Uitleg automerken

Een familielid kocht laatst een andere auto: een Hyundai. Voor het eerst vroeg ik me toen af wat Hyundai eigenlijk betekende.

Toen ik het nazocht stuitte ik ook op een andere verklaring voor het logo van het automerk, waarvan ik dacht dat het “gewoon” een schuine H was!

Eenmaal verzeild geraakt, in dit research naar deze auto zocht ik ook een paar andere automerken op. En zo ontstond dit blog (met misschien ooit nog eens een vervolg)

Hyundai Koreaans automerk
Huyndai is Koreaans voor moderniteit.
Het logo van de Zuid-Koreaanse autofabrikant staat symbool voor twee personen die elkaar de hand schudden. Het symboliseert een tevreden koopovereenkomst tussen klant en bedrijf.
“Toevallig” lijkt dit symbool ook op de eerste letter van het automerk

BMW= Bayerische Motoren Werke

BMW is ontstaan uit Rapp Motorenwerke, een bedrijf dat vliegtuigmotoren fabriceerde en in München, de hoofdstad van Beieren, haar domicilie had.
Toen er een logo moest komen omdat Rapp BMW ging heten, nam men de kleuren uit de vlag van Beieren. De vorm van de ruiten is iets anders omdat men in de jaren’20 van de vorige eeuw geen nationaal symbool in een commercieel merk mocht gebruiken. (Er wordt ook gezegd dat de blauw en witte vierkantjes een propeller voorstellen, omdat Rapp eerst vliegtuigmotoren vervaardigde)

Mitsubishi

Mitsubishi is een Japans automerk.
Mitsu betekent 3 in het Japans en hishi is waterkastanje. Waterkastanjes hebben bladeren in de vorm van ruiten en daarom wordt ‘hishi’ in het Japans ook gebruikt als aanduiding voor diamant- of ruitvormig. Mitsubishi wordt dus vertaald als “3 diamanten”.
Het logo van Mitsubishi is afgeleid van het familiewapen met de drielaagse waterkastanje van Yataro Iwasaki.

In 1870 startte de stichter van Mitsubishi Yataro Iwasaki, met 3 verouderde stoomschepen een scheepvaartbedrijf. Er wordt ook gezegd dat de vorm van het logo is afgeleid van een scheepsschroef.

Mercedes Benz

Mercedes Benz is een automerk uit Duitsland. Het ontstond in 1926 na de fusie tussen de firma’s Daimler Motoren Gesellschaft en Benz & Cie.

De naam Mercedes is afkomstig van de Hongaars-Oostenrijkse consul en internationaal zakenman Emil Jellinek (1853-1918) Hij pushte de eerste naam van zijn dochter: Mercedes Adrienne Ramona Manuela Jellinek (1889-1929) bij Daimler als automerknaam. Hij had daar wel wat in de melk te brokkelen; zijn familie was de grootste klant, die al rond 1900 bij Daimler 36 auto’s bestelde ter waarde van 550.000 Duitse Marken.

Het logo, de ster, was een idee van Gotlieb Daimler, Duits ingenieur, ontwerper en industrieel.
Hij ontwikkelde in 1885 ’s werelds eerste motorfiets en in 1886, als eerste, een vierwielig motorvoertuig. Deze Gotlieb wilde motoren maken die gebruikt konden worden voor transporten over land, ter zee en in de lucht; 3 middelen van transport, vandaar de 3 puntige ster

Een afspraakloze dag

’s Morgens vroeg wordt een afspraak van die dag afgezegd; een afspraak die een groot deel van de dag zou duren. Opeens hebben we een afspraakloze dag voor ons. Mijn computer “zegt” dat het “straks” gaat regenen, maar aangezien “straks” niet gedefinieerd is, besluiten we naar het Gagelgat te rijden en daar een paaltjesroute te lopen. Het Gagelgat is een van de oudste (gebouwd in 1712) langhuisboerderijen in de provincie Utrecht. Het is een rijksmonument en museumboerderij in buurtschap De Birkt ( in de gemeente Soest), en in het bezit van Stichting De Paardenkamp.

Het museum hebben we al eerder bezocht. We weten dat het in de omgeving daarvan leuk wandelen is, met hoogte verschillen, langs weilanden en door bossen mét hei, vandaar onze keuze om juist nu dáár te gaan lopen (misschien nog een paarse gloed?)

