Ooit heeft de kanker een borst van me weggenomen.*)
Dat is niet zielig, wel jammer.
Het was “maar” een stukje van me.
Mijn broer wordt momenteel helemaal door de ziekte verteerd.
Een heleboel lichaamsdelen kun je missen, weliswaar heb je dan hulpmiddelen nodig, maar je kunt blijven leven. Er zijn ook lichaamsdelen die je nauwelijks kunt missen; daarvoor moet je dan aan een machine liggen.
Ik vind dat ik van alle delen die je missen kunt en “gewoon” verder leven, het beste lot getroffen heb.
Niemand ziet iets, ik kan bijna alles, (vlinderslag niet, maar die kon ik eerder ook al niet) en heb een hulpmiddel alleen voor het cosmetische zicht.
Voor dat laatste moet ik naar een speciale winkel, die speciale lingerie heeft, voor speciale dames met speciale figuren.
Vandaag was ik er weer.
Mijn figuur verandert, dus bellen, in de computer kijken welke prothese of welke bh goed voor me is, gaat “even “niet meer.
Er moeten weer maten genomen worden en besteld.
Niet iets waar ik naar uit kijk.
Opeens ben ik weer bezig met de ziekte die ooit mijn leven een tijd beheerste (en nu d.m.v. mijn broer weer)
De dames in de zaak zijn alleraardigst. De winkel is niet meer in handen van de dame die ik ooit, zoveel jaar geleden, naast mijn ziekenhuisbed kreeg maar overgenomen door een ander.
Eén assistente helpt me nu al meer dan 12 jaar. Zij kwam ooit uit een andere provincie met 2 jonge kinderen, waarvan de oudste nu 19 is, hier naar toe. Haar ouders zijn nu oud en hebben verzorging nodig, kortom ze is een schoolvoorbeeld van de sandwichgeneratie.
We praten altijd even bij als ik in de zaak ben
Als ik de winkel verlaat mét mijn zakje, financieel een stuk armer, weet ik weer iets meer van haar leven. We zijn door een ziekte met elkaar in contact gebracht en lopen af en toe samen een stukje op.
*)Nederland telt het hoogste percentage borstkankergevallen ter wereld; 1 op de 7 vrouwen krijgt in Ned. borstkanker; er sterven per jaar 3.000 mensen aan de gevolgen van borstkanker
Elke dag wat - blog 