Litteken

Een litteken is een zichtbare afwijking, meestal van de huid, die resteert na genezing van een wond. Bij genezing van een wond wordt de verbroken continuïteit van het orgaan hersteld door vorming van bindweefsel. Littekens hoeven echter niet permanent te zijn.

Eén permanent litteken hebben we allemaal!
De navel, dat is het litteken dat achterblijft na het verdrogen van de navelstreng.
Nadat (het stukje dat na het doorknippen van) de navelstreng verdroogd en afgevallen is,
heeft het geen medische functie meer.
Ik heb wel eens gehoord van medisch ingrijpen om een litteken te verwijderen, maar bij mijn weten is er niemand die zijn/haar navel heeft laten verwijderen.

Als je, bij mooi weer, op een strand loopt of bij een zwembad bent en je zou erop letten, kun je zien dat er veel verschillende navels zijn.
Onlangs las ik dat er 4 “basisvormen” van navels zijn: een innie, een outie, een knoop en een bolletje.

Ook las ik dat er nog steeds door mensen (knappe koppen) gediscussieerd wordt over het feit of Adam, de (veronderstelde) eerste mens nu wel of niet een navel had.
Had hij wél een navel dan was hij DUS geboren uit een mens, en NIET de eerste mens.*)

We kennen in Nederland de uitdrukking navelstaren (erg met jezelf bezig zijn), dat deze uitdrukking van een (in de 13e eeuw in het vroegere Oost Romeinse Rijk ontstane) meditatietechniek afstamt wist ik niet.

Wél heb ik wel eens van de navel van de wereld gehoord. Nu ik op wilde zoeken wáár dat is kom ik er achter dat verschillende culturen verschillende plekken ter wereld “de navel van de wereld” noemen. Er is dus niet één plek aan te wijzen.
Detail fresco van Michelangelo rond 1500: de schepping van Adam (mét navel)

*) sommige schilders hebben Adam afgebeeld mét een vijgenblad, niet alleen voor zijn geslachtsdeel maar ook voor zijn navel (om de discussie uit de weg te gaan?)

Verre familie in de Tweede Wereld Oorlog

Weer ben ik op internet bezig gegevens over mijn en mijn lief’s familie te achterhalen. Ik “waaier” behoorlijk ver uit (Ben niet alleen in rechte lijn bezig, maar betrek ook bv. een broer van een opa en diens familie) Het gaat me niet alleen om familie, maar ook om een tijdsbeeld. Ik vind de meest bijzondere sites.

Gisteren stuitte ik op een gedigitaliseerd document “Overzicht van predikanten die Joden hielpen”.
Daar stonden (verre) familieleden van mijn man op.
De ene (predikant) had geholpen bij het onderduikadressen vinden voor Joodse kinderen en de ander, zijn zusje, die lerares was “verzorgde” Joodse onderduikkinderen.
Zij heeft het helaas met haar leven moeten bekopen. Ze werd opgepakt en overleed in 1945 in concentratiekamp Ravensbrück.*) ze is maar 32 jaar geworden.

Ik kom er steeds meer achter hoe geweldig het is dat er zoveel documenten gedigitaliseerd zijn én dus algemeen toegankelijk.
De documenten,zoals hier boven zou anders “zomaar” verloren kunnen gaan, of ergens opgeslagen liggen en voor bijna niemand toegankelijk.

Ik kwam er ook achter dat er een digitaal Joods Monument is, waarop ook de naam van deze lerares staat**)

Weer maakte ik kennis met een bijzonder stukje geschiedenis, van niet eens zo heel lang geleden

*) Tussen 1939 en 1945 werden daar 132.000 vrouwen en kinderen;20.000 mannen en 1000 vrouwelijke tieners als gevangene geregistreerd

**)Het Joods online Monument gedenkt de meer dan 104.000 personen die in Nederland als jood werden vervolgd en de holocaust niet overleefden. Ieder slachtoffer wordt herdacht met een persoonlijke pagina.

Waargebeurd

Een jong stel (mét dreumes) heeft een te koop staand huis bezichtigd.
Ze lopen daarna mét de makelaar naar hun auto en spreken af die avond een bod uit te brengen.
Ze doen het bod. Even daarna doet een andere stel een iets hoger bod.
De makelaar belt het eerste stel.
Het jonge stel met dreumes gaat mee met het bedrag dat het andere stel heeft geboden en….mogen het huis kopen.

