Categorie: souvenirs

Chinese spullen

In mijn bezit zijn een paar antieke Chinese artikelen. Geërfd.
Bij mijn weten zijn de mensen, die me de artikelen gegeven hebben nooit in China geweest.
Hoe ze aan de spullen kwamen is mij onbekend. Ze leven niet meer en ik heb het ze (dom genoeg) nooit gevraagd

De twee koperen Chinese “leeuwtjes” op de deksels van een soort potjes erfde ik.
De leeuwtjes hebben een “apart” uiterlijk en waar de bakjes voor zijn?
Ik had geen idee

Ooit werd er in ons dorp een evenement georganiseerd, een afgeleide versie van het t.v. programma Kunst en Kitsch (maar dan zonder camera’s). Je kon er met spullen naar tafeltjes gaan waar kunstkenners zaten, die je e.e.a over de voorwerpen konden vertellen. Ik ben er heen geweest met mijn 2 koperen leeuwenbakjes.

Het bleek dat, omdat er in China vroeger geen leeuwen voorkwamen kunstenaars geen voorbeelden hadden.
Ze namen vaak honden als voorbeeld en “versierden” die met manen (vandaar het vreemdsoortige uiterlijk van de Chinese leeuwen uit vroegere tijden)
De Chinese, op honden lijkende leeuwen, staan in China vaak als grote beelden voor gebouwen, om die te bewaken.
Bij tempels staan er twee, aan beide zijden van de ingang als poortwachters
deze poortwachter staat bij de Verboden Stad in Peking

Mijn 2 geërfde voorwerpen bleken wierookvaatjes te zijn. De deksel gaat open, wierook wordt erin gelegd en aangestoken en met de deksel dicht komt door de bewerkte deksels geurende rook.

De wierookvaatjes bleken zo’n 100 jaar geleden gewilde Chinese souvenirs te zijn geweest (zoiets als buitenlanders hier klompen en molentjes als souvenirs kochten)
*
De picknickset kreeg ik van een ”tante”. Ze had veel antiek, maar wilde dat de zilveren en tinnen voorwerpen in de familie bleven en aangezien ik geen “echt” familielid was kreeg ik dus “wat anders”. Ze vertelde me dat de mand met inhoud meer dan 100 jaar oud was en dat ik er goed voor moest zorgen.
Jaren heeft de mand in onze woonkamer gestaan, ik was vooral weg van het bijzondere koperen slotje (de mand staat nu op zolder)

Eén van de kopjes was kennelijk kapot gegaan, dus tante had het door een ander, ook Chinees kopje, vervangen.

Toen een (echte) nicht en ik de “tante” naar een bejaardenhuis verhuisden kregen we allebei iets als dank voor onze hulp. De nicht een tinnen kannetje en ik een soort  Chinees theeserviesje. Helaas was de steel van de waterpijp toen al afgebroken en er was ook een scherf van het theepotdekseltje/hoedje af. Ik vond het een ontroerend setje en het staat nog steeds stof te vergaren in ons halletje, samen met de 2 Chinese kommetjes en het kleurrijke, ook van haar gekregen, Chinese schoteltje.

Hoe de tante erbij kwam dat de Chinese spulletjes voor mij zouden moeten zijn ( ik heb niets met China of Chinese spulletjes) weet ik niet.
Ik vermoed dat er (Hollands) antiek “in de familie” moest blijven (ze had geen kinderen) en dat de Chinese spulletjes   wél naar iemand buiten de familie konden.

*

Een blauw Chinees dekseltje komt bij mijn moeder vandaan, ik denk dat er ooit een doosje onder heeft gezeten.
Het completeert mijn Chinese antiek. (Materieel) waardevol of niet, het is me met liefde geschonken en daarom al waardevol voor mij.




Souvenir – Istanbul

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Istanbul is oorspronkelijk in 667 v.Chr. gesticht door Griekse kolonisten en werd door hen Byzantium genoemd. Het was ooit als Constantinopel de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk en later werd het onder de naam Istanbul (een Turkse verbastering van de Griekse wegaanduiding voor “naar de stad”)  de hoofdstad van het Ottomaanse Rijk.

