Een gouden herinnering

Niet echt een sieradenmens, maar wel ontzettend veel armbanden en kettinkjes omdat ik het leuk vind om stuk te knippen, te rijgen en zo iets anders te creëren. Ook vind ik het leuk om kleur bij kleur te dragen. Dus bepaalde armbanden bij een bepaalde kleur trui of broek.
“Echt waardevolle sieraden” heb ik niet veel, het meeste zijn kraaltjes of zilveren hangertjes Een trouwring en een gouden slavenarmband ( gekregen voor mijn eindexamen) en geërfde gouden oorknopjes zijn de enige ECHTE sieraden.
Tot voor kort.
Ik kreeg nóg een gouden slaven armband van iemand wiens vrouw reeds lang geleden overleden is; hij had de armband nog bewaard.
Het was exact dezelfde armband als degene die ik al had.
Het stond best leuk, 2 van die armbanden naast elkaar en ik aanvaardde en bedankte het geschenk
armband

Vandaag heb ik een kakikleurige capri aan met een bijpassend T-shirt met een gouddraadje. Daar staan die 2 armbanden leuk bij.
Dus voor de eerste keer draag ik het stel.

Vanmiddag om 3 uur ontdek ik dat ik er één kwijt ben. Mijn hart klopt in mijn keel.
Ik, die nooit één kralenarbandje of nephangertje kwijt bent, ben een echt ( en net gekregen) sieraad kwijt.

Ik ga na wat ik vandaag gedaan heb en ook al weet ik dat de kans zo goed als nihil is dat de armband gevonden is, ga ik terug naar de supermarkt en 2 andere winkels waar ik in de loop van de dag geweest ben.
NADA.
Onder het fietsen kijk ik op de grond om te zien of er iets glimt.
NADA.
Ik heb in de tuin gewerkt, dus ik kijk in en onder struikjes.
NADA.
Ik heb de, door manlief, geknipte heg opgeveegd en in de GFT bak gedaan, dus ik leeg de groensnippers ALLEMAAL in een andere bak en gooi de takjes handje voor handje weer over.
NADA
Ik word moedeloos en vrees dat WEG ook echt WEG is,.
Iemand heeft me iets gegeven, vond dat ik het WAARD was.
Niet dus.

Niet het sieraad dat ik kwijt ben, veroorzaakt verdriet, maar het vertrouwen dat ik beschaamd heb.

Een vroege “encounter”

Vanmorgen om 8.18 uur stond ik bij de supermarkt bij de kassa achter de (of een?) Warrior of light. Het was een man van een jaar of 35 met op de binnenkant van zijn arm deze tekst getatoeëerd.
Mijn fantasie gaat dan altijd met me aan de haal, tenzij….. ik de waarheid weet.
Deze man zag er niet “open” uit: ik bedoel niet iemand waar je (ik) makkelijk tegen praat. Dus ik heb mijn vraag voor me gehouden (moeilijk)

Het is dan wel zo dat ik daar over blijf denken af en toe.
Wat doet iemand ertoe besluiten deze tekst op zijn binnen arm (best groot) te laten tatoeëren.
. Hij kan natuurlijk het Licht gezien hebben.
. Of het boek van Paulo Coelho gelezen hebben: “Een lightwarrior is iemand die in staat is het wonder van het leven te begrijpen”
. Of een fan zijn van die kleine figuurtjes.

Kán allemaal waar zijn, maar om dan naar een tatoeëerder te gaan en die stap te nemen….
Daar is wat aan vooraf gegaan.
Waarschijnlijk zal ik het nooit weten.
Deze Light Warrior blijft een mysterie (voor mij)

Trekveer

trekveer *)

Door het harde lichamelijke werk dat we nu twee dagen in de week doen, de emoties die door de vreemde situatie ons door het lijf gieren, het heen-en-weerreizen en het onregelmatige leven dat we hebben zijn onze lijven totaal van slag.

Om half tien ’s avonds word ik, tijdens mijn lievelingsprogramma wakker op de bank en kan dan nog net de trap op naar bed komen. Een andere keer word ik s nachts alleen wakker en tref ik ook mijn lief beneden klaarwakker aan.

