Columns
“Maak de wereld elke dag
Zoals jij hem graag zou willen zien”
Mohandas Karamchand Gandhi (1869-1948)
Meestal Mathama (= leraar, wijze, Grote Ziel) Gandhi genoemd.
Jurist en Indiaas politicus, leider van de Indiase onafhankelijkheidsstrijd, vegetariër en icoon van geweldloos verzet.
Gandhi spande zich ook in voor verzoening tussen hindoes en moslims in India.
Nathuram Godse, een radicale hindoe, schoot hem op 30 januari 1948 omstreeks 5 uur ’s middags dood.
Dit verhaal gaat over twee vriendinnen die elkaar, allebei 50+, door een wederzijdse kennis leerden kennen. Ik denk niet dat ze, zonder die kennis, ooit vriendinnen geworden waren.
Laten we ze Felicia en Ans noemen.
Felicia was altijd blijven werken, ook na de geboorte van de kinderen, had een nanny voor de 2 kinderen aangenomen en had een verantwoordelijke baan.
Haar man en zij hadden een tijdje in het buitenland gewoond en gewerkt.
Met vakanties verbleven ze in hotels
Ze hadden een hond.
Ans was meteen na de komst van haar eerste kind gestopt met werken en had weliswaar af en toe administratieve (betaalde én onbetaalde) klussen aangenomen, maar alleen als haar man thuis was en op de kinderen kon passen.
Met vakantie gingen zij en haar gezin altijd in een tent kamperen.
Ze hadden een hond.
De mannen konden het, hoewel totaal verschillend; de één creatief, de andere een techneut, best met elkaar vinden.
Het beeld is wel duidelijk denk ik nu.
De wederzijdse kennis ging verhuizen en omdat veel vrienden, familie en bekenden het “ té druk ” hadden waren Ans en Felicia de enigen die konden (én wilden) helpen verhuizen.
Ze hoefden tijdens het verhuizen niet veel te bespreken, de één deed dit, de ander dat, het liep allemaal gesmeerd én ze hadden veel pret. Ze merkten dat de verhuisklus haast vanzelf ging, zó waren ze op elkaar ingespeeld.
Na de verhuizing werd de band tussen de twee steviger. Felicia en haar man woonden weliswaar in een heel ander deel en behoorlijk ver van Ans en haar man vandaan, maar ze had een questhouse en daar konden Ans en haar man tijdens hun bezoek aan hen verblijven
Ze gingen zelfs met zijn vieren op vakantie; een culturele vakantie; historische dingen bekijken.
Niet in een hotel (Felicia) niet op een camping (Ans) maar een compromis: ze huurden gevieren een appartementje.
Het was een bijzondere vakantie; het culturele en historische verbond; het samenleven in het appartementje beviel ze alle vier.
De vriendschap duurde jaren.
Op een gegeven moment kwam er een alarmerende email bij Ans binnen: Felicia wilde scheiden.
Aangezien ze (afstand) niet naar Felicia toe kon, belde ze haar op.
Het werd een emotioneel gesprek waarbij bleek dat Felicia haar man had betrapt bij het naar porno kijken. Felicia was daar zo van geschokt dat ze alleen maar WEG van hem wilde, Ans bood aan dat ze bij haar kon komen. Felicia zou erover denken.
Een tijdje hoorde of zag Ans niets van Felicia. Ze stuurde een “voorzichtige” mail, niet refererend aan de “problemen” maar met algemeen met de strekking “Hoe gaat het met jullie?”
Geen reactie.
De verjaardag van Felicia kwam er aan; geen uitnodiging voor een feestje zoals andere jaren. Ans stuurde een felicitatiekaart.
Er werden verschillende apps en mailtjes van Ans naar Felicia gestuurd; geen reactie.
Totdat er een verhuiskaart kwam; Felicia én haar man verhuisden naar een ander deel van het land.
Ans stuurde een “gefeliciteerd met jullie nieuwe huis-kaart” namens haar en haar man.