Nu is het een stad in het Europese én Aziatische deel van Turkije, heeft meer dan 15 miljoen inwoners en is daarmee de grootste stad van Turkije en een geliefde toeristenplaats (vóór de Coronatijd zo’n 5,5 miljoen per jaar!)

In Istanbul kun je niet zijn zonder “ergens” thee te drinken.
Thee, çay in het Turks, krijg je in kleine glaasjes met een schoteltje eronder; het is een teken van Turkse gastvrijheid.
Door het drukke Istanbul heen zie je overal mannen met dienbladen met glaasjes çay erop, voor de werkende mens, in winkels, kantoren, voor bouwers en kantoorpersoneel.
Overal zie je theeglaasjes staan: in hoekjes bij lantaarnpalen en op vensterbanken buiten (die lege glaasjes weer worden opgehaald)
Dus heb ik 2 theeglaasjes mét schoteltje gekocht, als herinnering aan deze bruisende stad!

Net zoals je om de thee in Istanbul niet heen kan kun je ook niet om Nazar  = Arabisch (نظر) betekent “blik” heen. Het volksgeloof zegt dat mensen met helderblauwe ogen een ongelukbrengende blik hebben, een blauwe ogig amulet kan die ongeluksblik neutraliseren.
Het is HET populairste souvenir uit Turkije; als sleutelhanger, als koelkastmagneet, overal zie je het in terug.
Een “must” voor de hedendaagse toerist!Normaal doe ik niet mee aan iets dat persé moet, maar een amulet kan ik niet weerstaan.
Onze ogen zijn wel blauw, (maar niet helder blauw) voor de zekerheid hangt onze Istanbulamulet op ons toilet (kan het voor gasten eventueel “onze blik neutraliseren” wat wie wil ongelukbrengende ogen hebben?

We kochten ook iets minder “typisch” Turks, meer Chinees van oorsprong eigenlijk; iets van zijde.
Zijde was ooit een exclusief weefsel uit China (het verhaal gaat dat ooit een Chinese keizerin in de tuin onder een moerbeiboom thee dronk, toen een zijderupscocon in haar thee viel, ze viste die uit haar thee en liet de cocon, gedroogd ontwarren,. Ze vond de draden zo mooi dat ze meer van die cocons uit de moerbeibomen liet halen en ontwarren en van de zo verkregen draad kleding liet weven)

Oorspronkelijk was zijden dan ook een exclusief weefsel; alleen de keizer en zijn familie mochten zijden stoffen dragen [om één kilo zijde te krijgen zijn 6000 rupsen nodig]

In de 6 eeuw wilde de Byzantijnse keizer Justinanus “het geheim van de zijde” ontrafelen. Hij stuurde 2 monniken op een succesvolle spionagemissie; ze smokkelden de eitjes van de zijdemot in hun pelgrimsstaf mee naar Constantinopel. Dáár werd een zijdecultuur opgezet en dáár kochten wij nu, in Istanbul, 2 met op Picasso geïnspireerde zijden kussens.





Eerlijk gezegd heb ik géén idee wat Picasso met Turkije heeft, of de Turken met Picasso ( Het was wel zo, dat er rond 2000 een “gestolen” werk van Picasso daar opdook).Wij zagen in Istanbul talloze winkels met geborduurde zijden kussenovertrekken en in het winkeltje waar wij onze kussenovertrekken uitzochten, spraken deze “Picasso’s” ons het meeste aan!

Souvenirs- vervoer

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Als ik een souvenir koop wil ik graag dat het typisch iets van dát land is.
Zwanger waren we ooit in Londen; ik hoopte op een zoon en kocht vast een speelgoed dubbeldekker bus. We kregen behalve DIE zoon er later nog één én zoals u ziet is er flink met de bus gespeeld!