Nadat het voorlopig koopcontract getekend is, gaan ze mét de makelaar nog even naar het huis.
Hij brengt ze na een rondje door het huis, wéér naar hun auto.
Vlakbij hun auto zegt hij ”Voor ik het vergeet” hij haalt een briefje uit zijn zak.
“De dame die hier woonde had nogal wat katten, ze heeft ze in de tuin begraven.
Ze wilde ze niet laten liggen en heeft ze proberen op te graven, maar kon ze niet vinden.
Ze vraagt of, als u iets aan de tuin gaat doen en u komt ze tegen, u ze op wil graven en bij haar wil brengen.
Hier heeft u haar adres”. Hij geeft haar het briefje met het adres.
(Dit alles NA het getekende voorlopige koopcontract)

Het stel is vreselijk blij met hun nieuwe huis.
Ze wonen er nu min of meer; zijn nog wel druk aan het werk met hulp van veel familieleden.
De tuin komt voorlopig niet aan de beurt; er zijn nog teveel dingen in huis die gebeuren moeten.
Tegen het werk aan de tuin zien ze “een beetje” op. Plantjes in de tuin zetten terwijl je kattenlijkjes tegen kan komen…… dat is niet wat ze willen.
Die kattenlijkjes dan opgraven en naar de vroegere eigenaresse brengen is hélemaal niet wat ze willen.

Een, in mijn ogen absurd verzoek, waar ze, zo zei ze me, waarschijnlijk geen gehoor aan zullen geven.

Zoeken – vinden – verder zoeken- verbijstering

Op internet speuren geeft mij nogal eens ergernis.
Het gaat niet snel genoeg;
ik heb teveel een resultaten (zoals nu: 1.980.000 in 0,67 seconden);
ik moet advertenties zien vóór ik kan lezen wat ik nodig heb of
ik moet lid worden (betalen) vóór ik iets in kan zien.
Kortom ik zit vaak achter mijn laptop te mopperen.

De positieve kant van het zoeken op internet is dat je (bijna) ALLES kan vinden, als je maar de juist zoekopdrachten geeft en geduld hebt om het uit een heleboel tinnef te filteren.

Gisteren was ik weer verbijsterd over het verhaal dat ik gevonden heb.
Aanvankelijk “alleen” door een sterfdatum op te zoeken van een (ver) familielid van mijn man.

hansa
Ik vond de sterfdatum en las daarbij dat na zijn overlijden, zijn vrouw met hun 2 kinderen is is vertrokken uit Danzig *)op 28 januari 1945 met het schip de Hansa.

Voor de “gein” zoek ik dat schip op en ik vind ” From September 1944 to May 1945 she participated in the, Baltic sea Evacuations transporting over 12000 soldiers and civilians at a time. The Hansa was the last ship, which escaped from Hela.

Ik weet verschillende dingen niet, over de Baltic Sea Evacuations en wat is Hela?
Dus ik zoek verder. Eerst op de Baltic Sea Evacuations: dan kom ik op operatie Hannibal.
Operation Hannibal was a German naval operation involving the evacuation by sea of German troops and civilians from East Prussia, and the Polish corridor from mid-January to May 1945 as the Red Arme advanced during the East Prussian and East Pomeranian offensives and subsidiary operations.
Mijn mans vroegere verre familielid (overleden in 1992 op de leeftijd van 101!) was dus geëvacueerd met dit schip naar Hela

Ik zoek verder naar Hela **), dat is Pools, in het Duits heet het Hel.
Het is een 35 km lang zandschiereiland in het noorden van Polen
Hel heeft tot meerdere landen behoord Na de deling van Polen is het door Pruisen geannexeerd. Na de Eerste Wereldoorlog werd Hel, als resultaat van de vrede van Versailles aan Polen toegekend.

Er werden daar dus 12.000 mensen naar toe geëvacueerd, van daar moesten ze verder. Hoe?
Verder ze afgehaald, gingen ze lopen?
Dát vertelt het verhaal niet.

Wel vind ik het familielid weer; op 2.3.45 zog Sie nach Oldenburg
Dan Oldenburg maar opzoeken: De binnenstad is oud: uit de 13^e eeuw, het ligt in Nedersaksen; het was tot en met 2004 de hoofdstad van de regio Weser-Ems.

