Maand: januari 2018

“Lege” vriendschap

In 2001 werd het “verdiepte” winkelcentrum Amicitia aan de Stadsring in Amersfoort geopend. Het winkelcentrum geeft nu een droef aanzien; er staat nogal wat winkelpanden leeg en het mist een grote “trekker”.
Amicitia Food Village, (een aantal doorgebroken winkelpanden) werd geopend in december 2015. Het zou dé grote trekker moeten worden; één locatie met vele eetmogelijkheden en 2 bars.
Helaas het mocht niet zo zijn, 6 maanden na de opening werd deze foodhall failliet verklaard.
In juli 2017 kwam er in de media een bericht dat een ondernemer in de lege winkelpanden een pannenkoekparadijs voor kinderen wilde openen, dát zou een trekker kunnen zijn om het, in de volksmond “koopgoot” genoemde winkelcentrum weer nieuw leven in te blazen. Ik kan nu nergens vinden of dit idee nog meespeelt of al van tafel is geveegd.

Kentucky Fried Chicken (KFC), aan de buitenkant van het winkelcentrum gelegen is er vanaf het begin  gevestigd en loopt goed. (Samen met de toenmalige huurders Ziengs ,(schoenen) Perry Sport en Oil-Vinegar hebben zij ooit, tot de Hoge Raad toe, geprobeerd huurverlaging af te dwingen; het is niet gelukt.)

Gisteren kwam ik weer eens in Amersfoort, een mooi stadje met een prachtig plein (Hof) met horeca gelegenheden; het leukste straatje van Amersfoort ( Krommestraat); dé winkelstraat, de langste straat (ca 470 meter) binnen de stadsmuren (Langestraat); de mooie grachtjes én de strategisch gelegen parkeergarages.

Uit de Koestraat parkeergarage gekomen liep ik door de “koopgoot”, gewoon om weer eens te kijken hoe het ermee stond. Je hoeft er namelijk niet doorheen om ergens heen te gaan, wat misschien ook één van de redenen is dat er weinig mensen komen.
Een triestere aanblik zie je in Amersfoort nergens.
Amiticia is Latijn en betekent Vriendschap. Ik denk dat geen Amersfoorter en géén toerist (zoals ik) vriendschap gesloten heeft met dit winkelcentrum.
Triest

Week van de euthanasie (10-17 febr.)

De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVL) is op 23 februari 1973 opgericht en heeft inmiddels 166.000 leden. Het is een vereniging die “er is voor iedereen die waardig wil sterven”. Deze vereniging organiseert jaarlijks de
                                                      Week van de Euthanasie
Er worden dan discussies gevoerd en een film bekeken. Dit alles om meer informatie te geven én te debatteren over een vrijwillig gekozen levenseinde.

In Engeland ben ik, als Nederlander, aangevallen op onze Hollande euthanasiewet (in werking getreden 1.4.2002) Wij Nederlanders, zouden het mensen het sterven té makkelijk maken. Ik heb zelf zowel een actieve als een passieve euthanasie meegemaakt. In beide gevallen was er sprake van medische ongeneeslijkheid en ondragelijk lijden en er is in allebei de gevallen niets “makkelijk” gegaan. Er werd met de patiënten en hun naasten gesproken, alle mogelijkheden werden besproken en toen er echt niets medisch meer mogelijk was, werd uiteindelijk  de euthanasie mogelijk gemaakt. Dit speelde zich eind jaren ’90 af.

10 tot 17 februari: Een jongerensymposium(10/2) een bijeenkomst rond de film” ’t Is mooi geweest” (15/2) en een discussiebijeenkomst met als thema “Help, mijn moeder wil euthanasie”(13/2)

[ Voor meer informatie: https://www.nvve.nl/weekvan%5D

 

 

Nationale vogeltelling

Dit weekend hield Vogelbescherming Nederland voor de 15e keer een tuinvogeltelling. Al jaren zit ik een half uurtje per jaar voor het raam en tel de vogels in mijn voor- of achtertuin.
Er hangen altijd vetbollen en/of potten vogelpindakaas plus de raambol in de winter in de tuin, dus meestal hebben we aan vogels we geen gebrek.
Het advies van de vogelbescherming is om ’s morgens te tellen, dan zijn de vogels het meest actief, “voedingsgericht”. Dus ook dit jaar zat ik  ‘s morgens weer met lijstje en potlood klaar voor het raam. Helaas, dit jaar een vrij stil halfuurtje: Er scharrelde een merel tussen de blaadjes en er zaten afwisselend een pimpel– en een koolmees op de vetbol. Waar waren de (huis)mussen, vorig jaar landelijk nog op 1?Dit jaar in “mijn”halfuurtje geen één gezien.
vlaamsegaaiGelukkig kwamen er nog 2 Vlaamse gaaien*) in de tuin: de één mocht van de ander niet op de bol zitten, dus vloog de één én de ander weg.