Tot 2011 reden op het eiland Malta (officieel de Republiek Malta, dwergstaatje in de Middellandse zee) hele aparte gele bussen. Voor een ritje over het eiland betaalde je één prijs, waar je ook heen ging
De bussen waren privé bezit (de ene was ook iets beter onderhouden dan de ander)
Wij waren er in de tijd dat er gele bussen reden en kochten een speelgoed exemplaar (veel mooier en zonder de deuken, die de échte bussen wel hadden)
Zó herinnerde we ons het eiland; bijna iedere dag gingen we “ergen”s heen mét zo’n bus!

Het laatste “vervoermiddel” dat we als souvenir hebben meegenomen komt uit Turkije, uit Cappadocia,  een gebied dat op de werelderfgoedlijst van UNESCO  staat omdat het landschap uniek in de wereld is.
Het bestaat enerzijds uit een tufsteenlandschap , ontstaan door uitbarstingen van de vulkanen, en anderzijds uit een kalksteen waarin karst (oplossing kalksteen/water) verschijnselen te zien zijn. Een gebied dat je, verzekerde onze gids, zien MOET vanuit de lucht.
Dus reden we ’s morgens heel vroeg (nog donker) met een bus naar een vallei. Daar stond op een plank op schragen gezet een ketel thee en plakjes koek voor ons klaar en zagen we de zon opkomen, onderwijl werd een hete luchtballon voor ons klaar gemaakt.
Er waren méér ballons, naarmate het licht werden zagen we er steeds meer.




Toen wij de lucht in waren telde ik er 40.
De dag brak aan en wij zaten met nog anderen in een mandje onderaan een hete  luchtballon en zagen, in het ochtendlicht, het bijzonderste landschap dat ik ooit heb gezien.

Toen we, terug op de grond en weer in de bewoonde wereld, een toeristisch kraampje zagen met een stoffen ballon wilde ik die graag hebben, als stille getuige van die bijzondere ballonvaart

Souvenir- La Palma

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

La Palma  is het meest noordwestelijk gelegen eiland van de Canarische Eilanden
Het onderscheidt zich van ander Canarische gebied door het ontbreken van massatoerisme. Het eiland kent wel ecotoerisme: mensen die het eiland bezoeken komen voor de vele wandelroutes en de bijzondere (groene) natuur

La Palma is qua naam makkelijk te verwarren met Las Palmas, de hoofdstad van de Spaanse provincie Las Palmas  en daarmee ook van Gran Canaria
Deze hoofdstad Las Palmas telde (jan 2016)  378.998 inwoners, ongeveer de helft van de totale bevolking van heel Gran Canaria.


Toen wij La Palma bezochten was deze naamsverwarring al merkbaar op het vliegveld.: Toen we konden boarden bleek er in de wachtruimte een ouder echtpaar te zijn die naar Las Palmas moesten en foutief in de wachtruimte van LA PALMA te zitten [ Heel sneu, het vliegtuig naar hun bestemming Los Palmas bleek toen al vertrokken te zijn]

La Palma is gevormd door vulkanische activiteiten. (ca. 3 miljoen jaar geleden) Het eiland heeft het actiefste vulkanisme van die eilandengroep. De voet van het eiland ligt op 3500 m onder de zeespiegel en het hoogste punt ligt op 2426 m boven de zeespiegel.

Het eiland heeft niet voor niets als bijnaam het groene eiland (la Isla Verde), de natuur is er mooi en het bungalowtje dat we gehuurd hadden keek uit over een dal waarin de verte Santa Cruz lag.
In onze ommuurde “tuin” stonden wat struiken en een boom met bijzondere vruchten, waar mooie pitten in bleken te zitten, het leken wel een soort kievitseieren in het klein. Ik verzamelde er een stel en liet ze drogen in de zon.
Mijn plan was om, als het lukte er gaatjes in te maken en ze als kralen te rijgen.

Later thuis heb ik het geprobeerd de pitten te doorboren, maar de zaden waren hard en het lukte me niet er een gaatje in te krijgen, dus ik bewaarde ze als souvenir.
In dat zelfde doosje zitten ze nog! Mijn zelf gevonden en gedroogde stukjes Palma natuur!