Was ze op het schiereiland van boord gegaan, gaan lopen of wat dan ook om op 2 maart naar Oldenburg te gaan? Of was ze al die tijd aan boord gebleven? Voer het schip met evacuees heen en weer?

Ze was arts :Kinder- en vrouwenarts.
Ik vond dat ze schiffsärtzin op de Hansa was geweest. Een heel kort periode: van 28 januari tot uiterlijk 2 maart, dan “duikt” ze immers weer op in Oldenburg!

Er zijn nog veel dingen onduidelijk. Toch heb ik een stukje levensverhaal kunnen reconstrueren door allerlei dingen op te zoeken.
Want er is veel digitaal te vinden van iemand die in 1891 geboren is

*)Gdansk= stad in Polen die tot 1945 Danzig heette
Sinds de conferentie van Potsdam in 1945 behoort de Duitse stad bij Polen; de achtergebleven Duitse bevolking werd na enkele jaren internering vrijwel volledig verdreven.

**)De naam van het schiereiland komt waarschijnlijk van oud-Poolse woord “hyl / hel”, wat betekent leeg, zichtbare plaats.

Medium (4)

Na alle “mediumblogs” vandaag de laatste
Ik ben namelijk nog één keer naar een medium gegaan.
Jaren later dan die andere “cyclus” ben ik nog één deze keer (zonder vriendin) alleen naar een mediumsessie gegaan.
Dat was met een groep waar ik meerdere lezingen had gevolgd.
Een bijzonder medium was uitgenodigd en ik was erbij.
Het medium sloot haar ogen, als ze haar ogen opendeed liep ze naar iemand toe; ging ze voor iemand staan en zei dat ze een boodschap van een overledene voor haar/hem had.

Dat gebeurde een paar keer vóór ze voor mij kwam staan. Ze had een boodschap van een onderwijzer voor me. Het zei me niets.
Ik had hem bij zijn overgang begeleid, zei het medium
Ik had echt geen idee waar ze het overhad.
Ze liep bij me weg en ging met een ander aan de slag.
Daarna kwam ze weer terug bij mij.
“Ik weet zeker dat ik bij U moet zijn. Hij wijst me op U”
Ik vond het een beetje gênant aan het worden. “Ik ken echt geen onderwijzer die dood is”
– Denkt u dan eens wat verder weg –
Ik kon denken tot ik een ons woog, maar het zei me echt niets.

Er kwam een koffiepauze. Iedereen praatte met elkaar
Veel mensen waren samen gekomen.
Ik was er alleen.
Het medium kwam op me af. Ze zat er duidelijk mee.
– Ik weet het echt heel zeker – zei ze.
Ik zei dat ik echt diep heb nagedacht maar ik ken géén overleden leraar.
Het medium kijkt naar haar tenen, ze zucht.
“Een lerares wel? “
Ik word opeens héél helder : mijn schoonzusje was onderwijzeres.
-Ja, die wel –
Ze steekt haar hand op om me te laten stil zijn.
“Zo verder? “
Ik knik.

Na de koffiepauze als we allemaal weer gezeten zijn, spreekt ze de zaal toe
“Ik heb een geest verkeerd geïnterpreteerd, ik voelde een “lage” stem, maar het blijkt geen man maar een vrouw te zijn.
Nu praat ze weer tot mij “Ze heeft een boodschap voor u”
Ik wacht af.
“De lerares zegt dat u het GOED gedaan heeft, ze is trots op u” *)
Ze knikt me toe. Tranen lopen over mijn wangen.
Ze knikt naar me en gaat naar een ander.

Wéér weet ik niet wat ik hiervan denken moet.
Het medium was vasthoudend geweest, ze was ervan overtuigd dat de boodschap voor mij was.
En de boodschap WAS voor MIJ.
Dit kon geen “flauwekul” zijn, dit leek echt!

Dit was zeker 10 jaar geleden en ik ben nooit meer naar een medium geweest.
Niet omdat ik er niet in geloof: er is meer tussen hemel en aarde dan we kunnen zien.
Maar omdat ik niet weet WAT ik moet met deze “boodschappen”
Ze slaan me uit het lood, verrijken me niet.

