Water. Vreugde en tragiek

Nederland bestaat voor 19 procent uit water*)
Ik woon in een waterrijk gebied.

De enige gegraven rivier in Nederland ligt vlakbij mijn woongebied, is 2,5 kilometer lang en eindigt in het Gooimeer (héél vroeger schijnt op deze plek een zijtak van de Eem gelopen te hebben)

Er zijn ook sloten, waterpartijen en grachtjes

De aanleg van de Afsluitdijk (1927- 1932) maakte een eind aan de Zuiderzee en de naam van het binnendijkse water werd veranderd in IJsselmeer.
Toen het zuidelijke deel van Flevoland werd drooggelegd (1968) ontstonden uit het IJsselmeer de Randmeren, oa. het Gooi- en het Eemmeer

Water lééft.
Het is een bron van leven met vissen, eenden, zwanen, schaatsenrijders, libellen en nog zoveel meer

Dat is ook de reden waarom we een vijver in onze tuin gegraven hebben; er komt mét een vijver leven naar je tuin! Kikkers, salamanders, schaatsrijders en libellen kwamen vanzelf, alleen de vissen brachten wij er in!

Op het Gooimeer zijn altijd zwanen te zien, vaak ook futen en kuifeenden en andere watervogels, maar zwanen zijn er altijd, zomer en winter, s’ morgens en ’s avonds. Je ziet de helder witte vogels op het water dobberen of met hun hoofd onder water en hun achtereind omhoog om voedsel te zoeken. (ik vind dat zwanen een hoofd en geen kop hebben, zulke majestueuze dieren)

Er is sinds 2012 een sluis tussen de wijk en in het Gooimeer, door Waternet op afstand bediend met behulp van camera’s, zodat aan het water wonende bootbezitters het Gooimeer op kunnen varen

In en bij de slootjes in de wijk zijn in deze tijd veel zwanennesten, sommige nog met eieren andere al met pulletjes

Meerkoetennesten zijn er ook en een enkele keer zwemmen er ook jonge eendjes.
In en bij het Gooimeer zitten in deze tijd veel ganzen met jongen, vaak meerdere ouders met hun kleintjes, één grote ganzenfamilie!

En op paaltjes in het Gooimeer én bovenop lantaarnpalen daar in de buurt zitten vaak aalscholvers, met vleugels wijd om op te drogen na een visvangst

Het water heeft niet alleen maar voordelen, (kruip) ruimtes onder de grond zijn vaak vochtig en een stuk prachtig wandelgebied vlakbij het Gooimeer staat nog al eens onder water.

Dit is een ongemak.
Helaas zijn er ook wel eens waterongelukken geweest: een kind gevallen in het grachtje bij de school (de scholen hier in de buurt liggen aan een sloot) een blinde die in een sloot is gestapt (de beide speciale woningprojecten voor blinden liggen aan een sloot) Gelukkig zijn deze incidenten “goed” afgelopen met alleen de schrik en een nat pak.

Er liep helaas ook, afgelopen april, een val in de sloot dramatischer af: een 2 jarige peuter verdronk in de sloot naast de school. Een vreselijk ongeluk, dat heel de wijk én daar buiten schokte. Heel lang lagen er knuffels en bloemen bij de plek waar de peuter uit het water was gehaald, als verdrietig monument voor het afgebroken leventje.

Bij het ongeval met de peuter zou het niet geholpen hebben (omdat het om een heel jong kind ging) maar ik wás en blijf een voorstander van schoolzwemmen, iets dat tot 1985 verplicht was maar waarvoor de subsidie is afgeschaft. De gemeenten vinden dat de verantwoordelijkheid voor de zwemvaardigheid van kinderen bij de ouders ligt.
Persoonlijk vind ik dat de Overheid van een land met zoveel water verplicht is om te zorgen dat alle kinderen de kans krijgen om onder schooltijd op kosten van de overheid zwemmen te leren!

kledingeisen bij zwemdiploma’s

*) twee derde van Nederland is groene ruimte en ca.24% is bebouwd gebied

Week van de mentale gezondheid

Van 22 t/m 28 mei vindt de Europese (en Nederlandse) Week van de Mentale Gezondheid voor de 4^e keer plaats.

Met deze week wordt aandacht gevraagd voor mentale gezondheid. Er vinden in deze week verschillende activiteiten plaats.

Op het Burgemeester Tydemanplein in Blaricum is de reizende buitenexpositie “Open over depressiviteit” tot 5 juni a.s. te zien.

Dáár gaat het hoofdzakelijk over jongeren.
De meeste jongeren zitten goed in hun vel, maar iedereen voelt zich wel eens bang en onzeker of ongelukkig. Erover praten helpt. [1 op de 5 jongeren in Nederland kampte in 2022 met een depressie]

Er worden mogelijkheden gegeven als praten met ouders, vrienden, mentor of familie niet lukt

Chatten via JouwGGD : jouwggd.nl
Kindertelefoon (tot 18 jaar) bellen: 0800-0432
of chatten:kindertelefoon.nl
Allesoké (18 tot 25 jr)bellen: 0800-0450
of chatten: allesoke.nl
Of kijk op jongerenhulponline.nl om een hulplijn te vinden die je aanspreekt

Jongeren kunnen mee helpen aan Openheid over depressiviteit door hun ervaringen, tips en verhalen te delen op sociale media; #openoverdepressiviteit .