De verhuiskaart was het eerste teken van Felicia naar haar toe.
Ans schreef een brief persoonlijk naar Felicia dat ze niet snapte wat er was, wat was er tussen hun gebeurd? Had ze iets verkeerds gezegd? Gedaan? Konden ze daarover praten?
Geen reactie.
Ans was er verdrietig over: sommige vriendschappen kwijnen weg of lopen stuk, dat kon gebeuren, maar dit was een zo onbevredigend einde.
Uiteindelijk bedacht Ans dat het misschien niet Felicia was die de vriendschap wilde beëindigen, maar de man van Felicia. Dát was de enige verklaring die Ans kon bedenken.Misschien had Felicia haar man verteld dat Ans HET wist en durfde (of wilde) de man háár niet meer onder ogen te komen(.Het positieve was wel dat t stel kennelijk bij elkaar bleef)
Maar zelfs na al die jaren, deed het Ans nog steeds pijn; een dierbare vriendin te verliezen aan….. ja, aan wat?
Zou ze ooit te weten komen of haar gevoel juist was en niet haar vriendin maar haar man de breuk had veroorzaakt?
De vriendschap weer herstellen, dat dát niet zou gebeuren daar had Ans zich bij neergelegd. Jammer
We reden door de Flevopolder (kleinste provincie van Nederland) waar erg veel (in 2019- 641 stuks) windmolens staan. Bijna al die windmolens zijn wit gekleurd, nu zag ik er 4 die een roze gloed hadden. Dat zou kunnen komen door de stand van de zon (we reden er met de auto op afstand langs) maar waarom zagen alle andere er dan wél wit uit?
Hierdoor vroeg ik me af of windmolens in Nederland eigenlijk een bepaalde kleurnuance MOETEN hebben.
Op internet kun je ALLES vinden als je maar de goede vraag stelt (zegt mijn neef altijd)
Ik vond een aantal antwoorden op mijn vraag, maar geen één kon ik door een “deskundige” (site) bevestigd zien (dus of ze waar zijn? Ik heb over sommige antwoorden mijn twijfels)
Ik las bv.:
Uit studies blijkt dat vogels bijvoorbeeld het minst poepen op witte auto’s. Zij voelen zich niet aangetrokken tot die kleur. Door de windmolens wit te maken zorg je ervoor dat de kans kleiner is dat er een vogel tegenaan vliegt of door de wieken gedood wordt.
???
En ook:
…..maar voor de wieken geldt dat wit de kleur is die de minste warmte opneemt. De materialen waaruit de wieken zijn opgebouwd, worden zo beschermd tegen te grote temperatuurschommelingen.
En:
Het heeft te maken met de achtergrond, de lucht. Die is in onze contreien meestal, grijs-wit, vandaar dat ze windmolens wit maken.
Op https://windenergie-magazine.nl vond ik tenslotte:over het algemeen zijn windturbines wit, en daarvoor zijn verschillende redenen aan te voeren, nl.
Zo is wit een neutrale kleur, die de windturbine doet opgaan in een bewolkte achtergrond. Internationale wetgeving vereist ook dat grote objecten wit zijn, zodat deze voor piloten zichtbaar zijn. Verder biedt een wit laagje over de turbines bescherming tegen bijvoorbeeld corrosie en het reflecteert de zonnestralen, die anders het composiet en staal te zeer zouden verhitten. (Zwarte windturbines zouden opwarmen en krom trekken).
Dat laatste antwoord zou kunnen kloppen, behalve dat ik denk dat een piloot veel hoger vliegt dan een windmolen, een sportvliegtuig mag bijvoorbeeld in bewoond gebied niet lager dan 300 m en de tiphoogte van een windmolen ligt tussen de 125 en 200 meter*) dus waarom moet een windmolen wit voor een piloot zijn? Bovendien hebben ze lichtjes en vallen dus toch wel op.
Een sluitend antwoord heb ik dus niet echt gevonden op internet
*) Hoogste windmolen in Nederland is ”David” ; hij is ca.200 meter hoog.