*) Mijn schoonzusje was onderwijzeres en kreeg kanker. Ik heb haar de laatste maanden begeleid, haar specifieke wensen uitgevoerd en haar crematie met haar samen geregeld. Ze zei op haar sterfbed dat ze me zou laten weten of ze tevreden over me was.
Onze jongste zoon had al een eerder teken van haar gezien dat het goed was hoe ik het allemaal geregeld had ( heel bijzonder dat hij iets gezien had dat ik gemist had)
Nu kreeg ik het bericht via een medium van haar zelf. (áls ik het wil geloven)

Medium 3 (ectoplasma*)

Deze keer zijn we (een vriendin en ik) voor een spirituele avond in een chique zaal van een hotel (we betalen ook meer dan bij de duivenclub).In de zaal is een podium, waarop een soort “troon” staat.
Aan weerskanten van het podium staan mannen, die ik herken als veiligheidsmensen (geen V op hun jasje, wel dezelfde soort pakken én houding)
Als we allemaal zitten (geen stoel is onbevrouwd**) komt een kleine vrouw binnen,ze
neemt plaats op de “troon”.
Ik kan slecht leeftijden schatten; ik vermoed dat ze midden vijftig was.
Ze had haar haar strak naar achteren met een hoofdband; zag er uit of ze zich aan het afschminken was. Ze was bijzonder klein van stuk.

Mijn vriendin en ik zaten op de achterste rij. Na een korte inleiding van een andere dame; “Vandaag is, zoals in de aankondiging al stond, de voertaal Engels; wilt u lady X*** niet aanraken en als ze u naar voren vraagt, op de kruk voor haar gaan zitten met uw gezicht naar haar toe; U, publiek wordt gevraagd om hardop te zeggen wat u ziet, de veranderingen in Lady X gelaat; als lady X weer spreekt bent u allen stil”

Ik geef met mijn eigen woorden weer wat de dame zei dat er kan gebeuren: het medium verandert zichtbaar in de overledene uit wiens naam zij spreekt.

Als eerste vraagt ze wie een Henry kent, er gaan vijf vingers omhoog, waaronder de mijne.
Dan vraagt ze aan die vijf mensen wie daarvan Maria heet.
Ik ben de enige, en mag naar voren komen.

Ik had graag eerst gezien wat ik zou kunnen verwachten; nu moet ik de spits afbijten.
De veiligheidsman helpt me het podium op en sist nog in mijn oor: Haar NIET aanraken.
Ik neem plaats op de tabouret met mijn gezicht naar haar toe.
Ze heeft geen rimpels. Na een korte inleiding als zichzelf “wordt ze een ander” die zegt dat ze veel van me houdt.
Uit de zaal hoor ik zeggen: “ze wordt in een man”
Zelf zie ik dat haar gezichtsuitdrukking iets verandert.
Ze zegt (alles in het Engels) ”Ik was er niet vaak, maar je was wel in mijn gedachte”
Ik merk haar stemverandering nu ook op; lager.
Ook iemand in het publiek zegt dat.

Ik weet NU niet meer precies wat ze zei, maar wel dat ik er emotioneel totaal uit het lood van was geslagen.

Hier zat mijn overleden broer en sprak tot me. Hij had het over de emotionele moeite die hij had om zich te hechten en dat het hem speet dat hij nergens diep op inging, terwijl IK dat wel wilde.
Het medium keek me aan en was mijn broer. Ze tuitte haar lippen en ik kuste haar.

O jee, ik mocht haar niet aanraken! De uniformjasjes zeiden en deden niets, maar één van hen begeleidde me daarna van het podium af; de kus was kennelijk het einde van mijn sessie!
Ik kon haar geen hand meer geven of “bedanken”.
Het was een wonder dat mijn benen me droegen, ik “slaapwandelde” naar mijn stoel waar mijn vriendin “heel bijzonder” in mijn oor fluisterde.
Flabbergasted was ik

De volgende vragen van het medium bereikte een Indonesisch meisje (in de twintig schatte ik) die het toneel op mocht komen. Haar moeder (ze leken als 2 druppels water) zat ook in het publiek. Het leek alsof het medium schuine oogjes kreeg, haar gelaatstrekken veranderde. Het medium sprak Engels maar nu met een accent. Het publiek liet weer van zich horen, dat ze ouder leek, rimpels kreeg, een Aziatisch uiterlijk kreeg. De moeder in de zaal riep “O, mijn God het is mijn moeder”
Het meisje op het podium zei vragend “Oma?”