Stichting De Paardenkamp heeft veel weilanden gekocht en gekregen om er oude (werk)paarden een prettige oude dag te geven. Ooit (1962) werd de Paardenkamp gesticht door de Soester C.J.’t Hart. Hij vond dat paarden ná een leven van hard werken recht hebben op een mooi pensioen! Inmiddels staan in de weilanden van de Stichting zo’n 120 oude paarden.

Als we nauwelijks op pad zijn, zien we op een bospad een paardentrailer staan waaruit door paardenstaartmeisjes, 2 paarden worden gehaald, ze worden naar een wei met andere paarden gebracht; één paard hinnikt blij; hij kan haast niet wachten tot één van de meisjes het hek heeft geopend;

De Stichting Paardenkamp in vol bedrijf

Langs de weilanden is ook plaats gemaakt om te zitten en rustig naar de paarden te kijken, niet alleen een bank, ook een stoel! ( zoals het staat ziet het eruit als een setting voor een sollicitatie!)

De route loopt langs de Korte Duinen met stuifzand en zandzegge, een plant die het zand vast kan houden.

Er is flink wat hoogteverschil, zodat het verrassend is om hier te wandelen, wat ligt er in de diepte? en wat is er over die heuvel?

Behalve de oranje/rode paaltjes die we volgen zien we ook op een gedeelte van de route hartjesballonnen hangen. We vrezen door ze te volgen midden in een trouwceremonie terechtkomen, maar dat gebeurt niet.

Wat we wel tegenkomen zijn verschillende dieren; twee eekhoorns kruisen ons pad, te snel voor mijn camera. Wat langzamere dieren zijn wél te fotograferen
Een mestkever, de gewone mijnspin én een rups van een veelvraat.

We komen veel houtwallen tegen, overblijfselen van “eigendoms- of pachtgrenzen” uit de middeleeuwen. De meeste houtwallen zijn beplant met eiken. De schors hiervan werd vroeger gebruikt voor het winnen van looistoffen voor leerlooierijen.

Nu hebben, ik vermoed kinderen, van de vruchten van de eiken een kunstwerkje op de grond gemaakt.
Ook de natuur maakt kunstwerkjes; de rode bladeren van de wilde bramen zie je al van ver en van (heel) dichtbij schattige kleine plantjes; net kleine groene sterretjes.

Een groepje berken met hun prachtige witte stammen op een heuveltje met wat zonnestraaltjes erop: de natuur is prachtig.

Ook in hout zie ik kunstwerkjes: een boomstronk, waar een neushoorn in zit én een boom die lijkt een kort stuk ingesneden hout te “omarmen”.

Als we na een flink uurtje doorstappen weer bij de auto zijn trekt het Gagelgat ons toch, we lopen er door een lange laan met aan weerszijde hoge bomen naar toe. Daar aangekomen blijkt er een Theehuis naast te staan “Het oude Paard” Een deel van de opbrengsten van de thee en koffie hier genuttigd gaat naar de verzorging van de paarden. Dát doel willen we graag steunen, dus nemen we gebak bij de koffie, zó krijgen de paarden een grotere opbrengst!

We zitten op het terras, de zon schijnt, hoewel er al wel donkere wolken samentrekken (de computer gaat gelijk krijgen “straks” Ons uitzicht is op een wei van het Paardenkamp en op een gele helianthuspracht in de tuin. Aan de stalmuur hangt een kunstig van hoefijzers gemaakt paardenhoofd.

Hoewel er wel meer mensen op het terras zitten is het hier rustig, net als de hele gelopen wandeling.

We lopen terug naar de auto en net als we weg willen rijden vallen de eerste dikke druppels op de autoruit. We hebben het maximale uit deze, onverwachte, afspraakloze dag gehaald!

Maffe dingen (3)

Soms kom je dingen tegen die “vreemd” zijn, of “gewone” dingen op een vreemde plaats
Zoals in een bos een “koninklijke bank”, dat is dan KUNST.
Laatst zag ik een rieten stoel op een podiumpje in een gemeenteplantsoen, dan mag je toch wel van MAF spreken!

Een kikker springt, maar kan soms zijn sprong niet zo goed berekenen en komt op vreemde plekken terecht. In een bootje in een vijver kán nog opzettelijk zijn, naast zijn stenen evenbeeld ook, maar in een vijverfilter? Of in een plastic bak?
En, misschien wel berekent door de kikker maar dan ook maar nét gehaald is op een vijverrand.

