Een eigen, zelfgeschapen wereldje

Hai: “Het leven kan je buigen, breken zelfs, maar je kunt wel heer en meester zijn over een klein stukje eigen wereld. Dát stukje wereld kun je zelf scheppen: een bonsai in een pot, met stenen, grind, aarde.”

Ieder morgen was Hai, zo vertelde hij me ooit, even bezig met zijn  eigen wereld
Letterlijk: hij trimde zijn bonsai, harkte het grind, herschikte de rotsen. Dit was de wereld, die hij wél zelf in de hand had. Ná dat ochtend meditatief moment kon hij aan wat de Hogere Macht voor hem die dag in petto had.

Ik vond dit bijzonder en was vast van plan thuis ook zoiets te maken. Hai zei me dat ik dan “even” langs de zee moest lopen en daar een bijzondere rots moest uitzoeken. Ik vertelde hem dat Nederland zandstranden heeft en geen rotsen.
Dáár kon hij zich niets bij voorstellen: geen rotsen en stenen aan de zee!

Mijn lief heeft, na onze Vietnamreis, thuis jaren een bonsai verzorgd (en nog) gewoon in een pot, zonder verdere “franje”

Ik ben begonnen met een blauwe pot, maar alles wat ik er inzette vond ik zo “gemaakt” een té gearrangeerd wereldje, het paste niet bij mij!
Uiteindelijk heb ik, in de natuur gevonden “schatten” zoals schelpen, vreemde gevormde stukjes hout, (bekertjes) mos en zeepokken in de pot gedaan en het verder aan de natuur overgelaten.. Zo nu en dan kwam er een “natuurvondst” bij. Ik keek er wel vaak naar, maar (her)schikte niet!
Kennelijk had ik het iedere dag bezig zijn met zo’n “eigen wereldje” niet nodig

Er kwam door de wind? een vogel? een zaadje in de pot van wat later een boompje werd. Langzamerhand werd de pot, zonder mijn verdere inmenging, steeds meer zoals ik ooit hoopte dat het zou worden: een wereldje op zich, maar er ontbrak nog iets aan!

Ooit waren we (weer) in Engeland bij mijn schoonzus.
We liepen, samen met haar, in haar tuin. Ergens stond een porseleinen, oosters beeldje met een gebroken zonnehoed op zijn rug. Toen ze merkte dat ik het zag pakte ze het snel op “In the trash can”. Ik vroeg of ik het mocht hebben. Dat vond ze vreemd, ze houdt zelf niet van iets dat ook maar een beetje beschadigd is.
Ik kreeg het wel mee.

Zo had ik, jaren na Hai’s verhaal, toch mijn eigen wereldje in een blauwe pot, in de tuin naast de vijver. De Oosterse man heeft een stokje in zijn hand gekregen (ook hij is meditatief bezig ) er is een glazen schaaltje als” vijver” bij gekomen.
Vaak baden daar musjes in, dat mag van mij!

Ik ben niet elke morgen met “mijn kleine Oosterse wereldje” bezig.
Hai’s echte wereld is niet te vergelijken met de mijne, mijn “wereldje in een pot” hoeft voor mij niet te vervullen want Hai’s wereldje voor hem doet.
Af en toe haal ik een blaadje uit de pot en vul ik het water bij, nooit zonder aan HAI te denken.