Het was (wederom) een bijzondere avond.
Met mijn vriendin heb ik nog doorgesproken wát er nou eigenlijk gebeurde toen ik op het podium zat. Was het suggestie of veranderde er werkelijk iets in haar gelaat? Ook vanuit de zaal? Mijn vriendin kent mijn broer niet, maar zei wel dat het medium er wat “mannelijker” uitzag toen ik daar zat.
Dat Aziatische uiterlijk hadden we allebei gezien of wilden we dat zien?

Wat bij mij de suggestie vergrootte was dat mijn broer, toen ik nog jong was, naar Engeland geëmigreerd was; hij had een Engelse vrouw (waar we nu nog steeds naar toe gaan) en een Engelse dochter. We spraken altijd Engels.
Alleen als hij, meestal voor zaken, alléén in Nederland was, spraken we Nederlands.

Nogal onder de indruk kwam ik die avond thuis.
“En? Hoe was het “? vroeg mijn lief.
– Ik heb een oud vrouwtje recht op haar mond gekust– viel ik met de deur in huis.
Daarna had ik behoorlijk wat uit te leggen.
( Ik ben geen kus-type, alleen hele goede vrienden en close familie zoen ik, en alleen mijn lief op de mond. Wat bezielde me die avond! Was ik in haar BAN geraakt?
Géén idee. Ik besloot na deze avond de bezoeken aan een medium stop te zetten; ik raakte er in de war van, kon er “verder” niets mee.
Bijzonder was het wel.

*) Teleplasma is een substantie die in de omgeving van een medium kan worden gevormd. Deze substantie is beter bekent onder de naam ectoplasma.
Ectoplasma is soms zichtbaar en tastbaar maar vaak ook niet.
Ectoplasma komt bij de vele vormen van fysiek mediumschap voor.

**) de aanwezigen waren allen vrouwen

***) Het is lang geleden; ik heb haar echte naam niet genoteerd

Medium 2 (Psychometrie)

We zijn weer in het duivenverenigingsgebouw bij een spirituele avond.
Deze keer is het medium een dame.
Als we binnenkomen en betaald hebben vraagt de vrijwilligster achter de tafel of we een voorwerp van een overleden persoon op een grote tafel (met wit tafelkleed) willen neerleggen.
Dáár heb ik niet op gerekend en mijn vriendin ook niet.

Aarzelend schuif ik de zilveren ring van mijn vinger. Hij is me zeer dierbaar, is dat wel veilig die op zo’n tafel neer te leggen? Mijn vriendin pakt een sleutelring uit haar tas. We gaan naast de tafel zitten en lossen zo ons “straks-raakt-het-weg probleem” op; we letten er zelf op!

Het medium wordt aangekondigd en er wordt verteld dat ze, aan de hand van de voorwerpen iets kan vertellen over die overleden persoon (psychometrie)
Het medium loopt naar de tafel en pakt er een voorwerp af, ze concentreert zich en vertelt het een en ander van het voorwerp, daarna vraagt wie dit voorwerp heeft neergelegd en of het klopt.
“Een beetje” zegt de heer van wie de vulpen was.

Mijn vriendin’ s sleutelring komt niet aan de beurt, mijn ring wel.
De ring was eerst van een man, zegt het medium.
Daarna van een vrouw.
De vrouw is familie van degene die hem nu draagt en toch ook weer niet
Het medium vraagt wie de ring heeft ingebracht en als ik mijn hand op steek vraagt ze of IK dat begrijp “familie en toch ook weer niet”. Ja, ik snap het wel.
Maar ik ga er hier NIET op in.
Het medium voelt dat. Ze voelt meer. De vrouw van de ring is heel naar “overgegaan”.
Klopt dat?
Ja dat klopt, nu laat ik iets meer los “Ze is door een auto ongeluk om het leven gekomen, de auto vloog in brand en zij kon er niet uit”
Het medium knikt, ze komt naar me toe en geeft me de ring terug.

Het stukje van familie en toch ook weer niet, klopt.
De ring heb ik geërfd van mijn nichtje; de dochter van mijn oudste broer.
Mijn broer is ooit getrouwd met een vrouw die al kinderen had.
De jongste, een dochter was een jaar of vijf toen mijn broer iets kreeg met haar moeder. Ik ken haar dus al van af die leeftijd.
Ze stierf op 37 jarige leeftijd.