Maf is misschien niet het goede woord voor de volgende foto’s, maar “apart” is het wel
Een slaapkamer geheel van spijkerstof gemaakt, inclusief de spijkerstofplant (kunstenaar Ian Berry). En een vroeger veel gebruikte houten deurknop (bootje), nu als ornament opgehangen in een toilet; leuk apart!

Over toilet gesproken, een openbaar toiletwagen bij een kunstevenement, waarvan de buitenkant leuk is geschilderd, maar als je aankomt met hoge nood en de deuren geen deuren blijken te zijn dan…..
En in een toilet ergens een maffe oplossing voor het ontbreken van een gootsteenstopper!

En dan weer” kunst “ in een hoekje van een parkje (zonder bordje met de naam van de maker) een soort cactus met een gat er in, ik zag er ook ooit papier uitsteken, men had het kennelijk voor een prullenbak aangezien!
En, in een bos, lijkt deze kunst op een cirkelzaagblad dat hoog in de boom is blijven zitten.

Tot slot een foto die door mij, door een raam gemaakt werd omdat er een reiger op een aparte plaats in onze tuin stond (“gewoonlijk” meestal naast de vijver) Pas toen ik de gemaakte foto zag realiseerde ik me dat het glazen ijsvogeltje, dat ik van een familielid kreeg en al sinds jaar en dag voor het raam hangt, er een aparte foto van maakte (alsof de reiger naar de ijsvogel keek en omgekeerd)

Driedubbel duurzaam

Ook biologisch telende boeren hebben last van plaagdieren die hun oogst aantasten.
Zij spuiten geen gif maar experimenteren met oplossingen uit de natuur.
Bijvoorbeeld: last van (blad)luis? Dan zetten ze lieveheersbeestjes in; hebben ze last van spint?
Dan kan de spintroofmijt worden ingezet. Er zijn ontwikkelingen op dat gebied: “vroeger”zaten roofmijten bijna te “wachten” tot zijn eten langs kwam lopen (de spintmijten) jaren van research heeft een ander soort roofmijten opgeleverd, nu gaan ze zelf op zoek naar zijn eten. Meer “roof” in de roofmijten.
En er zijn nog meer “natuurlijke” oplossingen.
Een biologische boer gaat va n het standpunt uit: ”Wat er niet op zit, hoeft er ook niet af”

Lieveheersbeestje versus luis – spintroofmijt versus spint

Duurzaam vervoer bestaat! Normaal worden cacaobonen van hun groeiplek (Afrika of Zuid Amerika) met containerschepen naar Europa getransporteerd. Maar er zijn ook cacaoverwerkende bedrijven zoals de Chocolatemakers (Amsterdam) die de, biologisch geteelde cacaobonen uit de Dominicaanse republiek per zeilschip laten vervoeren.

Les hombres, zeilschip met cacaobonen voor Amsterdam

Zo’n zeilschip doet er bijna 6 maanden over om in Amsterdam aan te meren en heeft zo’n 10 ton biologische cacao aan boord. Daarvan maken de Chocolatemakers 200.000 repen, van biologische grondstof en volledig op wind aangevoerd.

Het duurzaam beheren van landbouwgrond; diep ploegen vermijden, het telen van groenbemesters, maar ook zorgen voor een goede timing van oogsten én grondbewerking is van groot belang
Sommigen biologische boeren gaan daarin best ver, ze houden ook rekening met het soort banden van de gebruikte landbouwvoertuigen.

Als de kwaliteit van de bodem (bv door banden) wordt aangetast, dan is er sprake van bodemverdichting, dit betekent minder opbrengst wanneer het oogsttijd is.
De juiste banden op de juiste manier gebruiken helpt bij het verminderen van bodemverdichting*) door de bodemdruk te verminderen.

*)Bodemverdichting gaat over de soort grond, de waterhuishouding, het type teelt en de belastbaarheid van de bodem. Een gezonde bodem bestaat uit grond, lucht, water en ander organisch materiaal. Door veelvuldig op- en af rijden van landbouwmachines wordt de grond in elkaar (dicht) gedrukt en ontstaat spoorvorming.

Stolpersteine.

