Sterfelijkheid.

Eén zekerheid  als mens, heb je: je gaat dood.
Je weet niet wanneer en hoe, maar dát je gaat is zeker.

Ik ben niet bang voor de dood, wél voor de weg erheen;  aftakeling, pijn.
Onlangs werd ik (weer) eens met mijn eigen sterfelijkheid geconfronteerd.

Ik had een bobbeltje in mijn mond. Geen pijn, wel een strak gevoel.
Het bobbeltje werd een bobbel, groter en harder en ging NIET weg.
Na veertien dagen was het een centimeter groot en deed het me denken aan een ander bobbeltje dat ik ooit had. Huisarts én specialist zeiden toen dat het “niets” was. Dus ik liet het zo.
Na een jaar wilde ik opeens dat bobbeltje weg hebben; het MOEST weg.
Huisarts vond het niet nodig, specialist zei “ Het is niks maar je hebt gelijk het hóórt er niet”.
Toen ik na de operatie bij kwam zei de verpleegster dat de dokter met me wilde praten.
Einde liedje: ik had kanker; er moest nog een keer geopereerd worden, chemo, bestraling; de hele rataplan en dan nóg was het niet zeker dat ik het zou halen.
Ik “haalde” het.

Dit speelde door mijn hoofd nu ik weer een bultje had.
Soms ben ik moedig.
Ik maakte een afspraak met de huisarts.
Lang niet geweest en niet bekend met het feit dat ze er tijdelijk NIET was; ik kon bij een vervangster terecht. Ook goed.

Mondkapjes voor: zij én ik; geen handen schudden; achter haar aan de spreekkamer in; lieve ogen.
Mondkapje mocht bij mij af: het  was noodzakelijk om in mijn mond te kijken; bij háár zag ik alleen de ogen. Na de mondinspectie ging ze weer zitten, haalde diep adem en zei dat ze eerlijk was:
“Een huisarts weet veel van het menselijk lichaam maar de mond………achtergebleven gebied”
Bottomline; ze wil me doorsturen naar een kaakchirurg.

Ik zak een beetje in; had zo gehoopt op zekerheid; goed óf fout.
De huisarts zag het; “Ik kán u niet geruststellen, hier moet een specialist naar kijken. Het zou kunnen dat hij een biopsie wil doen om zeker te zijn”.
Ze kijkt op haar computer “De wachttijd bij kaakchirurgen is  6 weken”.
Ik zak wat verder in.
Slecht nieuws is erg, 6 weken onzekerheid is erger.

Ze kijkt me aan en pakt de telefoon” Ik bel ze even”
Ze hoort van de poli kaakchirurgie  dat de wachttijd opgelopen is tot 60 dagen. Ze zegt dat het geen levensbedreigende situatie is maar dat haar patiënt zich zorgen maakt en zij ook.
De “ andere kant” zegt iets, zij blijft stil  en dan “………. kan het niet eerder? “.
Ze kijkt me aan en knikt “Goed, bedankt”
“Morgen 2 uur”.
Tranen schieten in mijn ogen.
Met geen knuffel, zelfs geen hand, kan ik haar bedanken maar ze ziet het al in mijn ogen.
“Graag gedaan en sterkte”.

Ik ben mega gespannen en neem een biologisch middeltje om kalm te worden; het duurt nog lang voor het morgen zal zijn.
’s Avonds kijk ik, voor verstrooiing t.v. als ik opeens een mega vieze smaak in mijn mond krijg en….. de spanning in mijn mond ebt weg. Ik ga naar de spiegel, een geel stroompje loopt langs mijn tanden.
Ondanks het smerige gezicht lach ik een beetje: toch een ontsteking? Geen kanker?

De volgende dag ben ik 10 minuten te vroeg bij het ziekenhuis, in de meldtent vóór het ziekenhuis zegt een dame achter een scherm dat ik pas over 5 minuten naar binnen mag.
Ik wacht.
Dan ga ik naar binnen, trap op, gang door, melden bij assistente.
Ik zit amper of wordt opgehaald voor een foto.

Na de foto wordt ik meegenomen naar een behandelkamer.
De specialist komt binnen en vraagt waarom ik niet naar de tandarts ben gegaan maar naar de huisarts. Geen moment aan gedacht. Mijn gedachtegang: een bultje in mijn mond, niks met tandjes maar met kanker, niks voor de tandarts maar voor huisarts ( daar begon het de vorige keer ook mee) Ik vertel van gisteravond, wat er toen gebeurde.
Zijn ogen lachen, hij draait zijn scherm naar me toe: “Dacht ik al, wortelontsteking kijk. Het vocht kan nergens heen en komt er dan als bultje uit.  Een wortelkanaalbehandeling, ontsteking is dan weg, klaar is  KEES, geen kanker. Op naar de tandarts”

Ik kan hem wel zoenen, Ik ga nog niet dood, in ieder geval niet NU.


Ik ren het ziekenhuis uit, ruk mondkapje af en loop naar een bloemstalletje.
Gele rozen voor deze dame!