Wederom een bijzondere avond.
Ik weet niet zo goed wat ik met de informatie die ik gekregen heb moet.
Geen idee of de ring ooit van een man is geweest. Hij ziet er niet naar uit, maar het kan natuurlijk wel

Ik ben onder de indruk.
Is dit gokken? Is dit een “weten”?
Ik kom er niet uit.

Medium (zandlezing)

Een vriendin wilde ooit graag een medium bezoeken en vroeg of ik meewilde.
Er was in haar woonplaats een gebouwtje van een duivenvereniging waar één keer in de maand een avond was met een medium.
We zijn er zo’n 5x geweest.

Wat me bijgebleven is zijn de bezoeken waar IK werd uitgenodigd om naar voren te komen.
1. Dat was bij een medium die d.m.v.zandlezing contact had met een overledene;
2. Een bijeenkomst waar een medium aan de hand van psychometrie contact had met een overledene;

Ook heb ik (3) nog een heel bijzondere avond meegemaakt (met een andere vriendin) waarbij een Engels medium, was uitgenodigd die dmv ectoplasma contact met overleden personen kon maken.
(4) Jaren later ben ik nog alléén naar een avond met een medium geweest

Een duivenverenigingsgebouwtje is precies wat je je ervan voorstelt: een kale ruimte met een provisorisch barretje, lange tafels en een heleboel stoelen.
Bij binnenkomst stond er een tafeltje met een vrijwilliger erachter, waar we konden betalen en die desgewenst je adres opschreef (om op de hoogte te worden gehouden van spirituele zaken)*)

De eerste keer was wat onwennig. We namen,toen ons dat gevraagd werd, plaats op de klaargezette stoelen. Er waren ongeveer 25 mensen, meest vrouwen. Vóór ons kwam een meneer staan die vertelde wat voor soort medium hij was en hoe hij te werk ging.
hand
Op de tafel vóór hem stond een bak met nat zand. Hij keek de zaal in, wees iemand aan die naar voren kon komen, zijn of haar hand flink hard in de bak zand moest drukken, zodat hij contact kon maken en “lezen”

Ik werd als 3^de aangewezen. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje lachwekkend, maar ik hield me in en liep naar voren, drukte mijn hand in het natte zand en wachtte af.
Hij liet me de afdruk zien en vroeg of ik de vorm van een soort puntzakje in het zand zag. Die zag ik.
Dat was volgens hem een bos bloemen die ik van iemand van de andere kant kreeg als bedankje
Ik dacht aan niemand speciaal, maar in weerwil van mezelf begon mijn hart te bonzen
Het medium ging verder. De overledene was een man die tegen hem “vertelde” dat hij mij dankbaar was voor het bij elkaar houden van de familie.
Nu stroomde de tranen over mijn wangen!
Hij zei nog meer, maar ik kon de rest niet bevatten en na een tijdje mocht ik weer gaan zitten.
Mijn vriendin vertelde later wat er nog meer gezegd was.
Het was een vreemde gewaarwording.
Had e man contact met mijn pa? Verzon hij?
Hij kon NIET weten, dat onze familie “gebroken” was geweest en ik geprobeerd (en geslaagd was) in het lijmen van die breuk.(zelfs mijn vriendin wist dat niet)

De “geest” zo vulde ik in, was mijn vader; een familieman die het vreselijk gevonden zou hebben dat er (door zijn dood) onenigheid in de familie was gekomen. Ik zou me kunnen voorstellen dat hij blij zou zijn geweest dat ik, nadat de breuk jaren had geduurd, de stoute schoenen had aangetrokken en met beide partijen had gepraat, waardoor het allemaal weer goed gekomen was.

Het was een “aparte” avond waarin nog meer “aparte dingen gebeurde. Een man die boer bleek te zijn drukte ook zijn hand in het zand. Zijn overleden vader waarschuwde hem voor het avontuur dat hij binnenkort aan zou gaan: er zat een risico in.
De man vertelde dat hij binnenkort zou emigreren.

Bijzonder!

