Geen storm, maar wind

Het KNMI gaat uit van storm bij windkracht 9 (uurgemiddelde windsnelheid tussen 75 en 88 kilometer p.u.) 

Dát was afgelopen weekend niet het geval, de windkracht was máár tussen de 5 en 6 in onze regio! Wij vinden dat “flink waaien” en willen daar wat mee doen.
Het liefst zouden we nu op het strand langs de zee lopen maar…dat is een eind rijden én, getuige grijze wolken, zouden we, eenmaal dáár wel eens in een langdurige regenbui verzeild kunnen raken.

Het één na beste, ná met wind langs de zee lopen, is langs een “vroegere” zee lopen.
In ons geval is dat vlakbij, langs de, sinds 1932 door de afsluitdijk getemde, Zuiderzee.
We gaan onze regenlaarzen zoeken, die zullen, met dit weer, in dát gebied zeker nodig zijn.

Het is weer net als met onze sokken, waarbij er altijd een oneven aantal uit de wasmachine komen: ik vind in eerste instantie maar 3 laarzen in de schuur! Later (op zolder (!) blijken er nog 2 te liggen: met 5 laarzen hebben we in elk geval elk een paar)

Er staan schuimkoppen op het water, de windmolens in de verte draaien als mallen, de dunne berkenbomen zwiepen heen en weer door de wind, dit lijkt op storm (vinden wij)
We kunnen, achter elkaar aanlopend, elkaar amper verstaan.

Er is wel een (klein) soort moed voor nodig om de eerste stap in de mega plassen te zetten om door het ondergelopen “vroegere grasveld” te waden. Soms is het een stukje mooi helder water, verderop dikke drabberige, zwarte modder.

Er is, in eerste instantie helemaal NIEMAND in dit gebied (behalve wij) Dan zien we in de verte een persoon lopen met een blonde retriever. We zien de man de hond vast maken.
Als we dichterbij komen vraagt hij of we bang voor honden zijn, als we neen zeggen, maakt hij de hond weer los. De retriever, een echte mensenhond, komt meteen naar ons toe, hij is drijfnat en duwt tegen mijn benen (dat mag, ik heb geen cocktailjurk maar een oude broek aan) De hond blijkt 6 maanden jong te zijn en wil spelen.
De man vertelt te houden van dit geweldige weer, “Het gaat straks regenen, hoor” roept de man ons, na een kort, hard gesprekje, na, de hond neemt op zijn manier afscheid van ons en rent zijn baas achterna, water splasht in het rond.

We lopen door, nu dicht langs het water, de wind én de golven produceren nog meer geluidssterkte.
Het is prachtig op het water; het hele Gooimeer golft naar de strandstrook, de wolkenlucht maakt dat je wilde dat je het schilderen kon.

De laarzen blijken (nog steeds) waterdicht te zijn, onze kapsels zitten in coupe windhoos:  we voelen ons heerlijk “doorgewaaid”, pas als we bijna bij de auto zijn, voelen we de eerste spatjes. We komen droog  thuis (behalve mijn ene been, oorzaak: natte hond)

Uitgewaaid!