Voor het programma van die week voor jongeren: https://openingscongresweekvandementalegezondheid.evenementenbureauvws.nl/initiatieven-in-het-land/

Niet alleen jongeren hebben depressies, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) wordt depressie in Nederland volksziekte nummer 1 (In Nederland hebben jaarlijks circa 1 miljoen mensen last van depressie .(vrouwen krijgen vaker een depressie dan mannen)
De duur en het verloop van een depressie variëren sterk per persoon. Ongeveer de helft van de volwassenen met een depressie herstelt na 6 maanden.
Zes op de tien volwassenen (61%) met een depressie heeft in 2022 gebruik gemaakt van de algemene of geestelijke gezondheidszorg vanwege psychische problemen ( niet alléén depressie ook mogelijk eventueel andere aanwezige psychische problemen)

Er zijn ook lezingen om bij te wonen, zo is er in Amsterdam een lezing op 23 mei om 19.00 uur van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder in de Bazel (in het Stadsarchief van Amsterdam) Deze lezing wordt georganiseerd door de vier hoger onderwijsinstellingen van Amsterdam in samenwerking met Thrive Amsterdam.

Programma week mentale gezondheid: https://www.helderwerk.com/evenementen

Voor iedereen met een depressie is er de luisterlijn.nl

Duurzamer dan eerst

Tal van grote winkelketens zijn bezig om duurzamere producten op de markt te brengen

De Hema bijvoorbeeld verkoopt , las ik, vanaf sept. 2019 alleen maar 100% duurzaam katoen, van romper tot laken, van t-shirt tot handdoek

heeft

* de hoeveelheid gerecyclede vezels in haar collectie met 12x zoveel verhoogd;
* ze verkopen producten met een Gold Level-certificatie van Cradle to Cradle;*) van 100% recyclebare denim, die op een sociaal en economische manier worden geproduceerd
* Ze verkopen katoenen producten met een label van Better Cotton**) de katoenboeren die dit katoen produceren krijgen training in het gebruik van hun watervoorraden en het verminderen van het gebruik van meststoffen en pesticiden. (ik noemde dit label al in een blog van sept. vorig jaar)

Toen ik het

label las, verwarde het me een beetje, want er staat

“Door te kiezen voor onze katoenproducten, steunt u de investering van C&A in de missie van Better Cotton.
De katoen is afkomstig van een systeem van massabalans en kan daarom mogelijk geen Better Cotton bevatten“

[massabalans = een volumevolgsysteem waarmee BC katoen kan worden vervangen of gemengd met conventioneel katoen, op voorwaarde dat gelijkwaardige volumes worden ingekocht BC.]

Onder het motto, een beetje duurzamer is beter dan niet duurzaam heb ik daar een product met het BC label gekocht. Maar het blijkt wél dat je een label goed moet lezen vóór je er van uit kan gaan dat het zo duurzaam is als je denkt dat het is.

Ook

is op weg naar het aanbieden van duurzamere producten, van verse vis tot bananen en chocolade. De naam Way to go vind ik een mooie, het zegt We zijn er nog niet, maar wel (een eindje) op weg!

Lidl zegt inspanningen te doen om de milieueffecten in de textielketen te reduceren en de arbeidsomstandigheden te verbeteren.
Ze moesten echter wél tijdens dit proces vaststellen dat échte samenwerking in de hele keten veelal uitblijft. Ze blijven daaraan werken omdat ze geloven dat ze door in alle stappen van de keten samen aan integrale duurzaamheid te werken, daar het verschil kunnen maken.

Ik koop daar oa chocoladerepen. Behalve dat die het Fairtrade label hebben, ondersteunt Lidl ook lokale (Ghana) landbouwprojecten en verhogen ze de inkomsten van de cacaoboerenorganisatie (100.000 leden) Kuapa Kokodo.

“Alle beetjes helpen, zei het muisje en plaste in de Rijn”
Ik heb weer een miniem beetje geholpen.
En U?

Lezing: Migratie zonder migratiebeleid

Rob de Lange. algemeen verslaggever bij

en schrijver van boeken, zoals: ‘Ik ben integer, jij bent integer“, ooit hoofdredacteur van het discussieprogramma Buitenhof; redacteur Vrij Nederland en eind redacteur onderzoeksjournalist bij actualiteitenrubriek Nova gaf onlangs een lezing met de titel “Migratie zonder Migratiebeleid”
en ik was erbij.

Rob de Lange begint de lezing met te vertellen dat hij meer schrijver dan prater is en citeert een alinea uit het boek “Vogels zonder vleugels” van de Britse romanschrijver Louis de Bernieres : “De mens is een vogel zonder vleugels en een vogel is een mens zonder zorgen”
Mensen en vogels verplaatsen zich alleen én in groepen .
De Lange vertelt dan over zijn onderzoek en bevindingen over migratie.
Vooral de middenklasse, de ruggengraat van de samenleving, maakt zich zorgen over migratie en de “open” grenzen. Velen zetten hun vraagtekens bij “Iedereen moet welkom zijn”
Hoe komt dat zo?

