Als je lichaam tijdelijk iets NIET wil, wat je zelf WEL wil, is dat heel vervelend. Ooit op krukken lopend ging ik toch in het bos “wandelen”. Het lopen ging anders dan anders, maar ik was wél in het bos. Gisteren wilde ik shortgolf (Pitch & putt) spelen mét een gekneusde rib. Dat ging niet echt, of liever gezegd het ging echt niet! Ik gaf het op voor hole één gedaan was en ging caddie spelen voor mijn lief. Ook ging ik nóg beter als anders om me heen kijken.
De P&P-baan Strand Horst ligt aan het Wolderwijd en voor wie niet alleen aandacht heeft voor golf en ook om zich heen kijkt (of “alleen” op het terras van Playa de Veluwe neerstrijkt ) is er genoeg te zien.
Meerkoetjes in de sloot, zwanen en familie gansjes in het Wolderwijd en momenteel zelfs een zwanennest bij de baan.
En dan de flora: In een ander jaargetij zag ik op de baan zelfs wilde orchideeën!
nu voor het eerst bijenbrood, een plant afkomstig uit de VS en in Nederland verwilderd, zoals hier aan te treffen. ( er wordt van deze bloem parfum gemaakt, dus ruik er aan!)
In het Wolderwijd zitten vissen. Ik vermoedde het al omdat ik eerder wel eens roeibootjes met vissende heren zag.
Nu weet ik het zeker want ik zag 2 grote vissen in ondiep water liggen (de andere vis was al te veel in ontbinding om er een acceptabele foto van te maken)
De baan lag er prachtig bij, zo mooi gemaaid. Mijn lief speelde bij tijd en wijle de sterren van de hemel (soms ook “even” niet)
Jammer dat spelen voor mij deze keer NIET ging, maar genoten heb ik toch
Pitch & Putt Strand Horst is, ook als je geen golf speelt, een plek om neer te strijken, een terrasje te pakken en om je heen te kijken.
Suppen, waterfietsen en kanoën kan, maar relaxen onder een palm, ook
Zelfs slapen kan daar; er zijn boven Playa de Veluwe 3 Bed & Breakfast kamers ( reservering: 0341-552431)
Nu ik noodgedwongen niet spelen kon, merkte ik dat ik ook zonder golf op Strand Horst genieten kon, maar natuurlijk hoop ik ook over afzienbare tijd weer een balletje te kunnen slaan
Nooit eerder heb ik gehoord van een gemeentelijk (Hilversums) monument in het Smithuyserbos
terwijl ik toch geboren, en tot mijn 21ste levensjaar getogen ben in Hilversum.
Het stoorde mij, als Hilversummer, dat monument nog nooit gezien te hebben en er zelfs tot verleden week, nog nooit van gehoord te hebben. Dus nadat ik er van gehoord heb, ga ik de eerste beste vrije dag op zoek naar de Wolfdsdreuvik
Er is niet met de auto te komen, je moet een stuk door het Smithuyserbos lopen “en dan zie je het vanzelf” Niet dus! We doorkruisen het Smithuyserbos, genoemd naar één van de eerste eigenaren van dit bos: de makelaar in tabak Pieter Johannes Smithuysen [hij kocht het gebied in 1838] We zien géén hoog gebouw (het heeft een toren) tussen de bomen. Bij het lopen tussen de bomen, komen we een slagboom tegen met daarop geschilderd
Het Maartendijksebos.
Wat verderop zien we een groen natuurbordje met daarop het Cronebos. Mooie bomen, maar geen monument.[De GPS die we gebruikten gaf de geest; batterijen leeg.] Een groot stenen gebouw op een heuveltje midden in het bos, hoe moeilijk kan het zijn?
Na een tijdje wordt mijn lief het zat, hij wil naar een terrasje. Ik wil heel graag nog één poging doen.
