Er werd een groot evenement in Twente georganiseerd; er zouden mensen komen uit heel Nederland en zelfs ook van daar buiten. Veel vrijwilligers werden ingeschakeld om allerlei hand- en spandiensten te verrichten.

Een belangrijke gast uit het buitenland moest van het centraal station Amsterdam worden opgehaald.
Een vrijwilliger, met auto van de zaak (mét opdruk van zijn bedrijf) was bereid om dat klusje te klaren.

Toen hij de VIP van het station had opgehaald vroeg deze of ze een stukje door Amsterdam konden rijden, hij wilde graag een paar plekken, zoals de Dam, zien vóór hij naar Twente ging.
Ze hadden de tijd, dus het kon.

In de buurt van de Dam, in een nauwe straat zat, midden op de straat een man met een sandwichbord om. Het bord maakte duidelijk dat het hier om een milieuactivist ging die ZEER tegen vervuilende auto’s én de automobilisten daarin, was.

De chauffeur legde de VIP e.e.a. uit en zei hij even een praatje met de man ging maken.
Hij liep op de activist af en vroeg of hij aan de kant wilde gaan.
Het verwachte antwoord werd gegeven; NEEN.
De chauffeur wees de activist op het feit dat hij een elektrische auto had, dus als hij even aan de kant ging, kon hij passeren en de man daarna weer écht vervuilende auto’s tegenhouden.

De activist was niet voor (die) reden vatbaar en bleef zitten waar hij zat.
De chauffeur liep terug naar de auto en lichtte de VIP in.
Inmiddels was de weg achter hem ook afgesloten door een klein geel (niet elektrisch) autootje.
De bestuurder ervan stapte uit en vroeg, in onvervalst Amsterdams, wat er aan de hand was.
De chauffeur legde uit dat het om een milieuactivist ging die NIET van plan was aan de kant te gaan.
De Amsterdammer keek rond en zag kennelijk een oplossing; ”Ik ga een stukkie achteruit, dan ga jij achteruit in dat parkeerhaventje daar staan, dan  kan ik erdoor en rij ik die gast effe plat, dan kunnen we daarna allebei weer door”

De Twent die zelf geen oplossing verder zag, ging achteruit het parkeerhaventje in. Waarschijnlijk, zo dacht hij, ging de Amsterdammer de activist schrik aanjagen, de activist aan de kant en konden ze daarna allebei weer door.
Zodra de Twent in het parkeerhaventje stond, liet de Amsterdammer zijn wagen loeien en reed recht op de zittende activist af; hij stopte echter niet vlak voor de activist, maar miste hem op een haartje toen hij langs hem heen stoof. Uit het zicht.
Het gebeurde razend snel. De activist stond geschrokken op en schudde zijn vuist naar de achterkant van het gele wegstuivende autootje.
De  Twent maakte van de gelegenheid gebruik om langs de, nu niet meer in het midden van de straat staande milieuactivist te rijden. In zijn spiegel zag hij hoe de activist ook naar hem zijn vuist ophief.

Twee weken later (het evenement was een groot succes geweest en de gasten waren weer huiswaarts gekeerd) ging de telefoon in het huis van de Twent
Het was de politie uit Amsterdam met de vraag of hij dan en dan( datum) in Amsterdam was geweest. Hij beaamde dat en vroeg of het om de milieuactivist ging.
De agent was verrast dat hij meteen wist waar het gesprek over zou gaan.
– Zo moeilijk is dat niet- gaf de Twent terug.
– Ik kom zelden in Amsterdam, dus ik herinner het me wel én wat er gebeurde was bizar –
De agent wilde graag een verklaring van de Twent, die daarop meteen zei dat hij wilde meewerken:
– Wanneer komt u deze kant op? –
Maar dát was niet de bedoeling. De Twent moest naar Amsterdam komen.
Reiskostenvergoeding en/of onkostenvergoeding zat er echter niet in, dus zei de Twent dat dát niet kon.
Hij wilde met alle plezier even naar een politiebureau in Almelo of Hengelo komen en daar een verklaring afleggen maar daarvoor naar Amsterdam reizen was echt een brug te ver.
De agent moest daarover overleg plegen en zou hem terugbellen.

Dát telefoontje kwam de volgende dag. Het was zo belangrijk dat DEZE agent zijn verklaring hoorde dat hij daarvoor wel naar politiebureau Almelo kon komen en nu een afspraak daarvoor wilde maken; het ging immers om een poging tot doodslag.
Nu schrok de chauffeur.
– Poging tot doodslag? Moet ik soms een advocaat meenemen?-
De agent zei dat dat inderdaad een goed idee zou zijn, het kon zijn dat hij als medeplichtig zou worden beschouwd.
De afspraak werd uitgesteld; de chauffeur wilde eerst een advocaat bezoeken, met hem praten en samen een afspraak plannen.
Deze gebeurtenis bleek anders te zijn dan wat hij eerst dacht: “even” een getuigenverklaring af leggen.


De Twentse chauffeur sprak met een advocaat, die hem wilde bijstaan en meegaan naar Almelo.
Er werd een afspraak gemaakt met politie en advocaat voor een datum 2 weken later.

’s Morgens op de dag van de afspraak voelde de Twent zich niet lekker, hij belde de huisarts op die hem voorstelde voor de zekerheid een afspraak te maken in een COVID testcentrum, dat kon ’s middags.
Hij meldde de advocaat dat hij niet lekker was en naar een COVID testcentrum moest en dus niet bij de afspraak kon zijn. De advocaat wist door het eerdere gesprek met hem genoeg van het voorval om het politiegesprek alleen aan te gaan. Hij bleek zijn verklaring uit al op schrift te hebben, als hij die NU naar hem mailde en hij zou zijn handtekening eronder zetten dan kon de advocaat het vermoedelijk wel alleen afhandelen. Zo gezegd zo gedaan.

De verklaring dat hij inderdaad achteruit was gegaan en in het parkeerhaventje was gaan staan, maar géén idee had wat de man in het gele autootje zou gaan doen, én toevoegingen van de advocaat bleek genoeg voor de politie te zijn om géén vervolging verder in te stellen.
Het verhaal vertelt NIET wat er verder gebeurd is met de Amsterdammer in het gele autootje, of deze voor poging tot doodslag werd vervolgd.