Verleden jaar werden er 946.491 vogels geteld! (61.278 tellingen)

*) Ik zag dat in de top 25 van dit jaar de Vlaamse gaai helemaal niet voorkomt!!

 

 

Midsummer murders

Op BBC first is de detective Midsummer Murders tegenwoordig weer geprogammeerd. Een tv serie die in 1997 voor het eerst werd uitgezonden door ITV (commerciële zender Engeland)*

Midsummer is een fictief graafschap in Engeland met plaatsen als Badger’s Drift, Causton en Midsummer Mallow. De opnames van deze detective spelen zich in het echt in Buckinghamshire en Oxfordshire af. Voor de echte fans van de serie zijn er daar routes uitgeschreven die langs bekende “Midsummer murder” plekken voeren, met overnachtingen langs de route en wandelingen in de dorpen.

pub_3

Wie van het Engelse landschap, de dorpjes, Engelse cottages met “hanging baskets”, pubs met houten picknick tafels voor de deur en het “trage” leven op het Engelse platteland houdt, kán alleen maar van deze serie houden.
81 afleveringen speelde John Nettles de hoofdrol van DCI Barnaby met Jane Wymark (zijn vrouw) en Laura Howard (zijn dochter) Zij verlieten alle drie de serie gelijk in 2010.
Als assistent (DC) van Barnaby zijn er verschillende acteurs geweest, te beginnen met Daniël Casey als Troy.
Na John Nettles (tot 2010) werd Neil Dudgeon DCI Barnaby, in de serie de neef van de inspecteur met dezelfde naam.

De uitzendrechten van deze serie werden in 220 landen verkocht.
Een aanrader als u van het Engelse landleven houdt óf een moord opgelost wilt zien.

*)*) in 2004 voor het eerst op de Ned. t.v.
 

 

Nacht

hierogliefen nut

In vroegere jaren leerde ik een, niet zo net, liedje over de nacht:

Het was nacht,
stikdonkere nacht
en de Filistijnen kwamen
en ze scheten op de ramen
en het was nacht, stikdonkere nacht

En dan weer van voren af aan. Dáár kon je, na een paar herhalingen, volwassenen (toen) wel gek mee krijgen.
Er zijn ook tal van nette liedjes over de nacht, popsongs (Let’s spend the night together) of religieuze  liederen (stille Nacht, heilige Nacht).

Wat is de nacht eigenlijk? Waar komt de naam “nacht” vandaan?

De nacht is het tegenovergestelde van de dag of “een periode waarin het donker is”.
In Nederland is het bijna nergens ‘s nachts helemaal pikkedonker (pik, hier van pek, zwart=donker) In Afrika, Mauritanië waar ik ooit in de woestijn kampeerde, waren echt zwarte nachten. Zonder “bijlichten”, geen steden of dorpen met lantaarnpalen of huisjes met verlichte ramen, zag ik miljoenen twinkelende lichtjes, hoog aan het firmament.

De oorsprong van ons woord  NACHT, het Franse woord NUIT, het Engelse NIGHT, het Italiaanse NOTTE,  komt af van de Egyptische godin Nut (ook wel Noet).*)
Zij slikte, zo vertelt de mythe, s avonds de zon in. De zon verbleef dan ‘s nachts in haar en ’s morgens werd hij weer uit haar schoot geboren.
Hierboven staat, in hiërogliefen Noet geschreven

*)getrouwd met haar broer Geb (aardgod) ; samen hadden ze 5 kinderen: Osiris, Isis, Seth, Nephthys en Horus

Tekort aan mannen

zeeschildpadEen familielid van me zit momenteel in Australië en appt af en toe haar belevenissen aan de andere kant van de wereld.
Eén van de hoogtepunten van haar reis tot nu toe, was het zwemmen met een zeeschildpad. Op de foto zag ik niet hoe groot zo’n zeeschildpad eigenlijk is, dus stuurde ze een foto van de schildpad mét haar voet erbij. Dán zie je de grootte van deze afstammeling van de dinosaurus
(die 200 miljoen jaar geleden leefde)