Op dat moment komt er een wandelend stel uit de bossen lopen (eerder kwamen we alleen mountainbikers tegen die “ons” pad overstaken) Ik vraag of zij het gebouw de Dreuvik kennen. De vrouw wijst naar haar man ”Hij weet het “ De man doet wat zijn vrouw zegt (!) en legt het ons uit.
We bedanken en gaan op pad, nadat de man gezegd heeft dat we het, mét zijn aanwijzingen, binnen een kwartier zullen bereiken. Een kwartiertje zonder biertje kan nog wel.
En inderdaad we vinden het gebouw, op een heuveltje. Zelfs als we er op 30 meter vandaan staan is het amper te zien! Er staan hoge bomen omheen waardoor het aan het oog wordt onttrokken.
De kunsthandelaar Bouvy (die het bos ooit kocht) liet in 1938 door architect Jan Rebel een dagverblijf met uitkijktoren bouwen. Geen riolering, geen gemeentelijke watervoorziening en geen elektriciteit! Er werd voor de watervoorziening een hydrofoor (installatie om waterdruk op peil te houden) geïnstalleerd.
Behalve de buitenkant zien we niets, geen mogelijkheid om naar binnen te loeren. Ook de gebrandschilderde ramen (ontwerp Ben Hofstee) kunnen we helaas niet zien.
Wolfsdreuvik betekent Wolfsheuvel, die naam werd al genoemd op een kaart uit 1539 (kaart De Limieten en het Sticht)Het is wel een stoer uitziend gebouw, maar behalve omheen lopen kunnen we verder niets anders dan tevreden zijn dat we het gevonden hebben en ons verbazen over de bouw en de plek.
Niet ver er vandaan, op de kruising van Hilversum, Hollandsche Rading en Lage Vuursche ligt herberg Boschoord. Hier strijken we neer.
Niet in de gezellige huiskamer/ bibliotheek
met de prachtige wandschildering met klaver en vlinders, maar op het zonnige terras.
Op het moment dat we aankomen is er nog precies één tafeltje vrij. We strijken er neer, vieren onze triomf dat we het monument uiteindelijk gevonden hebben. Als we ons bier bijna op hebben, staat er een ander stel zoekend rond te kijken of er “ergens” nog een tafeltje vrij is. Dat is er niet. Dus nemen we onze laatste slok en bieden onze tafel aan. Ze zijn er blij mee. De eigenaar, die het gezien heeft ook; hij bedankt ons!
Ik ben nu een Hilversummer die het monument Wolfsdreuvik kent, gezien heeft én er een blog over heeft geschreven.
Van 22 t/m 28 mei vindt de Europese (en Nederlandse) Week van de Mentale Gezondheid voor de 4e keer plaats.
Met deze week wordt aandacht gevraagd voor mentale gezondheid. Er vinden in deze week verschillende activiteiten plaats.
Op het Burgemeester Tydemanplein in Blaricum is de reizende buitenexpositie “Open over depressiviteit” tot 5 juni a.s. te zien.
Dáár gaat het hoofdzakelijk over jongeren. De meeste jongeren zitten goed in hun vel, maar iedereen voelt zich wel eens bang en onzeker of ongelukkig. Erover praten helpt. [1 op de 5 jongeren in Nederland kampte in 2022 met een depressie]
Er worden mogelijkheden gegeven als praten met ouders, vrienden, mentor of familie niet lukt
Chatten via JouwGGD : jouwggd.nl Kindertelefoon (tot 18 jaar) bellen: 0800-0432 of chatten:kindertelefoon.nl Allesoké (18 tot 25 jr)bellen: 0800-0450 of chatten: allesoke.nl Of kijk op jongerenhulponline.nl om een hulplijn te vinden die je aanspreekt
Jongeren kunnen mee helpen aan Openheid over depressiviteit door hun ervaringen, tips en verhalen te delen op sociale media; #openoverdepressiviteit .
