….nu het even kon
liepen we gedrieën te wandelen in de Amersfoortse zon. ( naar een liedje van Leen Jongewaard)
Want er was KunstKijkRoute in Amersfoort (vorige KKR blog 22 april)
We liepen door de historische stad en nu, omdat er iemand bij was, die dit KKR fenomeen NIET kende, keken ook wij een beetje “nieuw” door zijn ogen.
We gaan naar nieuwe kunstenaars in nieuwe locaties en één oude: de totaalbeleving van Evelien Spoelder, Sabine van Erkel en Luna Peters, deze willen wij ook aan onze gast laten zien (adres: Muurhuizen 145) een aanrader!
Ook de, voor ons, nieuwe kunst, was weer heel speciaal
En, tussen de kunst door, de stad Amersfoort met de leuke straatjes én aparte straatnamen!
De Amersfoortse vlag wapperde op deze zonnige Pinksterdag op veel plaatsen soms mét de KKR vlag. Een deur met een KKR vlag – dáár was iets te zien –
Zoals ook bij het gebouw van voorheen de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed, nu Kunstplein Cahen (genoemd naar de architect die dit bijzondere gebouw ontworpen heeft Abel Cahen (1934-)
In het gebouw oa het werk vanJeroen van den Tempel, met wie we een tijdje hebben staan te praten en van wie ik bij thuiskomst ontdekte dat ik daardoor “vergeten” was foto’s van zijn werk te maken! Stom
In, op en bij Amersfoortse huizen is kunst (met kleine “k”) te zien, als je er oog voor hebt!
Kunst met een grote K zien we thuis bij beeldend kunstenaar Theo Geurtsen (1950- ) realistische
schilderijen in olie- en acrylverf.
Hij woont op een flat, vanaf de galerij zien we een stukje (minder oud) Amersfoort van boven.
De kunst van Theo, in zwart, wit, grijs en rood, hangt in zijn huiskamer.
Zoals de highlights van Amersfoort die hij naast elkaar aan het water geschilderd heeft.
Ook zijn schilderijen van vrouwen knallen er uit !
Bij deze kunstenaar neem ik wat mee. Prachtige foto’s van zijn werk in de vorm van kaarten .(Op ons prikbord, dat eigenlijk een magneetbord is, zal van nu af aan, Amersfoort door de ogen van
Theo Geurtsen te zien zijn).
Amersfoort is zo heerlijk “compact” de binnenstad is te belopen en om elke hoek is wel wat ( architectonisch of anderszins) te zien: buitenkunst!
Eén van de locaties van een kunstenaar die we willen bezoeken, kunnen we aanvankelijk niet vinden, het blijkt dat we er langs gelopen zijn zonder het als “de” locatie te zien het is: Livingstone, een restaurant.
We lopen naar binnen, een beetje gegeneerd omdat we niets gaan gebruiken maar om te kijken, maar als ik dát zeg, wijst de gastheer in een hoekje waar een man koffie zit te drinken ”Hier is de maker” Robert Vos. Een man, die, zo blijkt, voor de tweede keer aan de KKR meedoet.
Zijn werk hangt wat “verloren” tussen andere aparte dingen aan de wand, maar gelukkig duidt hij en een ander. Zoals de papieren rol die boven de bar hangt en waar hij op geschilderd heeft en die in het café zal blijven. (Welke werken zouden er nog meer op die rol staan?)
Hij is volop in ontwikkeling, laat het vaste, het werkelijke los en werkt wat “losser” zoals hij zelf zegt. Het resultaat mag er zijn.
We lopen (slenteren) door Amersfoort en komen “opeens” in een ander evenement:
” Lepeltje lepeltje”
Hier zijn voornamelijk mensen met kleine kinderen. Iedereen schijnt zich prima te vermaken.
Het is wel een totaal andere wereld dan die wij aan het bezoeken zijn, maar ook een leuke, blije!