Op 4 mei van dit jaar blogde ik over Laren en herdenkingsbordjes met de namen, sterfdata en overlijdensplekken van de slachtoffers van de Tweede Wereld Oorlog erop. Deze bordjes zullen ieder jaar omstreeks 4 mei in Laren worden opgehangen.
Er zijn echter ook constantere reminders gemaakt en geplaatst in Nederland, maar ook in andere Europese landen. Door een Duitse kunstenaar gemaakt.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog stond de vader van Gunter Demnig aan de kant van de nazi’s. Toen Gunter (zelf na de oorlog geboren) daar (jaren later) achter kwam heeft hij 5 jaar het contact met zijn vader verbroken.
Gunter werd kunstenaar en wilde “iets” doen om de mensen NU en in de toekomst de slachtoffers van de Holocaust niet te laten vergeten.
In 1990 begon hij een actie om de gedeporteerde en omgekomen Sinti en Roma *)(1940) uit Keulen niet in de vergetelheid te laten raken.

Dat resulteerde in het plaatsen van een steen met een koperen plaatje voor het stadhuis van zijn woonplaats Keulen.
Op dat plaatje zijn de eerste regels van het bevel van Himmler te lezen (Auf Befehl des Reichsfuehrers-SS vom 16.12.1942……)

In 1992 begon hij met het ontwerpen van Stolpersteine, in Nederland struikelstenen genoemd.
De stenen zijn 10 x 10 cm met een messing plaat erop met maar één naam.
Een struikelsteen wordt gelegd in een stoep vóór de laatste woning (of onderduikadres) van een slachtoffer van het Nationaal Socialistenregime, die tijdens de Tweede Wereld Oorlog werd vermoord. Op de steen staat de naam, geboortedatum, deportatiedatum én de plaats en datum waarop die persoon werd vermoord.

Gunter wil maar één naam per steen als tegenwicht voor de nationaalsocialisten die van de mensen nummers wilden maken en ze beroofden van hun individualiteit.

Soms wil men echter ook groepen herdenken, dáár heeft Gunter Stolperschwellen voor ontworpen: struikeldrempels (formaat 100 x 10cm)

Een Stolpersteine is een steen die uitnodigt om even stil te staan bij wie hier herdacht wordt. Gunter zelf haalt hierbij een scholier aan die opmerkte: ” Bij een Stolpersteine struikel je met je hoofd én met je hart”.

De stenen worden met de hand gemaakt en ook de tekst wordt er met de hand in geslagen

Sinds 2021 is er een Stolpersteine-werkplaats (de eerste) buiten Duitsland geopend. Iemand (Alexander Stukenberg) werd door Gunter opgeleid en kan nu ook de stenen maken. Er is een werkstation opgezet, het Goethe-Institut (Amsterdam) heeft daarvoor ruimte in haar tuin ter beschikking gesteld.

Omwonenden (waar de stenen liggen) en vrijwilligers onderhouden de stenen en maken ze schoon, in ieder geval op 27 januari als de Internationale dag ter herdenking van de slachtoffers van de Holocaust (Holocaust Memorial Day) plaatsvindt.

Ik las dat er inmiddels zo’n 90.000 struikelstenen in 26 Europese landen zijn geplaatst. Na Duitsland is Nederland het land met de meeste Stolpersteinen.( De eerste struikelsteen in Nederland werd in 2007 in Borne (Ov) gelegd)

Niet iedereen vindt de Stolpersteinen een goed initiatief de voorzitter van de Joodse gemeenschap van München (hoofdstad van Beieren) en Oberbayern vindt het onverdraaglijk dat de namen van vermoorde Joden te lezen zijn op plaquettes in de grond, waar ze met voeten betreden worden.

Daarom zijn er, tot op heden geen Stolpersteinen in München geplaatst (Dáár worden deze slachtoffers op een andere manier herdacht, oa. met gedenkplaten op de muren van de huizen waar zij het laatst hebben gewoond)

Gunter Demnig: “Een mens is pas vergeten als zijn of haar naam vergeten is”

*)Nomadische volkeren

Het leven in één herinnering

Stel, er is een hiernamaals, daar worden al je herinneringen gewist, op één na.
Welke herinnering kies je dan?
Die vraag was de basis voor het promotieonderzoek narratieve psychologie van Jacky van de Goor. Honderden antwoorden op die vraag tekende ze op.