In het zuiden van het eiland La Palma bevinden zich zoutvelden:  de Salinas van Fuencaliente
Als je, zoals ik graag doe, souvenirs mee wil nemen die écht iets over de plek waar je was vertellen én bruikbaar zijn, dan is een busje echt Palma zout, precies het juiste!

Een bijzonder wandeling door het vulkanische gebied van het eiland, zo totaal anders dan de eerdere “groene” wandelingen, was een aparte belevenis.

De laatste dag vond ik (zocht er niet naar) een souvenir die me het vulkanische aspect van Palma voor altijd zou helpen herinneren; een armband met zwart lavagesteente.

Een vakantie lang geleden, die levendig wordt gehouden door een paar memento’s

Souvenirs – Engeland

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar af en toe een blog bij te schrijven.

Al heel jong kwam ik regelmatig in Engeland omdat familie daar woont.
Souvenirs hebben we daar toen nooit gekocht, familiebezoek is iets anders dan toerist zijn!

Toen we, nadat onze hond overleden was (en we niet alleen “even ” op familiebezoek gingen) maar ook vakanties in Engeland op campings doorbrachten, veranderde ons vakantiepatroon (hond moest vroeger lang in quarantaine voor kort bezoek, dus dat deden we niet )
De laatste jaren is Engeland eerst naar familie, een paar dagen daar en dan rondtrekken door het land en vlak vóór we op de boot gaan, nog even bij de familie langs (2019 nog, 2020 door Corona helaas niet, 2021 nog onzeker)

Door te kamperen kijk je anders naar een land dan “veilig” bij familie onder hun dak.
Zo waren we een vakantie in Cornwall waar we oude verlaten tinmijnen tegenkwamen.

Ik nam een stuk tin van daar mee en later in een dorpje met veel winkeltjes met “pewter” voorwerpen kocht ik een klein beschilderd tinnen kikkertje dat  al jaren op de lampenvoet naast mijn bed staat (het stuk tin kon ik nu niet vinden dát zit vermoedelijk ergens in een doos)


Op één van onze kampeertrektochten door Engeland kwamen we in Wiltshire waar we crop circles bekeken. Sommige mensen zeggen dat buitenaardse wezens ze maken, anderen zeggen dat het kwajongens zijn en weer anderen menen dat het ware kunstenaars zijn die “ergens” in een akker deze gigantische” kunstwerken” maken

Wie ze ook maken het is een feit dat ze vaak prachtig zijn. Het mooiste is als je ze van bovenaf, (heuvel) kan zien en overzicht hebt.  Ze zijn niet altijd in het graan, we hebben er ook één van koolzaad gezien. Bij die cirkel was een uitzichttoren gebouwd. zodat je de cirkel van bovenaf zien kon. Heel attent van de makers? de boer? (Vaak vinden de boeren het NIET fijn als je door hun graan loopt en vragen ze of je op de “rails” te lopen; tussen het graan in en niet OP het graan.
Ik kocht een gidsje (nu ook “ergens” in een doos?) met gedragsregels voor op de akkers van boeren als je de crop circles wil bekijken.
Soms hangt er ook een blik met gleuf erin aan het hek om een donatie in te doen. (Eén keer werd ons door een buurman geadviseerd NIET naar die akker te gaan omdat de boer met een geweer klaar stond om iedereen van zijn erf te jagen)

We kwamen er “bijzondere” mensen tegen, zittend in de cirkel contact makend met de cosmos,”ongelovige” die “het” allemaal flauwekul vonden en mensen die graankorrels analyseerden omdat er “buitenaards leven” bij geweest was!

Deze, in hout gebrande hanger, is een souvenir van zo’n graancirkel!
Sommige graancirkels zijn enkele voetbalvelden groot.
De grootste graancirkel (Guinness Book of Records) 2009 was 35 voetbalvelden groot en stelde een vlinder voor en lag in Nederland bij Wilhelminadorp

Mijn lief is geïnteresseerd in oude manuscripten zoals  the Book of Kells en het Lindisfarne manuscript.
Dus toen wij in Durham waren wilde hij graag naar de bibliotheek van de Kathedraal van Durham
waar Durham-evangeliarium bewaard wordt, óók ontstaan in het scriptorium van de abdij van Lindisfarne op het einde van de 7e eeuw. Letterlijk monnikenwerk.

