Woongenot

Bovenstaande is maar al te waar.
Onderstaand 3 korte verhalen die het illustreren.

Een stel  60+ woont in een klein lintdorpje (zonder kern), landelijke omgeving,  in een twee-onder-één kapwoning.
De (stokoude) naaste buurvrouw sterft en het huis komt te koop te staan.
Het huis wordt snel verkocht en een flink tijd wordt er verbouwd.
Eerst wonen de nieuwe buren er nog niet en gaat de verbouwing met veel herrie (en tot laat) gepaard.
Na 3 en een halve maand komen de nieuwe mensen erin. Ze hebben 2 kinderen en in de grote tuin staat een trampoline. De kinderen schreeuwen en gillen op de trampoline en in de tuin wordt nog regelmatig gezaagd en gehamerd
Na een dik halfjaar trekt het stel het niet meer; hun rustige huis met grote tuin in landelijke omgeving is één bonk constante herrie en onrust geworden. Ze zetten hun huis te koop

Een jong stel rond de 25 betrekt een leuke portiekwoning in grote stad. Ze werken allebei en hebben het er naar hun zin. Ze wonen op de onderste verdieping en hebben een tuin. Er zijn nog 2 lagen boven ze.
De lange kamer is 11 meter plus (de keuken is apart)Heel veel ruimte voor 2 mensen.
Dan komen boven nieuwe mensen wonen. Ze hebben 2 kleine kinderen; jongetjes.
Na anderhalf  jaar “ontdekt” de oudste voetbal. Hij rent over de parketvloer met een bal; het geluid klinkt erg door. Het jonge stel gaat 2x naar boven en zegt dat het rennen op het parket wel erg veel lawaai maakt; Er verandert na hun bezoek NIETS. Nou ja: vanaf die tijd is de herrie niet alleen rennende/stampende voeten maar ook gegil van ma dat ze moeten stoppen. Iets dat de kids NIET doen)
Op den duur wordt het iets minder, de voetballende oudste jongen gaat naar school en het gebonk is “alleen nog maar s morgens vroeg en na vieren Dan ontdekt de jongste spruit ook de sport voetbal en zijn er overdag zijn rennende voetjes en ‘s ochtends en ’s avonds twee paar rennende, bonkende en schreeuwende kinderen. Het woongenot van het onder hen wonende stel zakt enorm terug, zeker nu er geen eind aan lijkt te komen!
Het stel verhuist

Een stel van achter in de 30, allebei qua werk niet gebonden aan een regio, verkoopt hun huis en gaan in een piepklein dorpje in de Achterhoek  wonen. Ze settelen zich eerst en gaan dan plannen  maken om het huis naar hun smaak te verbouwen.
Drie maanden na de verhuizing, ze hebben net een aannemer gevonden om het nieuwe huis hun droomhuis te maken, komen er nieuwe buren direct naast hen wonen. De radio staat de hele dag (hard) aan.
Na een tijdje, de verhuizing  van de “nieuwe ”is dan al ruim achter de rug, gaan ze vragen de radio wat zachter kan. Het antwoord: Hij staat niet hard!
Het is 3 maanden verder als het stel wéét; dit gaat NIET veranderen!
Het stel is nu aan het rondkijken voor een ander huis; ze hebben een ander soort deal met de aannemer gesloten: het huis wordt klaar gemaakt voor de verkoop. HUN droomhuis moet elders komen.

Drie voorbeelden van mensen die hun woongenot zagen verminderen doordat er andere mensen naast hen kwamen wonen, waar NIET mee tot overeenstemming kon worden gekomen.
Twee hadden geen contact met hun “oude” buren, maar het ging prima, totdat…………….
Het andere stel had een lieve oude buurvrouw, waarvoor ze wel eens een boodschapje deden .
Ze stierf en er kwam een gezin voor in de plaats.

Wat een overeenkomst was bij alle 3 de gevallen was dat er met de “nieuwen” niet te praten viel.
Ik vraag me dan altijd af hoe dié mensen als buren waren in hun vorige huis?

Dit soort gevallen leert anderen hun buren te waarderen, of het nu “bijna” vrienden zijn, of dat er alleen een knikje bij het elkaar toevallig zien is.

In Nederland wonen 17.44 miljoen mensen dicht op elkaar : gemiddeld 814 personen per vierkante kilometer, in de Randstad zelfs  ca.1.000 inwoners per vierkante kilometer

Randstad
Het zou fijn zijn als we allemaal wat  meer rekening met elkaar zouden houden.