Niet alleen jongeren hebben depressies, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) wordt depressie in Nederland volksziekte nummer 1 (In Nederland hebben jaarlijks circa 1 miljoen mensen last van depressie .(vrouwen krijgen vaker een depressie dan mannen) De duur en het verloop van een depressie variëren sterk per persoon. Ongeveer de helft van de volwassenen met een depressie herstelt na 6 maanden. Zes op de tien volwassenen (61%) met een depressie heeft in 2022 gebruik gemaakt van de algemene of geestelijke gezondheidszorg vanwege psychische problemen ( niet alléén depressie ook mogelijk eventueel andere aanwezige psychische problemen)
Er zijn ook lezingen om bij te wonen, zo is er in Amsterdam een lezing op 23 mei om 19.00 uur van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder in de Bazel (in het Stadsarchief van Amsterdam) Deze lezing wordt georganiseerd door de vier hoger onderwijsinstellingen van Amsterdam in samenwerking met Thrive Amsterdam.
Op 9 mei schreef ik over de gnoes die ooit op landgoed Gooilust stonden Gisteren liepen we op een landgoed daar niet ver vandaan: Boekesteyn.
In het begin van de 17e eeuw kregen rijke Amsterdamse kooplieden toestemming om op deze plek zand te winnen [dat zand werd gebruikt om de veengrond in Amsterdam te verstevigen en de grond daar te verhogen] Toen de Amsterdammers daar een tijdje verbleven, besloten een aantal van hen daar landhuizen (Jagtlust, Hilverbeek, Syllisburg en meer) op hun landgoed te bouwen.
Zo werd daar omstreeks 1720 een landhuis op een stuk grond waarop veel beuken stonden (staan) gebouwd; de nieuwe eigenaar (1763) liet in 1770 een nieuw landhuis bouwen en gaf het de naam Boekesteyn.
Bij de ingang staat een groot bord dat suggereert dat er op het landgoed reeën zijn. We zien de reeën niet maar wel materiaal dat om de jonge aanplant gedrapeerd is om te voorkomen dat de stammetjes beknabbeld worden.
Een leuk weetje, dat ik later thuis pas op internet ontdekte is, dat de vroegere NCRV t.v.-serie Swiebertje zich in het souterrain, waar de keuken van huishoudster Saartje was gebouwd, afspeelde.
Er zijn, op het landgoed (heldere) vijvers, sloten, weilanden
en bos met heel veel dikke oude bomen, sommige in goede, sommige in minder goede staat. Op het landgoed staan zowel naald- als loofbomen.
We zien een grappige wegwijzer staan, die lijkt op een haan
…. en veel bloemen, zoals vogelmelk en in een stuk gras de tere blauwe ereprijs (rijmpje ”Wie plukt de ereprijs, die is niet wijs” : een paar minuten nadat het geplukt is, is het nl al verdord)
De hulst bloeit er met zijn kleine witte bloempjes; de prachtframboos heeft bloemetje én vruchtjes.
Aan het eind van de wandeling zien we een vrij groot insectenhotel in het gras staan, niet ver van het bezoekerscentrum Gooi-en Vechtstreek en het restaurant Brambergen.
We strijken neer op het terras en krijgen het bestelde biertje in mooi gevormde glazen. Het zonnetje blijft schijnen. Dit was een landgoedlentewandeling zonder jas in half mei!
Onlangs was ik op een landgoed waarvan de vorige eigenaar,*) die daar leefde van 1896 tot 1936 een bijzondere hobby had; exotische dieren. Ruim honderd verschillende diersoorten leefden er tijdens de periode dat hij daar woonde zoals gnoes, bizons, zebra’s, kangoeroes, lama’s, przewalskipaarden en allerlei soorten vogels.
Die dieren zijn allemaal weg, nagelaten aan de hertog van Bedford* *) Als laatste vertrokken de gnoes (ook wel wildebeest genoemd) in 1958. Een gnoe is een antilopensoort met een vacht die donkergrijs tot bruingrijs is, met verticale donkere strepen aan de zijkant van de nek, met lange manen langs de kop en een zwarte staart, ongeveer 140 cm hoog.
