Ooit had ik een vriendin die doodsbang voor paarden was.*) Als er een evenement plaatsvond, waar de kans bestond dat er paard(en) zouden zijn was zij er niet bij!
Bij de Sinterklaasintocht stond haar man met hun dochtertje aan de kant naar de Sint te zwaaien; zij bleef thuis.
Een dorpsgebeuren in ons boerendorp; zij was er niet bij, want dan zouden er paarden kunnen zijn ( die waren er ook bijna altijd)
Het onderwerp paarden was bij haar taboe. Dus ik heb nooit geweten of er ooit iets traumatisch (in haar jeugd ?) gebeurd is met haar in combinatie met een paard.
Ik ben niet bang voor paarden; ik vind ze wel erg GROOT.
En heb wél iets “engs” met paarden meegemaakt.
Zo stonden mijn lief en ik een keer bij het ringsteken te kijken. Veel mensen stonden ook te kijken, in de afgezette straten reden karretjes, soms met één paard, soms met 2 ervoor en in het rijtuigje: een menner samen mét een ringsteker.
We stonden bij een bocht, toen een van de wielen onder één van de rijtuigjes afbrak; de kar viel naar één kant, tegen een jurylid op een stoeltje, die daaraf viel. De twee paarden schrokken en wilden wegrennen. Ze konden nergens heen, overal stonden mensen en de kar lag scheef achter zich en remden hen
Een paard kwam recht op ons af, een meneer die voor me stond, schrok, draaide zich om en rende, zonder goed te kijken weg, hij stootte me aan waardoor ik bijna mijn evenwicht verloor.
Op dát moment stapte er een man de weg op, pakte een van de paarden bij de teugels en kalmeerde hem/haar/ze. Omstanders waren al bezig met de geschrokken inzittende van het karretje en het gevallen jurylid. Het was een heftige gebeurtenis, gelukkig bleek later: zonder ernstige ongelukken.
Wat is een paard, als het op je af komt ontzettend groot!
Nog een paardenverhaal:
Op een camping in Frankrijk mochten kinderen voor een klein bedrag op een paard een rondje op de camping rijden. Onze zoon wilde dat graag, dus ik met hem naar de plek waar het paard stond.
Een Franse jongen nam mijn geld in ontvangst, liet onze zoon op een trapje klimmen, terwijl hij het paard vast hield en gaf mij de teugels; “Un quart” wees hij op zijn horloge en draaide zich om.
Daar stond ik met een groot paard, mijn zoon op zijn rug en ik met teugels in mijn hand. Dát was de bedoeling niet. Ik wilde een verantwoordelijke paardenbegeleider mee! Ik riep nog “Monsieur…”
Maar hij was weg en daar ik stond. Ik liep voorzichtig met leidsel in de hand naar onze tent, het paard volgde braaf. “Houd je goed vast” zei ik tegen mijn zoon. Bij de tent aangekomen zat mijn man een boek te lezen. Hij keek op “Leuk?” vroeg hij aan onze zoon.
– Ik wel, maar mama geloof ik niet zo –
Ik vroeg aan mijn man of hij het alsjeblieft wilde overnemen, maar hij zag dat niet zo zitten “Je doet het prima” En daar ging ik weer. Het moet gezegd worden het paard en onze zoon deden het netjes, het paard volgde me, en mijn zoon zat rechtop te genieten. We liepen een rondje over de camping, waar bijna iedereen die dag in het zwembad lag en we dus het rijk alleen hadden. Veel te vroeg stond ik weer bij het ophaal/inleverpunt. Er was (nog) niemand. We stonden naast het trapje en gelukkig kwam de jongen er precies op tijd aan, nam de teugels van me aan en hielp mijn zoon bij het afstappen. We liepen terug naar de tent. Mijn zoon keek me aan “Morgen weer, mam? “
De grapjas!
Ook het kijken náár een “paardenwedstrijd” maakte ik mee
Onze stiefzoon is groom**) geweest bij een tweespan; We hebben wedstrijden daarvan gezien.(natuurlijk keken we hoofdzakelijk naar hem) Het leek alsof de paarden er ook “pret” aan beleefden
Een verhaal waar géén paard bij was, maar wél zou moeten zijn:
Jarenlang ben ik zwarte Piet geweest (dat mocht toen nog) bij een lagere school. Ieder jaar bedacht het schoolteam een ander vervoermiddel om Sinterklaas en de Pieten in te halen. Zo kwamen we onder andere aan in een sportautootje met open dak (Stormbanden voor de mijter van sinterklaas) een ouderwetse brandweerauto ( de Pieten staand op een doodeng smal randje) en een keer ( dubbelgevouwen) in Volkswagen kever
Ook zijn we een keer voor dag en dauw de zolder opgegaan en toen in de dakgoot geklommen. De kinderen stonden op het schoolplein te zingen en te roepen, maar Klaas met gevolg kwam niet. Totdat een juf naar boven wees; wie zat daar op het dak? Wij zwaaien en klommen opgelucht terug het zolderraam in.
Nooit is deze Sinterklaas (met deze Pieten) op een paard komen aanrijden!
Nu we het toch over rijdieren hebben; één keer in mijn leven heb ik (als kind) op een ezeltje gezeten. Het was de bedoeling dat de ezeltjeseigenaar een stukje met de ezel aan een touw liep terwijl ik op zijn rug zat. Bij de eerste bocht hing ik onderaan de buik van het ezeltje. De rest van de tocht heb ik zelf gelopen. Voor mij geen dierenruggen meer.
Tot dat……
ik in Mauritanië in een woestijn de kans kreeg om een stukje op een kameel te zitten.
Zo’n kans, hoe eng ook, sla je niet af: once in a lifetime
Een kameel is groot! Als hij voor je knielt zodat je op kan stappen, is het nog steeds een mega groot beest. Je zit er op en je schommelt***) heen en weer, ik hield me vast, reed en bleef zitten totdat de kameel weer knielde, het leek toen alsof ik van het dier af gekatapult werd, maar een sterke Afrikaans arm hield me vast en begeleidde me weer tot in het warme zand. Wat een ervaring!
Geweldig beesten: paarden, ezeltjes en kamelen, om te aaien en te bewonderen, maar voor mij, niet om op te rijden!
*) Ze is helaas overleden
**) bijrijder van de menner
***) Ik snap nu waarom een kameel schip van de woestijn genoemd wordt
Elke dag wat - blog 
Goede morgen Baars,
Een indrukwekkend overzicht van je rij ervaringen op een dier. Je riep wakker bij mij, dat ik ooit les nam bij een manege om paard te leren rijden. Ik ben twee keer geweest en tijdens de tweede keer kreeg ik een ander paard, wat bleek te steigeren. Ik viel er niet af, kon blijven zitten (hangen) mocht eraf en kreeg de complimenten van de begeleidster. Bij de vraag of we door konden antwoordde ik stevig met nee, voor mij was paardrijden zoals ik toen meemaakte voldoende, niet meer, Johannes
LikeLike