Onze stoelgang is van slag en we hebben honger op rare momenten. Uit dit alles blijkt dat geest en lijf behoorlijk van slag zijn. Het “normaal” doen lukt niet erg. (Wat is “normaal?”)

Als we hier zijn, is onze geest toch daar en misschien is het omgekeerde ook wel waar. Lieve adviezen van vrienden luiden: doe rustig als het kan, lees een boek, doe even niks. Maar dát gaat juist niet. We zijn gespannen veren!
Staan in de “doe-modus”
Er is zoveel te doen en zo ‘n kort tijd.
We lijken een opgewonden veer en zijn bang voor de “ontspanning”

*) Foto van Michiel1972 op de Nederlandstalige Wikipedia, CC BY-SA 3.0,,

Fiets-naar-je-werk-dag.

Donderdag 31 mei wordt voor de 12^de keer de landelijke Fiets-naar-je-werk-Dag gehouden. Fietsen is gezond, goed voor het milieu én door mee te doen steun je een goed doel: fietsen voor Oost Afrika; een fiets kan daar het verschil maken tussen armoede en een betere toekomst. Dus hoe meer aanmeldingen hoe meer fietsen naar Afrika gaan.

Je kunt je tot 31 mei 14.00 uur aanmelden op: https://www.fiscfree.nl/fietsnaarjewerkdag/aanmelden

Dus:
Werk mee aan een beter milieu,
werk aan je gezondheid
help mee aan de armoedebestrijding in OostAfrika én
maakt bovendien nog kans op prijzen ( waaronder een fiets)

Springwatch (t.v.-pr)

springwatch

Een geweldig natuurprogramma draait op het ogenblik op BBC 2, elke avond live om 21.00 uur vanaf Sherborne Park Estate in de Cotswolds.
Verborgen camera’s, waardoor we “wild” ongedwongen kunnen aanschouwen, zoals vossen en dassen, maar ook muisjes, vlinders of stekelbaarsjes.

Twee vaste presentatoren Chris Packam sinds 2009 en Michaela Strachan sinds 2011 (ook winterwatch en autumnwatch) en sinds 2017 ook Gillian Burke .
Zij is deze cyclus in the Shetlands, waar ze ons “killer whales” hoopt te laten zien.

Behalve natuurbeelden vanaf de basis in de Cotswolds laat het BBC team ook wildlife van elders in Engeland zien.
De BBC is een meester in natuurfilms.
Dit team volg ik al jaren en het stelt nooit teleur.
WIJ zitten een week lang minimaal een uur lang aan het beeld gekluisterd.
En dát gebeurt voor andere programma’s maar uiterst zelden.

Varens

grondvarens Eén van mijn favoriete bosplanten zijn: varens, een heel oude plantengroep, wat door het vinden van fossielen te bewijzen valt. Er zijn heel veel verschillende soorten varens en ze komen over de hele wereld voor. Omdat varens vocht nodig hebben zijn ze in ruime maten aanwezig in de regenwouden. Ik heb ze daar in Nieuw Zeeland gezien, immense grote, waar we onder liepen (sommige soorten kunnen tot wel 20 meter de lucht in steken) en waar mijn lief detailfoto’s van heeft gemaakt, die nu hier thuis aan de muur hangen.

De zilvervaren is het nationale symbool van Nieuw Zeelands; het is de meest bekende van de wel 90 verschillende soorten varens in Nieuw Zeeland. De bovenkant van de bladeren van de zilvervaren zijn donkergroen; de onderkant is zilverkleurig. Men zegt dat in de nacht de zilverkleurige bladen oplichten in het maanlicht en dat ze zo de nachtelijke wandelaar helpen bij het vinden van zijn/haar pad ( IK heb dát niet gezien)

Maar ook “gewoon” in Nederland zijn prachtige gebieden met mooie varens te zien.
Zoek, vind, kijk en geniet.
bosvarens

Plantenkas

Mijn broer heeft op zijn terrein nogal wat “bijgebouwtjes” staan. De meeste zijn we, op zijn verzoek aan het afbreken.