In het zilverwerkwinkeltje vlakbij de kathedraal kocht hij dit zilveren hangertje voor mij, met een
Keltische knoop.
Een nog steeds veel gedragen sieraad, herinnering aan Monnikenwerk!

Souvenirs -Nw Zeeland

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

De zilveren boomvaren is het nationale sportsymbool van Nieuw–Zeeland.
Gigantische varens (van ca. 3 meter hoog) groeien daar in de regenwouden, we liepen er tussen, eronder en we bewonderden!

Hier in Nederland ben ik al helemaal wous van varens, ik heb er al heel wat ( van vakanties) “meegesmokkeld” en in onze tuin gezet (sommige overleefden, sommige niet).  Vanuit Nieuw Zeeland met het vliegtuig, durfde ik niet levend materiaal te smokkelen. ( binnen Europa in een afgeknipte frisdrankfles met aarde in de auto is tóch anders)

Als souvenir kocht ik een broche  en een hangertje van een zilvervaren en mijn lief een pet met een varen erop.


Bovendien maakte mijn lief (ooit fotograaf) prachtige foto’s van de varens. Hij maakte er zelf (van meranti hout) lijsten om.Deze twee varenfoto’s hangen prominent in onze huiskamer.



De Nieuw-Zeelandse natuur heeft mega veel indruk op me gemaakt.
De nacht vóór de dag dat we van Noorder- naar het Zuidereiland zouden varen was er een aardbeving.
Nooit eerder zoiets meegemaakt; de camper schudde. De kade was vernield en vertrekken naar het Zuidereiland was dagen niet mogelijk.
Dus zijn we op het Noordereiland gebleven, een beetje teleurgesteld, maar voor de mensen die door de aardbeving gedupeerd werden was het erger. Ook op het Noordereiland was qua natuur genoeg te zien.
De sterrenhemel die we dáár gezien hebben was onvergetelijk!
(Elk souvenir dáárvan valt in het niet bij de herinnering)

Souvenirs- Griekse eilanden

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.


Ooit waren we op het eiland Cyprus*), een prachtig, in tweeën gedeeld land met een in tweeën gedeelde hoofdstad (Grieks/Turks)
Om ons geen problemen op de hals te halen (wat in die tijd wel voorkwam met toeristen) zijn we NIET in de hoofdstad (Nicosia= gedeeltelijk onder Turks bestuur) geweest, maar hebben een autootje gehuurd en zijn alleen door het “Griekse” gedeelte van het eiland gaan toeren.
Het Griekse schrift en de Griekse motieven (een motief in de  vorm van een band met steeds herhaalde rechthoekige figuren) fascineert me én omdat ik dáár een jaar ouder werd kreeg ik deze sieraden voor mijn verjaardag van mijn lief.

In een latere vakantie op het Griekse eiland Kreta zagen we een soortgelijk motief in een kleedje.
Ook dat hebben we gekocht; het ligt nog steeds in onze hal boven.

Ook waren we ooit op het Griekse Eiland Zakynthos, maar bij mijn weten namen we daar niets tastbaars van mee, alleen herinneringen.

*)Cyprus werd van oudsher bewoond door Grieken, was onderdeel van Ottomaanse Rijk, toen kolonie van het Britse rijk en in 1960 kreeg het zijn onafhankelijkheid

Souvenirs- Vietnam

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Ik heb altijd “iets” met Viêtnam*) gehad, vrijwilligerswerk gedaan om geld bij elkaar te krijgen voor projecten daar. Er heengaan leek onbereikbaar.

Toen mijn moeder overleed liet ze me wat geld na mét de wens dat ik er “iets bijzonders” van zou doen, iets dat anders NIET zou kunnen.
De reis naar Viêtnam was het perfecte cadeau van haar aan mij (Alleen zó jammer dat ik mijn ervaringen niet meer met haar kon delen)

Ik wilde geen backpackreis maar, omdat ik de taal niet sprak, een rondreis met een “native” gids.
Het was mijn eerste reis buiten Europa.
Een dik jaar na de dood van mijn moeder vertrokken mijn lief en ik naar Viêtnam.