Onlangs volgde ik haar interactieve lezing over dit onderwerp. De lezing ging over zingeving, over wat belangrijk is/kan zijn in een mensenleven.

Het idee over het onderwerp van haar promotieonderzoek kreeg ze door de Japanse film “After life” (1998) onder regie van Hirokazu Koreeda . De film speelt zich af op het tussenstation tussen leven en dood: recent overleden personen kunnen daar, geholpen door gidsen, een moment uit hun leven kiezen om mee te nemen naar het hiernamaals.

Jacky vertelt in deze lezing over haar onderzoek naar de verhalen van herinneringen en wat dat opleverde. Zoveel verhalen van verschillende mensen qua leeftijd, sociale klasse, religie brachten bijzondere dingen aan het licht.
De verhalen gingen NIET over geld, succes of carrière maar vaak over verbinding.
Verbinding met andere mensen, met de natuur, met een Opperwezen, met jezelf.

De bedoeling van de vraag is NIET om dagen over het antwoord na te denken, maar spontaan iets in je te laten opkomen. Bij het erover nadenken speelt het verstand een té grote rol, er worden afwegingen gemaakt, bij spontaan naar boven komende herinneringen komt meestal het wezenlijke naar boven, zo vertelt ze.

Er wordt in de lezing ook participatie gevraagd, gekoppeld aan een andere deelnemer van de lezing wordt gevraagd een herinnering van de week voorafgaande aan de lezing op te roepen en te vertellen. Een herinnering van afgelopen 7 dagen is niet zo ZWAAR als één herinnering van je hele leven, maar ook daar kun je de essentie uit halen, door vragen van je zelf te beantwoorden: Waarom kies ik deze herinnering uit? Wat vind IK daar belangrijk in?

In de lezing wordt een citaat van filosoof Martin Buber (1878-1965) aangehaald
”Echt leven is ontmoeten”

Het zou mijn levensmotto kunnen zijn.
Toen ik dacht dat ik, ernstig ziek, dood zou gaan, kwamen vele herinneringen boven, géén één over materiele dingen, maar allemaal over verbindingen. Bijzondere ontmoetingen met mensen die me raakten. Vrienden en familie, maar ook bijvoorbeeld iemand die ooit in de trein tegenover me zat en waar ik een kort, bijzonder gesprek mee had.
Die ontmoetingen bleken voor mij het waardevolst te zijn, op het moment dat ik dacht afscheid te moeten nemen van het leven zoals ik dat kende.

Nog een citaat dat in de lezing genoemd werd en dat ik meteen genoteerd heb.
Van neuroloog/psychiater Viktor Frankl (1905-1997): “De zin van het leven ontdek je in de wereld, niet in je eigen geest” Een citaat waarbij ik meer tijd nodig had om het me eigen te maken maar waar ik uithaal dat je uit veel (alle?) ontmoetingen met mensen, hoe vluchtig ook, “iets” haalt dat je meeneemt in je verdere menszijn.

Eén verhaal in de lezing heeft mij bijzonder aangesproken, toen ik het later aan mijn partner vertelde liepen de tranen langs mijn wangen. Kennelijk had dit verhaal een diepe indruk op me gemaakt. Ik ben gaan onderzoeken welke elementen me in dit verhaal zo raken. Het vertelde me iets van mezelf dat ik misschien wel wist, maar dat was “weggezakt”.

Een interessante lezing die nog lang blijft “nazingen” in mijn hoofd.

Jacky van de Goor heeft een boek geschreven met de verhalen die ze hoorde en haar “ontdekkingen” naar aanleiding van deze verhalen.

De lezing was er één van Iederal.
Iederal streeft naar een wereld met meer compassie, solidariteit en duurzaamheid en daagt je uit met een frisse, nieuwe blik je denken, waarden en handelen onder de loep te nemen.
Iederal biedt een breed en gevarieerd programma van events op het gebied van zingeving.

Initiatiefnemer van Iederal is het Apostolisch Genootschap.
Zie voor events van Iederal: https://www.iederal.nl/

Tegenstellingen (2)

We lopen in het bos, op een vrij breed “pad”*), opeens staat er een boom midden op het pad. Vreemd.
Een tijdje later lopen we weer op een breed “pad”*) het lijkt of het eindeloos is, niets staat er in de weg.

