Namen

Op de schouders van aankomende ouders rust een grote verantwoordelijkheid; ze moeten een naam voor hun kind verzinnen. Een naam waarmee het toekomstige mens zijn hele leven én daarna*) moet doen.

Heel vroeger was dat makkelijk; het eerste kind heette naar een van de ouders van de aankomende ma, de tweede naar een van de ouders van de aankomende pa, en zo voort. Kreeg je heel veel kinderen dan werden ook de opa’s en oma’s vernoemd.

Ik geloof niet dat tegenwoordig nog veel vernoemd wordt (wij deden het in elk geval niet)
Zelf ben ik wel vernoemd, en dat heeft toch wel een emotionele lading gegeven toen ik ouder werd.

Onlangs sprak ik een jonge vader en ik vroeg wat HEN had laten leiden tot de bewuste naam.
Hij vertelde dat hij en zijn vriendin niet echt op één lijn zaten wat namen kiezen betreft en dat het DUS een moeilijk proces was. De naam van háár oma vond hij prachtig, zij vond de oma lief, maar de naam niet.  Ze wilden iets bijzonders, een naam die je niet veel hoort. Het (schattige) meisje heet nu Querine. (ik las dat de naam Querine lanszwaaier betekent!)

Ooit sprak ik met een leraar wiens vrouw zwanger was.
– Babynamen zoeken is een crime! Ik heb zoveel kinderen in de klas gehad en ik wil niet dat mijn kind HUN naam krijgt, we willen wat “anders”-
Toen ik hem, maanden na de geboorte van zijn kind, zag vroeg ik wat het geworden was ( hij en zijn vrouw wisten vooraf NIET welk geslacht hun kindje zou hebben)
– Een jongen- en hij noemde  de naam.
Dezelfde naam als onze oudste zoon heeft.
Ik lachte, hij ook “Hem heb ik NIET in de klas gehad!”

Ook nu is er iemand in mijn omgeving zwanger. Ze weten welk geslacht hun nu nog ongeboren kindje heeft en hebben de naam al uitgekozen, maar houden die voor zich.

Een ander stel heeft bij de echo het geslacht op een briefje laten schrijven en in een enveloppe laten doen. Ze gaven een dinertje voor de naaste familie en op dat moment werd de enveloppe opengemaakt, zodat “iedereen” tegelijk wist welk geslacht de baby hebben zal en de ouders nu een jongensnaam (want het wordt een jongen) kunnen gaan uitzoeken.

Ik ken volwassen mensen die op een bepaald punt in hun leven NIET tevreden waren over hun naam.
Het voordeel van de iets oudere mens is dat hij/zij vaak meerdere namen heeft en dus verder door het leven kunnen gaan met hun tweede of zelfs derde naam.
Ik ken één iemand die haar tweede naam is gaan gebruiken en één vrouw die zich iets totaal anders is gaan noemen.
Zelf heb ik, 2 letters van mijn roepnaam weggestreept, het klinkt hetzelfde, maar je schrijft het anders. Voor mij is dat voldoende om de “lading” van de ander, naar wie ik vernoemd ben, die vroeger iedereen in mijn omgeving kende, behalve ik, te laten wegvloeien.

Shakespeare laat Julia onderstaande tekst zeggen tegen Romeo.
Voor haar gaat het er niet om hoe hij heet maar wie is.

Ik denk dat er mensen zijn die zich NIET gelukkig voelen met hun naam en die graag veranderen.
Ouders kunnen daar verdrietig van worden, zij hebben immers die naam uitgekozen?
Maar ze “kenden” hun kindje nog niet bij het naamgeven; de naam sprak hen persoonlijk aan ( of het kind werd vernoemd) maar het zou kunnen zijn dat het kind , of later de volwassene, niet vindt dat de naam bij haar/hem past.
Zelf heb ik met voornaamsverandering ( hoe gering ook) uit piëteit gewacht tot mijn beide ouders overleden waren.

*)op de grafsteen of urn
En als hij of zij bekend wordt (president, filmster of schrijfster bijvoorbeeld) gebruiken mensen die naam ook nog na zijn/haar dood! (pseudoniem kan natuurlijk ook)