We startte in Saigon (Ho Chi Minh City en reisde vandaar via Nha Trang, Hoi An, Da Nang, de keizerstad Hué en Halong Bay naar Hanoi en vandaar door naar Sapa.

Het was een enorme belevenis met veel bijzondere ontmoetingen.
Eén daarvan was  een theeceremonie met een abt van een boeddhistisch klooster.
Mijn lief en ik met de abt (gids dronk elders iets) in een kleine ruimte.
We werden er “gestoord” door een novice (jonge leerling monnik) die op vrij botte wijze  door de abt werd weggestuurd. De abt las mijn gezichtsuitdrukking en legde uit dat leerlingen moeten leren niet alles te vragen, maar zelf op te lossen, daar leren ze meer van (óók fouten maken)
Door weg te sturen en ons uit te leggen kregen ook wij  een wijze les. Er volgde er meer!

Piepkleine kopjes die op de rug van de hand moesten staan, zodat je volledig geconcentreerd was op WAT je aan het doen was. Dát was ook een wijze les aan ons:  leef in het HIER en NU en concentreer je op wat je op dát moment aan het doen bent.
Een zeer bijzondere ontmoeting

Later op onze rondreis bezochten we een aardewerkfabriek, waar ik tengere meisjes naast elkaar op banken zag zitten die kleine kopjes met de hand beschilderde. Daarvan wilde ik graag een paar hebben. Ik kocht ze in de shop bij de fabriek, waar buiten ook een  levensgroot soort panterachtig beeld stond, de verkoopster zei dat ze ook die, als we dat wilde, naar Holland zou kunnen verschepen.
We bedankten en hielden het bij de 3 kleine kopjes (én een schildpadvormig theepotje) zoals we die bij de theeceremonie in het klooster (daar onbeschilderd) op de rug van onze hand hadden gehad.
Een groot deel van het jaar staan ze hier op tafel als reminder om bewust met dingen bezig te zijn!

In Viêtnam was het vaak erg heet. Ik ben géén zonaanbidder en mijn hoofd kan niet goed tegen extreme hitte dus kocht ik bij de eerste beste gelegenheid een waaier, die ook  omgevormd kon worden tot een zonnehoed, niet mooi, wel effectief. Geen “souvenir” als zodanig, maar een (daar voor mij noodzakelijk) gebruiksvoorwerp ( dat inderdaad nu in een kast ligt)

En bijzondere ervaring daar was ook het zien van hoe wierook (oorspronkelijk wij rook, rook om te wijden) werd gemaakt: bamboestokjes worden gedoopt in een wierookpasta  (van onder andere boomschors en hars) We zagen het gebeuren in de buitenlucht, wat misschien maar goed was, want wierooklucht kan erg “heftig” zijn.
Wierook hoort, bij boeddhisten, bij Viêtnam.
De Viêtnamese bevolking gelooft dat hun gebed samen met de rook van de wierookstokjes naar de hemel opstijgt en zo een brug vormt tussen deze wereld en de spirituele wereld.
In elke tempel, elk klooster in Viêtnam ruik je wierook, overal op straat kun je het kopen.

Dus ik kocht het, geen stokjes, die zouden opbranden en dan was het “weg”
Ik kocht een doosje met spiraal wierook, bedoeld om op te hangen en zo op te branden en geur te verspreiden. We zagen ze in verschillende tempels hangen.

Het is zeer delicaat en door de jaren heen is de spiraal, zelfs IN het doosje al gebroken.
Ja, het staat in een kast en ik kijk er weinig naar, maar als ik het doosje opendoe ruik ik nog steeds Viêtnam.

In het noordelijkste stukje van Vietnam ligt, tegen de Chinese grens aan, in de bergen Sapa, daar wonen verschillende etnische minderheden zoals de Blue and Red Mhongs. Ieder met hun eigen klederdrachten en hun eigen levenswijze.