Leuk nieuws van de Pitch & puttbaan Strand Horst;
Ten eerste: er wordt momenteel een overkapping van het terras gemaakt, nog méér overdekte ruimte om te zitten en te genieten ( en ’t wordt mooi!)
Ten tweede er is besloten om ook ’s winters de baan NIET te sluiten; dus ook na de herfst, als het weer het toelaat, is het mogelijk om pitch & putt spelen!
Wel tevoren reserveren, maar dat is nu door Corona ALTIJD al het geval.
Door de ruime opstelling kunnen nu ook binnen meer mensen ontvangen worden, ook met de 1,5 meter regel,om iets te drinken of te eten óf een feestje te vieren.
Wat ook weer gaat komen is moonlight golf.
Persoonlijk vind ik dat ontzettend leuk; golf spelen in het donker met verlichte balletjes; er branden fakkels tussen de greens, op het terras staan vuurkorven, kortom een sportieve, gezellige (romantische misschien wel) ervaring.
Soms gecombineerd met een barbecue.
Voor meer informatie kunt u contact opnemen:
https://pitch-putt.nl/strand-horst/contact/
of telefoonnummer : 0341 552 431 (maandags gesloten)
Steeds meer mensen bestellen, mede door de Corona uitbraak, online: producten voor in en om het huis, kleding, maar ook steeds meer voedsel (dan hoef je immers zelf geen voet in een winkel te zetten, gevaar lopen op besmetting, rekening te houden met 1,5 meter afstand of een karretje te ontsmetten).
Dit online shoppen zorgt ervoor dat transport steeds belangrijker in onze samenleving is geworden. Maar hoe zit het dan met de CO2 uitstoot?
Het was een tijd STIL in de lucht, maar veel luchtvaartmaatschappijen hebben weer (een deel van) hun vluchten hervat. We horen en zien weer meer vliegtuigen.
In 2018 stootte de Nederlandse luchtvaartsector ruim 13 miljard kilo aan CO2 uit (met inbegrip van de uitstoot in het buitenlandse luchtruim)*)
Dat cijfer zal nu wel, door de lockdowns, fors minder zijn. Men verwacht overigens pas in 2023 weer op het oude niveau van het aantal vluchten terug te zijn.
Moeten we dat, met oog op de luchtvervuiling, eigenlijk wel willen?
Als we online blijven kopen zullen er steeds meer vliegtuigen de lucht ingaan om al die spullen te vervoeren.
Zo heeft Amazon Air (Amazon is de grootste e-commerce speler ter wereld) zijn luchtvloot uitgebreid met twaalf extra Boeing 767‘s, om te kunnen voldoen aan de groeiende vraag naar pakketvervoer door de lucht.**)
Ik las dat thuiswinkel.org (branche organisatie met meer dan 2200 leden die samen ruim 70% van alle online consumentenbestedingen in Nederland realiseren) 1,5 miljoen pakketjes per dag bezorgd (busjes die door het land tuffen)
Nederland heeft de doelstelling om in 2020 een broeikasgasuitstoot te hebben die minimaal 25 procent onder het niveau van 1990 ligt.
Die doelstelling wordt gehaald als de uitstoot in 2020 minstens 16,3 megaton CO2-equivalent lager is dan in 2019.( Voor 2030 beoogt het klimaatakkoord een reductie van 49% ten opzichte van 1990.) Eén megaton CO2-equivalent staat voor de broeikasgaswerking van de uitstoot van één megaton
koolstofdioxide (= 1 miljard kilogram CO2 ) ***)
Gaan we die doelstelling halen?
Kunnen we als burgers daaraan meewerken?
Misschien door niet (of minder) te vliegen, niet (of minder) on line te bestellen?
Nederland telt (juni 2020) 17.422.478 miljoen mensen, samen kunnen we toch wel wat bereiken? SAMEN, hét woord in Coronatijd
*) De uitstoot van buitenlandse maatschappijen die op Nederland vliegen, zit niet in dit cijfer.
