Dubbele pech

Hij voelde zich eerst hondsberoerd.
Nu “alleen nog” beroerd.

Op zich is dat al erg genoeg, wat het “iets” erger maakt is het gebrek aan zijn krant!
(Ik heb zo’n lief die heel lang met een (papieren) krant bezig is, veel leest.)

De eerste dag dat de krant er niet was, belde ik op, kreeg een automatische dame, die haar mechanisch medeleven betuigde en ons abonnement een dag langer zou laten doorlopen én die toezei dat krant van die dag om 5 uur in de bus zou liggen.

Niet dus.

De tweede dag dat de krant niet in de brievenbus lag, belde ik weer, kreeg weer de automatische krantenjuf die hetzelfde riedeltje afdraaide. Ook nu zou de krant om 5 uur in de bus liggen.
Hoewel ik weet dat het geen enkel effect heeft, zei ik tegen haar mechanische stem, nét vóór de verbinding verbroken werd ”Dat was gisteren anders NIET zo” (minieme genoegdoening)
En inderdaad ook deze keer was het ook niet zo.
Toen mijn zieke lief zich in zijn stoel gezeten van zijn laptop bediende zag hij dat de Volkskrant een mailtje had gestuurd; ze hadden geen bezorgers!

Zaterdag’s voelde hij zich iets minder beroerd dan de dagen ervoor en, met een beetje slaap achter zijn kussen, verheugt hij zich op iets minder hoest, zijn leunstoel, een kop thee én de krant.

Twee kansen op een krant op zaterdag dus!
Helaas ook deze krant kwam niet.
Vanwege zijn hoestbuien, belde ik ook deze krant.
Bij deze krant kreeg ik, door slimme trucjes (die bij de Volkskrant niet werkte), wél een ”echte” dame aan de lijn.
Inhoud kort samengevat: ze hebben geen bezorgers; geen enkele zicht op wanneer de krant dan wel zal komen.

Corona, ook de milde vorm als je geboost bent, is geen pretje,
zonder krant is het dubbel zo erg (volgens mijn lief)