Vroeger had men het over “overwerkt” of “overspannen”
Nu zijn de gangbare termen daarvoor “stress” en “burn-out”.

Ik heb ooit geleerd dat als de belasting die je krijgt opgelegd (of je zelf oplegt) groter is dan je draagkracht, komt er spanning en als dat lang aanhoudt wordt dat overspanning.

Ik las dat tegenwoordig 1 op de 6 mensen (1 op de 5 vrouwen) burn-out of stressklachten krijgt.
Als reden waarom het heden ten dage meer voorkomt dan in de dagen van onze ouders geeft men aan dat door de sociale media men zich nu kan vergelijken met bijna IEDEREEN, terwijl onze ouders dat alleen met naaste vrienden en familie konden doen.

Toen ik ooit een burn-out werd ik naar een ARBO arts gestuurd. Een jonge, vlotte vent.
Hij hoorde mijn symptomen aan (niet slapen, “zomaar” huilen, onrust, vermoeidheid en niet kunnen concentreren)  en schreef eerst 4 weken rust voor. Dat vond ik te veel, ik wilde eerder terugkomen en “er iets aan gaan doen”
Dat mocht niet, alleen slapen, rusten en “leuke dingen doen”, zoals wandelen en fietsen.
Na die maand, onderzocht hij me en gingen hij en ik praten over het werk en kreeg ik, behalve slapen, wandelen  en fietsen ook “huiswerk” mee: gericht nadenken over mijn baan. Wat vond ik ervan? Wat wilde ik? Hoe was de werkdruk? Kon daar wat aan veranderen? Kon IK daar wat aan veranderen? etc.
Duidelijk was voor hem én mij, dat het werk én de manier waarop ik invulling aan deze baan wilde geven een groot deel van de oorzaak van de overspannenheid waren.
Ik was al wat kalmer geworden en sliep ook meer dan eerst.
Toen ik weer bij hem terug kwam en tot de conclusie was gekomen dat deze baan eigenlijk NIET voor mij was en dat ik wat anders ging zoeken, mocht ik van hem NIET opzeggen. Ik moest er een tijdje tussen uit; andere omgeving.
Daarna zouden we het er weer over hebben.
Die “vakantie” kwam goed uit want een vriendin vroeg me  kort daarna 3 weken mee naar haar dochter in het buitenland. De arts gaf zijn oké.
Twee dagen na het artsengesprek  werd ik door de directeur van mijn bedrijf opgebeld; Waar ik het idee vandaan haalde om met vakantie te gaan; ik was ZIEK of ik was BETER en als ik beter was kon ik werken.
Ik kon niets zeggen, alleen maar aan de telefoon staan te trillen. Diep in mijn hart vond ik dat ze gelijk had. Uiteindelijk stamelde ik dat de Arbo arts het had voorgesteld.
O ja? Dan zou ze HEM wel eens even bellen. Ze hing op.

Een half uur later ging de telefoon weer. De directeur: Ze had het verkeerd begrepen en natuurlijk mocht ik met vakantie gaan: alles voor mijn herstel.
En poeslief “Of ik contact met haar op wilde nemen als ik terug was?”
Ik knikte. Dat zag ze niet door de telefoon, maar ik neem aan dat ze het wel begreep. Ik zei goedendag en legde neer.
Drie dagen later kon ik terecht bij mijn ARBO arts. Ik wilde  voor ik weg ging duidelijkheid van hem, ik voelde me ook schuldig om weg te gaan.
Hij vertelde dat hij met haar gesproken had en dat ze NU begreep dat ze over een week of drie zou horen WAT er zou gebeuren maar dat dat MIJN beslissing was. Hij keek me erg indringend aan
”Er zijn werknemers die maanden thuis blijven, ziek of niet. Ik heb JOUW directeur uitgelegd dat jij niet zo bent. Dat jij wilt doen wat goed voor JOU is EN  dat wat goed voor jou is ook goed voor HAAR is; een goede werkneemster terug of een vrijgekomen plek waar ze iemand anders neer kan zetten. NU snapt ze het.
Hij zag wat ik zeggen wou en werd streng: “Nee, je gaat niet NU opzeggen, je gaat met vakantie, ontspant én denkt na. Als je terug komt weet je zeker wat je wil en ga je  praten over HOE je dat gaan aanpakken, NIET NU!’

Ik ben die man dankbaar. Ik ben teruggekomen met de wetenschap dat deze baan NIET voor mij was. Ik heb, in overleg, 2 maanden opzegtermijn gevraagd,  dan kon ik een andere baan zoeken en de directeur een andere werknemer.
Ik had binnen die 2 maanden een andere, leuke baan, geen last meer van “overspanning” gehad, nooit meer.

Ik wens iedereen zo’n Arbo arts toe, met aandacht voor de werknemer én voor de werkgeefster!