Regisseur: Taddeus O’Sullivan
Hoofdrolspeelsters: Maggy Smith, Kathy Bates, Laura Linney en Agnes O’Casey
Release: 2023
Als het overdag (erg) warm is, wil je eigenlijk ’s avonds NIET in een bioscoop zitten.
Zelfs niet als die bioscoop in een voormalige kapel in een klooster is (hoewel dat best koel klinkt!)
Maar het zien van een film over het Ierland in de late jaren zestig trok ons over de streep.
Er waren niet veel mensen die de warmte getrotseerd hadden, de deuren in de kapel stonden tegen elkaar open, iedereen droeg luchtige kleding: kortom het was best te doen.
De titel The Miracles Club komt van een groepje van 3 dames die zingend meedoen aan een soort talentenjacht, uitgeschreven door de plaatselijke Katholieke Kerk met als 2de prijs een grote gekookte ham en als eerste prijs tickets voor een geheel verzorgde busreis naar de pelgrimsplaats Lourdes.
De film staat aangekondigd als “comedy” maar het verhaal gaf me vooraf al het gevoel dat het hier NIET om een vrolijk verhaal gaat en na het zien van de film zou ik het ZEKER geen comedy noemen.
Het katholieke Ierland, zeker in de jaren zestig, is een totaal ander land dan het Engeland (met het Anglicaanse geloof) in die tijd
Hoewel wij, op het vastenland, Engeland en Ierland (vaak “ongezien”) als ongeveer “hetzelfde” beschouwen.
Hoewel ik eind jaren negentig (een totaal andere tijd in alle opzichten) in Ierland was, dan waarin de film speelt, hangt er in Ierland een bepaalde, moeilijk te omschrijven sfeer, die, vind ik, in de film ook overgebracht wordt.
De dames van de Miraclesclub worden tweede in de wedstrijd (en winnen de ham) , maar door een bijzonder vrijgevig jongetje mogen ze toch naar Lourdes.
De 3 vrouwen zijn gelovige katholieken en hebben ieder hun eigen reden om in Lourdes om een wonder te gaan vragen.
Er sluit zich bij de reis een vierde vrouw aan; de in Amerika wonende dochter van de, net voor de wedstrijd overleden, medeorganisatrice van de wedstrijd.
Een, voor de kijker, onbekend voorval in de vroege adolescentie van 3 van de vier dames speelt door de hele film heen.
Ik vond het vrij voorspelbaar wat er in die film vroeger gebeurd zou zijn, maar dames in de zaal, waar ik in de pauze mee sprak hadden andere ideeën en vlochten er een liefdesverhaal met de pastoor doorheen!
In de pauze zag ik ook iets anders in de bioscoop: op de voorste rij zaten dames en tussen hun in lag, op een stoel een hondenkussen. Ook een klein wit hondje mocht deze film, op comfortabele manier, zien!
De operateur van de film, in de nok van de kapel, had het kennelijk ook warm en verklaarde de pauze tot 30 minuten te verlengen.
Een slim idee, want daardoor kregen we de tijd om buiten op het terras mét een drankje heerlijk in de koelte zitten.
Zoals ik al zei was de film niet verrassend,; het spel van Maggy Smith
(88 jaar tijdens de opnames van de film) is zeker de moeite waard. En er wordt de kijker een kijkje gegund in het katholieke Ierland in die tijd
Er gebeuren in de film geen wonderen*) waar de vrouwen (de kijkers ook?) op hopen, maar aan het eind verwoord de pastoor, na een opmerking van één van de dames dat Lourdes “oplichterij” is, misschien wel de belangrijkste boodschap van de film: Misschien is het echte wonder wel dat je hier de kracht krijgt om je leven verder leven.
*) Volgens de film waren er in Lourdes “maar” 62 wonderen gebeurd sinds Onze Lieve Vrouwe daar in 1858 aan een 14 jarig meisje verscheen!
Elke dag wat - blog 