Internationale badeenddag

Morgen is het Internationale badeenddag!
Dit is het verhaal van hoe het allemaal zo gekomen is.
Waarschijnlijk zegt de naam, Peter Ganine u niets. Ik had  de naam nog nooit gehoord vóór ik een stukje las over bandenfabrikant Goodyear.

Hij vond uit dat door rubber te verhitten, het vloeibaar wordt en de ijzersterke verbinding van de moleculen die daardoor ontstaat, een flexibel duurzaam product vormt.
Hij kreeg hij in 1844 octrooi hiervoor.[Pas ná zijn dood werd de bandenfabriek Goodyear opgericht, een hommage aan de uitvinder van rubber, die zó nimmer vergeten zal worden]

Waarschijnlijk heeft deze Charles het allereerste eendje gemaakt of laten maken (deze bleef nog niet drijven!) In het Engels is de naam voor een speelgoed eendje : rubber duck)

De eerste rubber ducks waren kauwspeelgoed voor honden en baby’s.
De echte eerste versie van de eend voor in bad werd in 1931 ontworpen door de Amerikaanse Eleanor Shannahan Zij vroeg patent aan voor een rubberen eendje dat water kon spuwen door een opening bij de snavel. Die eendjes moesten ervoor zorgen dat het voor kinderen leuk was om in bad te gaan. (geen foto van deze dame kunnen vinden)

In samenwerking met het latexbedrijf Seiberling Latex Products maakte ook Disney badeendjes met de vormen van Disney-figuren zoals Donald Duck en Katrien Duck (1934 tot 1942)

..hij in 1947 patent aanvroeg voor een vinyl badeendje met een gaatje aan de onderkant dat piepgeluidjes maakte als erin geknepen werd. (dat eerste  vinyl eendje was felgeel met een rode snavel, daarvan werden er duizenden gemaakt en over de hele wereld verkocht)

Niet alleen als speelgoed, want bij toeval zouden de eendjes ook nog een rol krijgen binnen wetenschappelijk onderzoek.
In 1992 verloor een groot containerschip, dat voer van Hong Kong naar het noordwesten van Amerika, 12 containers. In één van die containers zaten naar schatting zo’n 28.800 badeendjes (ook nog andere drijvende speelgoeddieren) Toen die container openbarstte, kwamen vooral de felgele badeendjes boven drijven. Die badeendjes hadden allemaal een “markeringsnummer” ( én waren zo gemaakt dat ze onmogelijk konden zinken) De eendjes dreven dus mee met de zeegolven. Dat betekende dat ze waren overgeleverd aan grote zeestromen.

Zijn internationale netwerk van strandjutters hielp hem; jutters van over de hele wereld gaven aan hem door waar de eendjes (én de andere drijvende rubberen dieren) aanspoelden.
De door hem, aan de hand van de badeendjesmeldingen, in kaart gebrachte zeestromingen gaf ook andere  oceanografen een grote hoeveelheid informatie over de snelheid en de routes van die stromingen.(In 2007 hadden eendjes soms 27.500 km afgelegd)

Zo hadden badeendjes ook nog een wetenschappelijke waarde.