Gnoes leven normaal in kuddes van ongeveer 30 dieren en eten dag én nacht; ze worden ongeveer 20 jaar oud Zo’n kudde kent geen hiërarchie of sociale structuur, het is een willekeurig bij elkaar levende groep individuen (gnoes hebben geen behoefte aan een leider)
Op het landgoed is nu nog wel de behuizing van de gnoes te zien: de gnoestallen.
De wei waarin de gnoes stonden is vanuit het landhuis te zien. Omdat de eigenaar geen hekken wilde zien was er een A-ha aangelegd, een aflopend terrein met een diepgelegen muur die de dieren binnenhoudt, maar het uitzicht niet belemmert
In de praktijk bleek dat de gnoes best hoog konden springen, zodat er tóch een hek moest komen om ze in de wei en uit de tuinen te houden! Bijzonder om dát mét het verhaal er achter te zien.
We zien dus géén gnoes, maar lopend door het bos dat bij het landgoed hoort zien we wel een eekhoorn, die helaas NIET blijft wachten tot ik een foto van hem( of haar) gemaakt heb.
We zien daar ook nog 2, wat grotere dieren
In een nest hoog op een afgezaagde boom zit een ooievaar te broeden. We zien dat alleen maar omdat er wat takjes op mijn hoofd vallen als ik onder die boom doorloop, een stukje verder kijk ik om hoog en zie het rommelige nest. Ná een tijdje wachten zien we ma (of pa) ooievaar even op om haar/zijn poten te strekken. De andere ooievaar (we nemen voor het gemak even aan dat dit de partner van de broedende ooievaar is) loopt verderop in een weiland.
*) Nu is de eigenaar Natuurmonumenten
**) De bizons, de lama’s en de gnoes mochten, na de dood van de eigenaar, door strenge bepalingen inzake het mond- en klauwzeergevaar toen niet in Engeland worden ingevoerd. De hertog schonk de gnoes daarop aan de vereniging tot behoud van Natuurmonumenten en liet de bizons en lama’s verkopen.
In het Nationaal Bomenmuseum Gimborn in Doorn exposeren t/m 4 juni 43 keramisten 100 kunstwerken.
Het Bomenmuseum heette tot 2010 het Von Gimborn Arboretum omdat het in 1925 door Max Th. von Gimborn werd gesticht. Het heeft een oppervlakte van 27 ha. en maakte van 1966 tot 2010 deel uit van de Botanische Tuinen Universiteit Utrecht.
Het is een prachtige tuin waar nu dus tot 4 juni keramische werken in staan. Sommige kunstenaars hebben zich laten inspireren door een bepaalde plek, voor de andere kunstwerken heeft een speciale kunstcommissie een plek uitgezocht.
De rododendrons bloeien nog lang niet allemaal, maar de magnolia’s (vaak elders al helemaal uitgebloeid) staan hier nog, veelal in volle glorie. Sommige azalea’s pronken met hun bloemen, vaak in felle kleuren. Dat is vaak een mega toevoeging aan het keramische beeld dat er in de buurt staat/ speciaal is neergezet.
Er zijn kleine en grotere waterpartijen; in één van de vijvers staan heel aparte groene keramiek mannen met verrekijkers, hun benen zie je niet, die zitten onder water, maar….. een stuk verderop steken een paar groene benen boven het water uit (rijst de vraag waar is de rest van de groene man én heeft hij onder water een verrekijker?)
Aan de rand van het water staat een mega groot felblauw hert .Aan de waterkant bloeit nu de gele aronskelk; Verderop staat een voorzichtige gele azalea mollis bij een houten een houten glad afgewerkte stronk; prachtig taferelen
De wegwijzer wijst de weg naar de rododendrons. Als we die richting volgen komen we nog van allerlei keramiek werken tegen.