Hij haalt Josse de Voogd en René Cuperus’s “ De atlas van afgehaakt Nederland” aan waarin de schrijvers laten zien hoe, vaak gestapelde, verschillen in opleidingsniveau, inkomen en gezondheid zich vertalen in sociaal-culturele voorkeuren en politieke keuzes en hoe die over het land zijn verdeeld. Er is een fundamenteel meningsverschil ontstaan over de toekomstkoers van de samenleving, wat zich onder meer vertaalt door het niet meer gaan stemmen of kiezen voor “buitenstaanderspartijen”

We wonen in een klein, maar relatief rijk land met weinig ruimte en té weinig huizen. Als er (veel) meer mensen bijkomen, wordt de wél beschikbaar ruimte nóg minder.

In de politiek is sprake van, zoals de Lange het noemt “egeltjesgedrag”= niet écht over migratie willen praten, de problematiek niet durven te benoemen.
Hij haalt de “Spreidingswet” aan, (voorstel van de Afdeling advisering van de Raad van State) de verwachte ingangsdatum zou op 1 januari 2024 zijn, maar of dit ook werkelijk gaat gebeuren…. (de Lange denkt van niet) En wat gebeurt er tot die tijd!

Migranten vallen grofweg in 3 groepen te onderscheiden:
Arbeidsmigratie;
Voorbeeld: Bij een bedrijf als ASML (Advanced Semiconductors Materials Lithography) wereldwijd één van de grootste producenten van machines die worden gebruikt bij het maken van halfgeleiders (chips) werken ruwweg 20.000 mensen in Nederland (bijna allemaal in Veldhoven) met 139 nationaliteiten.

Buitenlandse studenten:
Nederland moedigde buitenlandse studenten aan om hier te studeren.In het studiejaar 2021/2022 waren er 115.000 buitenlandse studenten in het Hoger Onderwijs!
Inmiddels komt 40% van de eerstejaarsstudenten op de universiteit uit het buitenland.
Onlangs deed Minister van Onderwijs Robbert Dijkgraaf voorstellen om de komst van internationale studenten naar Nederland af te remmen.

De derde soort zijn asielmigranten, migranten die hun land ontvluchtten omdat er oorlog is en/of ze er niet meer veilig zijn ( tot deze groep behoren de Oekraïners)

Deze 3 soorten migranten bij elkaar, zo vertelt de Lange ons, kunnen jaarlijks een stad ter grootte van Tilburg bevolken.

Het gaat er om wat Nederland deze asielmigranten te bieden heeft, qua woonruimte, zorg en scholing.
Al deze gebieden staan al onder druk; geen woonruimte genoeg, de zorg staat, mede door de vergrijzing, onder grote druk en de scholen kampen met personeelstekorten.

De noodopvang is vaak erbarmelijk. Het Centraal Orgaan Opvang Asielzoekers heeft een achterstand: 54.000 mensen zitten in een procedure en dus in onzekerheid of ze terug moeten of mogen blijven.
Eigenlijk, zegt de Lange, zou een humanitaire time-out aangevraagd moeten worden, maar we weten dat dát niet kan!

Behalve een morele verplichting tot opvang, hoe zit het met de wettelijke regels?
Internationale verdragen in Europa eisen dat we iedere asielzoeker toelaten, maar voor grote aantallen ineens zoals dat nu het geval is rijzen er in veel landen enorme problemen.

Er komt niets terecht van de eerder afgesproken verdeling van vluchtelingen: Griekenland en Italië krijgen vanwege hun geografische ligging de meeste vluchtelingen!
In 2011 werd door een Nederlandse rechter verboden vluchtelingen, die vanuit Griekenland naar Nederland kwamen terug te sturen naar Griekenland, omdat hun welzijn in het land niet kon worden gegarandeerd.

In Italië, waar vluchtelingen op Lampedusa (Italiaans eiland in de Middellandse Zee, 113 kilometer ten oosten van Tunesië) bootjes aankomen, is de noodtoestand afgeroepen.

Bulgarije is een land dat leegloopt, men komt er personeel te kort, wat dat betreft zouden mensen daar méér dan welkom zijn, maar het is ook een arm land; er is geen geld voor opvang asielzoekers!

Hongarije was een van de eerste landen die een fysieke grens opwierp om vluchtelingen te weren: langs de grens van Hongarije met Servië kwam in 2016 een hekwerk dat migranten buiten de deur moest houden.

Polen noemt men het “witste land van Europa” Vluchtelingen worden (behalve Oekraïners) daar geweerd (Vluchtelingen die er wél zijn moeten wel meebetalen aan hun opvang)

Nederland is populair bij asielzoekers omdat er relatief snel een status is te verkrijgen; men na een verblijf van 5 jaar een paspoort aan kan vragen én omdat gezinshereniging in Nederland gemakkelijker is dan in de omringende landen.

