even “ongestoord” kijken!
Dáár kwam, voor het eerst, niemand op me af om me mee te tronen naar iets dat ik NIET wilde zien, iedereen zat en bleef zitten. Er zat een oude vrouw met houten voorwerpen. Eén ding trok mijn aandacht en ik vroeg wat het was. Ze sprak geen andere taal dan Arabisch en dat, helaas, spreek ik niet, maar met handen en voeten kwamen we een heel eind.
Ze opende. op mijn verzoek, een houten “vaasje” eruit kwam een eveneens houten pennetje; beide mooi bewerkt. Maar waar was het voor wilde ik weten. Ze wees op een schaaltje voor haar met, het leek mij een soort kolengruis.
Ze maakte een gebaar dat dát in het “vaasje” hoorde. Ik glimlachte, dát snapte ik, maar wat doe je er mee?
Dat was te abstract! Ik maakte een gebaar van eten. Nu schaterde ze ( hoofd achter in de nek, zonder tanden)
Toen ze uitgelachen was, pakte ze het houten pennetje stopte het in met gruis gevulde schaaltje en deed alsof ze haar wenkbrauwen verfde, ze pakte een spiegel, keek er in en zei vermoedelijk iets van MOOI.
Ik snapte opeens het kolengruis, het was kohl! Dat gebruikt werd als mascara.
[Later las ik thuis dat men denkt dat de eerste mensen die kohl voor “make-up “gebruikte de oude Egyptenaren waren,  het was toen een substantie met  onder andere roet erin! ]

Mijn tweede souvenir heb ik niet zelf gekocht en dus ook niet zelf uitgezocht.
In een museum hadden we alles uitgelegd (Engels) gekregen over canopen: grafvazen.
De oude Egyptenaren verwijderden maag, darmen, longen en lever van de doden, deze werden bewaard in canopen (grafvazen) en vergezelden de dode in zijn graf.  Die grafvazen hadden een deksel met een dierenkop of mensenhoofd als deksel. Die gebeeldhouwde dekseltjes stelden de 4 zonen van Horus *) voor. De lever zat in een vaas met een mannenhoofd als deksel, de maag in een vaas met een jakhalzenkop, de longen hadden een bavianendeksel en de darmen een valkenkop.

Iemand uit ons reisgezelschap bij die excursie vroeg waarom we ons altijd afzijdig hielden als er iets verkocht werd.
Ik vertelde dat we niet van afdingen houden en dat dus ook niet doen. Zij vond het juist een sport en énig en ze kon het goed zei ze. Als ik haar geld gaf wilde zij wel afdingen en kopen.
Ik vertelde van de canopen en hoeveel geld ik daar aan wilde besteden en gaf het haar.
Ik weet nog de teleurstelling die ik  voelde toen ze terug kwam met deze ene canope ( ik vind “goudkleurig” eigenlijk nergens mooi voor, máár dát had ik niet gezegd) Ook deze, naar eigen zeggen “goed afdingende dame”, had maar één, en dan nog niet eens mooie, canope voor € 20,- kunnen kopen!

Toch (mede)vertegenwoordigt dit “rare”, niet zo mooie, goudkleurige beeldje een hele bijzondere rondreis door Egypte én  hun oude geschiedenis!

Als laatste souvenir een gebruiksvoorwerp.
Een echt afschuwelijk kitscherig ding, maar o wat was ik er daar blij mee: een waaier!
Het was, in het Koningsdal zó heet (boven de 40%). Ergens stond iemand deze waaiers te verkopen, schreeuwerige kleuren, plastic. Gewoon betaald, niet afgedongen.
Een waaier gaf je het gevoel dat je wat aan de hitte doen kon, jezelf een koeltje toewapperen.
De omgeving, de beelden het was er zó mooi!
De waaier is een prachtige herinnering mét het gevoel erbij ; HEET!

*) Horus, de zoon van Osiris en Isis