Op 27 januari jl. stond er een artikel in de Volkskrant over deze zeeschildpadden, die zwemmen bij het Groot Barrièrerif (het grootste koraalrif ter wereld)
Een verontrustend artikel, want als het zo doorgaat kan het zijn dat deze zeeschildpadden met uitsterven bedreigd worden. Er worden daar namelijk bijna alleen nog maar vrouwelijke schildpadden geboren. (onderzoek toont aan dat 99% van de jonge groene zeeschildpadden op het noordelijk rif vrouwelijk is)

Australische en Amerikaanse wetenschappers wijten dit aan de stijgende temperaturen van het zand waarin de schildpadden hun eitjes leggen. De omgevingstemperatuur tijdens het broeden, bepaalt namelijk het geslacht van deze schildpaddenbaby’s (koelere temperatuur = mannelijke schildpaddenbaby’s)
De opwarming van de aarde, die deze warme zandtemperatuur tot gevolg heeft, zorgt ervoor dat er een scheve verhouding mannetjes/vrouwtjes zeeschildpadden ontstaan is.

Eén mannetjesschildpad kan natuurlijk meerdere vrouwtjes bevruchten, maar als de verhouding erg scheef wordt, gaat het voor de vrouwtjes moeilijker worden om aan een mannelijke partner te komen, plus dat door het kleine aantal parende mannetjes, de genetische variatie geringer wordt.

Ik appte dit naar mijn “correspondente ter plaatse”, zij schreef dat er daar al speciale programma’s zijn om meer mannelijke schildpadden geboren te laten worden.
Dat klinkt hoopgevend. Ook toekomstige generaties mensenkinderen kunnen dan de ervaring om deze vegetariër in de natuur te zien zwemmen of zelfs mét hem (of haar) te zwemmen, hebben.

Een “therapeutische” schoenmaker

De dichtstbijzijnde schoenmaker is, om het eufemistisch te zeggen, geen vrolijke Frans; hij heeft een ietwat sombere kijk op de wereld en is, als ik eerlijk ben, ook niet echt klantvriendelijk; wel erg goed in zijn vak. Bovendien is hij de enige schoenmaker in de buurt.

Als ik mijn, nooit erg dure, schoenen ter reparatie aanbiedt, kijkt hij altijd bedenkelijk. “Dat gaat…. euro kosten” probeert mij af te schrikken of “nauwelijks de moeite van reparatie waard” Maar aangezien ik voeten heb die maar zelden schoenen verdragen, laat ik de “goeie” tot in het oneindige maken. Het weerhoudt de schoenmaker niet bedenkelijk te kijken en opmerkingen maken, ook al heb ik het hem eens uitgelegd.

Vandaag vroeg ik of hij ringetje in een ceintuur waar een gat “uitgelubberd” was wilde slaan. Hij keek bedenkelijk (voor zover niet nieuws onder de zon) “Het gat is te groot, zo’n groot ringetje heb ik niet”. Hij schoof de ceintuur over de toonbank weer naar me toe. Zo makkelijk gaf ik niet op. “De ceintuur heeft emotionele waarde”. De schoenmaker was in een pratende bui (nooit eerder meegemaakt, maar misschien had ik hem ook nooit eerder de kans gegeven) “O, gaan we op die toer, dan zul je wel een heel huis met van die.. spullen hebben?” Hij zei nog net geen TROEP!
Hij had ( een beetje) gelijk. Ik kan moeilijk afscheid nemen van spullen die ik van een bijzonder lief persoon heb gekregen, ook al zijn ze (bijna) stuk, oud, verouderd of anderszins. “Ik kan zo moeilijk iets weggooien, kan hij echt niet gemaakt?”
Hij pakte de ceintuur ”Zal IK hem anders weggooien?” Dat leek me een “slimme” oplossing, hoewel het een klein beetje pijn deed. Na mijn knikje liet hij de ceintuur in de prullenbak, die kennelijk onder de toonbank stond, ploffen.
“Ik heb thuis een kamer met alles er in zoals het was, ooit moet ik daar opruimen, alles bekijken voor ik het weg kan gooien. Als ik het doe, huur ik een container en flikker er alles in” vertrouwde hij me toe. Het één klonk mij tegenstrijdig met het ander: alles bekijken en alles erin “flikkeren”, maar het gaf me een kijkje in de psyche van de schoenmaker: grote mond; klein hartje. Hij was nog niet aan het opruimen van die kamer toe. Wat bij mij meteen de, niet gestelde,  vraag opwierp: van wie was die gesloten kamer, was die persoon dood, uit huis, of…..
Er kwam een nieuwe klant de winkel binnen. “Dank voor het doorhakken van mijn emotionele knoop” zie ik en verliet de winkel.
Ik zag nog net hoe hij zijn ene wenkbrauw optrok vóór hij tegen de nieuw binnengekomen klant zei: ”En?”