De Lange laat ons het migratiebeleid ook van de andere kant zien, de kant van de burger: de rechten van de burger raakt ondergesneeuwd door het “asielvriendelijke beleid” (Mensen moeten nog langer op woonruimte wachten)

De Lange raadt de toehoorders aan het boek van Ruud Koopmans*) , hoogleraar sociologie en migratie aan de Humboldt Universiteit en onderzoeksdirecteur aan het Wissenschaftszentrum in Berlijn (WZB) aan het door Koopmans geschreven “De Asielloterij” te lezen

De Lange sluit af met een open eind van het migratievraagstuk: Niemand weet hoeveel meer inwoners erbij Nederland nog aan kan. Hij waarschuwt dat als de migranten toestroom niet gereguleerd wordt er een disruptie (-= ontwrichting) van de samenleving staat aan te komen.

Bestaande taboes moeten, volgens hem, aan de kant geschoven worden, we moeten het migratiebeleid gaan veranderen, binnen de mogelijkheden van ons democratische bestel.
In plaats van individuele punten te scoren zou links én rechts uit hun ingegraven schuttersputjes moet komen en samen moeten werken aan het zoeken naar een oplossing voor dit grote probleem.

Reaalpolitiek in plaats van moraalpolitiek

We verlaten de lezing met gebogen schouders: er werd geen oplossing aangedragen, geen rooskleuriger beeld geschetst dan dat we hadden, eerder donkerder.
Om ons heen zijn de geluiden over migratie aan het veranderen ”Nederland is vol” hoor je steeds vaker, ik betwijfelde dat; we zijn een rijk land met veel goedwillende, ruimhartige mensen. NU weet ik niet zo zeker meer of er nog ruimte is; letterlijk én figuurlijk

Jarenlang was het in de politiek praten over of Nederland vol was, taboe. Die tijd is voorbij; De politiek MOET keuzes gaan maken. Het moet naar mijn idee niet gaan of we VOL zitten, maar over hoeveel mensen er nog bij kunnen: Hoeveel rek er nog zit in huisvesting, zorg en scholing? Hoeveel mensen we nog humaan kunnen opvangen?

*) Ruud Koopmans is auteur van boeken en opiniestukken in binnen- en buitenland over migratie

Scheidingsrouw

Het tegenovergestelde van liefdesverdriet is scheidingsrouw leerde ik onlangs
Scheidingsrouw, voor mij een nieuw woord!
Ik las dat. na een echtscheiding,de scheidingsrouw gemiddeld tussen de 3 en 5 jaar duurt en dat bij ongeveer de helft van de gescheiden echtparen één van de partners spijt van de echtscheiding heeft. Er zijn stellen die, soms na jaren, wéér met elkaar trouwen (ik ken zo’n stel)

Mijn blog van gisteren, het citaat van Annie M.G.Schmidt, dat alle verhalen gelukkig eindigen als je “maar op tijd stopt” kan ook voor een relatie gelden.
Soms moet je door een moeilijke periode heen om het daarna weer fijn te hebben samen. Sommige stellen nemen die moeite niet. Niet fijn meer samen? Dan uit elkaar.

“Scheiden doet lijden” zegt een bekend spreekwoord van alle tijden.
Willy Derby (1866-1944) maakte er ooit een liedje van, met het refrein:

Scheiden doet lijden
Afscheid brengt leed
Lang kan het duren
Eer je vergeet
Iets wat je lief was
Gaat van je heen
Scheiden doet lijden
Voor iedereen

In het artikel dat ik las stonden wat cijfers om een beeld te krijgen van het aantal echtscheidingen in Nederland van lang geleden én van het Nederland van nu:
In 1965 waren er 6.500 echtscheidingen
In 1985 waren het er 34.000 !

Bij die oplopende aantallen speelt zeker de emancipatie van de vrouw, haar financiële onafhankelijkheid, een rol. Vroeger waren ook de druk van de maatschappij, (“scheiden hoorde niet”) én de invloed van de religie meespelende factoren. Ook woningnood zal in bepaalde tijden een factor zijn geweest want “waar moest je heen”?

De laatste 10 jaren is het aantal scheidingen weer gedaald
In 2021 waren er 28.648 (echt)scheidingen. Er worden NU ook minder huwelijken gesloten maar, wat vroeger niet kon en nu wel, is het geregistreerde partnerschap dat in dit artikel als huwelijk wordt beschouwd.

[Even voor de duidelijkheid achtergrondinfo: in 2021 trouwden 56,4 duizend paren en sloten 26,1 duizend stellen een geregistreerd partnerschap. De “piek” van het aantal huwelijken vond plaats in 1970 (babyboomers): 124 duizend!Na 1970 daalde het aantal huwelijken.]

Wat me trof in dit scheidingsartikel was een opmerking van een (zelf gescheiden) scheidingscoach:

“Het leven wordt voorwaarts geleefd en achterwaarts begrepen.
Als je jaren getrouwd bent geweest heb je een geslaagd huwelijk gehad.
Ga je scheiden, dan stop je dat huwelijk, waarna je een andere vorm van liefde probeert te vinden. Met elkaar.

Kan dit werkelijk? Een vorm van “liefde” vinden met een ex partner?
Bij de meeste gescheiden mensen die ik ken (ook jaren nog ná de scheiding) is met elkaar praten al moeilijk, laat staan een vorm van “liefde” vinden.

