De kerstpudding

Ze hield niet erg van koken, maar met kerst pakte ze uit. Als toetje maakte ze altijd een bijzondere kerstpudding, met langevingers en jam en bovenop strooide ze kokos zodat het leek alsof het had gesneeuwd. Het werd helemaal “af” met een  (nep)takje hulst met rode besjes. De kinderen waren gek op die pudding. Toen haar man stierf moest het huis worden verkocht. Door de vrijkomende erfenis kwam er ruzie met haar schoondochter, en dus ook met haar zoon. Dát gezin zag ze niet meer, dus ook haar 3 kleinkinderen niet. Haar andere zoon ging het leger in en daarna op zichzelf wonen.

Zij verhuisde samen met haar dochter naar een flat. Om haar op te vrolijken gaf haar oudste zoon haar een hondje, een puppy nog. Ze had haar handen er vol aan. Met kerst was de eettafel in de flat te klein om, ook al was er een gezin van 5 personen minder, een kerstdiner op te dienen. Er werden bijzettafeltjes gebruikt. Het oogde rommelig, maar ook gezellig. De kerstpudding stond te pronken gezet op zo’n bijzettafeltje. Toen zij en haar dochter in de keuken bezig waren en haar zoon en schoondochter met hun baby druk waren deden nam de hond, wiens kop precies ter hoogte van het bijzettafeltje kwam, ongemerkt een hap uit de kerstpudding.

Ze zag het past toen ze aan tafel gingen. Ze begon te huilen. Zo als het was zou het nooit meer worden. Zelfs de kerstpudding kon “vroeger” niet terug brengen, maar ze had het geprobeerd en nu had de hond ook dat kleine stukje vroeger te niet gedaan. Haar zoon troostte haar, de dochter liep met de schaal naar de keuken, schepte de bovenlaag eraf, deed de rest in een kleiner schaaltje en strooide wat overgebleven kokos over het geheel uit. Ze kwam met het schaaltje binnen en zette het op het bijzettafeltje; de hond was naar de gang verbannen. De dochter gaf haar moeder een troostende aai over haar bol. Vrolijk kerstfeest en eet smakelijk. Ze lachte door haar tranen heen: Een gezegend kerstfeest, dát was het. Ze keek om haar heen naar de gezichten van haar kinderen en kleinkind: Zo als het was zou het nooit meer worden, maar ze had nog zoveel om dankbaar voor te zijn.