Dat gaf me het idee om weer eens een fotoblog te maken over tegenstellingen.
Bomen die om willen/moeten vallen, maar waarbij het niet lukt omdat er een andere boom in de weg staat én een boom die “ongestoord” vallen kon

Dichte hekken en….

open poorten

En tegenstelling in de kunst: een staand (niet helemaal bloot) en een liggend (helemaal) naakt….

….een arm met open hand, een hand die één arm pakt én twee pakkende handen.

En dan borden: houd afstand en een bord; hier mag iedereen in.

En bij dieren:
binnenschapen in een vakje en buitenschapen onder de blote hemel én een lam dat buiten is maar naar binnen wil!

Muisjes: in en op de, voor vogels bedoelde, houder met vetbollen

en een zwanennest met eieren zonder zwaan, en eentje met eieren mét zwaan!

Zomaar wat foto’s uit mijn (foon) archief die “tegenstellingen” blijken te zijn

*) pad tussen aanhalingstekens omdat het niet een echt pad is, een brede laan is misschien juister

Horeca nu!

Wij gaan zelden uit eten (mijn lief kook heerlijk en vindt het ook leuk om te doen) maar na een wandeling of fietstocht ergens iets drinken of een lunch gebruiken dát doen we wel.

Onlangs, na een flinke, zonnige tippel kwamen we bij een gelegenheid mét terras. Ik moest dringend van het toilet gebruik maken en stoof daarheen terwijl mijn lief een tafeltje op het terras zou zoeken. Toen ik terug kwam stond hij in de hal op me te wachten: VOL!

We liepen naar de deur, vlak buiten de deur stond een man stoom af te blazen, terwijl zijn vrouw hem probeerde te kalmeren, hij brieste ”Er zijn vrije tafels genoeg”
Hij had gelijk, ik zag ook op het terras veel vrije stoelen, er zat echter wel een rood/wit lint doorheen gevlochten. “Lieverd, ze hebben geen personeel genoeg” probeerde de vrouw haar man tot rede te brengen. “Dan moeten ze maar sluiten, dit is belachelijk”
Wij liepen om het stel heen. Mijn lief vertelde dat ze hem inderdaad gezegd hadden dat ze geen personeel genoeg hadden om het “lege” gedeelte van het terras te kunnen bedienen.

Wij vonden het sneu, eerst een tijd dicht met Corona en dan geen personeel genoeg om de toestromende klanten te bedienen.
We gingen naar huis en dronken dáár wat.
Ook lekker en gezellig.

Volgend bezoek aan HORECA:

Deze keer hadden we een flink eind gefietst en zagen een Viscafé, het was lunchtijd.
We stapten af en bestelden een broodje vis en raakten aan de praat met de eigenaar. Hij vertelde geen personeel te hebben (het was een kleine zaak) en het tot dusver financieel net te kunnen redden. Hij hanteerde nog “oude” prijzen ondanks de verhoogde energiekosten!

Er waren mensen die het veel slechter hadden dan hij, ook in zijn woonplaats, vertelde hij.
Dáár wilde hij graag wat aan doen, maar wat? Hij had besloten elke week één arm gezin uit zijn woonplaats een gratis maaltijd te verschaffen.
“Meneer, mevrouw, dan hoor ik de vreselijkste verhalen, zo triest allemaal. Het is maar een klein gebaar, maar misschien zet het anderen ook aan om wat te doen”

Een geweldig, sociaal bewogen mens mét, het moet gezegd, een heerlijk broodje vis.

Volgende Horecabezoek:

We drinken een biertje op het terras van een voor ons bekende horecagelegenheid en dollen wat met de eigenaren die we al jaren kennen. Dan zegt de één tegen een personeelslid “Doe jij even de 2 minuten check bij tafel 4?”Ze loopt weg.
“Wat is” zo vraag ik nieuwsgierig “de 2 minuten check”?
Aanvankelijk terughoudend, krijg ik tenslotte toch een antwoord; Als de klant zijn maaltijd heeft gekregen, gaat een personeelslid, ca 2 minuten daarná vragen of alles naar wens is.

Er zijn méér regels in de Horeca dan ik weet.

Het is vaste prik dat we de laatste dag van de vakantie ergens waar we op dát moment zijn, uit eten gaan. Zijn we op een vaste plek dan reserveren we 2 dagen vóór we vertrekken een tafeltje in een gelegenheid die ons leuk lijkt.