**) Ze hebben al zo’n 70 vliegtuigen
***) CO2-equivalent:naast koolstofdioxide (CO2) worden ook andere broeikasgassen meegeteld.
Waarom lees je een bepaald boek?
Als kind kreeg ik boeken aangereikt, van ouders en familie.
Ik was en ben, gek op lezen.
Van (middelbare) school moest ik bepaalde boeken lezen.
Jaren las ik alles wat los en vast zat, boeken van de bibliotheek, van vrienden en natuurlijk stonden op mijn vejaarlanglijstje altijd boeken!
Verder kocht en las ik wat me interesseerde of van welke auteur me aansprak .
Jaren later werd ik lid van een boekenclub; eens per kwartaal kreeg ik een folder en daarin las ik waar een boek overging of iets over de auteur, daarop bepaalde ik mijn keuze, totdat ik na decennia geen boeken meer in die folders meer vond die ik óf nog niet gelezen had óf die me aantrokken.
Nu kreeg ik, in de Coronatijd, van een vriendin, 3 boeken; lezen en doorgeven was de boodschap.
Twee las ik. De derde sprak me in het geheel niet aan; de kaft met zo’n zoetig plaatje dat vroeger in kiosken op de schap bij de kasteelromannetjes lag. Ook de titel werkte niet mee “De zigeunermadonna” ik had daar zo’n beeld bij van een wulps meisje met afhangende schouderbandjes. Mooi (dat meisje, niet het plaatje) maar niet mijn stijl. De naam van de schrijfster tenslotte deed me denken aan een bepaald type FIAT van vroeger
Maar in Coranatijd kon je, voor ontspanning, weinig anders doen dan lezen. En toen mijn beschikbare stapel boeken*) slonk begon ik aan dát boek.
Eigenlijk had ik moeten weten dat de Zigeunermadonna een beroemd paneelschilderij geschilderd door Tiziano Vecelli of Vecellio (beter bekend als Titiaan 1490-1576) was.
Het verhaal begint in 1985 als de moeder van de hoofdfiguur overlijdt en spring terug naar de tijd vóór zijn geboorte toen zijn Franse moeder verliefd werd óp en trouwde mét een Duitse soldaat (de bezetter, zoals heer Franse plaatsgenoten haar later nadroegen)
Het leven van de moeder én het kleine “moffenjong” zoals zijn plaatsgenoten hem noemde was zwaar. De moeder, die haar zoontje alleen moest opvoeden kon nergens anders heen en dus bleef in het gebied waar iedereen haar (en “dus” ook haar zoon) als verraadster zag.
Het boek zoog me mee, in de tijd vlak ná de oorlog.
Ik had indertijd ook verhalen van MIJN moeder gehoord over vrouwen (meisjes) die in de oorlog “moffenvriendjes ” zoals dat toen heette, hadden gehad en na de oorlog werden kaalgeschoren en bespot. Nu las ik hoe een Franse vrouw die “behandeling” van dorpsgenoten (inclusief de pater )tot jaren na de oorlog nog, heeft moeten ondergaan, terwijl haar enige “fout” was verliefd worden.
De jongen in het boek raakt door zijn jeugd, waarin hij lang zijn stem kwijt geweest is, ernstig beschadigd en heeft moeite om zich te hechten en lief te hebben als ook de, als stiefvader beschouwde vriend van zijn moeder, hen verlaat.
Een goed geschreven boek dat vooral aan het eind een beetje genre “kasteelroman” gaat, als de liefde van de, man geworden jongen, voor een vroeger schoolvriendinnetje beschreven wordt .
Dát stukje “eind goed al goed” had voor mij niet gehoeven.
De Zigeunermadonna door Santa Montefiore pag 13 t/m 334
*) Ik lees liever “papier” dan via e-reader
In 2019 schreef Geert Mak het boek Grote Verwachtingen, een vervolg van zijn boek In Europa.
Het boek gaat over de eerste twee decennia van deze eeuw.
Dit boek heb ik NIET gelezen.
