We liepen in de buurt van het vroegere IJsselmeer, die nog vroeger Zuiderzee werd genoemd en die nu (meren bij elkaar; Gooimeer, Eemmeer en zo meer) de Randmeren heten en zagen daar mijn lievelingsboom; de berk met de witte stam.
Wat ik nog nooit eerder bewust gezien heb zijn de “ogen” op de witte stammen.
In één enkele witte stam zitten meerdere zwarte figuren die op mensenogen lijken.
Ik weet niet of dit alleen in dit jaargetijde is, of altijd en of ik het alleen zien of iedereen!
Het is een bijzonder gezicht sommige stukjes van de berkenbast laten los, krullen om, het is dan net papier.
Ik las dat heel vroeger een berkenbast ook werd gebruikt om op te schrijven: geschiedschrijver Plinius schreef dat Numa Pompilius (de tweede van de zeven koningen van Rome) 700 jr v.Chr. op de brandstapel ging, tegelijk met zijn boeken van berkenbast!
Omdat berkenbast ondoordringbaar is voor water werd het vroeger ook gebruikt voor dakbedekking én om kano ‘s mee te bekleden.
Het hout van een omgevallen berk blijft korter goed dan de bast! De bast deed vroeger dan ook dienst voor veel; er werden onder andere olieachtige stoffen voor medische doeleinden uit gedestilleerd; die oliën werden gebruikt bij reuma, haaruitval en huiduitslag!
Meer berkenweetjes:
De schors werd ook gebruikt om thee van te trekken én werd gebruikt bij het verhelpen van eczeem;
Als een berkenboom té heftig gesnoeid wordt kan de boom “doodbloeden”;
Een berk kan goed tegen de kou, vandaar dat hij ook in het hoge Noorden voorkomt.
Ooit hadden wij een berkenboompje in de tuin, gekregen van mijn broer. Een heel dun wit stammetje met ruisende blaadjes. Het berkje groeide als kool, hij (of zij) had het naar zijn (haar) zin bij ons.
Hij nam uiteindelijk het licht uit de tuin weg, zei mijn lief.
De berk werd een geschilpunt tussen mijn lief en mij. Ik was gek op die boom en wilde hem de volle 80 jaar houden (leeftijd die een berk kán worden) volgens mijn lief nam hij steeds meer zon weg en moest hij wijken (mijn lief had gelijk; de berk nám zonlicht weg uit onze kleine tuin, maar ik wilde de berk in leven laten)
Op een dag kwam ik thuis, hoorde herrie, liep de huiskamer in en zag mijn buurman met een elektrische zaag onze berk omzagen. Ik vloog naar buiten, alle vormen van beleefdheid negerend “Wat ben jij aan het doen?” De buurman zette zijn herrieding af “Dat heeft jouw man gevraagd, als ik met de zaag bezig was om dan meteen even die berk om te zagen”
Ik zag in één oogopslag dat ik te laat was, de stam was op een haar na doorgezaagd. Ik mompelde “okay” en “sorry” en schoot weer naar binnen.
Dit is al een tijdje geleden gebeurd; mijn lief en ik zijn weer vriendjes, maar toen heeft het “even” geduurd vóór ik hem weer leuk vond. (Met de buurman kwam het ook weer goed)
Mijn lief had gelijk, de tuin is veel zonniger zonder de berk, maar ik mis het witte stammetje en het ruisen van de tere blaadjes. Er is nooit meer een berk in onze achter of voortuin geplant, maar ik houd nog steeds van deze prachtige, tere bomen
Het vogelhuisje maakte mijn lief, de poes is van de achterburen, de berk was ooit een gift van mijn middelste broer.
De poes, de berk, mijn broer, ze zijn niet meer.
Elke dag wat - blog 
Hoi Baars,
Deze blo gaat over veranderingen, ik hoef niet e herhalen welke, je hebt er deze blog aan besteed. Maar wat kunnen veranderingen inrijpen in je leven ! En ik heb een mogelijke verklaring voor de ”ogen” op een berk : Heeft er ooit niet een tak gezeten ? Ik hoor de commentaar graag. Verder is de berk voor mij een van de bomen waar ik van hou. Het gekke is dat ik dan niet op de gedachte kom om zo een boom in mijn tuin te plaatsen, behalve dan mijn magnolia, die alweer in de knop staat, Johannes
LikeLike