Een relatiecoach zegt in datzelfde artikel; “Scheiden is geen falen: het is een fase”
Ook dát ken ik van dichtbij; een voorbijgaande fase.
Mensen zijn NIET gelukkig met elkaar maar gaan NIET gaan scheiden ( maar aan hun huwelijk “werken”) én worden later wél weer gelukkig met elkaar.

Ik las dat tweederde van die ongelukkige stellen, die toch bij elkaar zijn gebleven, vijf jaar later weer blij met elkaar waren ( Sleutelwoord: samen)

Ik leerde nóg een nieuw begrip: collaborative divorce (overlegscheiding) Deze overlegscheiding schijnt relatief nieuw te zijn en zit eigenlijk een beetje tussen mediation en scheiden via een advocaat in. Het is de bedoeling om uit elkaar te gaan in goed overleg, terwijl er een advocaat over de schouders van het stel meekijkt.

Ik werd me, door dit artikel, ook bewust van het feit dat een echtbreuk bijna altijd met de eigen geschiedenis te maken heeft
Er stond een voorbeeld bij:
Als je gewend bent alles uit de weg te gaan omdat je toch nooit iets goed deed volgens jouw ouders, dan sta je op die manier wellicht ook in je huidige relatie.

Maar ben je je dat bewust?
Pas dán kun je daar (wellicht) wat aan doen (patronen doorbreken)

Gevraagd naar waarom mensen gescheiden zijn, blijkt dat veel gescheiden personen (als er géén ander in het spel was) niet verder komen dan “uit elkaar gegroeid”, wat de werkelijk oorzaak was, is vaak niet echt aan de oppervlakte gekomen.

Het lijkt me dat je dát wél boven tafel moet hebben vóór er weer een relatie aangegaan kan worden.
Het Oudgriekse aforisme ”gnōthi seauton” Ken Uzelf lijkt me ook bij scheiding van toepassing.

Zelf heb ik veel over mijzelf geleerd van een ooit (in werksituatie) aangeboden inleidings cursus transactionele analyse. Dat werkte ook positief door in mijn relatie!

TA en dan met name het gedeelte over de dramadriehoek.

Neem een willekeurige verbale confrontatie met iemand (bijvoorbeeld je partner) bekijk je eigen gedrag eerlijk en onderzoek welk van de drie spelers in de driehoek jij in die situatie was, dan kun je herleiden waar het gedrag van de ander vandaan komt ( je dwingt de ander in die andere rol)
Fascinerend en leerzaam!

Communicatie is altijd essentieel in welke relatie dan ook: goede communicatie schept verbondenheid.

Niet gelijkgestemd

We komen uit het stembureau en raken aan de praat met een buurtgenoot, die ook net gestemd heeft. We hebben elkaar nog nooit gesproken, we weten niets van elkaar.

Het gesprek begint over onze wijk, dan over de politiek, eerst provinciaal en dan landelijk.
De man vertelt ons oorspronkelijk uit de provincie Groningen gekomen te zijn en jaren geleden naar hier ( in ’t Gooi ) te zijn verhuist. Dát was een grote overgang.
Er is in dít dorp minder samenhang daar waar hij vandaan kwam.

Hoe het in de provincie Groningen is weet ik niet, maar dat er NU geen samenhang meer in onze wijk is, ben ik met hem eens. Er zijn al jaren geen buurtevenementen meer geweest.
Toen ik een aantal jaren het idee had om zoiets weer eens nieuw leven in te blazen, was de respons heel mager (niet doorgegaan)

We zijn allemaal “kleine eilandjes”, te druk bezig met banen, kinderen en een sociaal leven met vrienden en familie om ons te mengen in en te zorgen voor buurtgenoten
Eén van ’s mans buren is onlangs weduwnaar geworden, zijn vrouw kookt af en toe voor hem en ze doen klusjes voor hem, die hij zelf niet meer kan.
De man lijkt me een sociaal bewogen mens.

Hij zit in het leger en heeft 8 uitzendingen achter de rug. Als je veel in het buitenland bent geweest en met name in oorlogsgebieden denk je over veel dingen anders (genuanceerder) dan iemand die dat allemaal niet meegemaakt heeft. Zijn mening over het vluchtelingenbeleid staat heel ver van de mijne af (hij weet niet dat ik in de organisatie van Vluchtelingenwerk gezeten heb en ik weet niet wat hij in het buitenland meegemaakt heeft)

Het wordt een erg lang gesprek.
We draaien er alle drie geen doekjes om en vertellen wat we vinden, ook als we merken dat we, zeker wat vluchtelingen betreft een heel andere mening dan hij hebben.
Dan zegt hij iets dat me raakt:

“Weet je, ik vind het mooi om met andersgestemden te praten, je hoort iets uit een andere invalshoek. Ik ben niet star, ik zou kunnen bijstellen als ik denk dat de ander meer gelijk heeft dan ik. Fijn als ook anderen openstaan voor een andere mening dan de hunne”

We praten nog door en dan gaat zijn telefoon en moet hij op huis aan. Met een “Leuk met jullie gepraat te hebben” gaan hij en wij ons weegs.

