Van FOMO naar JOMO

De Belgische psychiater en hoogleraar Dirk de Wachter zei in 2017 al “We zijn te zeer bezig met gelukkig zijn We moeten in dit aardse leven aanvaarden dat het af en toe een klein beetje lastig kan zijn. Een klein beetje, liefst niet te veel. Maar we hebben het moeilijk met de kleine lastigheden van het gewone leven. We lijken niet te kunnen accepteren dat het dagelijkse leven af en toe een klein beetje gewoon en een klein beetje verdrietig is : Dát is de ziekte van deze tijd.”

Dát wetende las ik onlangs een artikel (van een zorgverzekeraar) over JOMO – Joy Of Missing out. JOMO houdt eigenlijk niet meer in dan dat je bewust met je tijd omgaat. Je laat je niet leiden door wat andere mensen van je verwachten, maar kiest vanuit je eigen voornemen waar je energie in steekt. 

Na de FOMO tijd schijnt nu de bewustwording van het JOMO tijdperk aan te breken; beseffen dat je niet ALLES hoeft te doen en mee te maken, genieten van de kleine dingen. Dit proces zette in doordat mensen MOE zijn geworden van sociale media, van het zich met iedereen te “moeten” meten, ALLES óók gedaan te moeten hebben.
 Dan eens NIET online te zijn, eens NIET van alle vrienden te weten waarmee ze bezig zijn, maar “gewoon” in het HIER en NU leven. Niet in te zitten over een gemist feest, een plek waar je nog niet bent geweest en wel zou moeten zijn.

Ik las een quote van een jong iemand “eigenlijk best een saai leven zou willen leiden”
Als een, niet meer zo jong iemand, kan ik dan een glimlach niet onderdrukken. Waar ik, ouder wordend, bang voor was, was precies dat: Als je ouder wordt en een saai leven gaat leiden, wat is er dan nog leuk?
Het blijkt; ALLES!
Waar je, als je jong bent, aan voorbijvliegt, blijkt dan opeens “bijzonder” te zijn. Er is meer ruimte (vaak ook letterlijk) in je leven om te genieten van dingen die je ECHT leuk vindt, maar eerder “geen tijd voor had, of nam”.

Om terug te komen op Dirk de Wachter: “Meestal hebben we nog niet voldoende aan het gewone geluk, maar we willen zo” nodig fantastisch gelukkig zijn.

Waarom alles in overtreffende trap?
Ik denk dat het (een beetje) loslaten van de sociale media de eerste stap zal zijn naar je zelf ontdekken: wat vind JIJ leuk en wil je “eigenlijk” doen ? Niet meer WETEN wat iedereen gaat doen, doet of gedaan heeft, maar zoeken in jezelf; wat VIND IK leuk, prettig, waar heb IK zin in. En als dat iets is wat IEDEREEN “saai” vindt, so what?

Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ik dood zou gaan (kanker) i:k had (bij lange na) niet ALLES gedaan wat ik ooit zou willen doen, maar er kwam geen bucketlist! Waar ik toen het meest naar verlangde was “gewoon” verder leven. Het leven dat ik had terugkrijgen: huisje, boompje, beestje: met man en kinderen: “gewoon” mijn leven weer leiden.

Dat gevoel van “gewoon” heb ik vastgehouden en daardoor is eigenlijk alles “bijzonder”
Een mobieltje hoort er in deze tijd bij, maar door te beseffen wát het eigenlijk zou moeten zijn; een bron van info als je iets weten wil; een communicatiemiddel als mensen niet binnen redelijke afstand zijn én soms een stukje tijdverdrijf (spelletje).
Door daarnaar te handelen, kun je (weer) je eigen leven in plaats dat van een ander.

Méér in de zak dan in de hand, of “tijdelijk” in een la, óf inleveren voor een goed doel of te recyclen, wat voor leven zou je dan hebben?