Onder een rododendronbosje ligt een mega groot(echt) gebroken ei.( van een gans, een zwaan?) Als we later een keramisch kunstwerk zien, waar ik een gebroken ei inzie, combineren ik de 2 foto’s.
Behalve de keramiekkunst, staan er ook beelden in de tuin, die er altijd staan, ook daar zijn bijzondere, in de omgeving passende kunstwerken bij.
De magnolia’s bloeien nog uitbundig in allerlei kleuren en groottes, bij een enkele boom lijkt het of het sneeuwt, als een windje langs de blaadjes van de bijna uitgebloeide bloemen streelt.
Nog steeds onderweg naar de rododendrons zien we een imker, (geheel in wit beschermpak) hij is bezig met een beroker!
Eindelijk zien we rododendrons wél bloeien en daar vlakbij 2 keramiek figuren met om zich heen keramiek vlinders en vissen
Nu komen we bij een aparte krachtmeting: een knotwilg versus een keramiekhuisje. Wie gaat het winnen? Zal het huis breken en de knotwilg overwinnen? Of laat de knotwilg zich temmen? Om het te weten zullen we hier vaker moeten komen en de wilgen zien groeien.
Er zijn ook keramische beelden zonder sokkel, “gewoon” in het gras. Zo zie ik 3 poezen onder een boom zitten, een wereldbol in het gras liggen en een bijzonder soort fiets staan. Een fiets waarop een vogel met takken in zijn bek ( zijn ogen zijn golfballetjes) zit.
Alléén naar kunst kijken lukt niet, de bomen zijn daar ook zo mooi; Ik vermoed dat deze hele dikke Platanus x Hispanica, met prachtige gegroefde schors, heel wat meer jaren dan ik telt! Er is ook een mooie levende boomstam mét kunst: heel veel kleine keramiekjes rood, wit en blauw hangen aan de stam
Het pad langs een mega naaldboom met hangende takjes met lichtgroene uiteinden maakt de gang hierlangs bijna tot een sprookjeservaring. En wat te denken van een apart soort uitrustende “elf” gezeten op een sokkel? Of van die wit beeldjes op een “open plek” Sprookjesachtig.
Op sommige plekken ligt kleine stukjes gehakselde schors; ook daar staat soms keramiek op, zoals vazen, waarbij de sokkels boomstammen zijn.
Het beeld van een bijzonder magere man die, zo lijkt het, uitgeput op de grond ligt, spreekt mij bijzonder aan, maar de topper voor mij is toch wel het atletisch figuur om een sokkel gedrapeerd met op de achtergrond een bloeiende teer roze gekleurde azalea.
Behalve het hert en de poezen zijn er meer keramische beesten te zien; zoals een kunstwerk met heel veel ijsvogeltjes op takken. Misschien ook olifanten, zelf denk ik dat hier sprake is van Ganesha, een hindoegod met een olifantenhoofd ( god van wijsheid)
Op een sokkel staan tere beeldjes, een zwanger persoon en een klein, tevens blauw gekleed, figuurtje ernaast, ze zijn kennelijk met een laddertje op de sokkel geklommen (Daar zit vast een verhaal achter)
Ook het beeld van een mooie vrouw, met bijzonder hoofddoek spreekt me aan.
Een prachtige struik MOET ik fotograferen, gelukkig staat er een bordje bij zodat we nu weten dat het om een Clethra alnifolia gaat, de bloemen lijken op chrysanten, maar dan niet op een steel maar op een tak.
Tussen een vuurrode azalea staat een prachtig gevormd werk in zwart/grijs, het lijkt een beetje op een vaas.
Er is zoveel moois en bijzonders te zien dat ik blijf fotograferen
Kunst én natuur zijn in deze tuin prachtig verenigd!
