Deftig?

Mijn moeder zei altijd “zeuven” in plaats van zeven. Toch kwam ze niet echt van “deftige” huize! (Wel in het Franse gedeelte van Brussel geboren en gewoond, maar daar zeiden ze “sept” tegen zeven)
Toen ik haar daar later  eens naar vroeg zei dat ze het zo (op school of werk dat weet ik niet precies) geleerd had om de spraakverwarring met negen uit te sluiten. Negen en zeven in spreektaal zou verwarring kunnen geven; terwijl zeuven heel anders klonk dan negen!
“Ik dacht dat u deftig wilde doen”
Mijn moeder lachte: ” Echt niet!”

Nadat we die discussie hadden gehad werd “deftig doen” een dingetje tussen ons.
Zo hielden we, als we samen waren en theedronken, onze pink omhoog!

We hadden het niet meer over C&A, waar we bijna al onze kleren kochten, maar over dat we onze kleding bij “Cecile et Antoine” kochten (zelden vroeg iemand welke winkel dat was!)

Mijn moeder had een  vrolijke vriendin in Amsterdam, een echte Amsterdamse. Als zij het had over een winkel waar ze lekkers ging halen, sprak ze altijd over “Neeplus” Ik heb heel lang gedacht dat het een Amsterdamse winkel was die wij, in onze regio NIET hadden.
Wie vraagt leert! Dus vroeg ik haar eens waar die Neepluswinkel was ”Ach kind die hebben jullie toch ook? Dat is gewoon de Jamin”
Toen snapte ik háár “deftig doenerij” Ja- min, nee – plus .(Humor: het was niet voor niets een vriendin van mijn moeder)

In de huidige tijd hebben we het thuis nooit over de Action waar we spullen halen, maar over de
A- C- Tíon; dat klinkt Frans en anders dat het “gewonere” Engelse action!

Soms kun je door taal het leven een beetje  vrolijker (deftiger) maken.
Namen van winkels/zaken vind ik soms “apart”!
Er zit soms (als het geen achternaam is) een verhaal achter.

Ooit interviewde ik (voor een lokaal blad) een eigenaar van een Chinees restaurant.
Ik vroeg hem waarom hij zijn restaurant “Peking” had genoemd.
Hij vertelde dat zijn ouders ooit uit China waren gekomen en hun restaurant Peking hadden genoemd. Hij was daarin opgegroeid en toen hij oud genoeg was had hij rondgekeken naar een pand om ZIJN restaurant te openen. Over de naam had hij nooit nagedacht; het restaurant van zijn ouders (in een andere plaats) heette Peking, dat restaurant liep goed: dus ook het zijne  ging PEKING heten.


Taal, we hebben er allemaal wát mee!