*) Dit was allemaal nog vóór het digitale tijdperk

Paranormale geneeswijzen

Ik maakte al jong kennis met andere methodes om “beter” te worden dan een traditionele huisarts. Niet door behandeld te worden maar door bijzondere mensen in mijn omgeving
De buurman die naast mijn geboortehuis woonde was magnetiseur.
Door handoplegging kon hij mensen genezen (werd er gezegd.)
De energie die dat magnetiseren hem dat kostte onttrok hij teveel aan zichzelf waardoor hijzelf niet goed functioneerde. Nú weet ik dat hij waarschijnlijk energetisch leegliep.
Er ging daar iets mis (mijn moeder zei dat hij de verkeerde energie van de patiënt, die hij overnam, niet goed “afsloeg”) waardoor hij bijna altijd, zolang we hem kenden, in een rolstoel zat. (Die rolstoel was een bijzonder vervoermiddel voor die tijd; hij bewoog zichzelf buiten voort in een soort van zijspanbakje dat hij met op en neergaande armbewegingen kon voortbewegen)

Later in mijn leven ging een collega (op kantoor) elke zaterdag naar België om daar een opleiding tot yogadocente te volgen. Van collega’s werden we vriendinnen. Na haar behaalde diploma gaf ze yogales thuis en ontwikkelde zich verder met allerlei cursussen; ze werd uiteindelijk regressie- en reïncarnatietherapeute.
Mijn moeder en ik volgden bij haar ooit een kleurencursus.
In, ik meen 3 avonden, werd ons geleerd hoe kleuren invloed in je leven (kunnen) hebben. Ze vertelde oa dat blauw een rustgevende kleur is. In een blauwe kamer kom je makkelijker tot rust na hectische of geestelijk inspannende momenten.
Toen we verhuisden heb ik de toilet helemaal blauw geschilderd; een kleine rustgevende “kamer” waar we óók tot rust konden komen!
De blauwe w.c. is er nog steeds. Zij, helaas niet meer.

reiki-1 De peuterjuf van onze zoon wilde niet juf blijven tot aan haar middelbare leeftijd en ging een opleiding reiki volgen. Daar had ze “proefpersonen” voor nodig. Daar stonden mensen niet in de rij voor!
Ze vroeg mij (ik kan slecht neen zeggen)
Een korte tijd ben ik naar haar huis gegaan om een halfuurtje of zo “behandeld” te worden.
Ik zat met mijn ogen dicht op een stoel, zij stond achter me. Soms voelde ik haar hand, soms hield ze die boven een lichaamsdeel. Ik moest vertellen wat ik voelde; werd het warm? Kwamen er tintelingen?

Die peuterjuf is, bij mijn weten, niet in reiki doorgegaan.
Het laatste wat ik van haar hoorde is dat ze computeranaliste is geworden..
Kortom nog al wat mensen in het “alternatieve circuit.”

Onmaakbaar

Er gaan wel eens dingen stuk.
Mijn lief is handig. Hij kijkt er naar. Kijkt op internet. Schroeft open en maakt.
Soms niet.

Er zijn repareerders die, voor geld, kunnen herstellen.
Zo zijn we een keer, na telefonisch contact, met een espressomachine naar Wijk bij Duurstede gereden. De afspraak was dat wij de machine én ons 06 nummer afgaven, een mooie wandeling gingen maken en gebeld zouden worden als de machine klaar was.
Helaas.
We waren nog geen paar voetstappen op het wandelpad toen de telefoon ging.
Onmaakbaar.
Wij terug. Man betaalt voor het openmaken-ernaar-kijken-en weten-dat-het-onmaakbaar-is, de overleden machine dáár gelaten en alsnog gaan wandelen.

Deze week gingen er 2 dingen stuk; de melkopschuimer en het strijkijzer.
Van de opschuimer wéét mijn lief dat hij hem niet maken kan: ervaring leerde hem dat.
Het strijkijzer is doorgemeten, opengemaakt en overleden.

Van een melkopschuimer kun je nog denken: dan gaan we terug naar een klopper en een steelpannetje (om niet wéér een melkopschuimer in het milieu te hoeven laten verdwijnen) maar een strijkijzer!!!!
Daar móet een nieuwe komen.
Helaas.
Die kwam er ook.Géén onderzoek vooraf gedaan, goed merk gekocht.
Thuisgekomen en gaan strijken. Het ging goed!
2 jaar garantie!