Het is altijd prettig als je geconfronteerd wordt met iemand die duidelijk plezier heeft in zijn vak.
Gisteren was ik bij een vakvrouw, die op dat op dát moment haar vak 25 jaar en één dag uitvoerde en er nog steeds plezier in heeft.
Ze was bovendien enthousiast over een nieuw stuk technisch gereedschap!
Het deed me denken aan mijn werk en ooit mijn nieuwe “technische” gereedschap. (We hebben het nu over het vóór computertijdperk!) Secretaresses hadden als “gereedschap” een typemachine
“Eens” kreeg ik op mijn werk een nieuwe (elektrische) typemachine, een IBM selectric
De Selectric was voorzien van een zilverkleurig letterbolletje in plaats van de “normale” hamertjes (die, bij snel typen, in elkaar verward konden raken. Na het “even” wennentijdperk werd de machine een verlengstuk van mezelf en was fijn om mee te werken.
De mondhygiëniste, waar ik gisteren was, had onlangs een nieuw apparaat had aangeschaft.
Een apparaat dat ze 3 jaar geleden al had gezien op een mondhygiënecongres (waar natuurlijk wel een prijskaartje aan hing)
Ze had het pas aangeschaft en nu gebruikte ze het bij mij om plaque en tandsteen te verwijderen. Het apparaat heet de Airflow ; ze was er enthousiast over
Mondhygiënisten (althans de mijne) hadden, ook voor de Coronatijd, bij behandeling altijd al een mondkapje op, dus tijdens de behandeling zie ik altijd alleen haar haren, oren en ogen boven mijn gezicht.
Het zijn (bijna) altijd lachende, blije ogen, maar vandaag waren ze extra blij; ze kon het nieuwe apparaat weer gebruiken: Zes mondhygiënisten in één praktijk en één apparaat vergt enige planning!
Ik, als patiënt, vond het een klantvriendelijk apparaat, waarbij (volgens mij voor het eerst) eens géén smerige smaak vrijkwam, aangenaam zelfs!
De mondhygiëniste zelf vindt het apparaat effectief, snel, en betrouwbaar en werkt er graag mee, zo graag dat ze er, ondanks de kosten, nog één besteld heeft, zodat ook collega’s het meer kunnen gebruiken.
Heerlijk als iemand duidelijk plezier heeft in zijn/haar werk en ook collega’s dat plezier gunt.
Voor mij maakt dat het zitten met open mond en het daarin “gepeuter” een stuk “aangenamer”.
Elke dag wat - blog 
Ik , hoi Baars, was als kind doodsbang van de tandarts. Wij moesten elk halfjaar op controle en ik kon invullen dat mijn zwarte randjes het dan moesten ontgelden, en dat was zeer pijnlijk. Pas in militaire dienst, waar de tandartsen als beulen werden benoemd, werd mij door de “beul” geleerd te ontspannen en dat zorgde voor een iets prettiger beleving, leuk vond ik het echter nog steeds niet, na militaire dienst heb ik ze, mijn tanden als geheel laten weghalen. Ik begrijp dus dat het voor jou ook geen pretje was iets in je mond te laten behandelen. Johannes
LikeLike