Martinus van Tours,  (316 -397) een Romeinse legionair, sneed ooit de helft van zijn mantel af en gaf die aan een, aan kou lijdende bedelaar.
Martinus bekeerde zich later tot het Christendom. Na zijn priesterwijding werd hij in 372 tot bisschop van Tours gekozen en werd hij Sint Maarten genoemd.
(De helft van zijn mantel omdat de andere helft aan het Romeinse Leger behoorde)
Zijn naamdag is 11 november en in sommige streken wordt die naamdag gevierd.
Naar deze Sint Maarten is een kliniek genoemd, die in 1936 werd opgericht; Dokter Bär startte hier als eerste orthopedisch specialist; hij pleitte voor conservatieve orthopedie.

In de vestiging in Nijmegen worden  NU oa. orthopedische operaties gedaan.
Mijn vriendin heeft er onlangs een nieuwe schouder gekregen, dus rijden we een grotendeels mooie route van een kleine 100 km om haar daar te bezoeken.

Een mooie kliniek in een prachtige, licht heuvelende omgeving.
Gelukkig gaat het goed met mijn vriendin en wordt de pijn redelijk onderdrukt.
We hebben het fijn samen en ik hoop dat we haar (een beetje) hebben kunnen afleiden.
Een verpleegster vertelt dat ook haar beroepsgroep dáár een 3^e Coronaprik gaat krijgen; ze weet nog niet of ze er blij mee is, ze is van de eerste 2 prikken behoorlijk beroerd geweest.

De twee andere kamergenoten van mijn vriendin gaan vertrekken.
De heer naast haar en zijn vrouw wachten al een tijd vóór de ontslagpapieren én de benodigde medicijnen verstrekt kunnen worden.
De andere, jonge, man heeft zijn vriendin op bezoek als ze horen dat hij naar huis mag; de vriendin gaat naar huis om een hogere- instap- auto te regelen, zodat haar vriend zonder pijn in kan stappen en naar huis worden vervoerd.

Het wordt stil om mijn vriendin heen, maar daar zit ze niet over in “Er komen wel weer andere kamergenoten”
Mijn vriendin is een optimist; dit is haar 25ste operatie!

Na het bezoek aan haar en vóór we weer helemaal terugrijden stelt mijn lief voor een stuk te wandelen in het bos bij Ede op de Veluwe en bij  uitspanning Planken Wambuis *) daarna iets warms te gaan drinken. Puik plan!
Ware het niet dat als we er aankomen meteen een bordje op de deur opvalt: verschillende personeelsleden zijn in quarantaine vanwege Corona, dus is het restaurant momenteel gesloten.
Teleurstelling.

Toch maar een wandeling, de zon schijnt prachtig over de rood/bruin/gele bladeren en “ piept“ af en toe met lichte stralen tussen de naaldbomen door.

Helaas zien we het (aangekondigde?) wildzwijn niet in het echt, wel zijn (haar) wroetsporen.

Het enige “wild” dat we op onze wandeling zien is een kloppende specht hoog in een boom en een mestkever, laag bij de grond.

Behalve overvliegende vliegtuigen is het hier heerlijk stil en veel te genieten, van het palet aan kleuren, tot het gezang van de vogels, de variatie in paddenstoelen en de speling van het licht.

We zien ook een gedenkplaat ter herinnering aan een Britse Stirling bommenwerper die hier in sept.1944 neerstortte en we lezen de namen van de 6 omgekomen en 2 geredde bemanningsleden.
Als we het bos verlaten, zouden we op een heideveld moeten uitkomen, maar de hei is overwoekerd door onder andere het pijpenstrootje (grassoort) Grazende schapen zijn hier hoognodig!

Mijn lief heeft weer een (puik) plan, we rijden naar pannenkoekrestaurant Ede (de Langenberg) en eten een pannenkoek alvorens helemaal huiswaarts te keren.

Vlak voor we de auto instappen zien we nog de boom die we van plan zijn,10 jaar later, als kerstboom op te halen om ons huis als kerstboom op te sieren.

*)Planken wambuis is een Oud Hollandse uitdrukking voor “houten jas“ oftewel doodskist.
Ik las ergens dat de oorspronkelijke uitspanning de vorm van een kist had en dat daar de naam van kwam.