Euthanasie bij dementie

Nog net in april heeft de Hoge Raad uitspraak gedaan over een zaak van euthanasie bij dementie.
De Hoge Raad heeft bepaald dat euthanasie ook mag worden verleend bij vergevorderde dementie:
De arts hoeft aan de wilsonbekwame patiënt geen bevestiging te vragen over diens schriftelijk euthanasieverzoek. Daarnaast stelt het hoogste rechtscollege dat een wilsverklaring ‘niet eenduidig’ hoeft te zijn. De arts moet door de wilsverklaring te interpreteren en de omstandigheden te beoordelen genoeg zekerheid verkrijgen dat de patiënt zou willen overlijden in de situatie waarin hij of zij zich inmiddels bevindt. Dit is positief nieuws voor alle mensen in Nederland die een schriftelijk euthanasieverzoek opstellen. ( bron Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde NVVE)

Het blijkt in de praktijk weinig voor te komen dat euthanasie wordt verleend aan wilsonbekwame patiënten met dementie.
NVVE-directeur Agnes Wolbert zegt hierover “Ons advies blijft dat patiënten samen met de arts en naasten proberen te voorkomen dat pas bij wilsonbekwaamheid wordt gesproken over euthanasie. De NVVE beveelt hierin een proactieve houding van de arts aan.”

Euthanasie heb ik 2x van heel dichtbij meegemaakt; het kan een zegen zijn voor degene die een eind aan zijn of haar leven wil maken door ondragelijk lijden, maar tegelijkertijd is het vreselijk voor de nabestaanden. Ook al begrijp je het verzoek volledig, je staat erbij en kijkt er naar; iemand waarvan je houdt krijgt OP DAT MOMENT een dodelijke injectie: heel heftig.

De angst dat mensen “zomaar” voor euthanasie kiezen en “het” te makkelijk wordt, zoals veel van mijn Engelse familie en kennissen denken, lijkt mij ongegrond. De keren dat ik het heb meegemaakt werd er zeker niet “zomaar” toe beslist en werd zeer zorgvuldig gehandeld.

In 1997 was ik erbij toe mijn schoonzus, in het ziekenhuis, afscheid van het leven nam.
Héél heftig om mee te maken; een verlossing voor haar.
Verder ondragelijk lijden werd haar bespaard en zo stierf ze ook; dankbaar dat het niet meer hoefde.

Het andere geval waar ik (dicht) bij betrokken was, speelde 2 jaar geleden.
Beiden ernstig zieke patiënten waren volkomen helder toen ze de beslissing namen én toen ze stierven.
Bij dementie is dat totaal anders. Mijn stiefvader vroeg de ene dag of we hem aub wilde “helpen” anders sprong hij het raam uit. De volgende dag lag hij te genieten van het uitzicht in zijn bed voor het raam. Hoe dan te handelen? Er waren óók toen nog, mooie momenten voor hem. (hij stierf “zelf” op 97 jarige leeftijd)

Zelf weet ik heel duidelijk wat ik NIET wil. Ik heb een verklaring daarover bij de NVVE gedeponeerd én bij mijn huisarts en ik hoop dat euthanasie, mocht ik ooit dement worden, zal worden  uitgevoerd.

Ik heb respect voor het LEVEN en zou liever “gewoon” sterven, maar nu de medische wetenschap zo vergevorderd is dat ze mensen héél lang in leven kunnen houden, zelfs in coma, dement of heel zwaar ziek, vind ik het goed dat de mogelijkheid om dit leven menswaardig te beëindigen, bestaat en zou ik er, mocht het ooit zo ver komen, gebruik van willen maken.
Door de uitspraak van de Hoge Raad is de mogelijkheid bij dementie reëler geworden.