Recensies: erudiet, goed geïnformeerd en mooi geschreven en in feite een samenvatting van het meest depressief stemmende nieuws.
Wat ik wél las was zijn Epiloog.
Geert Mak richt zich daarin (net zoals in Grote verwachtingen) tot een denkbeeldige geschiedenisstudent uit 2069. Epiloog begint met “Waarde vriend. Wie had ooit kunnen denken, dat ons rondtollende bestaan zo plotseling in het luchtledige zou belanden. Zo’n drie maanden geleden dacht ik dat we klaar waren met deze periode, dat jij en ik elkaar de hand konden drukken en dat we elk ons weegs konden gaan, ik naar mijn eigen tijd, jij een halve eeuw verder.”
Epiloog beschrijft de toestand zoals die ontstaan is door het nieuwe virus met de naam SARS-CoV-2 ofwel Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus 2, ofwel COVID-19.
Er worden eerdere pandemieën in beschreven, zoals pest en pokken en ook de gevolgen daarvan:
“Pandemieën vormen, net als hongersnoden en natuurrampen telkens weer diepe ingrepen in de menselijke geschiedenis, door alle eeuwen heen. Ze versterkten de posities van vorsten en andere machthebbers, ze rechtvaardigden de meest drastische overheidsmaatregelen van huisvredebreuk tot detentie”
Het is een boek om verdrietig van te worden; dat is de situatie waar we nu in zitten ook.
Mak beschrijft het menselijke aspect; de economische gevolgen van de pandemie wereldwijd én in Nederland : ”Deze crisis betekent een economische en sociale ordeverstoring op een niet eerder vertoonde schaal”
Zelf heb ik me in deze Coronatijd weggehouden van cijfers. Omdat je door onderzoek (hoe? onder wie? door wie?) verkregen cijfers op verschillende manieren kunt interpreteren.
Zoals de cijfers van de Corona doden; alleen de mensen die getest zijn of bewezen Corona hadden en overleden zijn, telden mee. Terwijl er vele malen meer mensen overleden (meer als anders) die NIET getest waren, maar wel dezelfde klachten hadden gehad als de Coronapatiënten
Wie houd je dan, met de lagere cijfers, voor de gek
Geert Mak bedient zich in deze epiloog soms ook van cijfers (en hun bron) en geeft meteen ook vergelijkingsmateriaal.
Zoals bijvoorbeeld het cijfer, dat voorspeld wordt door de Europese Commissie, van krimp voor de hele Eurozone: 7,5%. Ter vergelijk; op het diepste punt van de bankcrisis (2009) kromp de Europese economie met 4,5%.
Het wordt een crisis die veel dieper zal reiken dan die bankcrisis een die nu al wordt vergeleken met de Grote Depressie van de jaren dertig.
Er zijn ook mensen die denken dat het “allemaal wel mee zal vallen”, anderen denken dat het één groot complot is tegen de burgerbevolking, én er zijn ook mensen die de gevolgen door ziek te zijn, of door het verliezen van inkomsten of baan NU al voelen.
Als je deze epiloog gelezen heb weet je dat het ook in de toekomst NIET mee zal vallen!
Mak: “Dit virus zal een wereld scheppen die minder welvaren, minder vrij en minder open zal zijn”
Ik vrees dat hij gelijk zal krijgen.
Wat zou ik graag, in 2069, over de schouder van die geschiedenisstudent kijken als hij deze epiloog leest én NU weten wat hij DAN weet!
Misschien is het maar goed dat we niet weten hoe dit af gaat lopen!
Geert Mak (1946- )
Journalist en auteur. Hij is geen historicus*) in de zin dat hij geschiedenis heeft gestudeerd; wél werd hij tot 2 keer toe gekozen tot historicus van het jaar en ontving hij voor zijn boek “In Europa” in 2008 de Leipziger Buchpreis zur Europaïsche Verständigung en in 2009 de De Otto Von der Gablentz Prijs (eens in de twee jaar door het Duitslandinstituut uitgereikt aan een Nederlander of Duitser die zich heeft ingezet voor goede betrekkingen tussen Nederland en Duitsland)
Oók in 2009 benoemde de Franse regering hem tot Ridder in het Légion d’Honneur.
