De opa van mijn lief is 100+ geworden.
Behalve de laatste jaren tijdens het griepseizoen, was hij prima te pas.

Als hij (zware) verkoudheid of griep kreeg (meestal 1x per jaar) wilde hij niet meer.
Hij kwam zijn bed niet meer uit en vond het leven genoeg geweest. Elk jaar dacht de familie dat het dan met opa bijna afgelopen was.
Als de hoest en het snotteren voorbij was, stond hij op en was weer zijn oude zelf.

Toen hij 83 jaar was werd hij weduwnaar, een paar jaar later gaf hij zijn huisje op en ging naar een bejaardenhuis. Daar had hij het prima naar zijn zin, is hij 103 jaar geworden en daar is hij, in zijn 104de levensjaar gestorven.

Opa heeft me veel geleerd over ouder worden, hoewel ik dat toen nog niet besefte.
Zijn dochter (mijn schoonmoeder) adviseerde hem om eens op een bankje te gaan zitten in het park, dan had hij aanspraak met andere oude mensen.
Opa snoof dan “Bij die jonkies?”

Als je jong(er) bent scheer je alle oude mensen over één kam, 70, 80 of 90 jaar, oud is oud.
Opa vertelde me dat dat ’t niet zo was.
Oude mensen praten vaak over vroeger.” Stel je wil over de Oorlog praten; of je 10 jaar oud  in de oorlog was of  20 jaar dát is een gigantisch verschil in beleving als je samen over die tijd wil praten!”

Mensen zeiden vaak tegen hem dat het toch heerlijk was als je zo oud was en nog goed bij je verstand en recht van lijf en leden (hij liep na zijn 90^ste pas met een rollator)
Hij zei dan “Ja, ik wel, maar om me heen….”
Hij had zijn vrouw verloren en een dochter, veel van zijn vrienden, zijn oude buren, zijn zus en 6 van zijn broers. ( alleen zijn 7 jaar jongere broer bereikte de 89 jarige leeftijd, de rest stierf (ver) voor de leeftijd van 80)

(Erg) Oud worden is, als je gezond bent en je verstandelijke vermogen nog hebt, misschien wel leuk, maar ook (erg) eenzaam, leerde opa me.

We weten tevoren niet of we ooit erg oud gaan worden!
Nog iets wat opa ooit zei” Aan ouder worden hoef je niets te doen, alleen niet doodgaan“