Over zijn opmerking over niet- gelijkgestemde moet ik nog een tijd doordenken.
Het is vaak zo dat je wél veel met gelijkdenkenden omgaat; mensen die hetzelfde geloof hebben en/of dezelfde politieke kleur. Als je dan met elkaar over de wezenlijke dingen in het leven praat zijn het vaak nuances die verschillen.
Door echt te praten met andersdenkenden kun je, als het is zoals de man zegt, jouw blik verruimen. Zonder iets meteen af te wijzen of te denken “mensen met die mening zijn gek “ is er ruimte voor een andere mening.

Ik denk niet “Nederland is vol” zoals hij wél doet; ik denk dat we een rijk land wonen, dat best haar welvaart kan delen met mensen die uit hun land gevlucht zijn en het minder hebben dan wij . Hij heeft, na oorlogs- én humanitaire missies te hebben gedraaid, een andere kijk op “vluchtelingen” ( hij denkt bij “gevlucht” aan economische redenen, aan mensen die van ons willen profiteren)

Waar we het wel over eens waren: dat het Nederlandse asielbeleid niet het juiste is; Veel mensen toelaten, maar geen plek voor ze hebben is niet echt “helpen” (de wantoestanden in het asiel opvangcentrum Ter Apel vind ik schrijnend). Het moet anders, daar zijn we het over eens maar hoe anders? Met niemand meer binnen laten zoals hij denkt dat juist is, zijn mijn lief en ik het niet eens, hoe dan wel?

We hebben onze democratische plicht gedaan, we hebben gestemd én we hebben een interessant gesprek gehad met een onbekende, die wel zeker anders gestemd heeft

Radicale vernieuwer 2022

Nederlanders zijn echte koffiedrinkers: gemiddeld 2,4 kopjes koffie per dag. Dat zijn meer dan 70 kopjes per maand: 876 per jaar! We zijn de grootste koffiedrinkers van de wereld!

Als er dan een manier gevonden kan worden om de koffie industrie petroleumvrij én fair te maken dan moeten we dat zeker omarmen! ( Het roosteren van ons dagelijks kopje koffie stoot wereldwijd 15 miljoen ton CO2 uit. )

Het bedrijf Ray (Engels = straal, hier zonnestraal) & Jules ( van joule= eenheid van energie) roostert koffie op zonne energie en werkt aan een proces om tegen 2050 de koffie industrie 100% petroleum vrij en 100% fair te maken.

Geschiedenis van Ray & Jules:
in 2017 namen ze ambachtelijke branderij Artizan koffie over
in 2019 patent op hun ontwikkelde op zonne energie aangedreven koffiebrander én het verkrijgen van het FairTrade certificaat
2022 verkrijgen van de titel (en prijs) de Radicale Vernieuwer van 2022 *)

Juryrapport:” Ray & Jules is voor ons de strafste van de 10 Radicale Vernieuwers.

De technologie om koffie te roosteren op zonne-energie, is absoluut vernieuwend. Dat technische aspect combineert Ray & Jules met een knappe en aantrekkelijke marketing. Ray & Jules maakt impact hier én in het Zuiden, omdat ze de hele keten aanpakken, als Tony Chocolonely van de koffie. Er zit zeker nog groeimarge in het verhaal.”

Ik las over dit innovatieve bedrijf, over herbruikbare verpakkingen, groen transport en hergebruik van koffiegruis en hun droom om op langere termijn hun koffie te roosteren in het land van oorsprong, om zo de keten daar verder te verduurzamen en de lokale economie te ontwikkelen.
En ik werd hier blij van: mensen die proberen om de wereld een beetje beter te maken, een bedrijf waar “rek” in zit. Geweldig.
Maar…. hoe smaakt de koffie?

Er is maar één manier om daar achter te komen; bestellen.
Ik kocht een Limited edition koffiepakket met de namen van vogels uit Doode Bemde, een natuurgebied in Oud-Heverlee (B) dat Ray & Jules steunen met deze actie. De koffie is biologisch, uit eerlijke handel, traag geroosterd op zonne-energie en zit in een 100% recycleerbare verpakking.

Elk pak is al een kunstwerkje op zich en er gaat een bedrag van elk pakket naar het Natuurpunt
We hebben nog maar een paar kopjes “valk” geprobeerd, dus een algemene oordeel kan ik (nog) niet geven. We dronken ’s werelds eerste op zonne energie gebrande koffie; het voelde goed (De valk is lekker met chocoladesmaak.)

*) Radicale Vernieuwers is een campagne van de Sociale InnovatieFabriek, Trends en Cera, in samenwerking met VLAIO, Nationale Loterij en heel wat andere partners. Samen zoeken zij naar nieuwe oplossingen voor de grote uitdagingen van onze maatschappij.

Supermarkt – voedselbank

Al een aantal jaren geeft mijn supermarkt (de Plus) in december/januari en februari zegeltjes bij boodschappen.
Als je voor € 10,– aan boodschappen besteed krijg je één zegel
Die kun je op een spaarkaart plakken en als je 65 zegels hebt krijg je een boodschappenpakket t.w. van € 55,-
Best prettig in deze dure tijd.