Slechts één minpuntje: de koffiemachine kapot, ontdekken we na tig keer geld in het apparaat gegooid te hebben. Dus houden we het droog in het arboretum en rijden naar Doorn om daar op een terrasje wél een kop koffie te drinken en dan………begint het te regenen. We hebben ( weer eens) geluk met het weer gehad en geniet onder een grote parasol van onze laatste slokken koffie. Een TOP dag!
We zitten een periode van Algemene Periodieke Keuringen. De auto is aan de APK toe (duimen dat hij zonder al te grote kosten goedgekeurd wordt) maar ook wij. De ene dag naar de garage, de volgende dag naar de oogarts en ’s middags naar de opticien. De volgende dag moet mijn lief naar de mondhygiëniste en de dag erna hij én ik samen voor het jaarlijkse bezoek naar de tandarts.
Ik houd niet zo van deze dingen, heb nooit zin in ziekenhuizen en ook niet in (meestal lieve) mensen die met lampjes in mijn ogen willen schijnen of met tangetjes in mijn mond willen poeren.( goed dat het kán, maar leuk is anders)
De APK voor de auto is dan nog het minst erge, hoewel we wel de hele dag hopen dat de telefoon niet gaat om ons te vertellen dat of de auto het niet meer waard is óf dat er nieuwe banden om moeten of zoiets; kortom iets dat (veel) geld gaat kosten.
Om behalve onze fysieke gesteldheid, ook onze geestelijke gesteldheid gezond te houden trekken we tussen al deze bezoeken de natuur in.
Deze keer “ergens” bij Soesterberg. We zetten de auto neer op een parkeerplaats en lopen een pad het bos in. Het blijkt het Burgemeesterbos*) te heten. Wij lopen géén route, maar “gewoon” onze neus achterna
We komen op een kabouterpad terecht.
Zonder het echt te volgen komen we wel heel wat kabouters tegen, vrouwelijke én mannelijke kabouters én paddenstoelen (grote op de grond en een kleine als schoorsteen).
Van het Burgemeesterbos lopen we het landgoed de Paltz in en vandaar het Soesterhoogt op (dat gebeurt er als je je neus achterna loopt, dan brengt het je “zomaar” in 3 landschappen)
Vóór ons op het pad loopt een haas, hij komt eerst recht op ons af, maar schiet dan het struweel in Een heel verschil met de wandeling een week geleden in (andere) bossen, nu al veel meer groen én kleur.
We zien iets wits tussen stammetjes schemeren; we lopen om, zien de stammetjes van de voorkant : nu lijkt het één grote witte boom; ik vermoed een soort magnolia.
In de bossen ook veel krentenbloesem én een dunne boompje die zachtgroene bloemblaadje heeft, maar die ik niet thuis kan brengen.
Niet alleen het grote is waard om naar te kijken; ook het kleine. Tussen de verdorde blaadjes had kennelijk een beukennootje vruchtbare grond gevonden; de felgroene blaadjes vallen, net als het ontkiemde esdoornzaadje, mega op. De maagdenpalm, een bodembedekker, groeiend op landgoed de Paltz heeft nu al vele tere blauwe bloempjes.
We zien een apart natuurkunstwerk; mijn lief fotografeert het en noemt het “de verbinding”
Mooi is ook de laan op het landgoed de Paltz met zijn roodkoperen lantaarns, de fraai bewerkte waterpomp, de windroos op de grond en een doorkijkje van een zijlaantje met bankje aan het eind
Dan lopen we het hoogste punt van Soest(erberg) op en strijken neer op het terras.
De auto’s racen op de weg onder ons, maar wij kijken uit op een prachtige struik roze bloeiende rododendrons met enorm veel zoemende bijen erin en erbij. Roze pracht in april!
De cappuccino is uitstekend. Heerlijk gelaafd lopen we terug naar de auto
Ook in dit stukje bos staan bomen met grote op uitkomen staande knoppen
én tussen de nog kale stammetjes licht een prachtig wijdgevormd, zachtgroen boompje op.