*) Hij studeerde rechten en sociologie en doceerde (1972-1975) staats- en vreemdelingenrecht aan de Universiteit van Utrecht
Duizenden jaren geleden werd in China al thee gedronken.
5000 jaar vóór Christus vielen er daar, (bij toeval?) bladeren van een theestruik in een pan met heet water, het rook lekker en smaakte ook goed. De pan was van, Shennong (= Goddelijke boer, figuur uit de Chinese mythologie en “uitvinder ”van de landbouw)
Veel later werd het eerste theeboek geschreven door een boeddhistische monnik (Lu Yu)
In Cha Ching (naam van het theeboek) beschrijft hij niet alleen de plant en de productiemethode, maar ook de manier van theezetten én hoe belangrijk de kwaliteit van water is voor de smaak van thee.
Nu is het, voor het eerst in Europa, zo las ik, een theeplantenkweker (Johan Janse, een Nederlander) gelukt om in samenwerking met universiteiten, een Camelia Sinesis*) winterhard in Nederland te kweken
Het heeft Janse acht jaar gekost, maar nu heeft hij een theeplant gecreëerd die in Europa kan groeien. De theeplant was moeilijk te vermeerderen vanwege ons klimaat.
Door middel van kruisen en selecteren heeft Jansen een theeplant gekweekt die vorstvrij is.
In Zundert is nu een “plantage” met zo’n 250.000 theeplanten
Niet alleen worden er in Zundert theeplanten gekweekt, er wordt ook thee geproduceerd onder de naam JOAN (samentrekking van Johan en theesommelier Anne
Ik las in een persberichtje van het bedrijf dat Janse geloofd dat thee goed voor mens is. Volgens hem geeft thee je een natuurlijke boost door de theïne die erin zit en is de groene variant goed voor het hart en de bloedvaten. Ook werkt het als een soort natuurlijke tandpasta én zou het kunnen helpen om gewicht te verliezen ( vlgs Janse)
Ooit zag ik in Vietnam, voor het eerst bergen met theestruiken erop en vrouwen die de blaadjes plukten. Ik heb aan de gids gevraagd of ik er mocht kijken. Hij liet de auto aan de kant van de weg parkeren en stapte samen met me uit om de berg op te gaan, maar ik kon merken dat hij het “vreemd” vond. (Ik denk dat het hetzelfde is als je hier een auto bij een appelboom laat stoppen om te kijken hoe appels geplukt worden)
Ik vroeg aan de dames hoe ze wisten welke blaadjes geplukt moesten worden en de gids vertaalde, er kwamen antwoorden op mijn vragen, maar er werd voornamelijk héél veel gegiecheld om die vreemde mevrouw die “rare” vragen stelde.
In Zundert zijn ook theeplanten te koop, zodat je thuis je eigen thee kan maken:
1. Koop een Camellia Sinensis
2. Pluk de jonge blaadjes en leg ze 20 uur te drogen op een rooster
3. Rol de blaadjes tussen je handen totdat ze bruin kleuren. Plaats ze daarna in een bakblik en laat ze drie uur liggen
4. Breng water aan de kook, leg de blaadjes 1 à 2 minuten in het water en spoel af met koud water
5. Doe de blaadjes 12 minuten in de oven op 105 °C. Daarna is het tijd om te proeven
*) Bijna alle thee: groene, witte of zwarte worden allemaal gemaakt van de blaadjes van één theeplant: Camellia sinensis
Een paar keer in de week wordt de supermarkt waar ik mijn boodschappen doe met bloemen bevoorraad. Omdat hun bloemen en planten supergoedkoop zijn ( € 1, of € 3,-), komen daar, zodra de wagen gearriveerd is, veel mensen op af.
Deze keer komt er een dame naar de bloemenman die vraagt of hij chrysanten bij zich heeft.