Eerdere jaren stond er in de zaak een doos waar je, als je niet spaarde, óf zegels over had, zegels in kon gooien. Die zegels werden op kaarten geplakt en de pakketten daarvan gingen naar de voedselbank. Ik vond dat een geweldig idee. De cassiére vertelde me een jaar dat er meer dan 100 pakketten naar de voedselbank waren gegaan!

Toen kwam Corona en het besmettingsgevaar. Geen doos in de winkel, geen zegeltjes opgeplakt voor de voedselbank! Jammer, maar te begrijpen.

Dit jaar ook geen doos in de winkel. Ik vraag er naar: de dame(s) die de zegeltjes opplakten doen het niet meer, plakken kost tijd (=arbeidsloon, dus de ondernemer geld) deze Plus is ermee gestopt.
“Maar,” zo vertelt een cassiére me dit jaar, in Naarden doen ze het nog wel.

Ik dacht dat er in Naarden maar één supermarkt was, een Albert Heijn, maar nu blijkt dat in de Vesting een AH en buiten de Vesting (ook Naarden) een PLUS is.

Als we toch een keer in Naarden willen/moeten zijn, kunnen we best de zegeltjes daar afgeven.

Ik bel voor de zekerheid de Naardense PLUS toch maar even op en stel mijn vraag.
“Nee mevrouw dat doen we niet meer, maar gelukkig heeft een mevrouw het van ons over genomen, daar kunnen klanten hun zegeltjes in de bus gooien”
Natuurlijk vraag ik het adres, maar hoe de PLUSdame ook in haar computer zoekt, ze kan het adres niet vinden ”Ik loop er zo heen, maar weet de straat noch het nummer”
– Jammer.-
Maar zo makkelijk geeft de dame het niet op “Als u ze hier in de winkel afgeeft in een enveloppe met mijn naam erop dan loop ik even naar die dame en gooi ze in de brievenbus”
Wat een toppertje! Ik bedank en ga afgeven.

Nog nooit zijn we in dát gedeelte van Naarden geweest (zo zien we ook nog eens een nieuw buurtje in Naarden) Ik geeft de enveloppe af en de dame die hem aanneemt zegt “Wéér één” en bedankt me!

Aan dat idee, me aan te bieden voor het opplakken, had ik niet aan gedacht!
Misschien toch bij MIJN Plus me aanbieden om volgend jaar de zegeltjes voor de Voedselbank te plakken.

Plastic!!

Soms ga je naar een museum om iets moois te zien, soms om iets te leren, ergens meer van te weten.
Dat laatste deden we deze week.
We gingen naar het Tropenmuseum naar de tentoonstelling Plastic Crush.

We weten allemaal dat plastic slecht voor het milieu is én slecht voor ons. We gebruiken in Nederland al zelden plasticzakjes in winkels en zijn ons (meestal) bewust van wat we “eigenlijk” NIET zouden moeten kopen (soms is er geen alternatief en moeten we ons afvragen of we dát artikel sowieso wel nodig hebben)

Deze tentoonstelling leert je wat allemaal van plastic is én waar het vroeger van gemaakt was. Niet dat je het allemaal niet weet, het meeste weet je misschien wel, maar je combineert het niet tezamen!

Zelden ben ik zo depri uit een tentoonstelling gekomen als uit deze. Het is nog véél erger dan we denken. ALLES is haast van plastic gemaakt!
En, erger….we kunnen het vaak niet van iets anders maken!
Een biljartbal is nu van kunststof, maar was vroeger van ivoor. Geen plastic meer? Dan weer olifanten vermoorden om biljartballen te maken? [Of niet meer biljarten?]

Er zijn ook voorwerpen waarbij je niet direct denkt aan plastic. Kunstenaars hebben dingen gemaakt waarbij je niet direct aan plastic denkt, maar NU je het ziet je wel aan het denken zet.

Kunstenares Gundega Strauberga maakte een kunstmatige neptuin en winkel ineen, geïnspireerd door een Turks doe-het-zelfpakket voor het maken van nepbloemen, ze wil zo de menselijke obsessie om de natuur na te maken met een materiaal dat “voor eeuwig is” laten zien

De kunstenaar Flory Sinanduku maakte een bodysuit van (plastic) injectienaalden als protest tegen de slechte kwaliteit van zorg in de republiek Congo. Hij draagt het pak en loopt door de straten van Kinshasa om aandacht te vragen voor dit probleem.

200 jaar geleden liep men enorme afstanden op dit soort sandalen, gevlochten van rijststro (goedkoop en soepel) Mensen rekenden afstanden in het aantal sandalen dat ze onderweg sleten (want sleten deden ze , en hoe!)

In 1980 kwamen Tony Alano en Nicolas Guillon op vakantie in Spanje op het idee om goedkope plastic watersandalen om te turnen tot een modeartikel.

Het werd een mondiale hit in de jaren ’80 .

Deze Braziliaans rammelaar (ganzá) werd vroeger gemaakt van natuurlijke materialen, kralen, steentjes en zaden, tegenwoordig van een kunststofsnoer met gerecyclede flessendoppen.