Toen wij er waren was er in een soort “buurtgebouwtje”( ruimte met stoelen en tafels) een groep Red Mhong vrouwen aan het handwerken. Een regeringsambtenaar was er om al die patronen die al generaties lang door de vrouwen van deze stam werden geborduurd vast te leggen, zodat ze ALTIJD bewaard zouden blijven ook al zou er niet meer gehandwerkt worden (het waren voornamelijk oude vrouwen) De vrouwen hadden van overheidswege “attributen” gekregen om hun handwerk goed te kunnen uitvoeren. Een soort stofbrillen met vergrootglazen er in. De lieve kleine gerimpelde gezichtjes met die grote brillen; onvergetelijk!
Later kocht ik van een paar (3) Red Mhong vrouwen 3 geborduurde lapjes ( zo hadden ze alle 3 verdienste!) en naaide ze thuis op zwarte stof en maakte er kussens van

Viêtnam  betekent land in het zuiden, is 8x zo groot als Nederland, telt 54 etnische groepen, waarvan de Viêts  (= bewoners van de vlakten)de grootste groep is ( 87%)

Souvenirs -Egypte

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Gebruiksvoorwerpen zijn ideale souvenirs dus meestal struin ik, in vreemde landen, markten af
Ook in Egypte. Een prachtig land, maar (in mijn ogen) vreselijk om iets ( wat dan ook) te kopen.
Je MOET afdingen en dat háát ik, ik kan en wil het niet) Rustig kijken is onmogelijk, men stopt iets ongevraagd in je handen, eist betaling, troont je mee naar dingen die je niet wil, heel opdringerig.
We hebben daar met een Egyptenaar over gesproken, hij begreep ons, maar, zei hij ; HET WERKT! Toeristen kopen!

Een keer zag ik een klein lokaal marktje. Ik bekeek het een tijdje vanaf een terrasje. De paar kooplui zaten op een stoeltje achter hun tafeltje, stonden NIET op als er iemand in de buurt kwam, misschien kon ik daar even “ongestoord” kijken!
Dáár kwam, voor het eerst, niemand op me af om me mee te tronen naar iets dat ik NIET wilde zien, iedereen zat en bleef zitten. Er zat een oude vrouw met houten voorwerpen. Eén ding trok mijn aandacht en ik vroeg wat het was. Ze sprak geen andere taal dan Arabisch en dat, helaas, spreek ik niet, maar met handen en voeten kwamen we een heel eind.
Ze opende. op mijn verzoek, een houten “vaasje” eruit kwam een eveneens houten pennetje; beide mooi bewerkt. Maar waar was het voor wilde ik weten. Ze wees op een schaaltje voor haar met, het leek mij een soort kolengruis.
Ze maakte een gebaar dat dát in het “vaasje” hoorde. Ik glimlachte, dát snapte ik, maar wat doe je er mee?
Dat was te abstract! Ik maakte een gebaar van eten. Nu schaterde ze ( hoofd achter in de nek, zonder tanden)
Toen ze uitgelachen was, pakte ze het houten pennetje stopte het in met gruis gevulde schaaltje en deed alsof ze haar wenkbrauwen verfde, ze pakte een spiegel, keek er in en zei vermoedelijk iets van MOOI.
Ik snapte opeens het kolengruis, het was kohl! Dat gebruikt werd als mascara.
[Later las ik thuis dat men denkt dat de eerste mensen die kohl voor “make-up “gebruikte de oude Egyptenaren waren,  het was toen een substantie met  onder andere roet erin! ]

Mijn tweede souvenir heb ik niet zelf gekocht en dus ook niet zelf uitgezocht.
In een museum hadden we alles uitgelegd (Engels) gekregen over canopen: grafvazen.
De oude Egyptenaren verwijderden maag, darmen, longen en lever van de doden, deze werden bewaard in canopen (grafvazen) en vergezelden de dode in zijn graf.  Die grafvazen hadden een deksel met een dierenkop of mensenhoofd als deksel. Die gebeeldhouwde dekseltjes stelden de 4 zonen van Horus *) voor. De lever zat in een vaas met een mannenhoofd als deksel, de maag in een vaas met een jakhalzenkop, de longen hadden een bavianendeksel en de darmen een valkenkop.