“Nee, mevrouw, ze zijn al wel te krijgen, maar ze verkopen bijna niet: de meeste mensen willen ze NU nog niet, dat geeft ze al zo’n herfstgevoel zeggen ze.”
De dame droop af. (ik zag niet meer of ze nu andere bloemen kocht)
Chrysanten en dahlia’s geven aan dat het herfst is, of dat dié in aantocht is. Ik ben gek op de herfst maar het moment dat de zomer écht voorbij is, wil ik toch zo lang mogelijk uitstellen.
Dit jaar begint de herfst op 22 september. Op school leerden we altijd dat de seizoenen wisselden op de 21ste van maart, juni, september en december, maar dat blijkt NIET altijd zo te zijn.*)
We hebben nu dus nog formeel een kleine maand ZOMER of één week tot de meteorologische herfst begint. De natuur gaat zichtbaar voor dat laatste!
Bij een wandelingetje gisteren zag ik al heel wat herfstbodes
*) De meteorologische herfst begint altijd op 1 september (de winter op 1 december, lente op 1 maart en de zomer op 1 juni.
Gisteren bezochten we één locatie waar 2 kunstenaars exposeerden, vandaag bezochten we één andere locatie in Blaricum. Eerlijk gezegd NIET zozeer om de exposerende kunstenares, maar om de bijzondere locatie.
Tussen 1880 en 1920 was Blaricum (en ook het aangrenzende Laren) een geliefde woonplaats voor kunstenaars, filosofen en maatschappijhervormers.
In “onze” tijd wordt geprobeerd de nog bestaande restanten van die tijd weer gedeeltelijk terug in oude staat te brengen. In 2008 kocht de Dooyewaard Stichting *) een perceel in Blaricum aan de Eemnesserweg 30 met daarop een drietal authentieke ateliers (koloniehutten) van omstreeks 1900. De ateliers zijn op spectaculaire wijze centimeter voor centimeter verschoven met een rolller-systeem, waarbij elk detail behouden is gebleven. Ze zijn op hun nieuwe plaats gezet bovenop een moderne kelder met werkvoorzieningen.
Dáár mogen hedendaagse, door de stichting aangewezen kunstenaars een periode (ik meen 1 jaar) werken.
Ik heb deze 3 ateliers bij een eerdere atelierroute bezocht.
In 2020 nam de Dooyewaard Stichting het beheer over van het originele Blaricumse atelier van schilder, tekenaar en etser Bob ten Hoope (1920-2014). Het atelier is gelegen aan de Eemnesserweg 26a Blaricum, vlakbij de andere oude schildersateliers.
Dit kleine atelier, sinds april in gebruik genomen door kunstenaar Bia Maas, had ik nog niet van binnen gezien. Het ligt verscholen en is van de weg af nauwelijks te zien. Gelukkig hing er nu een Atelierroutevlag voor de deur.
Vanwege de Corona mogen er maar 4 mensen tegelijk in deze kleine ruimte.
De kunstenares zit er om bezoekers te ontvangen; het is dus gauw “vol”.
Bia vertelt dat ze Bob ten Hope hier nog behoorlijk aanwezig was, toen ze in april dit atelier betrok. De sfeer voelt goed; het grote werk wat hier van hem hing heeft ze wél weggehaald (iets té duidelijk aanwezig). Ze voelt dat het hier “anders” werkt dan haar eigen atelier.
Bijzonder om te zien (en voelen) hoe hier vroeger én nu kunstwerken ontstonden.
We hadden de auto een stuk van het atelier vandaan moeten zetten en liepen langs het Blaricumse tolhuis waar, boven de ingang, nog de tarieven van de tol van vroeger vermeld staat.
We zijn echt even terug in de tijd geweest.
*) Deze stichting beheert historische ateliers en stelt prijzen, stipendia en tijdelijke werkruimte ter beschikking aan beeldend kunstenaars die door hun specifieke inbreng belangrijk zijn voor het Nederlandse kunstklimaat
Elke dag wat - blog 