De natuur, ook nu weer balsem voor onze ziel
*) Thuis zoek ik na, welke burgemeester het hier betreft óf dat er een mens was die Burgemeester heette en een bos had. Ik heb helaas NIETS kunnen vinden
Elke derde zondag van de maand wordt in het Vestingmuseum Naarden een Schuttersdag georganiseerd. Publiek kan voor de prijs van een gewoon toegangskaartje dit schietgebeuren meemaken.
Er is in het vestingmuseum binnen altijd al veel te zien,
maar nu ook buiten op de wallen. Daar staan de kanonnen opgesteld en lopen de kanonniers, in de uniformen die in 1815 gebruikelijk waren, te paraderen.
Ook een marketenster ( zoetelaarster) is in de klederdracht van toen met haar dranktonnetje aanwezig.
Op Schuttersdag worden 2 keer per dag kanonnen afgeschoten.
De manschappen komen in gelid op, het hele protocol van toen wordt afgewerkt. Aangezien er vanuit de Gemeente (vroeger Naarden, nu Gooise Meren geheten) pas vanaf 2 uur vergunning is afgegeven om de zondagsrust te verstoren, staat er al vóór 2 uur een menigte te wachten. Om die menigte bezig te houden zijn er poffertjes verkrijgbaar (kleine bakplaat, lang wachten) én is er ook een klein kanon dat afgeschoten kan worden door kinderen.
Ze moeten dan een plastic fles met water uit een ton vullen, de fles in het kanon inbrengen en dan met een fietspomp pompen, waarna de plastic fles wegschiet [opletten voor de terugslag, want menig kind, dat niet snel wegspringt heeft daarna natte kleertjes]
De knallen van het grote kanon zijn oorverdovend (inderdaad wordt de zondagsrust verstoord)
Deze zondag was het erg koud, hetgeen een beetje de pret bedierf én op de blaas werkte; er stond een rij voor het ene damestoilet. In de rij raakte ik aan de praat met een vakantievierende dame uit India, ze vond het allemaal mooi, maar zó koud!
Misschien is het de volgende Schuttersdag (21 mei) wat “gezelliger weer” voor dit historische spektakel
Natura 2000 is een Europees netwerk van beschermde natuurgebieden, waar planten én dieren die in Europa bedreigd zijn in hun natuurlijke omgeving beschermd worden om de biodiversiteit te behouden. In een Natura 2000 gebied mag niet zoveel stikstof neerslaan dat het leefgebied wordt aangetast.
Nederland is klein en dichtbevolkt, in een land zoals Frankrijk zit veel meer ruimte tussen landbouw- en natuurgebieden én omdat de natuurgebieden veel groter zijn dan in Nederland wordt de kritische depositiewaarde *) minder gemakkelijk overschreden. 13,3% van het landoppervlak van Nederland is Natura 2000 gebied. Er zijn ruim 160 Natura 2000-gebieden in Nederland, samen hebben ze een oppervlakte van ruim 2,2 miljoen ha. ongeveer 85% is water, de rest land.
Gisteren waren wij in een Natura 2000 gebied: Het Groene Kruispunt Nuldernauw (onderdeel inrichtingsplan Veluwerandmeren)Het gebied tussen Strand Horst en Strand Nulde, tussen de A 28 en de dijk van Flevoland.
Als je op de A 28 rijdt, even vóór afslag Ermelo en je ziet de grote witte fiets aan de kant van de weg, dan ben je er!
Hier is het natuurbehoud gericht op de grote karekiet, de roerdomp, de otter, de ringslang en de snoek.7 oktober vorig jaar begon men met de aanleg; en op 8 december werd de vogelkijkhut geplaatst mét de gevlochten wilgenschermen.
In de wilgenschermen zijn openingen gemaakt zodat je, lopend naar de vogelkijkhut, een blik kunt werpen op het water gebied daarachter en de vele watervogels Wij zagen alleen een eenden echtpaar op een nest.