Iemand uit ons reisgezelschap bij die excursie vroeg waarom we ons altijd afzijdig hielden als er iets verkocht werd.
Ik vertelde dat we niet van afdingen houden en dat dus ook niet doen. Zij vond het juist een sport en énig en ze kon het goed zei ze. Als ik haar geld gaf wilde zij wel afdingen en kopen.
Ik vertelde van de canopen en hoeveel geld ik daar aan wilde besteden en gaf het haar.
Ik weet nog de teleurstelling die ik  voelde toen ze terug kwam met deze ene canope ( ik vind “goudkleurig” eigenlijk nergens mooi voor, máár dát had ik niet gezegd) Ook deze, naar eigen zeggen “goed afdingende dame”, had maar één, en dan nog niet eens mooie, canope voor € 20,- kunnen kopen!

Toch (mede)vertegenwoordigt dit “rare”, niet zo mooie, goudkleurige beeldje een hele bijzondere rondreis door Egypte én  hun oude geschiedenis!

Als laatste souvenir een gebruiksvoorwerp.
Een echt afschuwelijk kitscherig ding, maar o wat was ik er daar blij mee: een waaier!
Het was, in het Koningsdal zó heet (boven de 40%). Ergens stond iemand deze waaiers te verkopen, schreeuwerige kleuren, plastic. Gewoon betaald, niet afgedongen.
Een waaier gaf je het gevoel dat je wat aan de hitte doen kon, jezelf een koeltje toewapperen.
De omgeving, de beelden het was er zó mooi!
De waaier is een prachtige herinnering mét het gevoel erbij ; HEET!





*) Horus, de zoon van Osiris en Isis

Souvenir- Ghana

Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land  zijn.

Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.

Met de vriendin waarmee ik naar Mauritanië ging om haar dochter te bezoeken ben ik ook naar Ghana geweest, toen dezelfde dochter daarheen werd uitgezonden.
Dit keer ging ook mijn lief mee.

Behalve het verblijf bij de dochter van mijn vriendin, zijn mijn lief en ik ook een paar dagen met een gids/chauffeur samen weggeweest. We wilden behalve de hoofdstad Accra en haar omgeving ook iets meer van Ghana zien. De dochter had een 4 daagse trip voor ons geregeld.

Ergens, in de heuvels waar we overnachtten stonden op een plank olifantenbakjes, die had een lokale kunstenares gemaakt en konden worden gekocht. Een mooie herinnering aan onze overnachting daar ( échte olifanten hebben we in Ghana niet gezien)

Ze lijken van metaal, maar ze zijn gemaakt van klei en best fragiel. De lodge-eigenaar pakte ze met heel veel kranten in “voor de thuisreis”; Ghanese olifantjes “thuis” in Holland!

Zowel mijn vriendin als ik waren jarig in Ghana.

Eén van mijn cadeautjes was deze Ghanese vrouw van raffia.

De piece de résistance  van die verjaardag was het prachtige spel Awalé, van oorsprong afstammend van het Ashanti volk. Een smalle “doos” van 2 soorten hout, met een ingelegde zwarte olifant. Het spel is te spelen met de bijbehorende bessen.

Een prachtig gekregen souvenir van Ghana!

Zelf kocht ik nog op een markt een gevlochten armband in de Ghanese kleuren.

We bezochten ook een kralenmakerij.
Gerecyclede flessen worden daar vermalen, het zo verkregen poeder wordt in een mal van klei gegooid, de kralen worden in buiten oventjes gebakken.
Buiten, onder de palmbomen, zaten mannen decoraties op de kleine en grote kralen te schilderen.
Dáár wilde ik graag wat kralen kopen: ik heb er een beeldschoon snoer van. Helaas is het wat te zwaar voor mijn nek, en heb ik het meestal maar een klein uurtje om, voor het weer in het sieradendoosje verdwijnt.



Erg leuk als je iets zo  “bijna” hebt zien maken.