Bijna iedereen neemt souvenirs mee als hij of zij naar een ander land gaat. Sommige mensen doen dat ALTIJD, anderen alleen als ze wat moois zien en weer anderen als ze in een “bijzonder” land zijn.
Ik besloot wat van de souvenirs die we door de jaren heen mee hebben genomen te laten fotograferen en daar een blog bij te schrijven.
Als ik een souvenir koop wil ik graag dat het typisch iets van dát land is.
Zwanger waren we ooit in Londen; ik hoopte op een zoon en kocht vast een speelgoed dubbeldekker bus. We kregen behalve DIE zoon er later nog één én zoals u ziet is er flink met de bus gespeeld!
Tot 2011 reden op het eiland Malta (officieel de Republiek Malta, dwergstaatje in de Middellandse zee) hele aparte gele bussen. Voor een ritje over het eiland betaalde je één prijs, waar je ook heen ging
De bussen waren privé bezit (de ene was ook iets beter onderhouden dan de ander)
Wij waren er in de tijd dat er gele bussen reden en kochten een speelgoed exemplaar (veel mooier en zonder de deuken, die de échte bussen wel hadden)
Zó herinnerde we ons het eiland; bijna iedere dag gingen we “ergen”s heen mét zo’n bus!
Het laatste “vervoermiddel” dat we als souvenir hebben meegenomen komt uit Turkije, uit Cappadocia, een gebied dat op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat omdat het landschap uniek in de wereld is.
Het bestaat enerzijds uit een tufsteenlandschap , ontstaan door uitbarstingen van de vulkanen, en anderzijds uit een kalksteen waarin karst (oplossing kalksteen/water) verschijnselen te zien zijn. Een gebied dat je, verzekerde onze gids, zien MOET vanuit de lucht.
Dus reden we ’s morgens heel vroeg (nog donker) met een bus naar een vallei. Daar stond op een plank op schragen gezet een ketel thee en plakjes koek voor ons klaar en zagen we de zon opkomen, onderwijl werd een hete luchtballon voor ons klaar gemaakt.
Er waren méér ballons, naarmate het licht werden zagen we er steeds meer.
Toen wij de lucht in waren telde ik er 40.
De dag brak aan en wij zaten met nog anderen in een mandje onderaan een hete luchtballon en zagen, in het ochtendlicht, het bijzonderste landschap dat ik ooit heb gezien.
Toen we, terug op de grond en weer in de bewoonde wereld, een toeristisch kraampje zagen met een stoffen ballon wilde ik die graag hebben, als stille getuige van die bijzondere ballonvaart
Elke dag wat - blog 