Naar wat ik begrepen heb komen er nog 2 onderwaterbossen met boomstammen en takken in het water aangelegd. Een gunstig klimaat voor schelpdieren en macrofauna (ongewervelde kleine dieren)
Om een idee te geven wat er hier allemaal gebeurd is; er werd 50.000 m2 grond afgegraven om een rietmoeras te maken. Grond die overigens wel weer hergebruikt gaat worden om de wegen in de wijk Harderweide**) op te hogen.
Bij natuur denk ik aan oorspronkelijk, iets dat er “altijd” al was, zulke “natuur” heeft Nederland niet meer, al onze natuur is aangelegd. In 1871 werd de laatste boom uit het laatste Nederlandse oerbos, Beekbergerwoud (bij Apeldoorn) gekapt. De mens heeft “nieuwe natuur” gemaakt om planten en dieren te beschermen, om te kunnen recreëren en om de natuur te laten fungeren als groene longen
Nieuw aangelegde natuur is wel mooi, maar (nog) vrij kaal, het heeft tijd nodig én de intocht van de dieren om “natuurlijk” te gaan lijken.
*) De KDW is de hoeveelheid stikstof in mol per hectare per jaar waarboven verslechtering van de kwaliteit van de natuur niet op voorhand is uit te sluiten
Achter ons huis, in de gemeentegrond staan bomen die,op dit moment, knoppen hebben, bomen die bloeien en leilinden, waarin nog geen groen puntje te zien is.
Hoe zou de knoppenstaat van de bomen in het bos nu zijn? Niet zo spectaculair als een op uitkomen staande magnolia hier in de gemeentegrond, maar ook een boom of struik die bottend is kan een mooi zijn.
We rijden naar de Treek, een voor publiek opengesteld landgoed (gemeente Leusden, prov. Utrecht) Het landgoed ligt aan de rand van de Utrechtse Heuvelrug
Als we net de auto uit zijn en lopen te stappen zie ik een lariks, waarvan de zachte naaldjes al in kleine groene toefjes te zien zijn.
Deze enige naaldboom, die in de winter zijn naalden laat vallen, staat tussen nog kale loofbomen en enkele grotere grove dennenbroers (die alleen hoog in de lucht naalden hebben) zachtjes met de wind mee te waaien.
De bomen zijn nog grotendeels zwart/bruin/grijs, weliswaar met knoppen, maar met nog weinig kleur. Struiken daarentegen hebben al knoppen, sommige lichtgroen, andere wit/roze. Van die aanblik worden we vrolijk: de lente gaat weer doorzetten; er komt weer kleur in de bossen.
Helaas is het weer minder vriendelijk; het begint zachtjes te regenen. We lopen door. We moeten wel, want de auto staat aan de andere kant van de Treek dan waar we nu zijn. Schuilen is geen optie, de bomen zijn kaal en zullen druppels doorlaten
Het is echt Jantje-huilt-Jantje-lacht-weer. We zien geen regenboog, maar de zon schijnt (zwak) én het regent. Fotograferen is geen optie meer ( ik wil “droge” foto’s); we gaan doorstappen tot aan de auto.
Als we richting Maarssen rijden, besluiten we bij droog weer een terrasje te pakken. Inderdaad is het, als we bij Maarssen zijn, droog. We stoppen bij de Reynart (een restaurant waar sinds 2017 de familie Vos de scepter zwaait).
De terrasverwarmers zijn niet aan, dat is ook niet nodig, het is niet koud (we zitten overdekt, mocht het toch weer gaan regenen) De sticker mét voetzolen “Wacht hier” zit op een aparte plek van de terrashaard! We hoeven niet lang te wachten voor we cappuccino’s kunnen bestellen. Ze smaken goed!
In de Treek, zo zijn we van plan, komen we nog een keer terug, iets later in het jaar, om te zien hoe groen het geworden is!
(Daar zit vast een verhaal achter)
Elke dag wat - blog 