Van daaruit naar het St. Pieters en Blokland Gasthuis dat indrukwekkend zowel van binnen als van buiten is.
We hebben een lang en bijzonder gesprek met kunstenares Mijke Marthe Thijssen: “Onder mijn handen voel ik de wolvezels zich in combinatie met water en zeep verbinden en zo ontstaat, haast op magische wijze mijn sprookjesachtige wereld.”
En magisch is het.
Ze werkt mét en is gekleed in: vilt! Vilt, in mijn ogen tot vandaag, een saai bijproduct van wol.
Ik heb vandaag mijn idee van vilt totaal herzien. Het is prachtig wat Mijke met dit product kan doen. En ontzettend leuk, hoe ze gepassioneerd daarover kan praten.
De ontworpen kleding (naar haar zeggen water- en vuilafstotend) is beeldschoon, er straalt zoveel maakliefde uit dat het me een feest lijkt om te dragen. (niet om in te werken, wél om “rustig en vrouwelijk” in te bewegen!)
Het werk van haar aan de wand gaat leven zodra zij erover praat. Een uit de luchtgeziene meanderende rivier met diepte ( mijn foto doet er geen recht aan!)
Wat ons alle drie mega aanspreekt is haar dieren! Mijke doet mee met een internationaal community art project dat door dierenhoofden te maken de aandacht vestigt op de impact van menselijke activiteiten op ecosystemen en het verlies van diersoorten als gevolg daarvan; Faces of extinction. Ze laat ons foto’s zien van deze kunstzinnig gemaakte dierenhoofden van dieren die met uitsterven bedreigd worden.
Twee van deze dierenhoofden, door haar gemaakt, staan hier tentoongesteld.
Van beide dieren heb ik nog nooit gehoord én als het zo doorgaat zullen deze dieren er binnen afzienbare tijd ook niet meer zijn.
Mijke vertelt dat de pangolins de meest verhandelde zoogdieren ter wereld zijn ( tussen 2010 en 2015 werden er jaarlijks 20 ton aan pangolin lichaamsdelen internationaal verhandeld!)
Hun status: ernstig bedreigd!
De Damagazelle heeft Mijke ook gemaakt, het is de grootste en meest bedreigde gazellesoort (er leven nog tussen de 100 en 200 volwassen damagazellen in het wild.)
De vernietiging van hun leefgebied is de voornaamste bedreiging van dit soort!
We gingen kijken naar Kunst (en zagen die ook) én werden tevens geconfronteerd met de harde wereld van menselijke vernietiging van leefomgeving. Van de wonderlijke sprookjes wereld van Mijke naar de harde realiteit (ook van Mijke)
Dank Mijke voor de verhalen van beide!
Na dit bezoek zijn we “vol” met indrukken, het is tijd voor “even niks”
We zoeken een terrasje op onder de Onze Lieve Vrouwe Toren, waar de meisjes die bedienen “de lieve vrouw” op hun blouses hebben staan!
Dan begint het te regenen; hard! Twee van ons zitten ( vooruitziende blik?) al onder een parasol. Ik (nog) niet! Ik schuif dichter naar de mannen, zit droog en geniet van de dikke druppels die me NU niet raken, het gezelschap én een biertje!
We hebben alle drie geen jassen bij ons en “moeten” dus wachten tot de regen minder wordt! Als dat gebeurt “rennen” we over om de OLV toren in te gaan en HET centrale punt van de Driehoeksmetingen*) (nationale coördinatensysteem) te zien. De beheerder wil de toren nét sluiten, maar we mogen even naar binnen om “één blik” werpen op dit punt.
Kunst, educatie en een verschoven middelpunt!
We beleefden een (waarde)volle, bijzondere dag!
De volgende KunstKijkRoute is op 15 september
*) Vroeger was dit punt in Amersfoort HET centrale punt, om praktische redenen is dit punt verschoven, vertelde de beheerder!
Elke dag wat - blog 