Plastic is uitstekend voor het isoleren van elektrische kabels omdat het geen warmte of elektriciteit geleidt. Vóórdat elektrische verlichting werd uitgevonden, gebruikten mensen dierlijk vet, olie en hout als lichtbronnen.
Nu vormt plastic een groot deel van de bedrading in huis, maar is het ook onderdeel van het design van veel verlichting; led kaarsen bij het altaar, tl-verlichting op kantoren, snoerlampjes bij buitenverlichting – allemaal van plastic!

En nu? waarvan zijn de etensbewaardozen NU van gemaakt?

Zoveel is van plastic, het zit in de schoenen waar we op lopen, in de kleding die we dragen, in cosmetica ,in meubels, eigenlijk in alles.
We werden ooit verliefd op een materiaal dat de wereld kon verbeteren, maar vrezen nu een wereld overspoeld wordt met plastic afval.
Er bestaan nauwelijks plekken op aarde zonder plastic.
Plastic vergaat niet! De gevolgen voor het milieu zijn vernietigend.

Het Tropenmuseum is prachtig, de tentoonstelling wat druk en, vond ik, wat chaotisch (en heel erg veel te lezen, hetgeen je op een gegeven moment toch opgeeft) maar de boodschap komt ZEKER over: Er is veel te veel plastic op de wereld!

Ik spaar plastic doppen (voor de kosten van blindengeleidenhondenopleiding) scheidt mijn afval, neem altijd een niet- plastic-boodschappentas mee; koop zo min mogelijk in plastic, maar wat is DAT weinig op het geheel van teveel plastic!!! Veel te weinig!

Ik heb me opgegeven voor de gratis tips om e.e.a.te veranderen. ( Dat kun jij ook via https://www.plasticsoupfoundation.org/plasticfashion-gids/)

Tot slot 9 algemene tips om minder plastic te gebruiken. Ook al is het weinig, het is meer dan niets.

We lopen het Tropenmuseum uit, de zon schijnt (alle raambedekking IN het museum is grijs, waardoor van binnen naar buiten kijken uiterst somber wordt)
Terug in de auto, de snelweg op, is ons NU teveel.

We lopen het Oosterpark door, zien halsbandparkieten in de bomen (!) en in struiken knoppen die op uitkomen staan; een oma met kleinkind die de meeuwen voert, een meisje in strak felgekleurd renkostuum sjeest het park door; een oude man sjokt achter een rolstoel met een dame onder een plaid erin; we horen de bel van de tram op de achtergrond en heel, heel langzaam zakt onze depri bui; het leven is óók mooi!

Iets dat je weet, kun je niet meer niet-weten. De kennis blijft.
De tekst op de grote zuilen blijft in mijn hoofd, maar er is meer dan plastic,
gelukkig wel.

Trap op

Verleden jaar in juli schreef ik een blog over het homoniem TRAP.
Sindsdien heb ik vele trappen gezien en soms gefotografeerd

Een trap fascineert me, vaak kun je niet zien wat er om de bocht ervan of bovenaan is. Het is, in het klein, een beetje als tussen de bergen wonen, je weet niet wat er aan de andere kant van de berg is…. totdat je er overheen bent. Met een trap is dat ook zo.
Tenzij het je eigen trap is natuurlijk, dan is “boven” de slaapkamer, de zolder of de badkamer of je keldertrap; beneden is dan de kelder!

Wat ook bijzonder aan een trap is, las ik onlangs

Regelmatig dagelijks traplopen vermindert de kans op overlijden met 15%.
Met traplopen verbrand je meer calorieën dan met joggen: met 30 minuten joggen en 15 min traplopen (trap óp) verbrand je hetzelfde aantal calorieën. (binnen óf buitentrappen)

Als je een paar keer per dag 2 minuten trap op loopt heeft dat én effect op je gewicht en op je cholesterolgehalte (Het is eigenlijk een kracht- en conditietraining inéén)

Een leuk advies, maar als ik 2 minuten trap op moet lopen, is dat in mijn geval na 2 trappen toch ook weer eerst naar beneden vóór ik weer 2 trappen op kan.[ Dus 2 minuten klokken is niet 2 minuten trap op lopen.

Wat ook zo maf met trappen lopen is dat je het ik weet niet hoeveel keren doet zonder erbij na te denken. Dan val je van de trap, breek je, zo als in mijn geval ooit, een heup, komt er de dag ná de val en de operatie een fysiotherapeut naast je bed staan “Gaat u even mee dan leer ik u traplopen”

Hmmm? Dan leer je op een piepklein trappetje met maar een paar treden ( wel een leuning) hoe je mét één kruk een trap op moet.
Dat moet je dan 2x op en af doen en dan zegt iemand “Prima, dat kunt u nu dus ook” en dan mag je naar huis! (gelukkig)

Na een aantal weken krukken weg en weer “gewoon” de trap op, eerst nog voorzichtig stapje voor stapje, maar na een tijdje ren ik weer net zo de trap op als eerst (naar beneden iets voorzichtiger, want toen viel ik)
Het gaat weer automatisch!