Tag: Amersfoort

De geboorte van Jezus.

Vóór de kerstdagen waren we bij een kerststalletjestentoonstelling in de (katholieke) Sint Ansfriduskerk in Amersfoort.

In december 2019 bezochten we deze kerk ook om een kerststalletjestentoonstelling te zien
Toen waren er 250 verschillende kerstgroepen uit allerlei landen, van allerlei materialen (van een aantal liet ik u in een blog (27/12) foto’s zien)

Deze keer waren er “slechts” 100 kerstgroepen plus  de verzameling van de vroegere pastoor Schuurmans. Hij verzamelde Santons (gemaakt in de Provence ; Santon betekent “kleine heilige”) kerstbeelden uit Frankrijk  

De pastoor was ooit gestart met het tentoonstellen van zijn eigen kerstgroep in de zaal náást de kerk. Later kwamen daar kerstgroepen van parochianen bij. Toen het er teveel werden voor de zaal, is de tentoonstelling verplaatst en voortaan in de kerk gehouden. Ik denk nu voor de 36 of 37ste keer (door Corona 1 of 2x afgesteld)

Pastoor Schuurman schonk zijn kerstgroepverzameling, na zijn dood, aan de kerk. Zijn kerstcollectie bestaat niet alleen uit alleen Maria, Jozef, de koningen, de herders en het kindje, zij kregen gezelschap van Provencaalse volkstypes uit het dagelijkse leven: zoals een bedelaar, een scharensliep, moeders met kinderen, een molenaar, een postbode en nog veel meer “gewone” mensen: het hele dorp loopt uit om getuige te zijn van de geboorte.
Elk jaar worden deze beelden in een andere setting tentoongesteld.

We zagen deze keer onder andere kerstgroepen uit Zaïre, Nepal en Vietnam – Noord Italië, China, België

én een aparte interpretatie van de geboorte van Jezus: een borduurwerkje met knoopjes uit Nederland.

Tijdens de openingstijden van de tentoonstelling zijn er af en toe muziekoptredens; toen wij er waren, was er een koor dat kerstliederen ten gehore bracht.

Een bijzondere sfeer in deze kerk met beeldjes bekijkende, zachtjes pratende, mensen en met in de banken zittende aandachtige koor beluisterende toehoorders.




Er waren ook veel kinderen aanwezig, een paar met een bijzondere hoofdtooi. Hoewel niet van goede kwaliteit, werd het een aparte foto met een heidens symbool op een kinderhoofd en op de achtergrond een schilderij van moeder Maria met het kind en dat alles in een katholieke kerk!




Vooraan in de kerk hoorde ik een moeder, wijzend op een beeld van Maria bij de kribbe aan een kleuter vragen ”Weet jij wie die mevrouw daar is?”
Het kind antwoordde  ”Nee, maar dat kindje ken ik wel”!

En zo is het, denk ik is het overal, Christen of niet De meesten kennen het kindje wel.

Pinetum Birkhoven

Het is 15 december ’s morgens; er ligt een wit laagje rijp op sommige plekken in de tuin.
Als ik de grijze afvalbak binnenhaal zegt de buurman dat het volgende week 10 graden wordt.
Tijd dus om snel de natuur in te gaan, nu er nog wat rijp op de bomen en de grond ligt.

We kiezen voor een naaldbos, daar blijft het witte laagje langer liggen. We zien op internet dat er een Pinetum in Amersfoort ligt, in een bosgebied dat Birkhoven heet
We rijden er heen.

Het bosgebied ligt op de uitlopers van de Utrechtse Heuvelrug. Naast de parkeerplaats van het Bosbad beginnen wandelroutes. We kiezen de gele en zullen zo in het Pinetum komen.

Dit Pinetum is één van de 7 naaldbomenverzamelingen van Nederland. Aangelegd in de jaren “30 van de vorige eeuw als werkverschaffingsproject tijdens de crisisjaren. Er werden toen ongeveer 100 verschillende soorten naaldbomen uit de hele wereld afkomstig, geplant (ze staan per 3 per werelddeel van herkomst) Helaas hebben niet alle soorten het overleeft.
Sinds dit naaldbomenpark onder het Utrechts Landschap valt (2005) wordt het bomenpark weer (door een groep vrijwilligers) onderhouden.

Een naaldboom is eigenlijk een conifeer, wat “kegeldragend” betekent. Er zijn in de wereld ongeveer 700 soorten coniferen  waarvan er in Nederland van oorsprong maar 3 voorkomen: de jeneverbes, taxus en de grove den.
Niet alle coniferen blijven groen, maar de meesten wel!

We zien gelukkig nog heel wat WIT, op de grond, op de bomen en op sommige planten en struiken.

Het is een prachtig gebied, duidelijk onderdeel van de Utrechtse Heuvelrug. We “beklimmen” een heuvel en hebben daar een prachtig uitzicht over een bosmeer, waar één schaatser aan het rondjes draaien is!
Boven op de berg staat een apart soort houten bank waar plaats is voor velen.

In het bosmeer staat een kunstwerk; een vogel, het ziet er uit als een “groot” ijsvogeltje!

Ook het meer is een werkverschaffingsproject uit de crisisjaren geweest, het uitgeschepte zand is de “heuvel” geworden

Er is een rododendronbosje dat ook mooi is zonder felgekleurde bloemen, met alleen de vetachtige bladeren met laagje rijp!

Er staan op verschillende plekken  ruw houten banken, elke bank “ietsje” anders; het is nu te koud om stil te zitten, wel heerlijk om te wandelen. Naast één zo’n bank hangt een mondkapje, voor gebruik als het druk gaat worden? Of heeft iemand het daar opgehangen voor de volgende keer dat COVID-19 weer de kop op steekt?

Varens, altijd al favoriete planten van me, zijn prachtig gedetailleerd, nu de rijp de aparte blaadjes accentueert.

In het Pinetum staan enorme grote naaldbomen, mijn hart ging echter open voor dit kleintje; geen ballen in hangen, geen piek of spuitsneeuw; helemaal zó laten; ontroerend.

De natuur is zo prachtig, zelfs een pol van een grassoort, iets waar je normaal zó aan voorbij loopt, is nu een wit, teer kunstwerkje.

Omdat we zo naar de natuur kijken hebben we niet goed op de routepaaltjes gelet, in plaats van de gele paaltjes, zijn we de witte gaan volgen. Waar zijn we nu beland?
Gelukkig komen we een dame met hond tegen, haar Ridgeback komt enthousiast op ons af, we vragen haar hoe we weer bij het bosbad , waar onze auto staat, kunnen komen.
Het blijkt dat we er niet ver vandaan zijn.

Gelukkig, want handen en neus zijn koud en we lusten beiden wel een kop thee.
Tevreden rijden we naar huis. Het was (weer) een topwandeling.



Internationaal festival voor professioneel buiten- en locatietheater

Hét internationale street arts festival , 3 dagen TOP theater in de Amersfoortse binnenstad wordt elk jaar op het laatste weekend van augustus georganiseerd.
Spoffin is in 2010  ontstaan uit 3 voorgaande festivals: Keistad, Etcetera en Theater Terras; een waardige opvolger met veel internationale acts

Met als achtergrond historisch Amersfoort werd dit jaar de 12 editie van Spoffin  op 26 t/m 28 aug. georganiseerd.


Wij beperkten ons dit jaar tot 2 locaties: De Hof, het grootste plein in de Amersfoortse binnenstad  én het Lieve Vrouwekerkhof (in de volksmond: Lieve Vrouweplein) mét op de achtergrond de Onze Lieve Vrouwetoren, precies op het kadastermiddelpunt van Nederland gelegen.

Als we op het Lieve Vrouweplein aankomen zijn net  Still Us, onderdeel van de Kunstbende aan het dansen. Krachtige jonge vrouwen in het zwart/wit gekleed die op het thema “Me too” een krachtig vrouwenperspectief uitbeelden! Jammer dat we alleen net het laatste stuk van deze dans zagen; indrukwekkend!

Meer mensen willen net als wij de volgende act op het plein gaan zien; er is geen zitplek meer vrij. We zien wel aan de overkant op een terrasje nog 2 stoelen staan en een kop cappuccino zal er ook wel ingaan, dus gaan we daar zitten.
De act uit Spanje “Get ready” van TwoMuch Circus speelt zich niet ver van ons af, maar de Spaanse man en vrouw spelen de andere kant op, dus we kijken wel tegen ruggen aan. Het is fysiek theater; er worden groene doekjes van een tafel geritst, terwijl de dingen die erop staan, blijven staan; thee geschonken op hoofden;  en de dame friemelt zich, op de grond, in een soort lampendekenjurk. Er wordt vooral veel bewogen.

Bij dit festival koop je géén kaarten, betaal je géén toegang vooraf; je ziet de act en betaalt achteraf.
Er lopen fel paars geklede vrijwilligers rond, degene die een emmertje voor de bijdragen dragen vallen op door een fel paarse ballon.


We zoeken een ballon en deponeren onze bijdrage in het emmertje.( voor TwoMuch not too much)
Dan lopen we naar De Hof. Op het plein staat een fontein; een gezicht kan water omhoog spuwen; nu is het meer een kabbelend waterblupje dat uit zijn mond komt! Er mensen op de rand van de fontein, er is nog plaats dus wij strijken daar ook neer.( ik ben trots op deze foto met herkenbare fontein, onherkenbare mensen én luchtballonnen)

De sfeer is vol verwachting; er moet hier een deux chevaux komen met 2 Denen erin: Bängditos Theater zijn 2 mannen die in de Citroën op weg zijn naar Parijs, hier de weg kwijt.
Tijdens het wachten op de act begint het carillon te spelen, er gaat een luikje in de kerk open en we zien St Joris en de draak….. even!

Als de Denen eindelijk in hun rode autootje aankomen rijden en uitstappen mét grote uitgevouwen landkaart en alpinopetjes op het hoofd, vragen ze aan omstanders de weg naar Parijs. Ze stappen in, geven gas, mensen schrikken, wijken uiteen, het autootje gaat weer achteruit en de koffers vallen uit het rekje. De mannen spelen met het publiek, omstanders worden gevraagd te helpen duwen, een vrouw wordt “ontvoerd” en in de auto gedragen, er komt rook uit de auto, zelfs vuurwerk. Een komische act voor 2 personen mét betrokken publiek
Uiteindelijk rijdt de deux chevaux het plein af, nadat de mannen die hielpen duwen van allebei de artiesten 3 klapzoenen kregen.

We springen van de fontein af, een paarse vrijwilliger met emmertje komt op ons af. We doneren en gaan weer terug naar het Onze Lievevrouwplein.
We zijn er een dik kwartier voor de act die we willen zien, geen ruimte meer om te zitten, of het moet zijn op het lopertje op de grond vooraan, maar daar komt een vrijwilliger al aan om ook de kinderen die daar zitten naar achteren te wijzen; er komt een act met vuur!!
Er staat een rode driepoot, er liggen rode stangen,  er hang een hoepel het is een beetje raden wat er gaat gebeuren! (We staan vooraan pal achter de zittende en zullen de act goed kunnen zien)

Het wachten duurt lang, een oudere vrijwilliger met paars shirt gaat een spagaat doen, hij heeft een houten been; zijn spagaat ziet er apart uit. Mensen klappen en de man doet het nog een paar keer. Dan komt een andere vrijwilliger met een microfoon die de act van Firebirds; een man en vrouw uit Hongarije:  Proper en Mess, aankondigt.
Proper en Mess zetten de stangen in elkaar en er ontstaat een hoge rode driehoek met een hoepel erin. Ze zwaaien met brandende fakkels doen samen een dansje terwijl ze allebei jongleren met brandende ballen. Spectaculair!
Maar dan komt het spectaculairste de acrobatiek van de dame met vuur en in de cirkel in de lucht.

Deze act was echt een geweldige act om deze dag te besluiten.
Beter worden kan niet.
Dus we gaan naar huis.
Bij deze act moeten we echt zoeken naar de paarse ballon dame met emmertje.
We willen graag onze bijdrage geven!

We verlaten het plein, na nog één keer een blik op de prachtig verlichte Onze Lieve Vrouwetoren  geworpen te hebben.

Het was een bijzondere avond met een mooie slotact.

Kunst & Taal

In 2018 (13 mei) schreef ik een blog over onomatopee een woord dat, fonetisch, het geluid dat het beschrijft, nabootst of suggereert.

Voorbeeld van een onomatopee zijn de werkwoorden zappen, kraken, piepen en hikken, je hoort het geluid al als je het woord zegt. Dat is ook bij sommige dieren die hun naam noemen, zoals de tureluur, kievit, tjiftjaf en oehoe

Ook andere talen kennen onomatopeeën: in het Turks is klittenband cirt cirt en, in het Engels is piepen to beep. Deze buitenlandse woorden geven, zelfs voor Hollandse oren, de geluiden goed weer.

Onlangs kwam ik deze term Onomatopee weer tegen, maar dan in een andere context; de naam van een kunstwerk!


Ik begreep de naam Onomatopee van dit kunstobject, gemaakt door Nicolas Dings niet zo goed, er was uitleg voor nodig.

De bank staat in een beeldentuin in een park (Amersfoort) waar ’s zomers veel blauwe reigers schijnen te komen. De leuningen  zijn dan ook  geïnspireerd op de blauwe reiger.
In de zitting van terrazzo*) ook wel granito of marmori(e)t genoemd, zijn de woorden “schrèèèk” en  “kreik”  gegraveerd.
En nu komt de klanknabootsing aan bod: deze geluiden geven de klanken weer die een blauwe reiger, volgens de kunstenaar, produceert.

*) Terrazzo= terras in het Italiaans; het materiaal is gemaakt van marmerkorrels in cementgedrukt. Behalve vloeren worden er ook aanrechtbladen van gemaakt.

Randenbroekerpark*)

Dit park ligt in Amersfoort rondom Huize Randenbroek, dat momenteel in de steigers staat en nu op een kunstwerk van Christo lijkt, helemaal ingepakt.
In de 13e eeuw stond er op die plek een eerder landhuis, dat landhuis werd in 1629 tijdens de Tachtigjarige oorlog door brand verwoest.
Men vermoed dat later architect  Jacob van Campen (die het in 1625 van zijn moeder erfde) het op die plek heeft laten herbouwen.

Het park is mooi onderhouden, we hebben er ooit vele geweldige, drukke, goed georganiseerde evenementen meegemaakt, maar nu was het rustig op een enkele jogger en wandelaar na.

Na jaren lopen we weer het schitterende hek door en het park in
Langs het koetshuis, dat plaats biedt aan poppentheater “Toermalijn” en houtatelier “ Passie voor hout”

“Onderweg” verrassende kunstwerken, zoals een boom die bekropen wordt door houten processierupsen en waar bovenin een prachtige houten vlinder troont.

Een ijsvogelmuur, een zandwal op een eilandje in het water, helaas  was, op het moment dat wij er waren,  het ijsvogeltje er niet!

Tussen de bomen hangen stukken plastic aan draadjes. Het blijken blaadjes, takjes en andere natuurproducten te zijn die zijn ingeseald .
Op deze plek blijken in 2015  twee twintigers omgekomen te zijn, doordat ze schuilden onder een grote boom, waar op dát moment de bliksem insloeg.  
Er staat een houten bemost bordje met bijzondere tekst over de eik waaronder de meisjes de dood vonden ( Bas Topper)
Dit is een plek om even bij de vergankelijkheid van het leven stil te staan.
De in plastic ingesealde takjes wapperen in de wind, ze vragen, zachtjes wiegend, aandacht voor de 2 jonge mensen, vriendinnen van jongs af aan,  die hier samen schuilend, de dood vonden

Er is een beeldentuin bij de orangerie van het landhuis. Daar staan onder andere een terracotta tweeluik staan (kunstenares Ingrid Mol):  raadpensionaris Johan van Oldebarnevelt (1547 geboren in Amersfoort – 1619 op het Binnenhof onthoofd) met, aan de voeten van (het symbool van Nederland) de leeuw, Oldebarnevelts publicatie van 1618.

Een ander beeld dat aandacht trekt is een figuur uit een veel eerdere tijd dan van Oldebarnevelt, het is een ridder op een paard.
Aart van der IJssel is de kunstenaar en hij maakte dit ijzeren beeld in 1966. Het is niet “alleen” een beeld, maar ook functioneel: een zonnewijzer!

Behalve “gemaakte” beelden zijn er ook “natuurlijke” kunstwerken in het Randenbroekerpark te zien: ontluikende plantjes, bomen en paddenstoelen en combinaties van beide, voor wie het wil zien!

De Heiligenbergbeek loopt door het Randebroekerpark maar behalve deze beek zijn er nog meer waterpartijen, soms met bruggetjes.

In plaats van stijve hekken is er gewerkt met kleine boogafzettinkjes; het publiek wéét zo dat het NIET de bedoeling is daarachter te lopen, omdat ze groen zijn, vallen ze niet uit de toon in de natuur.

Een park voor iedereen: grote treden maken het voor ouderen makkelijk om een heuvel op en af te komen; er is een speeltraject voor kinderen en er zijn goede paden voor joggers.
 ’s Zomers kan er gebruik gemaakt worden van de op/afstapplaats van de Waterlijnboten, picknicken is toegestaan.

Het park is vrij toegankelijk.


*) De naam Randenbroekerpark stamt af van vroegere tijden toen deze gronden aan de rand van het moeras (broek) lag

Flehite én Amersfoort

In museum Flehite is  momenteel niet alléén de tentoonstelling over drie generaties Withoos te zien.
Er is ook informatie te vinden over de stad Amersfoort, het vroegere Amorfortia

Deze kaart, hangend in Flehite is van omstreeks 1585

Amersfoort kreeg op 12 juni 1259 stadsrechten van de Utrechtse bisschop Hendrik van Vianden.

Informatie in museum Flehite ook over de, voor Amersfoort zo gezichtsbepalende, Onze Lieve Vrouwetoren.  De “kleine” OLV toren is in Flehite goed te bekijken; hij is niet altijd alleen en losstaand, geweest.

De eerste kapel op deze plaats werd in de veertiende eeuw gebouwd.
Van de bouw van de toren is weinig bekend, wél dat deze rond 1470 klaar kwam.
Ná de overname door de protestanten (reformatie) werd de kerk ook voor andere doelen dan religie gebruikt, onder andere als opslagplaats voor buskruit en als plek waar granaten werden  gevuld.
Door onvoorzichtigheid bij deze handelingen ontplofte de kerk in 1787 (17 doden).
De kerk raakte bij de explosie zo zwaar beschadigd  dat in 1806 werd besloten om de ruïne te slopen.

Behalve de OLV toren staat in museum Flehite ook een grote maquette van Amersfoort, deze toont het noordwestelijke deel van Amersfoort in de tweede helft van de 17e eeuw, dáárbij is de Onze Lieve Vrouwetoren mét kerk nog te zien.

Ook in Flehite informatie over de eerste trein in Amersfoort én ook hier een maquette!
Nu is station Amersfoort Centraal een knooppunt en een belangrijke schakel in het goederenvervoer tussen de Noordzee en de Baltische staten en in het internationale reizigerstreinverkeer.
Amersfoort heeft nu, behalve station Amersfoort Centraal, ook nog de stations Vathorst en Schothorst. In het museum kwam ik te weten dat in 1863 de eerste trein in Amersfoort stopte (op de latere lijn Utrecht-Zwolle) en dat het spoor toen nieuwe inwoners en soldaten naar de stad bracht. Tegelijk met het spoor kwamen ook (meer) fabrieken naar Amersfoort

Een leuk “treinweetje” las ik, bij de maquette van station Smallepad: chique dames gingen toen met de trein naar Utrecht of Amsterdam om een nieuwe jurk te kopen; dan kregen ze namelijk de treinreis cadeau! Over het aantrekken van klanten gesproken! In 1863!

Het zicht vanuit de ramen van het Museum Flehite (1880) gevestigd in drie laatmiddeleeuwse muurhuizen midden in de historische binnenstad van Amersfoort

Als we, na veel én mooie dingen gezien te hebben in het museum, buiten lopen door de historische stad, zien we menig poster van de door ons dan net geziene tentoonstelling;
Schilder Mathias Withoos heeft hier geleefd en zijn nagedachtenis leeft er nog voort!

Ander licht op Withoos

We mogen weer naar een museum nu lockdown is opgeheven (althans voor nu)

We gaan naar de tentoonstelling “Ander licht op Withoos” met als ondertitel “Drie generaties Withoos” in museum Flehite in Amersfoort.

Museum Flehite- Amersfoort

In de folder staat : De eerste grote overzichtstentoonstelling van de Nederlandse 17e eeuwse meesterschilder Mathias Withoos( 1627-1703), zijn kinderen én van hedendaagse fotograaf en nazaat Hans Withoos


De schilderijen van Mathias zijn gedetailleerde stillevens en landschappen, waar je lang naar kunt kijken. De sottobosco’s, de bosstillevens, waarin volgens Mathias “Gods grootheid zich openbaart” zijn bijzonder gedetailleerd met slakken, slangen, hagedissen en andere kleine dieren. Hoe langer je kijkt, hoe meer je ontdekt.

Detail van bosstilleven met bunzing en zijn buit in rivierenlandschap

Mathias schilderde ook de vergankelijkheid van de natuur (en dus ook van het menselijk bestaan)

Bosstilleven met vogel,vlinders,vogelnest,eierrovende muis en hagedis.

Details schilderij Mathias

De zalen zijn prachtig ingericht, soms met bloementapijten op de grond. De sfeer voelt goed en past bij het werk, ook op de, wat minder geciviliseerde zolder.

Wat het  pièce de résistance zou moeten zijn, het 350 jaar oude Gezicht op Amersfoort, één van de grootste stadgezichtsschilderijen van Nederland, wordt momenteel gerestaureerd. Men had gehoopt dat het klaar voor bezichtiging in deze tentoonstelling zou zijn, maar helaas. Men vertelde me daar dat het waarschijnlijk nog wel tot april zou duren vóór het restauratiewerk klaar zou zijn.

Het fotowerk van zijn nazaat en fotograaf Hans Withoos sprak mij minder aan, totdat ik zijn werk zag geïnspireerd op zijn voorvader Mathias (en kinderen) en dan met name die uiting op stof, jurken en jasjes*). Prachtig! Zowel de stoffen als de foto’s ervan.


Op de zolder van het museum én in een zaal hangen op poppen en knaapjes kleding geïnspireerd op gouaches van de kinderen van Mathias Withoos (stof en kledingontwerp Hans Withoos) In de zaal hangen de foto’s van Hans Withoos : modellen met die kleding aan.

In het museum worden continue korte films vertoond, op één van die filmpjes zie ik in de aftiteling een familielid van ons staan. **) Wat blijkt? Zij heeft een corset gemaakt van stof (Hans Withoos) waarop een schilderij van zijn overgrootvader geprint is. Het corset is gemaakt uit drie panelen met dezelfde print van het schilderij. Het laten aansluiten van die afbeeldingen lijkt me een enorme klus geweest.

Corset en een detail van de stof

Geheel vol van al die moois lopen we de prachtige stad Amersfoort in, maar daarover morgen meer.

Ik besluit dit blog met een foto die ik, die dag maakte, op een Amersfoorts plein van op een hoop geveegde bloemen (over van de bloemenmarkt?)
Dit tafereel sloot, vind ik, zo mooi aan bij de bloemenpracht van Mathias en het stukje tekst over vergankelijkheid

De tentoonstelling Ander licht op Withoos is nog tot 8 mei te zien in museum Flehite in Amersfoort



*) stofontwerp Hans Withoos, Almamoun Benmira, kledingontwerp Studio AAB gemaakt door Invalid atelier
**)Marjons Corsetten en Couture

Rijen voor winkels

Wij willen een verjaarscadeautje geven, de winkels zijn open, dus wij rijden naar Amersfoort naar een winkel waarvan we weten dat ze dat artikel dáár hebben.

Ik wéét dat kan je ook online kopen, maar van internetkopen hebben we “even” onze buik vol.
Een jarig kind, een bijzonder cadeau én winkels dicht door Covid 19, deed ons internetbestellen.
Ruim voor de verjaardag besteld; levering binnen 7 dagen.
Het is nu meer dan vijf weken verder en we hebben het bestelde nog niet én het artikel hoefde niet uit Taiwan of China te komen maar uit Barneveld
Het telefoonnummer van de zaak waar we bestelde gaf nooit gehoor en op onze meerdere mails werd niet gereageerd. Toen er, eindelijk,  wél gereageerd werd was de strekking van de email ”het is onderweg”. We wachten nog steeds én de-inmiddels- niet-meer-jarige ook.

Vaste lezers van mijn blog weten dat ik in een boerendorp woon, waar een 2 supermarkten, een Kruidvat en een ijssalon tot de weinige basiswinkels behoren. Voor “bijna alles” moeten we dus elders shoppen.
Door COVID 19 hebben we dat dus bijna een jaar niet gedaan (bijkomend voordeel: weinig geld uitgegeven)


Nu dus weer eens shoppen in Amersfoort

Op de drukte NU in het centrum van Amersfoort waren we NIET voorbereid.
De Langestraat was mega druk, voor veel winkels stonden rijen mensen (mét mondkapjes op)
Voor kledingwinkels, maar ook voor de juwelier. (moederdagshopping?)


Gelukkig was de winkel waar wij moesten zijn NIET erg in trek; geen rij; we konden “gewoon” naar binnen lopen. We kochten waarvoor we kwamen, betaalden en……..meteen terug naar huis?
Nee, even “mensen kijken” op een terrasje; er zijn hier genoeg! (zowel terrasjes als mensen)


Als we in Amersfoort zijn gaan we naar de Blauwe Engel, een horeca pand bijna “leunend” tegen de St.Joriskerk: de cappuccino is er heerlijk, een tafeltje in de zon is mogelijk én er komen genoeg mensen langs om te bekijken!

Onze missie was geslaagd. De eerstkomende verjaardag hebben we een concreet cadeau in handen ( in tegenstelling tot de “bon” voor de andere, nog steeds op haar “concrete”, uit Barneveld verzonden” cadeau, wachtende jarige!)

Opgeknapt.



Gisteren om 9 uur kon ik bij mijn kapper terecht.
Zij en ik allebei een mondkapje voor.
Vele lokken op de vloer later ga ik met een verzorgd hoofd de zaak weer uit.

Met zo’n (na tijden weer)  verzorgd hoofd wil ik wat!
Niet thuiszitten en niet de bossen in!
Veel andere dingen zijn niet mogelijk, wat wel?

Mijn lief stelt voor naar Amersfoort te gaan.
Een geweldige plaats  ooit ontstaan op een doorwaadbare plaats(voorde)  in de Amer (Eem)
Amersvoorde werd Amersfoort.
De meeste winkels  zijn dicht, maar dat komt goed uit, we hoeven niks, we willen alleen maar kijken!
Op de pleintjes, naar de geveltjes en de mensen die er lopen.
Ooit heb ik hier een klein jaar gewoond en het voelt als ik daar ben altijd als thuiskomen.

