Emotie in een horecagelegenheid

Een opa en oma huren een paar dagen, met kinderen en kleinkinderen, een huis in de Achterhoek.
Opa en oma zijn nog kwiek en fit, oma schildert en zit in een koor, opa fietst (al dan niet met zijn tienerkleinzoon) en tennist.
Vlak vóór hun geplande uitje sterft een achterbuurman; de crematie kunnen ze niet meemaken; dan zijn ze al in de Achterhoek.

Ze hebben een paar prachtige dagen in oktober uitgekozen, terrasjesweer zelfs.

Als ze met zijn tienen ergens op een terrasje zitten wil oma graag even, via livestream een stuk van de crematieplechtigheid van de buurman zien, maar op het terras blijkt haar tablet geen ontvangst te hebben.
Als ze dat tegen de eigenaar van het etablissement zegt, stelt hij voor even naar binnen te gaan en daar te gaan kijken. Oma gaat (alleen) naar het restaurant in; er zijn verder geen gasten binnen.

crematiedienst op tablet

Ze zit aan een tafeltje en volgt de plechtigheid op haar tablet, ze gaat zó op in de dienst dat ze op een gegeven moment een prachtig lied, dat ze ook op koor heeft geleerd, meezingt.
Totdat…………  ze op haar schouder getikt wordt.
De eigenaar van de zaak staat, met tranen in zijn ogen naast haar “Wilt u hiermee ophouden en weer naar buiten gaan”.
Ze sluit haar tablet af en loopt naar buiten, voegt zich weer bij haar familieleden op het terras.

“Is het al afgelopen, oma?” vraagt een kleinzoon.
– Nee vent, oma is weggestuurd –
Vreemde blikken naar oma.
De eigenaar van de zaak komt, even later, bij hun tafel , hij maakt excuses voor zijn bruuske optreden van net.
Wat blijkt?
Zijn vriendin is onlangs overleden, hij heeft het er moeilijk mee en kon dit (oma ’s gezang) niet aan.

De kleinkinderen gniffelen nog een tijdje, nu waren niet zij, maar Oma eens weggestuurd!
Dát hadden ze nog nooit meegemaakt (oma ook niet!)