Hai en zoon

In de vorige eeuw leefde er in een ver, communistisch, land een arm gezin.
De vader was leraar, een staatsberoep dat weinig betaalde, er waren dagen dat hij en zijn gezin alleen van bananen leefden.
Ouders van zijn leerlingen (vaak boeren)  gaven hem soms eetbare waar, zodat het gezin kon overleven.

De vader van het gezin had een droom; zijn kinderen zouden het beter krijgen, ze zouden studeren en een goede baan krijgen.
Toen het land “iets meer” toerisme toeliet maakte hij een carriereswitch: hij werd chauffeur, leerde zichzelf Engels en werd, na 3 jaar, gids bij een reisorganisatie.
Het salaris was meer dan zijn lerarensalaris én er waren meer financiële “mogelijkheden”  
Als hij onderweg was kreeg hij een vergoeding; als hij dat slim uitkiende kon hij daar geld aan overhouden voor zijn gezin, ook was er de mogelijkheid van fooien.

WIJ

Mijn moeder, een niet rijke, spaarzame, lieve vrouw overleed toen ik al volwassen was.
Zij wilde graag dat ik met haar erfenis iets zou doen, wat ik altijd al wilde, maar geen geld voor had.
Wát? Dat werd me, een jaar na haar dood duidelijk: een reis naar het verre land, waarmee ik me altijd geestelijk “verbonden” had gevoeld: Vietnam!
Niet een reis met andere toeristen, maar samen met mijn lief én een gids; een bijzondere reis waarin meer persoonlijke wendingen mogelijk zouden zijn.
Dát werd de bestemming van mijn moeders nalatenschap.

En zo kwamen wij de wereld van Hai binnen

HAI en WIJ

We trokken Vietnam door, elke regio met een andere gids.
Eén van die gidsen was Hai. Een bijzondere man, die ons niet alleen bezienswaardigheden liet zien, maar ons ook de landsaard van het volk toonde  en met ons “de diepte inging”
Een  man waarmee we heel bijzondere, intense momenten hebben beleefd.

Hij, vaak rondtrekkend, van huis en haard, vertelde ons ook over zijn leven, zijn dromen.
Toen het moment van afscheid nemen kwam hadden we alle drie tranen in onze ogen; wetend dat we elkaar nooit meer zouden zien en een heel bijzondere band hadden opgebouwd.

We hadden gesproken over zijn droom en bij ons zelf bedacht hoe we (een deel daarvan) zouden kunnen verwezenlijken. Eenmaal thuis hebben we één en ander uitgezocht en konden, na een briefwisseling laten weten dat we de vervolgopleiding van zijn zoon zouden kunnen betalen.

Dat geld bij hem krijgen was nog wel een “dingetje” want hij had geen bankrekening en ook geen paspoort om zich te legitimeren (het was voordat de wereld ging digitaliseren.
De Western Union Bank gaf een mogelijkheid. Wij maakten per kwartaal het bedrag voor de opleiding van zijn zoon over naar een WUbank in zijn regio. Hai gaf ons én de bank “geheime gegevens” (de meisjesnaam van zijn moeder en de geboortedatum van zijn zoon) die golden als zijn “identiteitsbewijs”
Zo kon hij het geld ophalen én (contant) aan de vervolgopleiding van zijn zoon betalen.

De ZOON

Dit verhaal zou moeten eindigen met een glansrijke carrière voor de zoon en misschien is dat ook wel zo, alleen weten wij het niet.
De zoon maakte de opleiding niet af. Uiteindelijk was het hun cultuur die de zoon deed stoppen. In Vietnam is het een gebruik dat men, na het overlijden van een gezinslid, 2 jaar niet trouwt!
De zoon had, al jong, een vriendinnetje waarmee hij later wilde trouwen (ik ken dat; mijn lief en ik waren ook heel jong toen we wisten dat we samen verder wilden)
Toen de moeder van zijn vader, zijn oma, ernstig ziek werd en het er naar uitzag dat zij niet lang meer te leven had, wilde de zoon dat zijn oma nog bij zijn huwelijk kon zijn (én dat hij niet nog eens 2 jaar met trouwen hoefde te wachten!)

Er moest wel eten op de plank komen voor hem en zijn toekomstige vrouw, dus hij ging van de vervolgopleiding af, vond een baan en na een paar maanden trouwden ze.
Die paar maanden was de tijd dat we niets hoorden!

Vlak voor we het nieuwe schooltermijn zouden betalen kregen we de brief met uitleg.
De schaamte droop van het papier af; hij had ons in de steek gelaten, hij had dit moeten voorkomen vóór ons! Hij vond het heel erg, voor ons.
Dat vonden wij niet; hij had zich, veel belangrijker in onze ogen, een liefhebbende vader getoond.
Hai schaamde zich tegenover ons zo, dat hij het contact heeft verbroken, ondanks onze smeekbedes dat NIET te doen; hij vond het té erg (hij behoort tot een trots, vaak vernederd volk met hoge standaards)
We kregen geen antwoord op onze brieven meer; in zijn beleving had hij ons iets aangedaan dat onvergeeflijk was.

Het was het eind van een bijzondere vriendschap, maar zijn verhalen, zijn gesprekken blijven voor altijd in ons hart (en zijn brieven in mijn bureau)

EPILOOG

Natuurlijk vragen we ons af en toe wel af hoe het nu met de zoon is!
Heeft hij een “beter” leven dan zijn vader gekregen?
Zijn vader was financieel niet rijk, maar wel een rijk gevoelsmens, die behalve ons, vast veel meer mensen veel van zijn levenswijsheid geschonken heeft.

(wordt vervolgd)