Deze keer ging het mis: 2 dagen tevoren was té laat: al volgeboekt!

Ze hadden een alternatief, de zaak er naast was van dezelfde eigenaar, daar was nog wél plaats.
Ook dat zag er leuk uit, leek iets formeler met een uitgebreidere kaart: we zeiden JA.

Ook daar raakten we aan de praat met een ober over hoe de zaken NU gaan. Hij vertelde dat, zeker in het weekend, vaak allebei de gelegenheden volgeboekt waren.
Beide restaurants, zowel de tapa’s (waar we oorspronkelijk wilden boeken) als de uitgebreide keuken hadden het druk! Ter illustratie vertelde hij dat Tweede Kerstdag nu al geheel volgeboekt was! En genoeg personeel? “Mevrouw, hier gaat niemand weg, dus we hebben al erg lang een vaste staf!”
[Hier moet ik bij zeggen dat het in een klein dorpje is, met zo’n 8600 inwoners]

Het eten was heerlijk én we merkten het ook hier: we kregen de 2 minuten check (maar dan na 5 minuten)

Horeca, we steunen ze door te blijven komen.

Nationale Plasdag

Er zijn in deze moderne tijd weinig tot geen taboes meer; (bijna) alles is bespreekbaar.
Er zijn wel een aantal onderwerpen waar mensen het, hoewel er geen taboe op rust, weinig over hebben.

Eén van die onderwerpen is de toiletgang*)

We doen het allemaal, de een wat vaker dan de ander( overactieve blaas); de één kan het overal, de ander kan zijn blaas niet legen op openbare plekken (paruresis) en ook niet iedereen kan zijn plas ophouden totdat er een toilet in de buurt is (incontinentie)**)

Even wat feitjes over de blaas:

De blaas bevindt zich in de bekkenholte

Een volle blaas (volwassen persoon) heeft een inhoud van ca.400 ml.

De blaas is een opslagplaats: urine (in je nieren geproduceerd) komt via urineleiders naar de blaas en wordt daar tijdelijk opgeslagen.

De sluitspier sluit de blaas af, zolang urinelozing (nog) niet gewenst is
Als de blaas vol is, komt er aandrang om te gaan plassen.

Het is normaal om overdag 5 tot 7 keer te plassen en ’s nachts 0 tot 1 keer. (’s nachts gaat de urineproductie terug tot 25%)***)

Om plasklachten en plasproblemen beter bespreekbaar te maken heeft de Continentie Stichting Nederland (CSN) de Nationale Plasdag (sinds 2014) ingesteld op de derde donderdag van september; dit jaar 22 september(in Nederland hebben ruim 3,5 miljoen mensen (mannen en vrouwen) plasklachten

Tot slot nog een apart “plasweetje”

Uit onderzoek onder 4630 mensen bleek de samenstelling van de urine tussen bijvoorbeeld Japanners, Chinezen, Noord-Amerikanen en Zuid-Amerikanen te verschillen. Je kunt dus aan iemands urine zien waar hij of zij (ongeveer) vandaan komt!

*) Begin van dit jaar (27/1) schreef ik al een blog over openbare toiletgeschiedenis in Nederland (laagste aantal openbare toiletten van Europa).

**) Ongeveer 1,6 miljoen Nederlanders heeft te maken met een vorm van incontinentieen het komt voor bij zowel mannen als vrouwen.

***) meer dan de helft van de mensen, ouder dan vijftig jaar, gaan minstens eenmaal per nacht naar het toilet

Wel/niet troonrede/miljoenennota

Eigenlijk zou mijn blog vandaag, de dag na Prinsjesdag, moeten gaan over de troonrede, die in hoofdzaak wordt geschreven door de ministers en door de koning wordt uitgesproken onder politieke verantwoordelijkheid van het kabinet, en over de gisteren gepresenteerde Miljoenennota , de Rijksbegroting en het Belastingplan, allemaal voor het jaar 2023.

Maar….er wordt genoeg over de plannen van de regering gezegd en geschreven. Dáár hoef ik niets aan toe te voegen.

Toen ik vanmorgen in de Volkskrant 3 regels omgekeerde tekst op twee, verder lege, pagina’s zag staan, vond ik dat dit geschrevene ook mijn gedachten ijzersterk verwoordt en wil ik hier toch een blog aan wijden (voor mensen die de Volkskrant NIET lezen)

Vandaar: