Wat moeder-zijn behelst, weet je pas als je zelf een baby krijgt
is zo’n zin die je vaak leest of hoort en waarvan je als niet-moeder denkt “t Zal wel”
Dat word je moeder en je ziet die wolk in zijn wiegje liggen en denk je ”Nu snap ik het”.
Maar ECHT snappen doe je het pas véééél later.

Mijn moeder was nogal beschermend. Dat was héél lief, maar vaak ook erg benauwend.
Ik herinner me een moment waarop ik bij haar op bezoek was geweest, naar man en kinderen terugging en ze in de gang zei ”Knoop je je jas goed dicht, het is koud buiten”
Mam, ik ben 40!! Ik weet het!
Of de telefoon ging, na mijn bezoek aan haar en kreeg ik een vraag als “Maak jij je nou ergens bezorgd over? Ik vond je net zo mat klinken!
O, wat vond ik dat irritant! Lief, maar irritant.

En nu zijn mijn kinderen in die leeftijd en meen ik een “andere” stem te horen door de telefoon, of moet er één een eind rijden terwijl de wegen glad zijn, hoor ik een verhaal van op hun werk en vraag ik me af hoe dat afgelopen is. Ik leef  mee!
Maarrrrr, ik heb van MIJN moeder geleerd hoe irritant een bezorgde ouder kan zijn, dus ik houd me in.
Meestal!
Soms niet. Dan hoor ik aan hun stem: nu ben ik in hun ogen (oren)  irritant.

Als je er een kleinkind bij hebt, geldt die bezorgdheid ook voor hem. Ook hij kan een reden zijn om je ongerust over te maken, je dingen af te vragen.
Extra moeilijk is het dan als zijn ouders gescheiden zijn en de contacten verstoord.

Ik probeer zulke dingen nuchter te bekijken. Oudere mensen hebben teveel tijd om te denken, ze hebben veel meegemaakt en “weten” wat er kan gebeuren.
Dus opvullen die tijd! Ik hoef geen bezigheden te zoeken, ben flink bezig, maar in “ruststand” (meestal ’s nachts) komen er dingen “boven” en vraag ik me dingen af.

Ik heb meer mogelijkheden om irritant te zijn dan mijn moeder.
Er zijn mobile telefoons met Whatsapp! Als ik mijn ongerustheid niet meer voor me kan houden, kan ik appen.
Soms krijg ik daar antwoord op, soms niet.

Toch eigenlijk wel grappig, dat iedere ouder zijn/haar trekken thuis krijgt: en later gaat begrijpen wat het is om “je zorgen te maken om niets”
Want zo voelen de “kinderen” het.

O mam, wat moet ik vaak aan je denken, als ik ‘s nacht lig te woelen omdat er “ bij één van hen wat aan de hand is” en ik niks kan, niks weet,  niks hoor.
Met de wetenschap die ik nu heb, zou ik TOEN anders naar je gereageerd hebben!
Ik denk dat je dat toen ook wel WIST.
Het heet Moederliefde!