Niet echt een sieradenmens, maar wel ontzettend veel armbanden en kettinkjes omdat ik het leuk vind om stuk te knippen, te rijgen en zo iets anders te creëren. Ook vind ik het leuk om kleur bij kleur te dragen. Dus bepaalde armbanden bij een bepaalde kleur trui of broek.
“Echt waardevolle sieraden” heb ik niet veel, het meeste zijn kraaltjes of zilveren hangertjes Een trouwring en een gouden slavenarmband ( gekregen voor mijn eindexamen) en geërfde gouden oorknopjes zijn de enige ECHTE sieraden.
Tot voor kort.
Ik kreeg nóg een gouden slaven armband van iemand wiens vrouw reeds lang geleden overleden is; hij had de armband nog bewaard.
Het was exact dezelfde armband als degene die ik al had.
Het stond best leuk, 2 van die armbanden naast elkaar en ik  aanvaardde en bedankte  het geschenk

 

Vandaag heb ik een kakikleurige capri aan met een bijpassend T-shirt met een gouddraadje. Daar staan die 2 armbanden leuk bij.
Dus voor de eerste keer draag ik het stel.

 
Vanmiddag om 3 uur ontdek ik dat ik er één kwijt ben. Mijn hart klopt in mijn keel.
Ik, die nooit één kralenarbandje of nephangertje kwijt bent, ben een echt ( en net gekregen) sieraad kwijt.

Ik ga na wat ik vandaag gedaan heb en ook al weet ik dat de kans zo goed als nihil is dat de armband gevonden is, ga ik terug naar de supermarkt en 2 andere winkels waar ik in de loop van de dag geweest ben.
NADA.
Onder het fietsen kijk ik op de grond om te zien of er iets glimt.
NADA.
Ik heb in de tuin gewerkt, dus ik kijk in en onder struikjes.
NADA.
Ik heb de, door manlief, geknipte heg opgeveegd en in de GFT bak gedaan, dus ik leeg de groensnippers ALLEMAAL in een andere bak en gooi de takjes handje voor handje weer over.
NADA
Ik word moedeloos en vrees dat WEG ook echt WEG is,.
Iemand heeft me iets gegeven, vond dat ik het WAARD was.
Niet dus.

Niet het sieraad dat ik kwijt ben,  veroorzaakt verdriet, maar het vertrouwen dat ik beschaamd heb.