Aan de Onze Lieve Vrouwetoren ( bijgenaamd Lange Jan) zat ooit een kerk vast (de contouren ervan staan nog op het plein aangegeven) De deur is van een afstand al mooi, maar van dichtblij hebben de vierkante plaatjes prachtige details.


Amersfoort is een stad van Cultuur, geweldige evenementen werden ( en worden ooit weer hoop ik) er georganiseerd.
Nu is het heel rustig door COVID 19, waarvan een beeld op het Hof.

Maar ook op “gewone” dagen, als er wel veel mensen lopen is het een relaxte stad met pleintjes, (muur) huizen met mooie geveltjes en nauwe straatjes.



We zien verschillende inventieve ondernemers hun koffie, broodjes en andere etenswaar aanprijzen

Natuurlijk willen we de lokale ondernemers steunen; een wafelijzer in een kraampje trekt onze aandacht, dus we bestellen 2 wafels en staan netjes aan de overkant te wachten tot onze bestelling klaar is. Na het eten van de wafel met chocoladesaus zien we er niet uit (vloeibare chocola lekt!) en zitten we propvol: de chocolade voedt!

We zien ook een restaurant dat NIET leeg is, aan de tafeltjes zitten poppen, op de ramen zijn teksten geschreven; het geheel ziet er “gezellig” uit. Veel aandacht  besteed aan de kleren gevuld met ??? (stro? Papier?)
In een snelle voorbijloop zie je niet snel dat het poppen zijn, alleen maar een “gewoon” restaurant waar mensen zitten te eten!

Door de kapper én door een rondje Amersfoort ben ik weer danig opgeknapt.
Alles leek bijna even een beetje gewoon!

Verschillende middelpunten

Van familie kreeg ik foto’s van hun zoektocht naar het middelpunt van Nederland; ze waren bij Wekerom.

Omdat ik alleen het kadastraal middelpunt van Nederland ken, ging ik me eens in verdiepen in het middelpunt van Nederland.
Wat blijkt? Het geografisch middelpunt van Nederland is een begrip zonder officiële definitie;
Er zijn er meerdere!

Het kadastrale middelpunt van Nederland ligt in Amersfoort; de Onze Lieve Vrouwetoren in Amersfoort was tot 1970 het nulpunt van de Rijksdriehoekscoordinaten (getuige de vloermarkering in de OLVtoren.)

Er is óók een middelpunt van de omschreven cirkel van Nederland. In dat geval trekken ze een zuivere cirkel rondom de grens van ons land die de uiterste punten raakt. Het middelpunt van die omschreven cirkel ligt ongeveer een halve kilometer ten noordoosten van Eembrugge (gem. Baarn)  (de straal van die cirkel is 170 km)

Dan is zijn er ook nog: Het middelpunt van een denkbeeldige rechthoek om Nederland (Soest);
het oudste middelpunt van Nederland ( gem.De Wolden(Dr) én, als je Nederland breder ziet en ook de Caribische eilanden (Aruba, Curacao en St.Maarten) mee telt, ligt dát middelpunt in de Atlantische oceaan


Mijn familie was dus op het  Wekeromse Zand (Veluwe), een open gebied van ruim 100 ha, met actief stuivend zand. *)  Vlakbij, op de Lindesboomberg ligt (staat daar aangegeven) het middelpunt van Nederland.

Ik vond een artikel in dagblad de Trouw dat meldde:  “Het Middelpunt van Nederland is een verzinsel, maar wel een verrukkelijk verzinsel” Na berekening (van vóór de inpoldering van de Flevopolder) suggereerde iemand dat de Lindeboomsberg wel eens  precies midden in Nederland zou kunnen liggen, de lokale VVV verhief één van de keien daar liggend tot Middelpunt van Nederland) Een middelpunt was geboren!




*) Actief stuivend zand komt in Noord-West Europa, buiten Nederland, bijna niet meer voor. Dit maakt het Wekeromse Zand aardkundig, ecologisch en cultuurhistorisch zeer waardevol.