Lokaal betrokken

De supermarkt waar ik de meeste boodschappen doe is “lokaal betrokken”.
Er was een tijd dat er allerlei dozen stonden met een gleuf. Allemaal beplakt met de naam van een sport- zang-toneel- of ander soort (lokale) vereniging.
Als klant kon je dan een keuze maken welke club je wilde steunen en in dié doos je kassabonnetje doen. Na een bepaalde periode werden de bedragen van de kassabonnetjes opgeteld en kregen de verenigingen een bepaald percentage van de opgetelde kassabonnetjes.

Aan het eind van elk jaar kun je zegels ( elke € 10,- één zegel) sparen voor een boodschappenpakket t.w. € 50,- . Als je niet mee wilt doen aan deze actie óf al genoeg zegels geplakt hebt voor je pakket, kun je de zegels in een doos met gleuf doen.
De zegels worden dan geteld en de boodschappenpakketten die daaruit komen gaan  bv naar de Voedselbank. Er hangt een overzichtje bij de doos.
De actie loopt nog tot 27 januari, maar nu zijn er al 140 boodschappenpakketten bij elkaar gespaard voor het goede doel!

Wat me ook erg aanspreekt is de perspexbak naast de flessenteruggeefautomaat.
Oók een bak met een gleuf. Je kunt er je statiegeldbonnetje indoen, dat geld gaat dan, in plaats van je eigen portemonnee naar een goed doel, waarvan folders in een standaardje erbij staan. Goed bezig: PLUS

De 8 bergen (P.Cognetti)

de 8 bergenMet sommige landen “heb je wat” en met sommige landen niet.
Dat kan met vroegere ervaringen te maken hebben, het kan ook totaal ongefundeerd gevoel zijn. Zo zijn Italië en Spanje landen “waar ik niets mee heb” (Ooit in Barcelona geweest, verbleef in Girona,  geweldige mooie plaats, fijne tijd gehad, dus waarom niet “ergens” anders Spanje kijken?)
Een lange inleiding om te vertellen dat ik dus geen Italiaans (vertaald) boek zou kopen. Ik kreeg “De acht bergen” en legde het op de stapel “nog te lezen boeken” Gisteren begon ik er aan en vandaag heb ik het uit.

Het boek gaat over een vriendschap tussen twee jongens en speelt zich grotendeels in de Italiaanse Alpen af . De natuur speelt een grote rol.
Een “traag” boek, waar geen “actie” in zit.
De hoofdrolspelers :
De vaderfiguur: niet gelukkig met het stadse leven(Milaan); competitief, het eerste boven willen zijn, alle toppen beklommen willen hebben;
De zoon: zich vrij in de natuur voelend, maar aan hoogteziekte lijdend en zich letterlijk met zijn vader omhoog slepend,  als klimtochten boven de 2000 meter komen;
De vriend, die in de bergen geboren is en geen ander leven kent.
De vrouwen in het boek zijn sterke vrouwen, de één zelden sprekend (moeder van de vriend), de ander altijd de harmonie bewarend (moeder hoofdfiguur) en de zich een eigen-weg-banende vrouw van de vriend

Het boek neemt je mee de “hoogte” in.
Het brengt mij persoonlijk ook terug naar mijn kinderjaren toen ik met mijn ouders in Oostenrijk “klom” en in een logboek in een berghut mijn naam mocht zetten. (Ik bleek, op die hoogte, het eerste kind onder de 10 jaar daar te zijn.)
Het boek gaat, in mijn ogen ook over verwachtingen, of liever over het NIET hebben van verwachtingen. De vader had zich het leven anders bedacht, de zoon en de vriend laten zich tot een bepaald punt “met de stroom meedrijven” (go with the flow) Ook in hun leven komt er een moment van bewuste keuze maken. De keuzes van de beide jongens kan ik niet beschrijven, dat zou de loop van het boek “verraden”, maar het zijn geen spectaculaire keuzes. Zoals, behalve misschien het beschrijven van de natuur, niets spectaculair is in dit boek. En juist dat maakt het boek zo bijzonder; zonder hoogte- of dieptepunten, het schept geen verwachtingen van hoe het zal aflopen, het neemt je mee in het leven van 3 anderen, “gewone” mensen op een prachtige plek in de Italiaanse Alpen.