Mijn lief moet één keer per jaar voor controle bloed laten prikken. Dat kan bij de huisarts, een bloedprikpost of in het ziekenhuis.
Zo niet in Coronatijd: alleen in het ziekenhuis en vooraf  telefonisch een afspraak maken. Dat klinkt simpel, maar dat is het niet.

De eerste keer zijn er, zegt een automatische telefoondame: méér dan 5 wachtenden voor hem; ze adviseert een andere keer terug te bellen. Hij blijft hangen.
Na 5 minuten zijn er nog steeds meer dan 5 wachtenden en hetzelfde advies.
De tweede, derde én 4 keerde keer bellen: dezelfde automatische dame met dezelfde mededeling en hetzelfde advies
Na 3 dagen om allerlei tijdstippen te hebben gebeld: er zijn 5 wachtende vóór U!  (Géén advies)
4, wachtenden, 3, 2,1…. met Machteld!
Mijn lief maakt een afspraak met de, niet-automatische, Machteld voor de volgende dag!

We fietsen naar een apotheek voor iets dat, volgens mijn tandarts alléén bij een apotheek te verkrijgen (tegen betaling!) is. Er staan mensen buiten, keurig op 1,5 m afstand.
De meneer voor me zegt opgelucht te zijn dat er vandaag meerdere apothekers aan het werk zijn, vorige week was er maar één en heeft hij lang moeten wachten.
Op de deur staat dat er maar 2 mensen binnen mogen en die zijn er ook.
Na een tijdje zijn de 2 mensen vóór mij in de rij binnen en mag ik naar binnen als er één uitkomt.
Er is binnen een rood/wit lint gespannen. Ik moet heel ver buigen om mijn briefje af te geven.
Het moet besteld worden en is er pas morgen, wanneer ben ik geboren?
Ik geef eerlijk toe dat ik bij deze apotheek niet ingeschreven sta.
Toch wil ze mijn geboortedatum en schrijft het op een briefje.
???
Ze bestelt het gewenste en morgen kan ik het ophalen.

De volgende dag is de dag dat mijn lief geprikt gaat worden, dus we combineren de gang naar het ziekenhuis mét de apotheek en maken er een medisch middagje van.
We zijn te vroeg, in het ziekenhuis, alle buitenbankjes zijn bezet, dus we zitten beide op een steen, nadat mijn lief zich eerst in een speciaal daarvoor opgezette tent gemeld heeft.
5 Minuten vóór zijn afspraaktijd gaat hij naar binnen.
Ik blijf zitten op mijn steen. Hij is razendsnel weer terug. Dat was het ziekenhuis

Dan nu de apotheek.
We fietsen naar de apotheek. Ik loer naar binnen, er is niemand binnen, dus ik kan zó doorlopen.

Ik vraag mijn bestelling. Er is een beetje “gedoe” maar ik krijg het uiteindelijk wel mee, als ik mijn tandarts een recept laat faxen. De apothekersassistente geeft me een FAXnummer. Ik wist niet dat dat nog kon: faxen!
Ik bel dan en daar mijn tandarts, maar krijg een antwoordapparaat, die kan ik alleen omzeilen als ik op 1 voor NOOD druk! Dat doe ik dus niet.
Dan moet de tandarts het morgen maar faxen; ik soebat en krijg mee.

Onze medische middag is voorbij.
We fietsen naar huis en komen langs een heuphoog korenveld. Vlak erboven vliegen zwaluwen (boeren weersvoorspelling : Vliegen de zwaluwen laag – regen voor vandaag) Een zwarte labrador rent door het veld achter de laagvliegende zwaluwen aan. Natuurlijk niet goed voor het graan en de boer, maar ik moet toch lachen.

We komen droog thuis.