Wilgen knotten

Ooit hebben mijn lief en ik ons bij een natuurwerkorganisatie opgegeven om wilgen te knotten
We waren op de goede dag op de juiste plek, maar het knotten ging niet door.
Het is lange geleden, ik weet niet zeker meer waarom het niet doorging óf er waren te weinig vrijwilligers of er waren te weinig knotwilgen. Het feit is dat we voor niets op een zaterdag vroeg waren opgestaan; we konden onverrichter zaken, weer op huis aan.

Over knotten spraken we eens met een boer die ons vertelde dat hij subsidie kon krijgen voor het knotten van de wilgen die hij op zijn weiland, naast een sloot had staan. Het moest 1x per 2  of 3 jaar gebeuren; hij kreeg  € 3,- per wilg  subsidie; het was veel papieren rompslomp.
Hij had het na die ene keer niet meer laten doen. De wilgen stonden er ook zo goed bij (vond hij)

Nog steeds kijken we met veel aandacht naar geknotte wilgen, wie doen het en HOE doen ze het?

Onlangs is een klein rijtje knotwilgen, hier vlak in de buurt, geknot. We hebben het niet ZIEN doen, wél het gevolg ervan
Al deze wilgenstammen zien er triest uit (het zijn géén treurwilgen, van wie je het treuren kan verwachten)

Ik las over wilgenknotten:
Wilgen dienen geknot te worden tussen november en maart, de takken moeten  op 2 meter hoogte worden afgezaagd. Vanuit de top zullen de wilgen gewoon weer nieuwe takken vormen. Er is wel een gevaar dat er takken komen die zo zwaar worden dat de stam gaat scheuren.

Ik denk dat zwaar worden en scheuren gebeurd is bij de wilgen die wij gisteren gefotografeerd hebben, bij allemaal waren de stammen opengebarsten.
Ze zien er, zeker nu er geen enkel blaadje aan zit, héél verdrietig uit. We konden nergens op de boom enig nieuw leven ontdekken (toch zal het er vermoedelijk wél zijn, de toekomst zal het leren)

Eén heeft wel wat groen!
Er groeit gras uit zijn stam!

We houden ze in de gaten! Zou uit deze verwrongen, dood uitziende stammen toch nog groene blaadjes en nieuwe takjes ontstaan?
Het zou zó maar kunnen ( ik ben een rasoptimist)