Eén van die bijgebouwtjes is een plantenkas. Een mooi glazenhuisje waar ik rechtop in kan staan, maar dat vol staat met vijverspullen. Aan de kopse kant zit een deur waardoor je naar binnen kan en dan staan links en rechts gigantische witte bakken, die vol zitten met zooi. Sorry, ik kan het niet mooier zeggen: slangen, filtermateriaal en allerlei andere vijverzooi.

Er is een probleem. De kas staat er al lang en een spannende plant ( wij noemen hem liaan) is er al jaren overheen aan het groeien.
Soms pakt hij (of zij) je beet bij de enkels en kun je je nog maar net staande houden, soms grijpt ze je bij je haar.
Ergens is een ruitje stuk en daar heeft de liaan zich naar binnen gewrongen.

De witte bakken kunnen NIET door de deur.
Er moet een mogelijkheid zijn om met klemmetjes en ander spannend klemmateriaal de voorwand van de kas gedeeltelijk te verwijderen en de bakken uit de kas te halen, zegt mijn broer. Daartoe moet eerst gesnoeid worden, spullen ervoor weggezet en gekeken welke klemmetjes weggehaald dienden te worden om een gedeelte van de kas HEEL te verplaatsen. Het gaat NIET als gedacht, maar een stukje kas kan worden weggenomen en de bakken eruit.

De GFT bak is vol met de slingerplant en de 6 kub container gaat vol met de witte bakken met allerlei “zooi”. Er wordt een bladzuiger en een bladblazer gevonden.
De “jongens” hebben na hun precaire werkje met glas en kas wel zin in iets “stoerders” dus wordt er gezogen en geblazen en wordt de hele kas brandschoon en mooi; je zou er zo in gaan wonen.

plantenkas

Na zo’n klus is het moeilijk overschakelen.
Toch doen we het. We gaan even rustig zitten.
Mijn broer ligt in bed en wij zitten er omheen te “werken” en te kletsen
Er zijn nog (heel veel) ordners met plastic mappen die geleegd moeten worden.
We pakken allemaal een map en gaan legen.
We hebben na een tijdje alle vier een doos met papier en één doos in het midden met plastic hoesjes.
We lachen en hebben ook ernstige gesprekken, maar onze handen staan niet stil.
De volgende dag worden meer dan 15 dozen papieren naar het milieu-eiland gebracht en de oranje bak zit vol met plastic mapjes en ook de kringloopwinkel krijgt een doos met keurige plastic mapjes

We zijn weer goed bezig geweest, zegt ook mijn broer.

De naam David

Op 8 mei schreef ik al een blog over een eponiem; een voorwerp of handeling naar een persoon genoemd. Vandaag kwam ik een persoon tegen, na wie heel wat “dingen” zijn genoemd.

De Franse pater David.
(David is een Hebreeuwse naam en betekent dierbaar)

Deze pater Armand David (1826-1900) was een pater in de orde van de Lazaristen en tevens plant- en dierkundige.
De pater is, kort na zijn wijding naar China, Beijjing gestuurd en daar deed hij de meeste van zijn zoölogische en plantenkundige ontdekkingen.

Ik kende hem al wel, want als je ooit in het natuurpark Lelystad (Oostvaardersplassen) bent geweest en de Pater Davidsherten gezien hebt en het bordje met hun verhaal erbij gelezen hebt, vergeet je ze nooit meer. Ze komen in het wild niet meer voor en wereldwijd leven er nog maar omstreeks 1400.

paterDavid

De pater “ontdekte” behalve het naar hem genoemde hert ook Davidia involucrata = de vaantjesboom.

Hij beschreef 9 soorten “nieuwe” vogels, waaronder de Pére Davids nachtegaal.
Sinds vandaag weet ik dat ook mijn favoriete bloemenstruik naar hem genoemd is.
Ik kende hem alleen maar als Buddleja, maar hij blijkt voluit Buddleja davidii te heten.

