Als we opstaan is de temperatuur -1.Op de vijver van ons logeeradres ligt op sommige plekken een heel dun laagje ijs.
We gaan vandaag naar Doesburg, een Hanzestadje dat 786 jaar geleden haar stadsrechten kreeg, maar al omstreeks 1060 “ergens” genoemd werd.
We worden gelukkig van het lopen door dit oude stadje (zie ook juliblog vorig jaar)
Zoals elke keer dat we dit stadje bezoeken zetten we de auto neer op het parkeerterrein met de aparte muurschildering.
Deze keer (ondanks temperatuur – 1) staan er veel campers op de camperplek naast het parkeerterrein!
Het stadje zelf is echter vrij rustig. Het lijkt wel of we de enige toeristen zijn, het is ook best wel frisjes op zo’n januarizaterdagmorgen!
De deur van de dogwash staat open en ik fotograaf deze service, die ik nooit ergens anders zag, hier kun je d.m.v. het inwerpen van geld, zelf je hond wassen en drogen!
Aan de kou is wel wat te doen, ook zonder een Horecagelegenheid in te gaan:
in een winkelstraat is een koffiemachine met bijbehoren neergezet; voor € 1,- kun je hier zelf een kopje koffie inschenken en even wat warmer worden
Wij doen dat niet, we willen ná het rondlopen naar “ons plekje” de Waag gaan voor koffie (met lekkers? wellicht)
We lopen door de nauwe straatjes en zien ook nu weer aparte dingen; een hek met daarachter….omgewoelde grond, pijpen en snoeren en een oud gebouw in de steigers. Een bord vertelt ons dat dit de oorspronkelijke 14de eeuwse zetel van de pastoor-commandeur van de Ridderlijke Duitsche Orde was (??)
In de smalle straatjes aparte geveltjes, zoals een huis met een Jugendstil (=kunststroming tussen 1890 en 1914) gevel én een huis met een “pianotoetsendetail” . Zelfs een voormalig graanpakhuis (mét vlaggenmast)
Ook bij deze laatste staat een bord voor de nieuwsgierige toerist : gebouwd in 1884 is het een neogotische ontwerp van de beroemde Arnhemse architect J.W.Boerbooms (zijn inspiratie was de laatmiddeleeuwse regionale stijl van de Hanze gotiek)
De huidige winkelpui is later aangebracht ter vervanging van de oorspronkelijke halfronde poort.
In een van de straatjes zien we een bestelautootje staan met een tekst erop die je alleen maar in de Achterhoek en Twente vinden kan: de Naobers, anpakkers in de buurt. ( naobers zijn buren)
Nabuurschap is een sociale verhouding binnen een kleine gemeenschap: buren in een ruime zin van het woord, helpen elkaar waar dat nodig is.
Iets dat misschien (nog) wel eens voorkomt in de dichtbevolkte Randstad, maar toch steeds meer een zeldzaamheid wordt. Daar kennen mensen vaak hun buren amper.
[ de Anpakkers zijn gedreven en gepassioneerde vakmensen, zowel bouwkundig als installatie technisch, die van “anpakken” weten.]
Dan zijn we toe aan een kop koffie met wat lekkers en we lopen de oudste Horecagelegenheid van Nederland binnen. 
Het is er vol, nogal wat gereserveerde tafeltjes, maar gelukkig is er 1 pas om half 2 gereserveerd (zo staat er op het bordje op het tafeltje) Dán zijn we, zelfs als we heel langzaam opwarmen en traag onze cappuccino opdrinken, al lang verdwenen.
Een positief verhaal zoals u van me gewend bent ( ik ben een positief mens)
Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, ook hier in de Achterhoek niet.
Als mijn lief naar de auto gaat en ik nog even snel in Doesburg een boodschap bij Appie doe, moet ik een drukke weg oversteken om weer bij het parkeerterrein te komen.
Een weg met een vluchtheuveltje en een zebra. Als ik bij de zebra kom, stopt een campingbusje voor me en stap ik de weg op, voorbij het campingbusje probeert in vliegende vaart een Mercedes in te halen: bijna was ik omvergereden door deze eikel!
Het vluchtheuveltje stopt hem en ik loop met bonzend hart verder. De campingbusjeschauffeur maakt een gebaar naar me dat ik meteen snap; ook hij vindt de Mercedes chauffeur een enorme eikel!
Zo drink je koffie en bestel je gebak, geniet je van de warmte na de koude, elkaars gezelschap en de historische omgeving en nog geen 10 minuten later kun je op de grond liggen en kan het allemaal voorbij zijn.
De automobilist blijft een eikel, maar het is wel eens goed om te beseffen hoeveel geluk je soms kan hebben en hoe broos het eigenlijk is.
Elke dag wat - blog 
Hoi Baars, Even was ik in de war, want ik had je blog naar Doetinchem opgeborgen en vandaag een blog alweer over de Achterhoek. Enig geduld en de verschillende titels brachten me al snel naar de oplossing : Over je bezoek op de 22-ste aan Doesburg. Je mooiste woord in je werk was broos, het trof me! Zeker als je een bijna dood ervaring ( dat is het toch ?)moet ondergaan door een , het zal is niet waar zijn, een Mercedes rijder. Gelukkig blijf je nog een tijdje op deez aard, Johannes
LikeLike