Het gesprek begint over onze wijk, dan over de politiek, eerst provinciaal en dan landelijk.
De man vertelt ons oorspronkelijk uit de provincie Groningen gekomen te zijn en jaren  geleden naar hier ( in ’t Gooi ) te zijn verhuist. Dát was een grote overgang.
Er is in dít dorp minder samenhang daar waar hij vandaan kwam.

Hoe het in de provincie  Groningen is weet ik niet, maar dat er NU geen samenhang meer in onze wijk is, ben ik met hem eens. Er zijn al jaren geen buurtevenementen meer geweest.
Toen ik een aantal jaren het idee had om zoiets weer eens nieuw leven in te blazen, was de respons heel mager (niet doorgegaan)

We zijn allemaal “kleine eilandjes”, te druk bezig met banen, kinderen en  een sociaal leven met vrienden en familie om ons te mengen in en te zorgen voor buurtgenoten
Eén van ’s mans buren is onlangs weduwnaar geworden, zijn vrouw kookt af en toe voor hem en ze doen klusjes voor hem, die hij zelf niet meer kan.
De man lijkt me een sociaal bewogen mens.

Hij zit in het leger en heeft 8 uitzendingen achter de rug. Als je veel in het buitenland bent geweest en met name in oorlogsgebieden denk je over veel dingen anders (genuanceerder) dan iemand die dat allemaal niet meegemaakt heeft. Zijn mening over het vluchtelingenbeleid staat heel ver van de mijne af (hij weet niet dat ik in de organisatie van Vluchtelingenwerk gezeten heb en ik weet niet wat hij in het buitenland meegemaakt heeft)

Het wordt een erg lang gesprek.
We draaien er alle drie geen doekjes om en vertellen wat we vinden, ook als we merken dat we, zeker wat vluchtelingen betreft een heel andere mening dan hij hebben.
Dan zegt hij iets dat me raakt:

“Weet je, ik vind het mooi om met andersgestemden te praten, je hoort iets uit een andere invalshoek. Ik ben niet star, ik zou kunnen bijstellen als ik denk dat de ander meer gelijk heeft dan ik. Fijn als ook anderen openstaan voor een andere mening dan de hunne”

We praten nog door en dan gaat zijn telefoon en moet hij op huis aan. Met een  “Leuk met jullie gepraat te hebben” gaan hij en wij ons weegs.

Over zijn opmerking over niet- gelijkgestemde moet ik nog een tijd doordenken.
Het is vaak zo dat je wél veel met gelijkdenkenden omgaat; mensen die hetzelfde geloof hebben en/of dezelfde politieke kleur. Als je dan met elkaar over de wezenlijke dingen in het leven praat zijn het vaak nuances die verschillen.
Door echt te praten met andersdenkenden kun je, als het is zoals de man zegt, jouw blik verruimen. Zonder iets meteen af te wijzen of te denken “mensen met die mening zijn gek “ is er ruimte voor een andere mening.

Ik denk  niet “Nederland is vol” zoals hij wél doet; ik denk dat we een rijk land wonen, dat best haar welvaart kan delen met mensen die uit hun land gevlucht zijn en het minder hebben dan wij . Hij heeft, na oorlogs- én humanitaire missies te hebben gedraaid, een andere kijk op “vluchtelingen” ( hij denkt bij “gevlucht” aan economische redenen, aan mensen die van ons willen profiteren)

Waar we het wel over eens waren: dat het Nederlandse asielbeleid niet het juiste is; Veel mensen toelaten, maar geen plek voor ze hebben is niet echt “helpen” (de wantoestanden in het asiel opvangcentrum Ter Apel vind ik schrijnend). Het moet anders, daar zijn we het over eens maar hoe anders? Met niemand meer binnen laten zoals hij denkt dat juist is, zijn mijn lief en ik het niet eens, hoe dan wel?

We hebben onze democratische plicht gedaan, we hebben gestemd én we hebben een interessant gesprek gehad met een onbekende, die wel zeker anders gestemd heeft