Ik las, op een natuurkalender dat we ook de reuzepanda aan deze Pater te danken hebben. Ik keek het even op internet na en daar stond in Wikipedia (die, ja) dat Pater David de soortauteur is van de reuzenpanda!!! (Mij zegt zo’n zin niets)

Donatie

Mijn broer heeft veel bewaard.
Nu hij gaat sterven wil hij dat alles weggaat.
Dus we ruimen nú voor hem op en gooien,brengen en geven weg.
Ik schreef hier al eerdere blogs over.

Afgelopen week kwam zijn stenenverzameling aan de orde. Een bepaald aantal stenen, die hij zelf heeft uitgezocht moeten naar een bepaalde dame.
De rest is niet zo mooi meer en “kan wel weg” om met zijn woorden te spreken.
Hij en ik zijn niet voor niets broer en zus; we kunnen allebei slecht dingen weggooien.
Dus ik vraag of ik het weg mag geven. Dat moet ik zelf weten.

In Nederland zijn verschillende geologische musea.
In één ben ik vroeger (als “juf”) met een schoolklas geweest, het was een klein, vriendelijk museum, waar bij het verlaten van het museum alle kinderen een steen meekregen. De kinderen waren woest enthousiast.
Dát museum bel ik op en ik vraag of ik stenen kan doneren.
Dat kan, als ik een afstandsformulier onderteken.
Dat is, zo legt de dame aan de telefoon uit, tégen het geval ik, of een ander familielid, later iets wil komen terugeisen.

Het is niet zeker dat de stenen tentoongesteld gelegd worden, de stenen kunnen ook in depot komen, of in stukjes gehakt worden voor de bezoekende kinderen, óf verkocht worden aan bezoekers.
Ik vind het allemaal best, áls er maar iets mee gedaan wordt en ze niet de container ingaan, want dáár heeft mijn broer ze niet voor verzameld.

Ik onderteken iets, waar niet IK, maar broer al afstand van heeft gedaan.

Druppels in de vijver en…

De vissen uit onze vijver komen, voor zover het koi’s zijn, bij mijn broer vandaan.
Hij heeft een vijver van zo’n 30.000 liter met vissen waarvan de grootste, een steur, meer dan 1.50 lang is.

Bij hem in de buurt zit een bedrijf dat vijvers over de hele wereld aan legt. De eigenaar zit elke zaterdag in zijn zaak om advies te geven. Van heinde en ver komen mensen om advies te vragen over vijveraanleg, aanschaf vissen, voer, verlichting en ornamenten.
Er is koffie en thee en een lange tafel met bladen waar je aangenaam achter kunt verpozen als je wachten moet.
Wachten moet je vaak op die zaterdagen want het is vaak héél druk en hij neemt voor iedereen de tijd.

Mijn broer komt al jaren bij hem, schaft er zijn vissen, verlichting en ornamenten aan en de “vijverman” zoals hij bij ons heet, komt bij hem ook wel aan huis als er een vis ziek is.

Nu is mijn broer (ernstig) ziek, maar ook een paar van zijn vissen.
De vijverman is gebeld en hem is verteld wat er aan de hand is, zowel met mijn broer als met de vissen.
Als wij een paar dagen bij mijn broer zijn komt de vijverman binnen met een grote fles en een klein flesje (de voordeur staat bij mooi weer altijd “los”)
De grote verpakking is voor de vissen, hij vertelt hoeveel druppels en hoe vaak en ook wanneer het euvel, bij de vissen, over moet zijn.
Dan gaat hij over op mijn broer.

Eerst dacht ik, omdat het in dialect gaat, dat ik het verkeerd begrepen had, maar dat blijkt niet zo te zijn: De vijverman heeft een drankje voor mijn broer meegenomen. Het is wietolie, vrij verkrijgbaar en tegen de pijn. Maximaal 15 druppels per dag.

Mijn broer wordt niet meer beter, sterker nog hij zal niet lang meer leven.
Alles wat hem kan helpen de pijn te verdragen valt te proberen.
Ook de huisarts is het daarmee eens, als hij de volgende dag de wietolie laat zien en het aan hem vraagt.

De vijverman kwam op huisbezoek voor vissen en broer!