Nooit eerder heb ik gehoord van een gemeentelijk (Hilversums) monument in het Smithuyserbos
terwijl ik toch geboren, en tot mijn 21ste levensjaar getogen ben in Hilversum.
Het stoorde mij, als Hilversummer, dat monument nog nooit gezien te hebben en er zelfs tot verleden week, nog nooit van gehoord te hebben.
Dus nadat ik er van gehoord heb, ga ik de eerste beste vrije dag op zoek naar de Wolfdsdreuvik
Er is niet met de auto te komen, je moet een stuk door het Smithuyserbos lopen “en dan zie je het vanzelf”
Niet dus! We doorkruisen het Smithuyserbos, genoemd naar één van de eerste eigenaren van dit bos: de makelaar in tabak Pieter Johannes Smithuysen [hij kocht het gebied in 1838]
We zien géén hoog gebouw (het heeft een toren) tussen de bomen.
Bij het lopen tussen de bomen, komen we een slagboom tegen met daarop geschilderd
Het Maartendijksebos.
Wat verderop zien we een groen natuurbordje met daarop het Cronebos.
Mooie bomen, maar geen monument.[De GPS die we gebruikten gaf de geest; batterijen leeg.] Een groot stenen gebouw op een heuveltje midden in het bos, hoe moeilijk kan het zijn?
Na een tijdje wordt mijn lief het zat, hij wil naar een terrasje.
Ik wil heel graag nog één poging doen.
Op dat moment komt er een wandelend stel uit de bossen lopen (eerder kwamen we alleen mountainbikers tegen die “ons” pad overstaken)
Ik vraag of zij het gebouw de Dreuvik kennen.
De vrouw wijst naar haar man ”Hij weet het “ De man doet wat zijn vrouw zegt (!) en legt het ons uit.
We bedanken en gaan op pad, nadat de man gezegd heeft dat we het, mét zijn aanwijzingen, binnen een kwartier zullen bereiken.
Een kwartiertje zonder biertje kan nog wel.
En inderdaad we vinden het gebouw, op een heuveltje. Zelfs als we er op 30 meter vandaan staan is het amper te zien! Er staan hoge bomen omheen waardoor het aan het oog wordt onttrokken.
De kunsthistoricus Bouvy (die het bos ooit kocht) liet in 1938 door architect Jan Rebel een dagverblijf met uitkijktoren bouwen. Geen riolering, geen gemeentelijke watervoorziening en geen elektriciteit!
Er werd voor de watervoorziening een hydrofoor (installatie om waterdruk op peil te houden) geïnstalleerd.
Behalve de buitenkant zien we niets, geen mogelijkheid om naar binnen te loeren. Ook de gebrandschilderde ramen (ontwerp Ben Hofstee) kunnen we helaas niet zien.
Wolfsdreuvik betekent Wolfsheuvel, die naam werd al genoemd op een kaart uit 1539 (kaart De Limieten en het Sticht)Het is wel een stoer uitziend gebouw, maar behalve omheen lopen kunnen we verder niets anders dan tevreden zijn dat we het gevonden hebben en ons verbazen over de bouw en de plek.
Niet ver er vandaan, op de kruising van Hilversum, Hollandsche Rading en Lage Vuursche ligt herberg Boschoord. Hier strijken we neer.
Niet in de gezellige huiskamer/ bibliotheek
met de prachtige wandschildering met klaver en vlinders, maar op het zonnige terras.
Op het moment dat we aankomen is er nog precies één tafeltje vrij. We strijken er neer, vieren onze triomf dat we het monument uiteindelijk gevonden hebben.
Als we ons bier bijna op hebben, staat er een ander stel zoekend rond te kijken of er “ergens” nog een tafeltje vrij is. Dat is er niet.
Dus nemen we onze laatste slok en bieden onze tafel aan.
Ze zijn er blij mee. De eigenaar, die het gezien heeft ook; hij bedankt ons!
Ik ben nu een Hilversummer die het monument Wolfsdreuvik kent, gezien heeft én er een blog over heeft geschreven.
Elke dag wat - blog 